INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 03 stycznia 2011 r. (data wpływu 18 stycznia 2011 r.), uzupełnione pismem z dnia 23 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów rolnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów rolnych. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.), w zakresie doprecyzowania zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Aktem nadania nr (…) z 5 marca 1964 r. ojciec Zainteresowanej otrzymał grunty o powierzchni 0,96 ha, które użytkował na podstawie nadania jako osadnik wojskowy. Współwłaścicielką wymienionego gruntu w 1/2 jest matka Wnioskodawczyni. Są to grunty IV, V i VI klasy. Pomimo niskiej klasy – gleby piaszczyste i podmokłe – rodzice użytkowali je jako grunty rolne. Strona po śmierci ojca na podstawie testamentu odziedziczyła spadek tj. 1/2 z 0,96 ha gruntu. Wspólnie z matką użytkowała ten grunt jako rolny: siejąc zboże, sadząc ziemniaki. Na gruncie zasadzono drzewka wiśni 140 szt – z bardzo marnym skutkiem. W związku z pogorszeniem stanu zdrowia, właścicielki postanowiły podzielić grunt na działki budowlane z zamiarem sprzedaży w przyszłości różnym osobom.

Do sprzedaży przeznaczono działki 17/4, 17/5 i 17/6, o powierzchni 0,2088 ha, działka 17/7 nie jest przeznaczona pod zabudowę, ponieważ przebiega przez nią linia elektryczna średniego napięcia oraz działki 79/7, 79/9, 79/11, 79/10 o pow. 0,3478 ha. Działki 79/5, 79/8, 79/4 są to działki siedliskowe zabudowane – nie przeznaczone do sprzedaży. Działki zostały ujęte w planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo mieszkaniowe – stanowią osobisty majątek Wnioskodawcy i jej matki po 1/2. Obie są na emeryturze i nie prowadzą działalności gospodarczej. Czynności związane ze sprzedażą działek w przyszłości nie wiążą się z uzyskiwaniem stałego dochodu.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowana oświadczyła, że nigdy nie posiadała i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (nigdy też nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej). Przedmiotowych gruntów nigdy nie wykorzystywała w działalności rolniczej, w związku z czym nie dokonywała zbioru i sprzedaży płodów rolnych. Wykorzystywała je częściowo do uprawy warzyw, ale tylko na własne potrzeby – wspólnie z rodzicami, od 2001 r. grunty stoją ugorem. Działki nigdy nie były przedmiotem umowy najmu, ani dzierżawy – leżą ugorem (V i VI klasa).

Strona nie podjęła i nie zamierza podjąć żadnych czynności przygotowawczych zmierzających do przygotowania działek do sprzedaży, takich jak uzbrojenie terenu, ogrodzenie. Nie zamieszcza też ogłoszeń o sprzedaży, tzw. "pocztą pantoflową”, ponieważ nie zależy Jej na szybkiej sprzedaży. Grunty zostały podzielone na działki przez geodetę, są nieogrodzone.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż w przyszłości działek budowlanych pochodzących z majątku osobistego, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, jeżeli Właścicielki działek nie prowadzą działalności gospodarczej, a czynność ta nie będzie wiązała się z uzyskaniem stałego dochodu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, działki budowlane, które w przyszłości zamierza sprzedać wspólnie z matką, pochodzą z majątku osobistego, będącego w posiadaniu rodziny od 1964 r. Właścicielki gruntu są na emeryturze i nie prowadzą działalności gospodarczej. Sprzedaż poszczególnych działek nie będzie wiązać się z uzyskaniem stałego dochodu. Zatem – w świetle powyższego – czynności te nie mogą być uznane za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zainteresowana zaznacza, że nie ma statusu podatnika VAT. Do wniosku załączono: akt nadania (…), postanowienie z 25 czerwca 2007 r. o stwierdzeniu spadku, wyrys z mapy ewidencyjnej działek 17/2, 79/1 przed podziałem, wyrys z mapy po podziale.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż przedmiotowych działek z majątku osobistego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż będzie wykonana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie będzie czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni odziedziczyła spadek, to jest 1/2 z 0,96 ha gruntu i wspólnie z matką użytkowała grunt jako rolny. Działki zostały ujęte w planie zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe. Zainteresowana nigdy nie posiadała statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Działki nigdy nie były przedmiotem umowy najmu, ani dzierżawy – od 2001r. leżą ugorem (V i VI klasa). Właścicielki działek są na emeryturze i z uwagi na stan zdrowia, chcą je sprzedać.

Mając na uwadze powyższe oraz w oparciu o powołane przepisy należy uznać, że Właścicielki dokonując sprzedaży działek nie będą działać w charakterze handlowców. Nie można stwierdzić, że grunt został nabyty w celu odsprzedaży, ponieważ pochodzi on z majątku prywatnego. W związku z czym, sprzedaż działek nie będzie stanowiła działalności gospodarczej lecz związana jest z przysługującym Właścicielkom prawem do rozporządzania własnym majątkiem i dlatego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując dostawę działek uznać należy za transakcję okazjonalną, czyli taką, która nie będzie czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nie można uznać Wnioskodawczyni za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy o VAT, gdyż nic nie wskazuje, aby dokonując incydentalnej sprzedaży działek będzie on działał w takim charakterze, zwłaszcza, że otrzymane w spadku działki nie były w żaden sposób wykorzystywane w celach zarobkowych.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.