Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-1106/12-4/PS
z 29 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 31.10.2012 r. (data wpływu 05.11.2012 r.) uzupełnionego pismem z dnia 17.01.2013 r. (data wpływu 21.01.2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 04.01.2013 r. Nr IPPB5/423-1106/12-2/PS (data nadania 04.01.2013 r., data doręczenia 10.01.2013 r.)o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

1. powstawania przychodów zagranicznych osób prawnych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w świetle art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) – jest nieprawidłowe,
2. opodatkowania dochodów osiąganych przez Spółkę z tytułu sprzedaży towarów na rzecz polskich kontrahentów – jest prawidłowe,
3. nieposiadania przez Spółkę na terytorium RP zagranicznego zakładu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dnu 05.11.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania dochodów osiąganych przez Spółkę z tytułu sprzedaży towarów na rzecz polskich kontrahentów oraz posiadania na terytorium RP zagranicznego zakładu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka z siedzibą w Lichtensteinie (dalej Wnioskodawca), działająca na skalę międzynarodową, zajmuje się handlem kawą (w różnej postaci), ekspresami do kawy oraz herbatą (w mniejszym zakresie). Towary te są produkowane przez podmioty trzecie, zaś Wnioskodawca zajmuje się jedynie ich handlem na rynkach światowych, pod określoną marką. Wnioskodawca podjął decyzję o intensyfikacji sprzedaży towarów klientom z siedzibą w Polsce. W związku z zakładanym modelem biznesowym, spółka dokonała w dniu 28.9.2012 rejestracji dla celów podatkowych na formularzach rejestracyjnych NIP-2 oraz VAT-R wskazując datę 1 października 2012 roku jako planowany dzień rozpoczęcia czynności opodatkowanych VAT w Polsce.

Towary, które są sprzedawane przez Wnioskodawcę, są transportowane do Polski z Włoch (kawa) oraz Chin (ekspresy do kawy - z odprawą celną w Hamburgu), a transport towaru jest zlecany przewoźnikowi — stronie trzeciej. Wnioskodawca podpisał umowy na świadczenie kompleksowych usług logistyczno — magazynowych z polskim pod miotem gospodarczym (Usługodawcą), profesjonalnie świadczącym tego rodzaju usługi. Wnioskodawca nie wynajął bezpośrednio powierzchni magazynowej, a jest jedynie usługobiorcą usług logistyczno- magazynowych. Pojedyncze zlecenia dotyczące transportu towarów na terytorium kraju, także będą wykonywane przez inne firmy spedycyjne, będące niezależnymi podmiotami trzecimi.

Pracownicy operacyjni Wnioskodawcy na co dzień pracują i przebywają w biurze Wnioskodawcy — w Lichtensteinie. Pracownicy ci, nawet jeśli będą przybywać do Polski, nie będą posiadali pełnomocnictw do podpisywania umów, a jedynie będą dokonywać okresowych wizytacji biznesowych, celem optymalizacji struktur biznesowych.

Czynności związane z samą sprzedażą towarów, a więc zbieranie zamówień oraz samo podpisywanie umów odbywa się w siedzibie Wnioskodawcy. Również wszelkie czynności zarządcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i odnoszącą się do terytorium Polski są podejmowane w miejscu siedziby zarządu Wnioskodawcy (w Lichtensteinie). Tam też odbywają się spotkania zarządu Spółki i podejmowane są wszelkie strategiczne decyzje co do dalszego rozwoju lub też ograniczenia działalności w Polsce. Z tego punktu widzenia, sprzedaż towarów na terytorium Polski stanowi jedynie wycinek całokształtu działalności handlowej Wnioskodawcy. Reasumując, Wnioskodawca w celu intensyfikacji sprzedaży towarów na terytorium Polski jedynie skorzysta z usług logistyczno-magazynowych — nie posiada oraz nie będzie posiadał na terytorium RP żadnej stałej bądź tymczasowej placówki ani biura za pośrednictwem której prowadzona byłaby działalność gospodarcza. Nie będzie posiadać też żadnego innego zaplecza technicznego będącego jego własnością. Wnioskodawca nie posiada i nie będzie posiadał również przedstawicieli, umocowanych do podpisywania umów na terytorium Polski. Pełnomocnictwa takiego nie będą posiadały również podmioty, z którymi Wnioskodawca będzie zawierał usługi na świadczenie usług agencyjnych czy też doradczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, prawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy, iż dochody osiągnięte przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży towarów na rzecz polskich odbiorców, nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na terytorium RP?
   
2. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, prawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy, iż nie posiada on na terytorium RP zagranicznego zakładu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad 1) Zdaniem Wnioskodawcy, dochody przez niego osiągnięte z tytułu sprzedaży towarów na rzecz polskich odbiorców nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na terytorium RP.

