INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 15.03.2011 r. (data wpływu 16.03.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn oraz Ordynacji podatkowej:

• w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego - jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16.03.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn oraz Ordynacji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Rodzeństwo Mieczysław, Antoni i Wanda B. posiadało udziały w prawie własności nieruchomości położonej w Warszawie. Udziały te w chwili śmierci każdego z nich wynosiły po 1/3 części. Na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta Warszawy nieruchomość przeszła na własność miasta stołecznego Warszawy, a z chwilą likwidacji gmin na rzecz Skarbu Państwa.

Ojciec Wnioskodawczyni Mieczysław B. zmarł w 1993 r. W oczekiwaniu na ustawę reprywatyzacyjną w 1999 r. przeprowadzone zostało postępowanie spadkowe. Podczas gromadzenia dokumentacji dotyczącej wywłaszczenia na podstawie dekretu z dnia 26.10.1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy okazało się, że decyzja PRN m.st. Warszawy z dnia 20.07.1955 r. odmawiająca przyznania ojcu Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego została wydana z naruszeniem prawa. W związku z powyższym spadkobiercy złożyli w 2006 r. do sądu pozew o odszkodowanie. W roku 2008 zmarła matka Wnioskodawczyni będąca również co do 1/4 uczestnikiem postępowania sądowego. Postępowanie po niej zostało przeprowadzone w 2009 r. W czasie przeprowadzenia postępowania spadkowego po matce obowiązywało postanowienie sądu z dnia 25.07.2007 r. oddalające pozew o odszkodowanie, które uchylone zostało dopiero 18 maja 2009 r. Wyrokami Sądu II instancji z dnia 15.12.2010 r. zostało Wnioskodawczyni przyznane odszkodowanie w 1/4 bezpośrednio po ojcu i w 1/12 po matce (Wnioskodawczyni odziedziczyła 1/3 z udziału przypadającego matce, jej zaś przysługiwał udział w wysokości 1/4 części po Mieczysławie B.). Wysokość odszkodowania ustalona została na podstawie operatu szacunkowego wykonanego w styczniu 2010 r. przez biegłego sądowego. Wcześniej w przypadku postępowania spadkowego po ojcu ani po matce nie zostało zgłoszone nabycie do opodatkowania, ponieważ roszczenia były konsekwentnie kwestionowane przez różne instancje administracji państwowej. W szczególności biorący udział w postępowaniu pełnomocnik Skarbu Państwa prezentował stanowisko, iż dochodzone roszczenie jest nienależne. Podnieść należy, iż wypłata odszkodowania przez Skarb Państwa została dokonana z zastrzeżeniem jej zwrotu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z uzyskaniem odszkodowania wnioskodawca zobowiązany jest do uiszczenia podatku od spadków i darowizn...
2. Czy w związku z uzyskaniem odszkodowania wnioskodawca zobowiązany jest do uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych...
3. Czy w przypadku złożenia w ciągu 6 miesięcy od dnia 15 grudnia 2010 r. zgłoszenia nabycia praw majątkowych, o którym mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, uzyskanych tytułem zasądzonego przez sąd odszkodowania wnioskodawczyni zostanie zwolniona od obowiązku uiszczenia tegoż podatku...
4. Czy dokonanie zgłoszenia, o którym mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, może rodzić dla wnioskodawczyni ujemne skutki prawne, w sytuacji gdyby organy skarbowe przyjęły, ze ww. należność w ogóle nie podlega podatkowi od spadków i darowizn...
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku od spadków i darowizn. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1.

