INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 08 lutego 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 14 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie oceny prawidłowości dokonanej amortyzacji środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie oceny prawidłowości dokonanej amortyzacji środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych (PKD 49.41.Z). Jest "małym podatnikiem" oraz płatnikiem podatku VAT. Dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Koszty księgowane są zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W grudniu 2010 roku w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zakupił środek trwały koparko-ładowarkę (zaliczoną do grupy 580 klasyfikacji Środków Trwałych), za kwotę 245.728,- zł. Koparko-ładowarka została przyjęta do użytkowania i wpisana do ewidencji środków trwałych w grudniu 2010 r. W 2010 r. Wnioskodawca był "małym podatnikiem", nie przekroczył kwoty pomocy de minimis w ciągu ostatnich trzech lat (100.000 euro dla firm transportowych) oraz nie przekroczył limitu jednorazowej amortyzacji na rok 2010 (100.000 euro, tj. 422.000 zł). Całą wartość zakupu środka trwałego mógł zamortyzować w 2010 roku mieszcząc się w granicach limitu wyznaczonego ustawą. Jednak nie były Wnioskodawcy potrzebne tak wysokie koszty więc jednorazowo zamortyzował w grudniu 2010 r. kwotę 145.728 zł, pozostałą zaś część 100.000 zł amortyzuje metodą liniową od stycznia 2011 r., stosując stawkę amortyzacji z Wykazu Środków Trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można tylko część wartości zakupu środka trwałego zamortyzować jednorazowo a pozostałą część amortyzować według metody liniowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, można w ten sposób podzielić amortyzację środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (tzw. metoda liniowa).

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009r. Nr 69, poz. 587), zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009r. i 2010r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (tj. ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych) wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Zatem limit ten wynosił 100.000 euro wyłącznie w 2009r. i 2010r., a obecnie, tj. w 2011r. wynosi 50.000 euro.

Zgodnie z art. 22k ust. 8 ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Jak wskazano we wniosku Wnioskodawca w 2010 r. posiadał status małego podatnika, w roku tym nie przekroczył też kwoty limitu jednorazowej amortyzacji. W 2010 r. zakupił za kwotę 245.728,- zł kopartko-ładowarkę zaliczoną do grupy 580 Klasyfikacji Środków Trwałych. Ww. koparko-ładowarka została przyjęta do używania i wpisana do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w miesiącu grudniu 2010 r. Wnioskodawca dokonał jednorazowej amortyzacji ww. środka trwałego od kwoty 145.728 zł, natomiast pozostałą część 100.000 zł amortyzuje metodą liniową od stycznia 2011 r.

Zatem, mając na uwadze ww. przepisy, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wskazać należy, iż Wnioskodawca jako mały podatnik mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od części wartości początkowej ww. środka trwałego w momencie w którym środek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z cyt. art. 22k ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w pierwszym roku podatkowym podatnik nie musiał zamortyzować całej wartości początkowej środka trwałego. Wówczas w następnym roku podatkowym tj. od stycznia 2011 r. Wnioskodawca mógł wybrać, wskazaną we wniosku, metodę liniową, o której mowa w art. 22i ust. 1 ww. ustawy, w odniesieniu do pozostałej (niezamortyzowanej jednorazowo) wartości początkowej ww. środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.