INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 20 maja 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 sierpnia 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu.

Pismem z dnia 16 sierpnia 2011r. wniosek został uzupełniony poprzez zmianę treści sformułowanego pytania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W wyniku przeprowadzonego w marcu 2011r. audytu wewnętrznego zakwestionowano rozliczanie przeprowadzonych przez pracowników placówki rozmów telefonicznych ze służbowych telefonów komórkowych. Zgodnie z protokołem pokontrolnym z dnia 20 kwietnia 2011r. „ponoszone przez instytucje koszty dotyczące telefonów komórkowych pozostają w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych świadczeniem na rzecz pracownika i stanowią jego przychód." Wnioskodawca stwierdził, iż z ogólnej definicji kosztów podatkowych sformułowanej przez ustawodawcę w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że kosztami podatkowymi w działalności gospodarczej są wszelkie poniesione przez podatnika koszty, jeżeli mają one związek z tą działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, albo zostały poniesione w celu zabezpieczenia lub utrzymania tego źródła przychodów. Na podstawie obowiązujących w Centrum Kultury, Sportu i Turystyki ustnych procedur, pracownik przejmujący odpowiedzialność materialną za powierzony mu telefon komórkowy był każdorazowo informowany o możliwości wykorzystywania urządzenia wyłącznie do celów służbowych. Weryfikacja merytoryczna otrzymywanych faktur telefonicznych przez dyrektora Centrum Kultury, Sportu i Turystyki potwierdziła użytkowanie telefonów zgodnie z procedurami, tj. tylko do celów służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy rozmowy telefoniczne wykonywane przez pracowników ze służbowych telefonów komórkowych i wyłącznie w celach służbowych winny stanowić przychód dla tych pracowników...

Zdaniem wnioskodawcy, nie naruszono przepisów art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Poniesione koszty rozmów telefonicznych nie zostały zakwalifikowane przez dyrektora Centrum Kultury, Sportu i Turystyki jako dodatkowy przychód pracownika do opodatkowania ze względu na służbowy charakter połączeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy). Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu – w przypadku, gdy przedmiotem świadczeń są usługi zakupione (art. 11 ust. 2a pkt 2 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Tym samym, również za przychód ze stosunku pracy uznaje się każde świadczenie – nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu, ale także nieodpłatne świadczenia – otrzymywane w związku z uzyskiwaniem przychodów z tego tytułu (art. 12 ust. 1 cyt. ustawy).

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy natomiast rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku w wyniku przeprowadzonego w marcu 2011r. audytu wewnętrznego zakwestionowano rozliczanie przeprowadzonych przez pracowników placówki rozmów telefonicznych ze służbowych telefonów komórkowych. Na podstawie obowiązujących w Centrum Kultury, Sportu i Turystyki ustnych procedur, pracownik przejmujący odpowiedzialność materialną za powierzony mu telefon komórkowy był każdorazowo informowany o możliwości wykorzystywania urządzenia wyłącznie do celów służbowych. Weryfikacja merytoryczna otrzymywanych faktur telefonicznych przez dyrektora Centrum Kultury, Sportu i Turystyki potwierdziła użytkowanie telefonów zgodnie z procedurami, tj. tylko do celów służbowych.

W przypadku udostępnienia telefonów komórkowych tylko i wyłącznie do celów zwiazanych z pracą i faktycznym wykorzystaniem tychże telefonów wyłącznie do celów służbowych nie sposób uznać, iż pracownicy uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownicy ci uzyskiwaliby nieodpłatne świadczenia, które podlegałyby opodatkowaniu łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia w sytuacji, gdyby korzystali z telefonów dla celów prywatnych, natomiast wnioskodawca ponosiłby koszty takiego korzystania w całości lub w części.

Należy bowiem podkreślić, iż w sytuacji:

• gdy telefon służbowy wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy tylko celom służbowym) - wydatki ponoszone przez wnioskodawcę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń,
• gdy telefon służbowy służy osobistej korzyści pracownika i realizacji jego prywatnych celów - wydatki ponoszone przez wnioskodawcę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, stanowią przychód pracownika w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Reasumując, zatem w sytuacji, gdy istotnie – jak stwierdza wnioskodawca – służbowe telefony wykorzystywane były wyłącznie do celów służbowych (połączenia z nich wykonywane miały służbowy charakter), to brak jest podstaw do stwierdzenia, iż w takiej sytuacji po stronie pracownika powstanie przychód.

Zatem stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.