INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2011 r. (data wpływu 23 marca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 czerwca 2011 r. (data wpływu 1 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku VAT w związku z wynajmem lokalu użytkowego jest :

• prawidłowe - w odniesieniu do usługi wykonywanej w okresie do 31 grudnia 2010 r.,
• nieprawidłowe - w odniesieniu do usługi wykonywanej od 1 stycznia 2011 r.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku VAT w związku z wynajmem lokalu użytkowego. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 czerwca 2011 r. (data wpływu 1 lipca 2011 r.) w zakresie opisu stanu faktycznego, pytania oraz stanowiska Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (ostatecznie sprecyzowany w piśmie z dnia 29 czerwca 2011 r.).

Firma PPHU zakupiła w roku 2009 lokal użytkowy (zakup aktem notarialnym z 22% podatkiem VAT) i przeznaczyła go na cele wynajmu.

Lokal ten wynajęła firma E. Sp. z o.o. (obecnie B. Sp. z o.o., gdyż nastąpiła w trakcie trwania umowy zmiana nazwy spółki) i przeznaczyła go na cele mieszkaniowe dla swoich pracowników i gości. Pomiędzy właścicielem lokalu użytkowego – PPHU, a Spółką E. została zawarta umowa najmu lokalu użytkowego. W umowie tej określono stawkę najmu na kwotę 1300 zł netto miesięcznie. Za wynajem PPHU wystawiała co miesiąc faktury VAT ze stawką 22%, ponieważ przedmiotem najmu był lokal użytkowy.

W miesiącu październiku 2010 r. Spółka E. (działając już pod nazwą B. Sp. z o.o.) zwróciła się do właściciela lokalu – PPHU z pismem o wystawienie faktur korygujących powołując się na protokół kontroli podatkowej w zakresie podatku VAT, w którym stwierdzono, że Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT ponieważ usługa wynajmu lokalu na cele mieszkaniowe jest czynnością zwolnioną od podatku VAT.

Właściciel lokalu – firma PPHU stoi na stanowisku, że jest to czynność podlegająca 22% VAT, ponieważ wynajmuje lokal użytkowy, a nie mieszkalny - zgodnie z PKWiU 70.20.12.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku wynajmu lokalu użytkowego, który najemca przeznacza sobie na cele mieszkalne, właściwe jest zastosowanie 22% stawki podatku VAT...
2. Czy właściciel lokalu prawidłowo naliczył stawkę podatku w wysokości 22% skoro wynajmował lokal użytkowy...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, Firma PPHU zakupiła i jest właścicielem lokalu użytkowego. Przedmiotem umowy najmu jest lokal użytkowy, wynajem lokalu użytkowego podlega stawce 22% zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT. Wykorzystywanie go przez najemcę – Spółkę E. na cele mieszkalne nie ma wpływu na wysokość podatku VAT, który nalicza właściciel lokalu użytkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe - w odniesieniu do usługi wykonywanej w okresie do 31 grudnia 2010 r.,
• nieprawidłowe - w odniesieniu do usługi wykonywanej od 1 stycznia 2011 r.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…)

Stosownie do art. 8 ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2011 r., usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Dla celów klasyfikacji usług na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. stosowano na mocy § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.), przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.).

W tym miejscu należy wskazać, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. powołany wyżej art. 8 ust. 3 ustawy, został uchylony.

Ponadto, zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Art. 5a został dodany do ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 1 pkt 2 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476).

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…) – art. 106 ust. 1 ustawy.

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni zawarła ze Spółką z o.o. E. umowę najmu lokalu użytkowego (PKWiU 70.20.12.). Spółka przedmiotowy lokal przeznaczyła na cele mieszkaniowe dla swoich pracowników i gości. W umowie tej określono stawkę najmu na kwotę 1300 zł netto miesięcznie. Za wynajem PPHU wystawiała co miesiąc faktury VAT ze stawką 22%, ponieważ przedmiotem najmu był lokal użytkowy.

W miesiącu październiku 2010 r. najemca zwrócił się do właściciela lokalu – PPHU z pismem o wystawienie faktur korygujących, powołując się na protokół kontroli podatkowej w zakresie podatku VAT, w którym stwierdzono, że Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, ponieważ usługa wynajmu lokalu na cele mieszkaniowe jest czynnością zwolnioną od podatku VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 - 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przepisem art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), oraz art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), od dnia 1 stycznia 2011 r. dodano do ustawy przepis art. 146a ustawy, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.
   
   

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku, a nawet zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy o VAT. W załączniku tym, stanowiącym wykaz towarów i usług zwolnionych od podatku, w pozycji 4 wymieniono usługi z grupowania PKWiU ex 70.20.11 „usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe”.

Użycie przez ustawodawcę „ex” przy grupowaniu PKWiU dotyczącym zwolnienia od podatku od towarów i usług oznacza, że dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Zatem, aby możliwe było skorzystanie ze zwolnienia na podstawie powołanych wyżej przepisów muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż najem nieruchomości na cele użytkowe, sklasyfikowany według PKWiU z roku 1997 w grupowaniu 70.20.12 „usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym, na własny rachunek” w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. był wyłączony ze zwolnienia określonego w pozycji 4 załącznika nr 4 do ustawy.

Zatem usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym, na własny rachunek sklasyfikowane według PKWiU w grupowaniu 70.20.12 do dnia 31 grudnia 2010 r. podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług 22% stawką podatku.

Z dniem 1 stycznia 2011 r. ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług uchylono załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku i przeniesiono uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy. Ponadto, przy określeniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. zwolnieniu od podatku podlegają usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że również w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta jedynie świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym i, co istotne, na cele mieszkaniowe. Natomiast wynajem lokali użytkowych objęty jest 23% stawką podatku.

Z opisu przedstawionego przez Wnioskodawczynię wynika, że Zainteresowana zawarła ze Spółką umowę najmu lokalu użytkowego.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny wskazać należy, iż usługa wynajmu lokalu użytkowego w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. była objęta 22% stawką podatku od towarów i usług. Natomiast od dnia 1 stycznia 2011 r. należy do tej czynności zastosować 23% stawkę podatku VAT. Wynajem lokalu użytkowego - bez względu na cel - nie jest objęty zwolnieniem od podatku od towarów i usług. Zatem, w roku 2010 Wnioskodawczyni do świadczonej usługi zastosowała prawidłową stawkę podatku od towarów i usług.

Należy jednakże wskazać, iż świadcząc te usługi w roku 2011 Wnioskodawczyni zobowiązana jest stosować 23% stawkę podatku.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawczynię.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.