2012.10.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-228/12-4/DS
z 22 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2012 r. (data wpływu 24 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

jest prawidłowe – w części dotyczącej pytań nr 1 i 2,
jest nieprawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 3.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 12 września 2012 r. (data wpływu 17.09.2012 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka od 2004 r. prowadzi działalność polegającą na produkcji gotowej karmy dla zwierząt domowych. W 2009 r. podjęto decyzję o uruchomieniu dodatkowej linii produkcyjnej do produkcji makaronu, rozpoczęto proces inwestycyjny.

Od końca roku 2009 poniesiono szereg wydatków, które były kwalifikowane do następujących środków trwałych:

linia do produkcji makaronu,
stacja uzdatniania wody,
zbiornik na olej opałowy,
kocioł parowy,
budynek hali produkcyjnej z kotłownią.

W listopadzie 2011 r. przeprowadzono rozruch próbny linii produkcyjnej, który zakończył się sukcesem. Nadmienić należy, że wykonane próby odbyły się przy wykorzystaniu oleju opałowego, ponieważ Spółka oczekiwała na podłączenie gazu. Zainstalowany kocioł parowy posiada palinik olejowo - gazowy. Zarówno w listopadzie i grudniu po podłączeniu gazu zostało wyprodukowane łącznie 19 ton makaronu.

W związku z powyższym, w listopadzie 2011 r. przyjęto na stan środków trwałych:

linię do produkcji makaronu - służy do produkcji makaronu instant, linia stanowi kompleksowy zespół urządzeń (silniki, zbiorniki, taśmy, przenośniki), zdatna do użytku w takiej postaci, w jakiej została zamontowana, linia posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość, zgodnie z przeznaczeniem, Spółka zakwalifikowała linię do grupy V KŚT rodzaj 571 „maszyny, urządzenia i aparaty koncentratów spożywczych” roczna stawka amortyzacyjna 14% i rozpoczęła amortyzację od grudnia 2011 r.;
stacja uzdatniania wody - która została umieszczona w budynku kotłowni i stanowi zespół urządzeń służących do oczyszczania wody, która później przetwarzana jest w kotle parowym na parę i wykorzystywana dalej w procesie technologicznym produkcji makaronu instant, Spółka zakwalifikowała stację do grupy VI KŚT rodzaj 654 „urządzenia do oczyszczania wody” roczna stawka amortyzacyjna 10% i rozpoczęła amortyzację od grudnia 2011 r.;
zbiornik na olej opałowy - został umieszczony w budynku kotłowni i służy do magazynowania oleju opałowego wykorzystywanego do spalania w kotle parowym jako źródło energii, Spółka zakwalifikowała zbiornik do grupy VI KŚT rodzaj 603 „zbiorniki naziemne z tworzyw naturalnych i sztucznych” roczna stawka amortyzacyjna 10% i rozpoczęła amortyzację od grudnia 2011 r.;
kocioł parowy - umieszczony w budynku kotłowni służy do wytwarzania pary technologicznej wykorzystywanej w produkcji makaronu, stanowi kompleksowy zespół urządzeń, zdatny do użytku w takiej postaci w jakiej został zamontowany, posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem i zdatne do użytku niezależnie od zmiany miejsca jego instalacji, Spółka zakwalifikowała kocioł do grupy III KŚT rodzaj 313 „kotły grzejne parowe” roczna stawka amortyzacyjna 7% i rozpoczęła amortyzację od grudnia 2011 r.