W przypadku państw, z którymi Polska podpisała umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania, kryterium decydującym o opodatkowaniu dochodu z działalności gospodarczej nierezydenta na terytorium kraju, w którym dochody są osiągane jest zidentyfikowanie zakładu, któremu dochody te można przypisać.

W przedmiotowej sytuacji powyższe zasady nie mogą mieć zastosowania, bowiem Wnioskodawca jest rezydentem kraju, z którym Polska dotąd nie podpisała umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w związku z powyższym sposób i miejsce opodatkowania tych dochodów mogą być ustalone tylko i wyłącznie w oparciu o polskie uregulowania krajowe. W myśl art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium RP siedziby lub zarządu (tak jak Wnioskodawca), podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium RP. Na gruncie krajowej ustawy podatkowej, zagraniczny zakład zdefiniowany w art. 4a pkt 11, nie stanowi jednak łącznika, determinującego prawo opodatkowania dochodu nierezydenta z prowadzonej na terytorium RP działalności gospodarczej. Innymi słowy, nawet jeśli podatnik (rezydent kraju z którym Polska nie podpisała umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) nie posiada zagranicznego zakładu na terytorium Polski, może podlegać opodatkowaniu od dochodów osiągniętych na tym terytorium. Kluczowym w związku z powyższym staje się rozstrzygnięcie, czy w świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego można uznać, iż dochody osiągnięte przez Wnioskodawcę ze sprzedaży towarów na rzecz polskich odbiorców, mogą być uznane za dochody osiągnięte na terytorium RP. Ustawodawca zdefiniował wprawdzie w ustawie podatkowej definicję terytorium RP, jednak nie określił w jakich sytuacjach możemy mówić, iż dochód jest osiągany na tym terytorium, w tym zwłaszcza z tytułu działalności gospodarczej. W związku z faktem, że literalna wykładnia przepisów nie prowadzi do jednoznacznych wniosków — zdaniem Wnioskodawcy — należy sięgnąć do wykładni i praktyki orzeczniczej w tym zakresie.

W pierwszej kolejności, zwrócić należy uwagę na pismo Ministra Finansów z 24.7.2001 r. (PB4/AK-8214-1045-277/01), w którym Minister wyjaśnił, iż za źródło dochodów położone w Polsce uznać należy m.in.: dochody uzyskane przez nierezydentów dzięki prowadzonej z terytorium Polski działalności gospodarczej, bez względu na formę prowadzenia tej działalności, w tym za pośrednictwem oddziału, przedstawicielstwa lub zależnego przedstawiciela oraz z działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej prowadzonej na terytorium Polski. W dalszej kolejności Minister Finansów wyjaśnia również, że o źródle dochodów położonych w Polsce można mówić wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium RP lub gdy źródłem dochodów są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów. Wprawdzie Minister Finansów nie odniósł się w swoich wyjaśnieniach co do takich przesłanek jak stałość prowadzonej działalności gospodarczej, nie mniej jednak w dalszej części pisma wskazuje, iż nie stanowią dochodów uzyskanych ze źródeł dochodów położonych na terytorium RP, m. in. dochody nierezydentów z obrotu towarami i usługami, będącymi przedmiotem działalności gospodarczej nierezydenta, nieprowadzącego w tym zakresie działalności gospodarczej z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tj. niemającego na terytorium Polski stałej placówki, biura, oddziału, przedstawicielstwa, przedstawiciela, najętej powierzchni w celu prowadzenia działalności itp.).

Zdaniem Wnioskodawcy w piśmie tym, Minister więc jasno wskazuje, iż źródło dochodów jakim jest działalność gospodarcza może zostać uznane za związane z terytorium RP pod warunkiem obiektywnego zmaterializowania się na tym terytorium RP aktywności gospodarczej, rozumianej jako faktyczne wykonywanie określonych czynności gospodarczych, za pośrednictwem określonego i możliwego do zidentyfikowania substratu gospodarczego. W przedmiotowej sytuacji, faktyczna (materialna) działalność Wnioskodawcy koncentruje się na terytorium Lichtensteinu, gdzie podejmowane są wszelkie istotne decyzje Wnioskodawcy. W Polsce, Wnioskodawca nie posiada jakiegokolwiek substratu gospodarczego, który mógłby definiować działalność gospodarczą. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski żadnego zaplecza technicznego, jak również nie ma tu stałych pracowników, którzy wykonywaliby określone czynności gospodarcze. W Polsce następuje natomiast jedynie wydanie towarów finalnym odbiorcom z Polski, jednakże czynności te obsługiwane są tylko i wyłącznie przez podmiot zewnętrzny. Z tego punktu widzenia można więc stwierdzić, iż działalność Wnioskodawcy ogranicza się jedynie do obrotu towarowego z podmiotami gospodarczymi mającymi miejsce rezydencji w Polsce.

