INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2011r. (data wpływu do tut. Biura 20 maja 2011r.), uzupełnionym w dniu 03 sierpnia 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku (pytania oznaczone we wniosku Nr 1, 2, 3 i 5) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2011r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 25 lipca 2011r. Znak: IBPBI/1/415-512/11/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 03 sierpnia 2011r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 1987 Wnioskodawczyni otrzymała wraz z mężem i dwoma synami w formie darowizny nieruchomość, na którą składa się działka z budynkiem wybudowanym w 1902 roku. Jest więc współwłaścicielką ww. nieruchomości wraz z mężem i dwoma synami w równych częściach. W umowie darowizny określono, że każda z czterech osób otrzymuje #188; z całości nieruchomości. W 2004r. współwłaściciele podjęli decyzję o modernizacji i rozbudowie budynku, tym samym o całkowitej zmianie charakteru użytkowania całego budynku na działalność gospodarczą. Wcześniej synowie Wnioskodawczyni, w ramach umowy użyczenia, użyczyli jej bezpłatnie do użytkowania swoje udziały w nieruchomości, zgadzając się na czerpanie pożytków z najmu, ze wskazaniem Wnioskodawczyni jako osoby bezpośrednio inwestującej środki finansowe w budynek. Zgodnie z oświadczeniem złożonym w Urzędzie Skarbowym mąż wskazał Wnioskodawczynię jako osobę, która będzie osiągała przychody z najmu wspólnej nieruchomości. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawczyni nie założyła ewidencji środków trwałych. Planuje ją założyć po odbiorze górnych kondygnacji. Na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni dokona wyceny wartości budynku w cenach z grudnia 2010r. Wycena ta w związku z porównywaniem cen podobnych budynków, wybudowanych w podobnym okresie, ale nie modernizowanych jak ich obiekt, będzie dotyczyła, można tak określić, pierwotnej części budynku przed inwestycją. Szacunek przeprowadzi przez biegłego rzeczoznawcę. Od ustalonej przez biegłego wartości budynku i działki będzie naliczać amortyzację, od następnego miesiąca po założeniu ewidencji i wprowadzeniu tam oszacowanego przez biegłego budynku oraz kosztów przeprowadzonej jego modernizacji i rozbudowy.

W lipcu 2005r. Wnioskodawczyni uzyskała pozwolenie na modernizację oraz rozbudowę i zaczęła ponosić wydatki budowlane. Pojawiła się również firma, która chce wynająć cały parter. Piętra są nadal remontowane i modernizowane dla celów biurowych, a termin zakończenia i odbioru prac jest przewidziany w drugiej połowie 2011 roku. Mąż Wnioskodawczyni i synowie nie amortyzują budynku i nie użytkują go w żaden sposób. Ponadto nie rozliczają żadnych kosztów prowadzonej w budynku inwestycji.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 1 sierpnia 2011 r. wskazano, iż:

