INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2011r. (data wpływu 21 kwietnia 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji usług przy zastosowaniu kas rejestrujących - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencji usług przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Na mocy rozporządzenia Ministra Finansów od 1 maja 2011r. lekarze prowadzący indywidualne praktyki lekarskie, w ramach których udzielają świadczeń zdrowotnych mają obowiązek rejestrowania przychodów za pomocą kas fiskalnych. Wnioskodawca jest lekarzem dentystą. Wnioskodawca prowadzi indywidualna praktykę lekarską (nigdzie nie jest zatrudniony na etacie), sam opłaca składki ZUS. Wnioskodawca ma umowę o współpracy z NZOZ na realizację świadczeń stomatologicznych u pacjentów w ramach NFZ. Wnioskodawca jest lekarzem wykazanym do NFZ jako ubezpieczenia zdrowotnego, realizującego świadczenia w ramach umowy z NFZ, a więc w ramach ubezpieczenia zdrowotnego. Ponadto Wnioskodawca przyjmuje pacjentów prywatnych, którzy uiszczają odpłatności NZOZ-owi za wykonane świadczenia. Wnioskodawca wystawia dwa rachunki dla NZOZ w danym miesiącu: 1 – za usługi realizowane w ramach kontraktu z NFZ; 2 – za wykonywanie usług prywatnych. NZOZ zapłatę za realizację świadczeń stomatologicznych przelewa Wnioskodawcy na konto bankowe. Jest to jedyny dochód Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie pobiera bezpośrednio opłaty od indywidualnego pacjenta za zrealizowane świadczenia stomatologiczne w NZOZ, ww. wpłaty pobiera wyłącznie NZOZ, z którym Wnioskodawca ma umowę o współpracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji przedstawionej powyżej Wnioskodawca jest zobowiązany do zakupu kasy fiskalnej...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionej sytuacji nie ma obowiązku instalowania kasy fiskalnej, gdyż bezpośrednio od indywidualnego pacjenta za zrealizowane świadczenia nie pobiera opłaty. Wszystkie opłaty pobiera bezpośrednio NZOZ.

Powyższe stanowisko Wnioskodawca wypracował w oparciu o publikacje w prasie medycznej pt. „...” ze stycznia 2011r. artykuł pn. „Paragon z kasy a faktura VAT” – kasy fiskalne – informator dla lekarzy str. 42-43.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

Zgodnie z regulacjami art. 111 ust. 1 ww. ustawy podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Poprzez sprzedaż rozumie się, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi indywidualna praktykę lekarską (nigdzie nie jest zatrudniony na etacie), sam opłaca składki ZUS. Wnioskodawca ma umowę o współpracy z NZOZ na realizację świadczeń stomatologicznych u pacjentów w ramach NFZ. Wnioskodawca jest lekarzem wykazanym do NFZ jako ubezpieczenia zdrowotnego, realizującego świadczenia w ramach umowy z NFZ, a więc w ramach ubezpieczenia zdrowotnego. Ponadto Wnioskodawca przyjmuje pacjentów prywatnych, którzy uiszczają odpłatności NZOZ-owi za wykonane świadczenia. Wnioskodawca wystawia dwa rachunki dla NZOZ w danym miesiącu: 1 – za usługi realizowane w ramach kontraktu z NFZ; 2 – za wykonywanie usług prywatnych. NZOZ zapłatę za realizację świadczeń stomatologicznych przelewa Wnioskodawcy na konto bankowe. Jest to jedyny dochód Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie pobiera bezpośrednio opłaty od indywidualnego pacjenta za zrealizowane świadczenia stomatologiczne w NZOZ, ww. wpłaty pobiera wyłącznie NZOZ, z którym Wnioskodawca ma umowę o współpracy.

Odnosząc powołane przepisy do przedstawionych przez Wnioskodawcę okoliczności, należy stwierdzić, iż powołany art. 111 ust. 1 ww. ustawy nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca świadczy usługi medyczne na podstawie umowy zawartej z NZOZ. Treść powołanego art. 111 ust. 1 ustawy o VAT jednoznacznie wskazuje, iż do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego za pomocą kas rejestrujących obowiązani są wyłącznie podatnicy dokonujący sprzedaży towarów i usług na rzecz kręgu podmiotów w tym przepisie wyraźnie wymienionych.

Należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług ani przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t. j. Dz. U. z 2008r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) nie definiują pojęcia „nabywca”, dlatego zasadnym wydaje się odwołanie do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN „nabywcą jest ten, kto coś nabywa (nabył) przez kupno" (Słownik języka polskiego, pod red.: prof. Mieczysława Szymczaka, s. 288, Wydawnictwo Naukowe PWN).

W świetle powyższej definicji nabywcą usług medycznych świadczonych przez Wnioskodawcę jest kupujący dane usługi na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy - NZOZ (Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, iż wystawia dwa rachunki dla NZOZ w danym miesiącu: 1 – za usługi realizowane w ramach kontraktu z NFZ; 2 – za wykonywanie usług prywatnych).

Wnioskodawca świadcząc usługi medyczne w ramach umowy zawartej z NZOZ nie ma zatem obowiązku ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej, gdyż Wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Istotne jest zatem w przedmiotowej sprawie, kto nabywa daną usługę, a nie kto ją faktycznie odbiera. Należy zwrócić uwagę, iż pojęcie nabywca usługi nie jest tożsame z pojęciem konsument usługi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.