Po wprowadzeniu środków trwałych i rozpoczęciu amortyzacji w grudniu zaczęły pojawiać się problemy z prawidłową pracą kotła parowego, dodatkowo stwierdzono brak dokumentów wymaganych przez Urząd Dozoru Technicznego, który wydaje zgodę na użytkowanie urządzeń takich jak kocioł parowy. Zgłoszono reklamację producentowi kotła, który od grudnia podejmuje próby usunięcia usterki bez pozytywnego rezultatu.
budynek hali produkcyjnej z kotłownią - rozpoczęta inwestycja wymagała wynajęcia dodatkowego budynku, w którym poczyniono nakłady na dostosowanie pomieszczeń do prowadzenia produkcji makaronu, polegały one na doprowadzeniu zasilania energetycznego, wykonania instalacji technologicznej, wykonania wewnętrznej instalacji gazowej i elektrycznej, montaż komina, wykonanie prac budowlanych i projektowych. Budynek został przekształcony z budynku gospodarczego w halę produkcyjną z kotłownią. W chwili obecnej zakończone zostały prace budowlane, budynek jest kompletny i zdatny do użytku. Obecnie właściciel budynku wystąpił z wnioskiem do Starostwa i stara się o zmianę sposobu użytkowania budynku z budynku gospodarczego na halę produkcyjną. Spółka rozpocznie amortyzację budynku po otrzymaniu informacji od właściciela o uzyskaniu zgody na użytkowanie budynku jako hala produkcyjna. Spółka zakwalifikuje budynek hali produkcyjnej z budynkiem kotłowni do grupy I KŚT rodzaj 101 „budynki przemysłowe” i będzie go amortyzować jak inwestycje w obcym środku trwałym z 10% roczną stawką amortyzacyjną.

W chwili obecnej nieprawidłowa praca kotła parowego spowodowała niezawiniony przez Spółkę przestój w produkcji makaronu od stycznia 2012 r. Prowadzone przez producenta działania naprawcze w okresie ostatnich 6 miesięcy nie doprowadziły do usunięcia usterki. Producent na dzień dzisiejszy uważa, że dostarczone przez jego firmę urządzenie nie ma wad, a przyczyną nieprawidłowego działania kotła jest nieprawidłowe przyłącze gazowe. Wcześniej producent nie miał żadnych uwag do wykonania i parametrów przyłącza gazowego, które zostało zaprojektowane zgodnie z parametrami kotła parowego podanymi przez producenta. Działania producenta wskazują na próbę gry na zwłokę i brak jakichkolwiek chęci rozwiązania problemu.

W związku z powyższym, Spółka powołała niezależny zespół biegłych rzeczoznawców w przedmiotowej kwestii, którzy wydali opinię stwierdzającą, że przyczyną usterki jest wada konstrukcyjna kotła parowego. Ponieważ producent odmawiał współpracy w dochodzeniu przyczyn wadliwego działania urządzenia, pojawia się pytanie o dalsze losy urządzenia. W związku z powyższym, Spółka dbając o swoje interesy zmuszona była wystąpić do sądu o zawarcie ugody i polubowne rozwiązanie spornej kwestii. Wiadomym jest, że rozwiązanie sprawy w sądzie może trwać kilka lat. Rozważany jest zwrot wadliwego urządzenia producentowi wraz z wnioskiem o zwrot poniesionych kosztów i zakup sprawnego urządzenia od innego producenta. Działanie takie ma na celu jak najszybsze uruchomienie linii produkcyjnej. Jednak zakup nowego kotła parowego będzie wiązał się z kolejnymi nakładami nie tylko na zakup urządzenia, ale dodatkowo przystosowaniem nowego miejsca do jego montażu. Obecna kotłownia z wadliwym kotłem pozostanie przedmiotem sporu sądowego, kocioł nie może zostać wymontowany ponieważ utraci gwarancję.

W piśmie uzupełniającym z dnia 12 września 2012 r. doprecyzowano przedstawiony stan faktyczny wskazując, iż:

Wymienione w pkt 1 - 4 stanu faktycznego środki trwałe stanowią:
- linia do produkcji makaronu - środek trwały stanowiący własność Spółki,
- stacja uzdatniania wody - środek trwały niestanowiący własności Spółki, wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością Spółki na podstawie umowy leasingu finansowego,
- zbiornik na olej opałowy - środek trwały stanowiący własność Spółki,
- kocioł parowy - środek trwały niestanowiący własności Spółki, wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością Spółki na podstawie umowy leasingu finansowego.
Przewidywany okres używania środków trwałych stanowiących własność Spółki jest dłuższy niż 1 rok.
Umowa leasingu finansowego spełnia warunki określone w art. 17f ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) tj.:
- umowa została zawarta na czas oznaczony,
- suma opłat ustalonych w umowie leasingu, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada wartości początkowej środków trwałych,
- umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
UDT na wniosek zainteresowanego po przeanalizowaniu dokumentów (atestów, deklaracji zgodności itp.), wizji lokalnej, wykonanych prób uruchomienia i pracy urządzenia wydaje decyzję zezwalającą na eksploatację kotła parowego, bez przedmiotowej decyzji nie można rozpocząć użytkowania, eksploatacji ww. kotła.