1. otrzymany jako darowizna budynek był budynkiem mieszkalnym,
2. początkowo, tj. od 25 maja 1987r. budynek był zamieszkiwany przez rodziców Wnioskodawczyni oraz brata z rodziną. Następnie od 28 marca 1994r. do 30 września 2004r. parter budynku był wynajmowany na działalność gastronomiczną (piętro i strych nie były wykorzystywane do celów gospodarczych). Od lipca 2005r. do nadal budynek jest rozbudowywany, remontowany i modernizowany.
3. przedmiotowy budynek będzie wynajmowany poza działalnością gospodarczą - najem prywatny,
4. dochody z ww. najmu są opodatkowane wg księgi przychodów i rozchodów,
5. pozwolenie na modernizację i rozbudowę zostało wydane na Wnioskodawczynię i jej męża,
6. rozbudowa budynku polegała na:­
   • dobudowaniu garażu dwustanowiskowego wolnostojącego,­
   • wybudowaniu nowej klatki schodowej,­
   • wybudowaniu nowego piętra nad zachodnią częścią parteru budynku,­
   • wybudowaniu dodatkowego pomieszczenia na drugim piętrze budynku, w połączeniu ze starym strychem,
7. modernizacja polegała na:
   ­
   • położeniu dachówki wraz z nowym opierzeniem i kominami na starej części budynku i na części dobudowanej,
   • ­ wymianie okien w starej części budynku i założeniu nowych okien w części dobudowanej (łącznie ponad 30 okien),­
   • wzmocnieniu wszystkich stropów i podłóg,­
   • położeniu podłóg w całym budynku,­
   • całkowitej wymianie instalacji elektrycznej, gazowej, wodno-kanalizacyjnej i centralnego ogrzewania,­
   • tynkowaniu ścian wewnętrznych nowo wybudowanej części budynku, ­
   • ociepleniu i tynkowaniu ścian zewnętrznych całego budynku,
8. po zakończeniu prac pomieszczenia w budynku będą wynajmowane na działalność gospodarczą, np. działalność gastronomiczną, jako lokale biurowe, sklepy itp.,
9. od 15 marca 2011r. na parterze ww. budynku najemcy prowadzą działalność gospodarczą (działalność gastronomiczną); pozostałe pomieszczenia (pierwsze i drugie piętro) nie są wynajmowane i czekają na najemców,
10. między Wnioskodawczynią a jej małżonkiem istnieje wspólność majątkowa małżeńska,
11. umowy użyczenia zostały sporządzone przez synów Wnioskodawczyni i jej męża w dniu 26 grudnia 2004r. i dotyczyły bezpłatnego użyczenia, aż do odwołania, swojej części budynku do użytkowania przez rodziców i nieczerpania korzyści z umowy najmu; zawierają także ich zgodę, aby wszelkie dokumenty potwierdzające poniesione koszty modernizacji i rozbudowy ww. budynku były wystawione na Wnioskodawczynię; ponadto zawierają zgodę synów na wystawianie faktur VAT za wynajem przez Wnioskodawczynię,
12. kredyty otrzymali Wnioskodawczyni i jej mąż; pierwszy kredyt, we frankach szwajcarskich, otrzymano z banku PKO BP w dniu 30 września 2005r. na przebudowę i rozbudowę części mieszkalnej budynku mieszkalnego-usługowego; drugi kredyt, w złotych polskich, otrzymano z PKO BP w dniu 26 maja 2009r. na remont i modernizację budynku,
13. na dowodach zapłaty jako spłacający raty kredytów wraz z oprocentowaniem figurują Wnioskodawczyni i jej mąż,
14. budynek będący przedmiotem wniosku stanowi nadal współwłasność Wnioskodawczyni, męża i dwóch synów,
15. cały budynek będący przedmiotem wniosku będzie przeznaczony na wynajem,
16. w omawianym budynku nie będzie lokali będących przedmiotem odrębnej własności,
17. budynek nigdy nie był amortyzowany,
18. Wnioskodawczyni nie ma założonej ewidencji środków trwałych dla ww. budynku, w związku z tym nie dokonuje amortyzacji wg 10% stawki, ani żadnej innej oraz nie ma ustalonej wartości początkowej,
19. od ponad sześciu lat budynek, którego dotyczy wniosek jest remontowany i modernizowany; od dnia 15 marca 2011r. parter budynku jest wynajmowany na działalność gastronomiczną,
20. ww. środek trwały będzie miał symbol KŚT: grupa 1 podgrupa 10 rodzaj 109,
21. małżonek Wnioskodawczyni prowadzi firmę, której przedmiotem działalności jest sprzedaż środków ochrony roślin i nawozów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy w opisanej sytuacji po założeniu ewidencji środków trwałych i wprowadzeniu tam budynku Wnioskodawczyni prawidłowo ustali koszt amortyzacji, biorąc jako podstawę całość wartości wyszacowanej przez biegłego w cenach z grudnia 2010r....

Czy do podstawy amortyzacji może dodać w całości wydatki na modernizację budynku od 2005r., które są udokumentowane fakturami oraz odsetki od kredytów przeznaczonych na modernizację i rozbudowę tego budynku...

Czy do podstawy amortyzacji może wliczyć koszty wody, energii elektrycznej, itp. zużytych w czasie modernizacji i udokumentowane fakturami wystawionymi na męża...

Czy wartość działki można doliczyć do podstawy amortyzacji...

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1, 2, 3 i 5)

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1. W opisanej sytuacji, po założeniu ewidencji środków trwałych i wprowadzeniu do niej budynku, prawidłowo ustali koszt amortyzacji, biorąc jako podstawę całość wartości wyszacowanej przez biegłego w cenach z grudnia 2010r., w związku z brzmieniem art. 22g ust. 8 ustawy, który stanowi: jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Ad. 2,3,5. W opisanej sytuacji, do wartości oszacowanej w cenach z grudnia 2010r. może dodać wszystkie wydatki związane z inwestycją od 2005 roku udokumentowane fakturami, odsetki od kredytów, koszty zużytej energii elektrycznej, wody, itp. oraz wartość działki, gdyż biegły ustala wartość budynku w cenach porównywalnych z innymi budynkami o podobnych parametrach, a więc poniesione nakłady na rozbudowę i modernizację, odsetki od kredytów oraz wartość działki w tej wycenie nie będą uwzględnione. Porównywane budynki z tego samego okresu budowy nie spełniają standardów uzyskanych w ich budynku przez działania remontowe i modernizacyjne. Stąd też do wartości wyceny może doliczyć wartość inwestycji zgodnie z fakturami i będzie to stanowić podstawę amortyzacji na zasadzie: wartość z wyceny biegłego plus całość wydatków inwestycyjnych plus wartość działki.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, zwane także środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
  
