INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 27 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 20 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obciążenia Oddziału:

• kosztami jego funkcjonowania – jest prawidłowe,
• kosztami świadczeń (pytanie wymienione we wniosku jako 2) – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2011 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obciążenia Oddziału kosztami jego funkcjonowania oraz kosztami świadczeń.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też, pismem z dnia 12 lipca 2011 r. Znak: IBPP3/443-516/11/BWo, IBPBI/2/423-486/11/JD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 20 lipca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka w styczniu 2011 roku utworzyła na terytorium Finlandii Oddział, którego celem jest realizowanie strategii gospodarczej Spółki poprzez powiększanie rynku zbytu na produkty oraz usługi oferowane przez Wnioskodawcę, ze szczególnym uwzględnieniem usług informatycznych świadczonych przez wyspecjalizowanych informatyków. Wskazany Oddział wypełnia dyspozycję normy art. 4a pkt 11) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2000 Nr 54 poz. 654 z późn zm.) oraz art. 5 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 26 października 1977 r. (Dz. U. 1979 Nr 12 poz. 84 z późn. zm.) przez co jest on uznawany za zakład Wnioskodawcy. W związku z funkcjonowaniem Oddziału, Spółka ponosi koszty związane z pracownikami oddelegowanymi do pracy w Oddziale, w zakres których wchodzą m.in. koszty wynagrodzeń pracowniczych, koszty najmu mieszkań w Finlandii na rzecz oddelegowanych pracowników, jak również koszty delegacji w zakres których wchodzą również wydatki na zapłatę mediów w tym energii elektrycznej oraz internetu (dalej łącznie „koszty funkcjonowania Oddziału”). Niezależnie od powyższego Spółka ponosi również wydatki na rzecz Oddziału związane ze świadczeniem quasi-usług, które obejmują m.in. koszty zarządu przedsiębiorstwa, koszty sprzedaży - przedstawicieli handlowych działających na rzecz Oddziału oraz pozostałe koszty administracyjne (dalej „koszty świadczeń”).

W związku z poniesionymi kosztami funkcjonowania Oddziału oraz kosztami świadczeń, Spółka zamierza obciążać nimi Oddział na koniec każdego kwartału roku podatkowego wystawiając odpowiednie noty obciążeniowe.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy obciążenie Oddziału kosztami funkcjonowania Oddziału oraz kosztami świadczeń powinno następować na zasadzie zwrotu kosztów czy też Spółka będzie zobowiązana do stosowania zasady ceny rynkowej z uwzględnieniem odpowiedniej marży (pytanie wymienione we wniosku jako 2)...

Zdaniem Spółki, obciążenie Oddziału w Finlandii kosztami funkcjonowaniu Oddziału powinno być dokonane w wysokości kosztów poniesionych przez Spółkę, natomiast obciążenie kosztami świadczeń powinno następować na zasadach rynkowych, z uwzględnieniem cen analogicznych świadczeń stosowanych przez podmioty niepowiązane, tj. wraz z doliczeniem odpowiedniej marży zysku.

W celu uzasadnienia prezentowanego stanowiska, Spółka na wstępie pragnie podkreślić, iż postanowienia zawartych przez Rzeczypospolitą Polską z państwami obcymi umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, mają w stosunku do norm prawa wewnętrznego charakter norm szczególnych. Tego rodzaju hierarchia wynika z art. 91 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. 1997 Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), który stanowi, że ratyfikowana umowa międzynarodowa ma pierwszeństwo przed ustawą jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Konsekwentnie w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 26 października 1977 r. (Dz. U. 1979r. Nr 12, poz. 84 z późn. zm., dalej „Umowa”). Zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy, zyski przedsiębiorstwa umawiającego się Państwa mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Ponadto, stosownie do art. 7 ust. 2 Umowy, z uwzględnieniem postanowień ustępu 3, jeżeli przedsiębiorstwo umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Postanowienia wskazanego przepisu określają zasadę rozgraniczenia zysków pomiędzy poszczególne części przedsiębiorstwa osoby prawnej to jest centralę i zakład, oraz formułują normę, zgodnie z którą w państwie źródła (położenia zakładu) opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład. Wyliczenie zysków zakładu w oparciu o normę art. 7 ust. 2 Umowy opiera się na fikcyjnym domniemaniu, iż zakład zagranicznego przedsiębiorstwa w danym państwie stanowi odrębną całość. Konsekwentnie u podstaw tego założenia leży twierdzenie, że zakład winien prowadzić wszelkie operacje, mimo braku prawnej samodzielności, w taki sposób jakby był niezależnym podmiotem. Innymi słowy, zakładowi należy przypisać takie zyski, które osiągnąłby gdyby zamiast prowadzenia działalności na rzecz siedziby głównej swojego przedsiębiorstwa, prowadził transakcje z całkowicie odrębnym przedsiębiorstwem na normalnych warunkach i według cen przeważających na wolnym rynku. Zazwyczaj ustalone w ten sposób zyski, co do zasady będą odpowiadać zyskom, jakie można ustalić na podstawie właściwie prowadzonej księgowości handlowej. Zasada cen rynkowych rozciąga się również na przypisywanie zysków, jakie zakład może osiągać z transakcji z innymi zakładami przedsiębiorstwa. Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 22 lipca 2010 r. (sygn. ILPB3/423-329/10-5/MM).