W ocenie Spółki, która posiadała dokumenty, a wstępne próby pracy kotła parowego (listopad, grudzień 2012 r. na olej opałowy) były pozytywne, ww. środek trwały był kompletny i zdatny do użytku. Kocioł nie posiadał wtedy decyzji zezwalajacej na eksploatację kotła parowego wydanej przez UDT.

Po wprowadzeniu kotła parowego na stan środków trwałych Spółka zorientowała się, że jej ocena zdatności i możliwości eksploatacji kotła parowego była przedwczesna. Brak decyzji zezwalającej na eksploatację kotła parowego wydanej przez UDT. Dodatkowo pojawiły się problemy z prawidłowym działaniem kotła na paliwo gazowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wskazane w stanie faktycznym składniki majątku trwałego stanowią odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji wg stawek określonych w ustawie z dn. 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54, poz. 654 ze zm.)?
Czy Spółka prawidłowo określiła moment rozpoczęcia amortyzacji poszczególnych składników majątkowych, a tym samym prawidłowo zaliczyła odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodu?
Czy poniesione koszty sądowe i koszty opinii biegłych rzeczoznawców będą zwiększały poniesione nakłady na środek trwały - kocioł parowy?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Spółki, wymienione w pkt 1 - 5 składniki majątkowe stanowią odrębne środki trwałe, ponieważ spełniają warunki definicji środków trwałych zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Wymienione środki trwałe:

obejmują budynki, maszyny i urządzenia,
zostały nabyte przez Spółkę,
stanowią własność podatnika (środki trwałe wymienione w pkt 1 i 3, linia do produkcji makaronu, zbiornik na olej opałowy),
niestanowiące własności podatnika, wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy leasingu finansowego, zgodnie z którą odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający - podatnik (środki trwałe wymienione w pkt 2 i 4, stacja uzdatniania wody i kocioł parowy),
zostaną przyjęte do używania jako inwestycje w obcych środkach trwałych (środek trwały wymieniony w pkt 5, budynek hali produkcyjnej z kotłownią),
po uzyskaniu wymogów formalnych: usunięcie usterek urządzenia przez producenta i zgoda UDT na eksploatację kotła parowego, zgoda Starostwa Powiatowego na zmianę sposobu użytkowania budynku, wszystkie środki trwałe będzie można uznać za kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
wykorzystywane są przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą,
będą użytkowane dłużej niż rok.

Spółka wyodrębniła poszczególne środki trwałe na podstawie specyfikacji technicznej producenta kotła parowego, gdzie zostały wyszczególnione pozycje: kocioł parowy wraz z osprzętem, stacja zmiękczania i dozowania wody.

Zdaniem Spółki, linia do produkcji makaronu, zbiornik oleju opałowego oraz budynek hali produkcyjnej z kotłownią stanowią również odrębne składniki majątku.

Za uznaniem ww. składników majątkowych za odrębne środki trwałe przemawia również fakt, iż zostały one zaklasyfikowane jako takie odrębne środki trwałe na podstawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Według Spółki, środki trwałe takie jak: linia do produkcji makaronu, stacja uzdatniania wody i zbiornik na olej opałowy przyjęte do używania w listopadzie 2011 r., Spółka rozpoczęła amortyzować w grudniu 2011 i amortyzuje nadal.

Zgodnie z art. 15 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W przypadku kotła parowego, ze względu na niespełnienie wymogów formalnych, brak dopuszczenia do eksploatacji przez UDT naliczone od grudnia 2011 r., odpisy amortyzacyjne Spółka powinna skorygować i wyłączyć je z kosztów uzyskania przychodu.