  

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych, który jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia, określa art. 22g ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5, ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 tej ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 ustawy warunków. Po pierwsze musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu przekroczyć 3.500 zł.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane z pracami, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Po drugie, wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania. Po trzecie, warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia. Przepis art. 22g ust. 17 ustawy wskazuje przykładowo w jaki sposób ten efekt może się wyrażać tj. np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia ma porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem robót budowlanych, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., iż w 1987r. Wnioskodawczyni wraz z mężem i dwoma synami nabyła w drodze darowizny nieruchomość, składającą się z działki i budynku mieszkalnego wybudowanego w 1902 roku. Jej udział w ww. nieruchomości wynosi 25%. W okresie od 28 marca 1994r. do 30 września 2004r. część budynku (parter) był wynajmowany na działalność gastronomiczną. W 2004r. współwłaściciele podjęli decyzję o modernizacji i rozbudowie budynku, tym samym o całkowitej zmianie charakteru użytkowania całego budynku na działalność gospodarczą. Wcześniej synowie Wnioskodawczyni, w ramach umów użyczenia sporządzonych w dniu 26 grudnia 2004r., użyczyli jej bezpłatnie do użytkowania swoje udziały w nieruchomości, zgadzając się na czerpanie pożytków z najmu, ze wskazaniem Wnioskodawczyni, jako osoby bezpośrednio inwestującej środki finansowe w budynek. Zgodnie z oświadczeniem złożonym w Urzędzie Skarbowym mąż wskazał Wnioskodawczynię jako osobę, która będzie osiągała przychody z najmu wspólnej nieruchomości.

Od lipca 2005r. budynek jest rozbudowywany, remontowany i modernizowany. W dniu 30 września 2005r. i w dniu 26 maja 2009r. Wnioskodawczyni i jej mąż otrzymali kredyty na przebudowę i rozbudowę części mieszkalnej budynku mieszkalnego-usługowego (pierwszy kredyt) oraz na remont i modernizację budynku (drugi kredyt). Po zakończeniu prac inwestycyjnych cały budynek będzie przeznaczony na wynajem na działalność gospodarczą, np. działalność gastronomiczną, jako lokale biurowe, sklepy itp. W budynku nie będzie lokali będących przedmiotem odrębnej własności. Między Wnioskodawczynią a jej mężem istnieje wspólność majątkowa małżeńska. Od dnia 15 marca 2011r. parter budynku jest wynajmowany na działalność gastronomiczną. Ww. środek trwały będzie miał symbol KŚT grupa 1 podgrupa 10 rodzaj 109.

W świetle przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż wartość początkową wskazanego we wniosku budynku nabytego w drodze umowy darowizny wynajmowanego już uprzednio w latach 1994 – 2004 na cele niemieszkalne, a następnie rozbudowanego i modernizowanego, ustalić należy zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3, tj. w wartości rynkowej z dnia jego nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości. Jednakże mając na względzie, iż ww. budynek:

• stanowi współwłasność czterech osób (Wnioskodawczyni, jej męża i dwóch synów),
• Wnioskodawczyni nabyła udział wynoszący #188;,
• udział w takiej samej wysokości nabył również mąż Wnioskodawczyni,
• między Wnioskodawczynią a jej mężem istnieje wspólność majątkowa małżeńska,
• wyłącznie Wnioskodawczyni będzie osiągała przychody z najmu wspólnej nieruchomości,

wartość początkową ww. budynku dla celów amortyzacji, należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w wysokości przypadającej na Wnioskodawczynię i jej męża proporcjonalnie do udziału we współwłasności, a zatem w wysokości połowy wartości rynkowej z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości. Druga połowa wartości początkowej ustalonej w ww. sposób, nie będzie stanowiła podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych, ponieważ dotyczyła by tej części budynku, która stanowi własność synów Wnioskodawczyni.