Również w orzecznictwie dominuje pogląd, iż aby można było mówić o związku dochodu z terytorium RP, czynności generujące dochód powinny się dokonywać na tym terytorium i być przyczyną sprawczą osiągnięcia tego dochodu. Czynnością, taką nie jest wypłata pieniędzy, bo ta jest elementem finalnym całego procesu osiągania dochodu (wyrok WSA w Warszawie z 11 września 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 586/08; wyrok NSA z 23 kwietnia 2010 r., sygn. akt li FSK 2 144/08; wyrok WSA w Krakowie z 10 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 327/11). Identyczne wnioski płyną z orzeczenia NSA z 2 czerwca 2011 r. (II FSK 138/10), w którym Sąd stwierdził, iż terytorium na którym osiągany jest dochód nie jest obszar, na którym jedynie materializuje się efekt świadczonej usługi, z której wynagrodzenie generuje dochód nierezydenta (orzeczenie to odnosi się wprawdzie do świadczenia usług, nie mniej jednak per analogia może być zdaniem Wnioskodawcy odnoszone do obrotu towarowego).

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe prowadzi do wniosku, iż należy odróżnić pojęcie „dochodu osiągniętego na terytorium Polski”, którym posługuje się ustawa, od pojęcia „dochodu pochodzącego z terytorium Polski. Oba określenia różnią się od siebie w swoim znaczeniu. Aby osiągnąć (uzyskać) dochód na terytorium Polski” należy, zdaniem Wnioskodawcy, na jej terytorium przebywać, działać, wykonywać czynności zmierzające do uzyskania dochodu. Aby natomiast „osiągnąć (uzyskać) dochód z terytorium Polski” nie trzeba wcale przebywać lub działać na jej terytorium. Osiąganie dochodu pochodzącego z terytorium Polski, powinno być zdaniem Wnioskodawcy, utożsamiane z obrotem towarowym (obrót towarowy z odbiorcami w Polsce”). Ponadto biorąc pod uwagę racjonalność działania ustawodawcy, zwrócić należy uwagę, iż gdyby rzeczywiście chciał on uznać „dochody osiągane na terytorium Polski” za dochody uzyskiwane od podmiotów z rezydencją w Polsce, mógłby taki zapis w ustawie zawrzeć.

Powyższe argumenty dowodzą więc, iż w świetle przedstawionego stanu faktycznego, dochody osiągnięte przez Wnioskodawcę ze sprzedaży towarów nie będą osiągane na terytorium Polski, a w konsekwencji nie będą podlegały w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Ad 2) Zdaniem Wnioskodawcy, nie posiada on na terytorium Polski zagranicznego zakładu w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z przytoczonym wyżej przepisem za zagraniczny zakład uznaje się:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
   
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę łub zarząd na terytorium innego państwa,
   
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje (…).
   
   

Aby można więc można było mówić o istnieniu zagranicznego zakładu na terytorium Polski, musiałby zostać zidentyfikowany określony substrat materialny lub osobowy, tj. prezencja o stałym i gospodarczym charakterze. W przypadku Wnioskodawcy trudno mówić o takim substracie, zwłaszcza materialnym. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski żadnej placówki gospodarczej czy też zaplecza technicznego. Korzystanie z usług zarówno materialnych jak i niematerialnych na terytorium Polski również nie może świadczyć o gospodarczej aktywności na terytorium Polski. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do absurdalnych wniosków, bowiem każdy nierezydent korzystający z usług polskich firm, byłby zobligowany do przeanalizowania zakresu swojego obowiązku podatkowego na terytorium Polski, co w oczywisty sposób hamowałoby wymianę handlową i rozwój gospodarczy. Z związku z powyższym, rozpatrywanie w przedmiotowej sprawie atrybutu stałości prezencji gospodarczej staje się zbędne, bowiem ta po prostu nie jest identyfikowana na terytorium Polski.

Ponadto, w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy nie będzie działała na terytorium Polski żadna osoba posiadająca pełnomocnictwo do zawierania umów. Wszyscy usługodawcy, którzy wykonują, bądź będą wykonywać na rzecz Wnioskodawcy jakiekolwiek usługi, nie będą posiadali takich pełnomocnictw a ich rola ograniczać się będzie do bieżącej koordynacji prawidłowego przebiegu procesu sprzedaży towarów w Polsce oraz bieżącego doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, nie posiada on na terytorium Polski zagranicznego zakładu w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się:

1. za nieprawidłowe w kwestii powstawania przychodów zagranicznych osób prawnych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w świetle art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.),
   
2. za prawidłowe w kwestii opodatkowania dochodów osiąganych przez Spółkę z tytułu sprzedaży towarów na rzecz polskich kontrahentów – jest prawidłowe
   
3. za prawidłowe w kwestii nieposiadania przez Spółkę na terytorium RP zagranicznego zakładu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.
   