Dodatkowo, w chwili obecnej przedmiotowy kocioł stał się przedmiotem sporu sądowego. Sprawa może wyjaśnić się nawet za kilka lat. Do czasu rozstrzygnięcia sporu, ogół poniesionych nakładów zostanie zawieszony na koncie środki trwałe w budowie i nie będzie mógł być amortyzowany, a tym samym zaliczony do kosztów uzyskania przychodu.

Pozostały środek trwały - hala produkcyjna z budynkiem kotłowni, Spółka rozpocznie amortyzować po uzyskaniu od Starostwa Powiatowego zgody na zmianę sposobu użytkowania budynku z budynku gospodarczego na halę produkcyjną, które będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Zdaniem Spółki, koszty opinii biegłych rzeczoznawców oraz koszty sądowe powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego - kotła parowego, ponieważ zgodnie z art. 16g pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

prawidłowe – w części dotyczącej pytań nr 1 i 2,
nieprawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 3.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zachowaniem / zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a - 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi;

Treść powyższych regulacji oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Ponadto, składniki majątku mogą zostać zaliczone do środków trwałych podatnika po spełnieniu następujących warunków:

zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności; wyjątek stanowią środki używane przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego (spełniającej warunki określone w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) oraz inwestycje w obcych środków trwałych,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik; wyjątek stanowią ponownie środki trwałe używane na podstawie leasingu finansowego i inwestycje w obcych środkach trwałych,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Jak stanowi art. 16d ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a - 16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Natomiast na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stawki tam wykazane można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy.

W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, że Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowiący załącznik nr 1 do ustawy podatkowej odwołuje się do Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622.).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, iż organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Wobec powyższego, wskazane przez Spółkę odpowiednie grupowanie poszczególnych środków trwałych stanowi element stanu faktycznego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w listopadzie 2011 r. po rozruchu próbnym zakończonym sukcesem, przyjął na stan następujące środki trwałe:

linię do produkcji makaronu – Spółka wskazała, iż składnik ten stanowi Jej własność, przewidywany okres jej używania będzie dłuższy jak rok, stanowi kompleksowy zespół urządzeń, jest zdatna do użytku w takiej postaci, w jakiej została zamontowana oraz sklasyfikowana do grupy V KŚT rodzaj 571 „maszyny, urządzenia i aparaty koncentratów spożywczych”;
zbiornik na olej opałowy – również stanowi własność Spółki, używany będzie ponad 1 rok oraz sklasyfikowany został do grupy VI KŚT rodzaj 603 „zbiorniki naziemne z tworzyw naturalnych i sztucznych”;
stacja uzdatniania wody – nie stanowi własności Spółki, wykorzystywana jest na podstawie umowy leasingu spełniającego warunki określone w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz została sklasyfikowana do grupy VI KŚT rodzaj 654 „urządzenia do oczyszczania wody”.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż ww. składniki majątkowe Spółki stanowią odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji podatkowej, bowiem spełnione zostały przesłanki wynikające z art. 16a ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Momentem wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest moment oddania ich do używania, tj. listopad 2011 r., a od następnego miesiąca (grudzień 2011 r.) Spółka uprawniona jest zaliczać odpisy amortyzacyjne od ww. składników majątkowych do kosztów uzyskania przychodu.

1)budynek hali produkcyjnej z kotłownią –rozpoczęta inwestycja wymagała wynajęcia dodatkowego budynku, w którym poczyniono nakłady na dostosowanie pomieszczeń do prowadzenia działalności. W chwili obecnej zakończone zostały prace budowlane. Obecnie właściciel budynku wystąpił z wnioskiem do Starostwa Powiatowego i stara się o zmianę sposobu użytkowania budynku z budynku gospodarczego na halę produkcyjną. Spółka zakwalifikuje budynek hali produkcyjnej z budynkiem kotłowni do grupy I KŚT rodzaj 101 „budynki przemysłowe”.