Odnosząc się do możliwości ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku mieszkalnego, w sposób określony w art. 22g ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zauważyć należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 tej ustawy. Zaznaczyć przy tym należy, iż ustalenie wartości początkowej środka trwałego w sposób określony w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, może dotyczyć wyłącznie środków trwałych nabytych w drodze odpłatnego nabycia (art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy), bądź w drodze nabycia częściowo odpłatnego (art. 22g ust. 1 pkt 1a ww. ustawy). Przepis ten nie ma zatem zastosowania do nabycia w drodze darowizny (czy też w inny nieodpłatny sposób), o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni nabyła udział w przedmiotowym składniku majątku w drodze umowy darowizny, co oznacza, iż jego wartość jest wartością znaną, wynikającą ze stosownego aktu notarialnego. W przedmiotowej sprawie nie znajdzie zatem zastosowania, powołany przez Wnioskodawczynię art. 22g ust. 8 ww. ustawy.

Nadmienić także należy, iż wartość przedmiotowej nieruchomości nie można ustalić również w oparciu o wycenę biegłego, zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy. Ustalenie wartości początkowej przez biegłego dotyczy wyłącznie środków trwałych wytworzonych przez podatnika. Nie dotyczy zatem ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych m.in. w drodze darowizny. Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż wartość początkową wskazanego we wniosku budynku należy określić na poziomie jego wartości rynkowej z dnia dokonania darowizny, chyba że umowa darowizny określi tę wartość w niższej wysokości.

Ustaloną w ww. sposób wartość początkową budynku (połowa jego wartości wynikająca z umowy jej nabycia), stosownie do treści art. 22g ust. 17 ww. ustawy, należy powiększyć o połowę udokumentowanych nakładów jakie zostały(ną) poniesione na jego ulepszenie, tj. przebudowę, rozbudowę i modernizację od 2005r. Do wartości początkowej tego składnika majątku należy zatem zaliczyć połowę kosztów związanych z prowadzoną inwestycją, w tym również kosztów energii, wody, zużytych w trakcie budowy oraz połowę zapłaconych odsetek bankowych od kredytów zaciągniętych na przebudowę, rozbudowę, remont i modernizację budynku mieszkalnego.

Natomiast wartości działki, na której znajduje się przedmiotowy budynek nie można doliczyć do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego. Stanowi ona bowiem odrębny środek trwały, nie podlegający amortyzacji. Jak już wskazano wyżej, środkami trwałymi nie podlegającymi amortyzacji w myśl cyt. uprzednio art. 22c pkt 1 ww. ustawy, są m.in. grunty.

Z wniosku wynika m.in., iż przebudowa, rozbudowa, remont i modernizacja dotyczy budynku stanowiącego współwłasność Wnioskodawczyni, jej męża i dwóch synów, którzy zgodnie ze sporządzonymi umowami użyczenia, użyczyli Wnioskodawczyni bezpłatnie do użytkowania swoje udziały w tej nieruchomości. Stwierdzić zatem należy, iż połowa nakładów poniesionych przez Wnioskodawczynię od 2005r. na ulepszenie przedmiotowego budynku, będzie stanowiła dla Niej inwestycję w obcym środku trwałym. Wartość początkową inwestycji w obcym środku trwałym należy ustalić w wysokości połowy kosztów związanych z prowadzoną inwestycją, w tym również kosztów energii, wody, zużytych w trakcie budowy oraz połowy zapłaconych odsetek bankowych od kredytów zaciągniętych na przebudowę, rozbudowę, remont i modernizację budynku mieszkalnego. Podkreślić należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Z kolei środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości).

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego (części tego środka), które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub też na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że ww. wydatki inwestycyjne będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela środka trwałego, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych w dwojaki sposób:

• od wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku, stanowiącego środek trwały (współwłasność Wnioskodawczyni i jej męża), na którą składają się połowa wartości budynku mieszkalnego ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 i ust. 11 ww. ustawy oraz połowa nakładów jakie zostały(ną) poniesione na przebudowę, rozbudowę i modernizację tego budynku od 2005r., tj. połowa kosztów związanych z prowadzoną inwestycją, w tym również kosztów energii, wody, zużytych w trakcie budowy oraz połowę zapłaconych odsetek bankowych od kredytów zaciągniętych na jego przebudowę, rozbudowę, remont i modernizację, oraz
• od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym (stanowiącej odrębny od budynku środek trwały) odpowiadającej połowie nakładów jakie zostały(ną) przez Wnioskodawczynię poniesione na przebudowę, rozbudowę i modernizację tego budynku od 2005r., tj. połowę kosztów związanych z prowadzoną inwestycją, w tym również kosztów energii, wody, zużytych w trakcie budowy oraz połowę zapłaconych odsetek bankowych od kredytów zaciągniętych na jego przebudowę, rozbudowę, remont i modernizację.
  
  

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku, jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Nadmienić należy, iż w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.