Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1249/12/ICz
z 15 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2012r. (data wpływu 17 grudnia 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów w związku z nabyciem usług noclegowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów w związku z nabyciem usług noclegowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług doradczych w prowadzeniu działalności gospodarczej. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT i za świadczone usługi doradcze wystawia faktury VAT opodatkowane 23% stawką podatku VAT. Z uwagi na fakt, że wykonuje usługi w różnych miastach w Polsce, zmuszony jest do korzystania z usług noclegowych - co dokumentują faktury VAT (ze stawką VAT 8%) wystawione na firmę Wnioskodawcy. Na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT Wnioskodawca nie może obniżać podatku należnego o podatek naliczony związany z nabywanymi usługami noclegowymi. Wyżej wymienionymi kosztami zamierza obciążyć swojego klienta i oprócz faktury za wykonane usługi doradcze, wystawić fakturę zawierającą „refakturę kosztów noclegów”. Wnioskodawca wyjaśnił, iż nie łączy go z klientem żadna umowa a ustalenia dotyczące zwrotu przez klienta dodatkowo poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów noclegu są ustne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest wystawienie dla klienta faktury VAT na „refakturę kosztów noclegów” z podstawą opodatkowania równą wartości brutto z faktury pierwotnej za usługi noclegowe wystawionej na firmę Wnioskodawcy i ze stawką podatku VAT jaka jest na fakturze za usługi noclegowe tj. 8%?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wystawiając fakturę VAT refakturującą dodatkowo poniesione przez Wnioskodawcę koszty noclegu zamierza on przenieść wartość tych obciążeń na swojego klienta. Z uwagi na fakt, że nie ma prawa do odliczenia podatku VAT od nabywanych przez siebie usług noclegowych, aby nie ponosić dodatkowych obciążeń związanych z podatkiem VAT, na wystawionej dla jego klienta fakturze podstawą opodatkowania musi być kwota brutto z faktury wystawionej za usługi noclegowe na firmę Wnioskodawcy. Istotą wystawionej na klienta faktury ma być wyłącznie odzyskanie poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów noclegu, które opodatkowane są stawką VAT 8%. W związku z powyższym faktura wystawiona przez Wnioskodawcę na refakturę kosztów noclegu powinna być opodatkowaną stawką jak faktura za przedmiotowe usługi noclegu w wysokości 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Gdzie przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Stosownie do treści przepisu art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku, takim podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Ze świadczeniem usługi mamy do czynienia również w sytuacji gdy podatnik dokonuje czynności działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej. Wówczas przyjmuje się, że dla celów podatku od towarów i usług podatnik sam nabył usługę od faktycznego wykonawcy, a następnie wyświadczył tę usługę.

Oznacza to, iż koszty niektórych usług, gdzie odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez świadczącego usługę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Podatnik jest traktowany tak, jakby świadczył tę usługę. Świadczenie takich usług powinno zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

Takie uregulowanie jest konsekwencją przyjęcia zasady, że czynność wykonana we własnym imieniu przez podatnika powoduje dla niego powstanie obowiązku podatkowego.

Powyższe jest zgodne z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.), stosownie do którego w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot „refakturujący” daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Celem tzw. „refakturowania” jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot dokonujący odsprzedaży usług na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot dokonujący odsprzedaży usług danej usługi nie wykonał. „Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi.

Zatem faktura wystawiona w takich okolicznościach dokumentuje odsprzedaż zakupionych wcześniej usług, a czynność taka podlega opodatkowaniu według stawek właściwych dla odsprzedawanych usług.

Stosownie do art. 106 cyt. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług doradczych w prowadzeniu działalności gospodarczej. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT i za świadczone usługi doradcze wystawia faktury VAT opodatkowane 23% stawką podatku VAT. Z uwagi na fakt, że wykonuje usługi w różnych miastach w Polsce, zmuszony jest do korzystania z usług noclegowych - co dokumentują faktury VAT (ze stawką VAT 8%) wystawione na firmę Wnioskodawcy. Wyżej wymienionymi kosztami zamierza obciążyć swojego klienta i oprócz faktury za wykonane usługi doradcze, wystawić fakturę zawierającą „refakture kosztów noclegów”. Z klientem nie łączy go żadna umowa a ustalenia dotyczące zwrotu przez klienta dodatkowo poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów noclegu są ustne.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy należy stwierdzić, iż jak wynika z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, aby usługa świadczona przez podatnika mogła być opodatkowana w myśl art. 8 ust. 2a, podatnik musiałby działać we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, czyli np. swojego klienta, co w przedmiotowej sprawie oznacza, że Wnioskodawca musiałby nabyć usługę noclegową we własnym imieniu ale na rzecz swojego klienta a zatem rzeczywistym nabywcą tej usługi musiałby być jego klient.

Jak wskazał Wnioskodawca usługi doradcze na rzecz swoich klientów wykonuje na terenie różnych miast Polski, zatem zmuszony jest do korzystania z usług noclegowych, które udokumentowane są fakturami VAT wystawionymi na jego firmę. Zatem nabywcą i konsumentem ww. usługi noclegowej jest Wnioskodawca a nie jego klient.

Należy uznać, iż zobowiązanie klienta do zwrotu kosztów usługi hotelowej na rzecz Wnioskodawcy nie dotyczy świadczenia mającego charakter usługi lecz jest świadczeniem pieniężnym mającym postać zwrotu kosztów usługi hotelowej, która została opłacona i faktycznie wykorzystana przez Wnioskodawcę.

W okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca, w przypadku przeniesienia kosztów noclegu, nie świadczy usług na rzecz klienta w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Strony w tym zakresie łączy jedynie porozumienie, na mocy którego klient zobowiązany jest do zwrotu Wnioskodawcy kosztów usługi hotelowej, z której faktycznie skorzystał Wnioskodawca, a za którą zgodził się zapłacić klient.

W takiej sytuacji w świetle art. 106 ust. 1 ustawy o VAT Wnioskodawca na potrzeby ww. rozliczeń finansowych z klientami nie może stosować faktury VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż faktura wystawiona przez Wnioskodawcę na refakturę kosztów noclegu powinna być opodatkowaną stawką jak faktura za przedmiotowe usługi noclegu w wysokości 8%, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.