   
   

1. W odniesieniu do pierwszego pytania wniosku
   
   

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium RP siedziby lub zarządu podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium RP.

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów nie będących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zobowiązane są do wykazania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski zarówno siedziby, jak i faktycznego zarządu podatnika.

W kwestii oceny czy przychody zagranicznych osób prawnych powstały na terenie Rzeczypospolitej Polskiej tut. organ podatkowy zauważa, iż w świetle ww. artykułu decydujące znaczenie ma miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi lub wykonywania czynności. Zatem jeśli świadczenia są wykonywane na rzecz polskiego podmiotu (polskiego rezydenta podatkowego) dochodzi wówczas do osiągania przez nierezydentów dochodów na terenie Polski. W związku z tym stanowisko Pełnomocnika Spółki w zakresie interpretacji art. 3 ust. 2 ustawy o pdop - przedstawione we wniosku z dnia 31.10.2012 r. - należy uznać za nieprawidłowe.

Przepis art. 21 ust. 1 ustawy o pdop stanowi, iż z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
   
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   1. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
   - ustala się w wysokości 20% przychodów,
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
   
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej
   - ustala się w wysokości 10% tych przychodów.
   
   

Przy czym, należy zauważyć iż stosownie do brzmienia art. 6 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533) podatek dochodowy od przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, ustala się w wysokości:

1. 10% przychodów – od dnia 1 lipca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2009 r.,
   
2. 5% przychodów – od dnia 1 lipca 2009 r. do dnia 30 czerwca 2013 r.

jeżeli spełnione są łącznie warunki określone w art. 21 ust. 3 ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ww. ustawy o pdop przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jeżeli polski podatnik (płatnik) dokonuje wypłat należności z tytułu świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o pdop na rzecz podmiotu zagranicznego (nierezydenta), mającego siedzibę lub zarząd w kraju, z którym Polska zawarła umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu pierwszeństwo mają przepisy tej umowy międzynarodowej.

Należy zauważyć, że między Polską a Lichtensteinem nie została podpisana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. W przypadku państw, z którymi Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie mają wprost przepisy ustawy o pdop.

W art. 21 ustawy o pdop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego potracenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o pdop.

Dane świadczenie można zakwalifikować do katalogu czynności wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o pdop po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera ona istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie. O tym, czy dane świadczenie można zakwalifikować do czynności opodatkowanych podatkiem zryczałtowanym decydujące znaczenie ma treść uregulowania samej umowy oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jej nazwa.

W ocenie organu podatkowego uzyskiwane przez podmiot zagraniczny przychody osiągane z tytułu sprzedaży towarów na terytorium Polski w opisanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym nie mieszczą się w kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop. Tym samym nie podlegają one opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce na zasadach na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 updop.

2. W odniesieniu do drugiego pytania wniosku
   
   

Definicja zagranicznego zakładu zawarta została przez polskiego ustawodawcę w art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tą definicją „zagraniczny zakład” oznacza:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
   
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,
   
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, stanowi inaczej.

Pojęcie zagranicznego zakładu może być modyfikowane przez postanowienia zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Postanowienia w tych umowach, definiujące pojęcie zakładu, wzorowane są na art. 5 Konwencji Modelowej OECD. W przypadku więc osiągania dochodu (przychodu) przez zagraniczny podmiot - przy ustalaniu, czy mamy do czynienia z zakładem - należy brać pod uwagę definicję zakładu zawartą w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej przez Polskę z państwem rezydencji zagranicznego podmiotu. Prowadzi to do wniosku, że definicja zagranicznego zakładu zawarta w komentowanym przepisie ma zastosowanie jedynie wtedy, gdy w danej sytuacji brak jest umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej przez Polskę z państwem rezydencji zagranicznego podmiotu. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowym przypadku.

Z opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka nie posiada stałej placówki, poprzez którą wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium Polski, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych. Ponadto w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy nie będzie działała na terytorium Polski żadna osoba posiadająca pełnomocnictwo do zawierania umów. Wszyscy usługodawcy, którzy wykonują, bądź będą wykonywać na rzecz Wnioskodawcy jakiekolwiek usługi, nie będą posiadali takich pełnomocnictw a ich rola ograniczać się będzie do bieżącej koordynacji prawidłowego przebiegu procesu sprzedaży towarów w Polsce oraz bieżącego doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie będzie posiadał na terytorium Polski zagranicznego zakładu w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, w ocenie organu podatkowego stanowisko Spółki w zakresie obu pytań wniosku należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity Dz.U.2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.