Spółka podkreśliła, iż dokonując wykładni regulacji art. 7 Umowy, ze szczególnym uwzględnieniem ustępu 2, nie można pominąć brzmienia art. 7 ust. 3 Umowy stanowiącego lex specialis w stosunku do ust. 2, wskazującego na możliwość alokacji kosztów bezpośrednio związanych z funkcjonowaniem zagranicznego zakładu. Na podstawie ww. przepisu przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczenie nakładów ponoszonych dla tego zakładu, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym zakład jest położony, czy gdzie indziej.

Przytoczony przepis przewiduje możliwość pomniejszenia zysków alokowanych do zakładu o koszty faktycznie poniesione w związku z jego działalnością. Nie ma przy tym znaczenia fakt czy koszty te zostały taktycznie poniesione (faktyczny wypływ pieniądza) przez centralę, czy przez zakład. Ważne jest jedynie aby dotyczyły działalności zakładu. Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 3 Umowy, przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych na rzecz tego zakładu niezależnie od tego, czy powstały w tym państwie, w którym położony jest zakład, czy gdzie indziej. Zakład nie jest w tym przypadku traktowany analogicznie jak spółka zależna - co do zasady bowiem wykluczone jest, aby kosztem uzyskania przychodów tej spółki zależnej były jakiekolwiek wydatki spółki dominującej, w tym koszty funkcjonowania takiej spółki, nawet jeśli poniesione są także w interesie spółki zależnej. Podstawą naliczenia kosztów w spółce zależnej może być zatem tylko umowa, na podstawie której spółka ta nabywa usługę od spółki dominującej lub tzw. umowa o podziale kosztów w przypadku np. wspólnego finansowania prac badawczych. Cena usługi musi by wówczas skalkulowana w oparciu o koszty poniesione przez spółkę dominującą wraz z marżą zysku.

W opinii Wnioskodawcy, w celu ustalenia czy obciążenie zakładu (Oddziału w Finlandii) powinno następować zgodnie z zasadą cen rynkowych (z uwzględnieniem marży) czy też na zasadzie przeniesienia kosztów, należy rozróżnić sytuację gdy Spółka przenosi koszty na rzecz zakładu, związane ze świadczeniem quasi-usług na jego rzecz od sytuacji, w której przenoszone koszty związane są z ogólnym funkcjonowaniem Oddziału w Finlandii bez możliwości kwalifikowania ich jako odrębnej transakcji.

1.Koszty świadczeń (quasi usługi).

Zdaniem Spółki, z pierwszego rodzaju sytuacją ma się do czynienia, gdy usługi świadczone na rzecz zakładu pokrywają się z usługami, jakie centrala świadczy lub może świadczyć na zewnątrz. Wówczas alokując koszty tego typu usług zakładu, powinno się na nich naliczać narzut. Nie ulega wątpliwości, iż tego typu charakter mają działania realizowane przez Spółkę na rzecz Oddziału, takie jak: zarządzanie pracami Oddziału, prowadzenie działań handlowo-marketingowych w zakresie oferowanych przez Oddział usług, czy też koszty administracyjne związane z utrzymaniem ciągłości prac.

Zważywszy na charakterystykę tego typu quasi-usług, które w odniesieniu do niezależnych podmiotów mogłyby stanowić odrębne transakcje, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku obciążenia Oddziału kosztami tego typu świadczeń, alokacja powinna następować z uwzględnieniem zasady ceny rynkowej czyli w wysokości w jakiej alokowałyby tak ustalone koszty podmioty niezależne. Stanowisko takie wynika z literalnego brzmienia art. 7 ust 2. Umowy, nakazującego kształtowanie „rynkowych" warunków w rozliczeniach pomiędzy centralą a oddziałem. Wnioskodawca w szczególności pragnie podkreślić, iż w zakres quasi-transakcji wchodzą również działania centrali związane ze wsparciem aktywności biznesowej realizowanej w ramach zakładu, polegające w szczególności na szeroko rozumianych procesach zarządczych oraz administracyjnych. Konsekwentnie koszty związane z ogólnymi działaniami zarządczymi, które związane są z zagranicznym Oddziałem, powinny być alokowane z uwzględnieniem funkcji pełnionych przez każdą ze stron transakcji, oraz przy doliczeniu odpowiedniej marży zysku, tak jak gdyby były one realizowane pomiędzy niezależnymi podmiotami. W związku z powyższym zarówno koszty zarządcze związane z Oddziałem, jak i koszty działań administracyjnych, jego dotyczących, powinny być alokowane do Oddziału w Finlandii w oparciu o zasadę cen rynkowych. Wskazane stanowisko wynika z wykładni celowościowej art. 7 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku oraz Raportu OECD w sprawie alokacji zysku do zakładu z dnia 17 lipca 2008 r. W zakresie bowiem powołanego raportu, OECD jednoznacznie stwierdziło, że wewnętrzny obrót pomiędzy centralą oraz zakładem powinien być co do zasady traktowany dla celów podatkowych jako obrót handlowy pomiędzy niezależnymi jednostkami. Konieczność interpretacji przepisów prawa podatkowego z uwzględnieniem treści komentarzy OECD, potwierdził również Minister Finansów m.in. w piśmie z dnia 7 czerwca 2002 r. (sygn. PB 71033-0136-3831011 CK), zgodnie z którym „pomimo, że Modelowa Konwencja nie jest źródłem prawa polskiego, jednak Polska, jako członek OECD, powinna zgodnie z zaleceniami Rady OECD stosować się do Modelowej Konwencji i interpretacji zawartej w załączonym Komentarzu, a jej organy podatkowe powinny odwoływać się do Komentarza przy stosowaniu i interpretacji postanowień swych dwustronnych konwencji opartych na Modelowej Konwencji”. Druga ze wskazanych sytuacji, wiąże się z kolei, z działaniami centrali na rzecz Oddziału, umożliwiającymi jego generalne funkcjonowanie, bez których prowadzenie działalności przez centralę w ramach oddziału nie byłoby możliwe. Przykładowo działania takie mogą polegać na organizacji szkoleń, w których biorą udział zarówno pracownicy wykonujący pracę na rzecz centrali oraz zakładu czy też ponoszeniu wydatków na usługi firm audytorskich, które prowadzą również księgi zakładu.

2.Koszty funkcjonowania Oddziału.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż koszty funkcjonowania Oddziału w tym koszty pracownicze (koszty delegacji, wynagrodzeń, najmu mieszkań dla pracowników), jako immanentnie związane z całokształtem działań Oddziału w Finlandii, nie powinny być alokowane do zakładu z doliczaniem dodatkowej marży. W szczególności Spółka pragnie podkreślić, że nie można uznać za quasi świadczenie usług, pokrywania kosztów wynagrodzenia oraz innych kosztów dotyczących pracowników oddelegowanych do pracy w fińskim Oddziale. Przeciwne stanowisko byłoby bowiem sprzeczne z istotą zakładu, wynikającą z brzmienia regulacji Umowy.

Z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 umowy polsko-fińskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania wynika bowiem, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

• istnienie miejsca, gdzie działalność jest prowadzona (placówka),
• stały charakter takiej placówki,
• wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.
  
  

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że dla realizowania za pośrednictwem Oddziału w Finlandii, działalności gospodarczej w zakresie świadczonych usług informatycznych niezbędnym jest zapewnienie odpowiedniej kadry pracowniczej, która stanowi istotę funkcjonowania zakładu Spółki w Finlandii. Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy, traktowanie kosztów ponoszonych przez Spółkę, dotyczących pracowników wykonujących pracę w Oddziale w Finlandii, jako kosztów związanych ze świadczenie quasi-usług, byłoby nieprawidłowe i sprzeczne z istotą funkcjonowania Oddziału. Biorąc pod uwagę powyższe, koszty pośrednie ponoszone przez Spółkę, w tym koszty wynagrodzeń, delegacji oraz najmu mieszkań dla pracowników, powinny być traktowane jako nakłady ponoszone przez Wnioskodawcę dla zakładu, zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 3 Umowy, a obciążenie zakładu wskazanymi kosztami powinno następować w wysokości rzeczywistej, bez doliczania marży zysku.

Podsumowując, w opinii Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem art. 7 Umowy, Spółka obciążając Oddział kosztami świadczeń, powinna ustalać wysokość takiego obciążenia zgodnie z zasadami cen rynkowych, przy uwzględnieniu fikcji prawnej wynikającej z ust. 2 ww. przepisu, jakby Oddział w Finlandii stanowił niezależne przedsiębiorstwo. Natomiast alokacja do Oddziału kosztów jego funkcjonowania z uwzględnieniem kosztów pracowniczych, powinna następować, zgodnie z art. 7 ust. 3 Umowy, na bazie kosztów rzeczywiście poniesionych (po kosztach) bez konieczności stosowania zasady cen rynkowych i doliczania dodatkowej marzy zysku.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedzibę lub zarząd, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zasady opodatkowania dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej prowadzonej przez podmioty Polskie na terytorium innych państw, a w szczególności gdzie dochody podlegają opodatkowaniu, regulują również stosowne umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, zastosowanie mają przepisy konwencji z dnia 08 czerwca 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2010 r. Nr 37, poz. 205, dalej „konwencja”).

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność także na terytorium Finlandii poprzez położony tam zakład w rozumieniu art. 5 konwencji. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika także, że Spółka ponosi określone koszty w związku z funkcjonowaniem tego zakładu. Wątpliwość Spółki dotyczy sposobu obciążania Oddziału kosztami funkcjonowania tegoż oddziału oraz kosztami określanymi przez Spółkę jako „koszty świadczeń”.

Przechodząc do oceny stanowiska Spółki należy przede wszystkim zauważyć, że Oddział (Zakład) nie jest odrębnym od Spółki macierzystej podmiotem, stanowi jedynie wyodrębnioną organizacyjnie i majątkowo część tej Spółki. Zatem wzajemne rozliczenia pomiędzy Spółką a jej oddziałem dokonywane są w ramach jednego podmiotu.

Mając na uwadze powyższe należy zwrócić uwagę, na przepis art. 7 ust. 1 konwencji, zgodnie z którym zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność gospodarczą w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowanie w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 konwencji, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Natomiast stosownie do art. 7 ust. 3 konwencji, przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych na rzecz tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym zakład jest położony, czy gdzie indziej.

Powołane wcześniej zapisy art. 7 ust. 2 i 3 konwencji, są uszczegółowieniem zasady zawartej w art. 7 ust. 1 konwencji, zgodnie z którą zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowanie w Państwie w którym znajduje się zakład, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Istotą powołanych norm jest zatem taki podział zysku osiągniętego przez Spółkę (rozumianego jako suma zysku osiągniętego zarówno na terenie Finlandii, jak i Polski) aby odpowiadał on zyskowi jaki może być przypisany Zakładowi. W wyniku wzajemnych rozliczeń dokonywanych pomiędzy Spółką a zakładem nie może zatem dojść ani do powstania przychodu, ani do zwiększenia kosztów ich uzyskania. Wzajemne rozliczenia są bowiem przepływami wewnętrznymi dokonywanymi w ramach jednego podmiotu. Rozliczenia te są zatem neutralne podatkowo nie generują bowiem zysku (zysk jest pojęciem ekonomicznym, któremu na bazie przepisów prawa podatkowego odpowiada pojęcie dochodu), a ustalają jedynie, co wymaga ponownego podkreślenia, sposób jego podziału pomiędzy Spółką a jej zakładem.

Rozliczenia o jakich mowa powyżej muszą się zatem opierać na rzeczywistych wielkościach ekonomicznych (zarówno dotyczących przychodów jak i kosztów ich uzyskania), co oznacza, że koszty te nie mogą być zwiększane o marżę.

Stanowisko Spółki w zakresie sposobu rozliczania tzw. quasi usług zaprezentowane przez Spółkę we wniosku polegające na przyjęciu, że wydatki rzeczywiście poniesione przez Spółkę na ich wykonanie na rzecz zakładu winny być powiększone o marżę, należy zatem uznać za nieprawidłowe.

W pozostałym zakresie stanowisko jest prawidłowe.

Uznanie za prawidłowe stanowiska Spółki w pełnym zakresie skutkowałoby tym, że wartość kosztów uzyskania przychodów (suma kosztów uzyskania przychodów przyporządkowanych do Spółki i zakładu), osiągniętych przez podmiot uległaby zwiększeniu o wartość zastosowanej marży, która nie opiera się na realnych, tj. rzeczywiście poniesionych kosztach. Tak przyjęty sposób rozliczenia doprowadziłby w efekcie do zachwiania zasady neutralności podatkowej dotyczącej wzajemnych rozliczeń pomiędzy Spółką a zakładem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, potwierdzającej Jego zdaniem, prezentowane we wniosku stanowisko, tut. Organ pragnie zauważyć, iż przedmiotem tej interpretacji nie była ocena prawidłowości obciążania zagranicznego zakładu kosztami z uwzględnieniem marży.

Nadmienia się, że w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie wymienione we wniosku jako 1) oraz pytania wymienionego we wniosku jako 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.