W opisanym stanie faktycznym zachodzą wyłącznie dwie możliwości ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego podatku od spadków i darowizn. Albo w momencie przyjęcia spadku (art. 6 ust. 1) albo w momencie uprawomocnienia się orzeczenia sądu (art. 6 ust. 4 zdanie 1). Zdaniem Wnioskodawcy rozwiązanie przewidziane w art. 6 ust. 1 nie może mieć w niniejszej sprawie zastosowania. Aczkolwiek przyjęcie spadku w niniejszej sprawie miało miejsce, to jednak w jego dacie na spadkobiercę przeszło jedynie uprawnienie do dochodzenia odszkodowania. Na datę przyjęcia spadku wartość prawa do odszkodowania była bowiem nieskonkretyzowana. Dopiero przeprowadzenie postępowania sądowego przez spadkobierców doprowadziło do nadania wspomnianemu roszczeniu wymiernej wartości materialnej. Stanowisko to zostało zresztą w pośredni sposób potwierdzone przez organy skarbowe. Gdyby organy skarbowe uważały, że do roszczenia o nabycie spadku należny jest podatek to zgodnie z treścią art. 8 ust. 4 powinny wezwać nabywcę spadku do jej określenia. Tymczasem stosowne wezwanie nie zostało wystosowane. Podobne stanowisko zostało również zajęte przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej wydanej w sprawie o sygnaturze ILPB2/436-121/10-4/MK.

Wobec powyższego należy rozważyć powstanie obowiązku podatkowego podatku od spadków i darowizn w trybie art. 6 ust. 4 zdanie 1, czyli z momentem uprawomocnienia się orzeczenia sądowego. Jednakże bliższa analiza tego zagadnienia prowadzi do wniosku, że „orzeczeniem sądowym” o którym mowa w tym przepisie jest jedynie orzeczenie stwierdzające nabycie spadku.

W konsekwencji stwierdzić należy, iż żaden z możliwych do uwzględnienia momentów powstania zobowiązania podatkowego w przedmiotowej sprawie nie miał miejsca. Wskutek tego nie powstał również obowiązek podatkowy od spadków i darowizn.

Stanowisko to znajduje również uzasadnienie w regulacjach kodeksu cywilnego, które należy zastosować z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji spadku. Tymczasem art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego definiuje to pojęcie stanowiąc, iż prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy wchodzą w sytuację prawną w jakiej znajdował się spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki oraz prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikami masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie i realizację m.in. w formie odszkodowania. Odszkodowanie przyznane Wnioskodawczyni nie zostało nabyte w drodze spadku, ponieważ w dacie spadkobrania nie istniało, tym samym zatem nie podlega ono opodatkowaniem od spadków i darowizn. W drodze dziedziczenia zostało nabyte jedynie roszczenie co do którego zasadności i tego, że zostanie wyegzekwowane brak było pewności.

Ad. 3.

Nawet w wypadku niepodzielenia ww. stanowiska przez Dyrektora Izby Skarbowej wnioskodawczyni uważa, iż złożenie zawiadomienia w trybie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn w terminie 6 miesięcy zwolni ją od obowiązku uiszczenia tegoż podatku. Wnioskodawczyni jest córką Mieczysława i Anieli B., a więc ich zstępną. Zgodnie z treścią art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn zstępni są zwolnieni od podatku w wypadku spełnienia wymienionych w nim warunków. Pierwszym z wymienionych warunków jest zgłoszenie zawiadomienia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, a wiec w niniejszym wypadku od dnia 15.12.2010 r. Natomiast warunek wymieniony w art. 4 ust. 1 pkt 2 w zaistniałym stanie faktycznym nie ma zastosowania, albowiem dotyczy wyłącznie nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy nie zaś nabycia w drodze spadkobrania.

Ad. 4.

Wnioskodawczyni uważa, że złożenie zawiadomienia w trybie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn z ostrożności (na wszelki wypadek) nie może wywołać dla niej negatywnych skutków prawnych, nawet w sytuacji gdy jak wyżej wskazano jej zdaniem należność zasądzona wyrokiem z dnia 15.12.2010 r. w ogóle nie podlega opodatkowaniu tymże podatkiem. W szczególności złożenie ww. zawiadomienia nie może być interpretowane jako domniemana zgoda strony na obciążenie uzyskanego odszkodowania podatkiem od spadków i darowizn. Za podstawę prawną tego stanowiska wnioskodawczyni uważa art. 120 Ordynacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, natomiast w pozostałej części jest prawidłowe.

Art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 222, poz. 1629) stanowi, że do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które nastąpiło przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosuje się przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. Natomiast, jeżeli nabycie nastąpiło po 01.01.2007 r., wówczas stosuje się przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2007 r.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem spadku.

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2007 r. podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem dziedziczenia.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji spadku, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Stosownie do art. 922 § 1 tej ustawy, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie i realizacją m.in. w formie odszkodowania. W myśl § 2 powołanego przepisu nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. W obrębie zakresu pojęcia praw ściśle związanych z osobą spadkodawcy, znajdują się prawa mające służyć zaspokojeniu określonych interesów konkretnej osoby ze względu na jej indywidualną sytuację, np. roszczenia alimentacyjne czy uprawnienie do renty. Natomiast w zakresie praw i obowiązków przechodzących na określone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami chodzi o sytuacje, w których istnieje wyraźny przepis przewidujący taki skutek śmierci osoby uprawnionej lub zobowiązanej.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze dziedziczenia powstaje z chwilą przyjęcia spadku. W przypadku, gdy nabycie nie zgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem (orzeczeniem Sądu) obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia (art. 6 ust. 4 zdanie 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn). Zatem datą nabycia majątku w drodze dziedziczenia jest data otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy, natomiast obowiązek podatkowy powstaje z datą uprawomocnienia się postanowienia o nabyciu spadku. Natomiast w myśl art. 6 ust. 2 przy nabyciu pod warunkiem zawieszającym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą ziszczenia się warunku. Naczelnik urzędu skarbowego może jednak ustalić należność podatkową, jaka przypadałaby w razie ziszczenia się takiego warunku, i należność tę zabezpieczyć.

Zgodnie z art. 5 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Zobowiązania podatkowe najczęściej powstają w wyniku zaistnienia pewnego zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże skutek w postaci jego powstania. W takim przypadku zobowiązanie powstaje z dniem zaistnienia tego zdarzenia.

Zobowiązanie podatkowe może jednak powstać również w wyniku działania organów podatkowych: wskutek wydania decyzji ustalającej wysokość zobowiązania. W takim przypadku zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego.

Art. 21 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) reguluje sposób powstawania zobowiązań podatkowych i określa moment powstania takiego zobowiązania.

Zobowiązanie podatkowe powstaje więc z dniem:

1. zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;
2. doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.
   
   

§ 2. Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

§ 3. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

§ 3a. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że kwota zwrotu podatku lub kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa prawidłową wysokość zwrotu podatku lub nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

§ 4. Przepisy § 3 i art. 53a stosuje się odpowiednio, gdy podatnik obowiązany jest do zapłaty podatku, zaliczki na podatek lub raty podatku bez złożenia deklaracji, a obowiązku tego nie wykonał w całości lub w części.

§ 5. Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w § 1 pkt 2, ustala się zgodnie z danymi zawartymi w deklaracji, chyba że przepisy szczególne przewidują inny sposób ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego albo w toku postępowania podatkowego stwierdzono, że dane zawarte w deklaracji, mogące mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, są niezgodne ze stanem faktycznym.

Na podstawie art. 68 § 1 i § 2 ww. ustawy zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 1 pkt 2, nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast, gdy podatnik:

1. nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego,
2. w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w § 1, nie powstaje, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 1999 r. zostało przeprowadzone postępowanie w sądzie o nabyciu praw do spadku po zmarłym ojcu. A zatem, obowiązek podatkowy po ojcu powstał w 1999 r. Natomiast po matce Wnioskodawczyni obowiązek podatkowy powstał w 2009 r. (w tym roku zostało przeprowadzone postępowanie o nabyciu praw do spadku).

Należy zauważyć, iż zobowiązanie podatkowe z tytułu nabycia praw do spadku po ojcu nie powstanie ze względu na to, iż od uprawomocnienia się postanowienia o nabyciu praw do spadku po zmarłym upłynęło 5 lat.

W powyższej sprawie będzie miał zastosowanie przepis art. 68 § 2 Ordynacji podatkowej.

Zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 1 pkt 2, nie powstaje, jeżeli podatnik:

1. nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego,
2. w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w § 1, nie powstaje, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że rodzeństwo Mieczysław, Antoni i Wanda B. posiadało udziały w prawie własności nieruchomości położonej w Warszawie. Udziały te w chwili śmierci każdego z nich wynosiły po 1/3 części. Na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta Warszawy nieruchomość przeszła na własność miasta stołecznego Warszawy, a z chwilą likwidacji gmin na rzecz Skarbu Państwa. Ojciec Wnioskodawczyni Mieczysław B. zmarł w 1993 r. W oczekiwaniu na ustawę reprywatyzacyjną w 1999 r. przeprowadzone zostało postępowanie spadkowe. Podczas gromadzenia dokumentacji dotyczącej wywłaszczenia na podstawie dekretu z dnia 26.10.1945 r. o Własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy okazało się, że decyzją PRN m.st. Warszawy z dnia 20.07.1955 r. odmawiające przyznania ojcu Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego została wydana z naruszeniem prawa. W związku z powyższym spadkobiercy złożyli w 2006 r. do sądu pozew o odszkodowanie. W roku 2008 zmarła matka Wnioskodawczyni będąca również co do 1/4 uczestnikiem postępowania sądowego. Postępowanie po niej zostało przeprowadzone w 2009 r. W czasie przeprowadzenia postępowania spadkowego po matce obowiązywało postanowienie sądu z dnia 25.07.2007 r. oddalające pozew o odszkodowanie, które uchylone zostało dopiero 18 maja 2009 r. Wyrokami sądu II instancji z dnia 15.12.2010 r. zostało Wnioskodawczyni przyznane odszkodowanie w 1/4 bezpośrednio po ojcu i w 1/12 po matce (Wnioskodawczyni odziedziczyła 1/3 z udziału przypadającego matce, jej zaś przysługiwał udział w wysokości 1/4 części po Mieczysławie B.). Wysokość odszkodowania ustalona została na podstawie operatu szacunkowego wykonanego w styczniu 2010 r. przez biegłego sądowego.

Reasumując, należy stwierdzić, że należne Wnioskodawczyni odszkodowanie nie zostało nabyte w drodze spadku, ponieważ w tej dacie odszkodowanie to nie istniało. Tym samym przyznane odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy. A zatem, obowiązek podatkowy w tym zakresie nie powstał. Wobec powyższego bezprzedmiotowe jest rozpatrywanie powyższego wniosku pod kątem art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn odnośnie wypłaconego odszkodowania. Nadmienia się, iż opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlegało natomiast nabycie prawa do roszczenia o odszkodowanie po zmarłych rodzicach, które wchodziło w skład masy spadkowej. A zatem, na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek rozliczenia się z właściwym organem podatkowym z tytułu nabycia praw do roszczenia o odszkodowanie po zmarłych rodzicach. Z uwagi na to, iż obowiązek podatkowy po zmarłym ojcu powstał w 1999 r. (postanowienie o nabyciu praw do spadku), wobec powyższego zobowiązanie podatkowe w powyższej sprawie nie powstanie, bowiem w myśl art. 68 przepisów ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe po ojcu uległo przedawnieniu. Obowiązek podatkowy z tytułu nabycia praw do roszczenia po zmarłej matce powstał w 2009 r. (postępowanie spadkowe). Zatem złożenie przez Wnioskodawczynię do właściwego naczelnika urzędu skarbowego zgłoszenia SD-Z2 o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych w terminie 6-ciu m-cy od dnia powstania obowiązku podatkowego z tytułu nabycia praw do roszczenia po zmarłej matce, dawało możliwość skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn. W sytuacji, gdy Wnioskodawczyni nie złożyła w ww. terminie zgłoszenia SD-Z2 nabycie prawa do roszczenia po zmarłej matce podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, po odjęciu kwoty wolnej w I grupie podatkowej, tj. 9.637 zł.

Końcowo należy wskazać, iż stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe w części dotyczącej momentu powstania obowiązku podatkowego, bowiem Wnioskodawczyni w swoim stanowisku wskazuje, iż żaden z możliwych do uwzględnienia momentów powstania zobowiązania w przedmiotowej sprawie nie miał miejsca. Wskutek tego nie powstał również obowiązek podatkowy od spadków i darowizn.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego należy stwierdzić, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.