W związku z powyższym, należy mieć na uwadze, że środki trwałe muszą być zdatne do użytku. W przypadku, gdy niezbędne staje się uzyskanie od właściwego organu pozwolenia na jego użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem, to moment uzyskania takiego pozwolenia stanowi o dacie wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zatem, przedmiotowy budynek, jako inwestycja w obcym środku trwałym stanowić będzie również odrębny środek trwały, który Spółka wprowadzi do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w dacie uzyskania zgody na użytkowanie budynku jako hali produkcyjnej, a od następnego miesiąca po miesiącu, w którym wprowadzono go do tej ewidencji będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie odpisy te stanowić będą koszty podatkowe Spółki.

Wskazać również należy, iż zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Reasumując stwierdza się, że w Spółce wymienione w stanie faktycznym składniki majątku w postaci linii do produkcji makaronu, stacji uzdatniania wody, zbiornika na olej opałowy stanowią, a w przypadku budynku hali produkcyjnej z kotłownią będą stanowić odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji wg stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Jednocześnie Spółka prawidłowo określiła moment rozpoczęcia ich amortyzacji oraz zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym wskazał, iż w listopadzie 2011 r. przyjął również na stan środków trwałych kocioł parowy, natomiast w grudniu zaczęły pojawiać się problemy z prawidłową pracą kotła parowego. Dodatkowo stwierdzono brak dokumentów wymaganych przez Urząd Dozoru Technicznego.

Należy mieć na uwadze, iż w przypadku kotła parowego o kryterium jego kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez Urząd Dozoru Technicznego decyzji o pozwoleniu na jego eksploatację.

W konsekwencji, aby wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością Spółki na podstawie umowy leasingu finansowego kocioł parowy mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie mógł podlegać amortyzacji zgodnie z art. 16a – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, musi być Ona w posiadaniu przedmiotowej decyzji.

Wobec powyższego, skoro Spółka nie posiadała pozwolenia na eksploatację kotła parowego, które wydaje Urząd Dozoru Technicznego, tym samym nie była Ona uprawniona do wprowadzenia tegoż składnika do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwagi na niespełnienie wymogów formalnych (brak dopuszczenia do eksploatacji). Zatem, również dokonane przez Spółkę odpisy amortyzacyjne, jako niezgodne z ww. przepisami ustawy podatkowej nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, Wnioskodawca nie był uprawniony w listopadzie 2011 r. do wprowadzenia kotła parowego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz rozpoczęcia jego podatkowej amortyzacji, gdyż nie był w posiadaniu wymaganej decyzji wydanej przez Urząd Dozoru Technicznego zezwalającej na jego eksploatację. W związku z powyższym, Spółka winna dokonać korekty tych odpisów i wyłączyć je z kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym wskazał również, iż w związku z tym, iż kocioł parowy jest niesprawny, jednocześnie producent odmówił uznania reklamacji wady kotła, Spółka nie zgadzając się z tą odmową, poniosła koszty opinii biegłych rzeczoznawców, którzy w przedmiotowej kwestii wydali opinię stwierdzającą, że przyczyną usterki jest wada konstrukcyjna kotła parowego. Ponieważ producent odmówi uznania reklamacji, Spółka wystąpiła do sądu o zawarcie ugody i polubowne rozwiązanie spornej kwestii.

W tym miejscu warto ponownie zwrócić uwagę na treść art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Stosownie do art. 16g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Wobec powyższego, koszty opinii biegłych rzeczoznawców, jak również koszty sądowe nie są kosztami związanymi z nabyciem kotła parowego w rozumieniu powyższej regulacji, bowiem nie warunkują w sposób bezpośredni zakupu tego kotła. Zatem, koszty te stanowią ogólne koszty funkcjonowania Spółki. Tym samym, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów.

Zasady potrącalności tego typu kosztów uzyskania przychodów zostały unormowane w przepisach art. 15 ust. 4d i 4e o podatku dochodowym od osób prawnych ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak stanowi art. 15 ust. 4e cyt. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wobec powyższego, wydatki na opinie biegłych rzeczoznawców oraz koszty sądowe związane z wadliwym kotłem parowym stanowią koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, potrącalne w dacie ich poniesienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin