INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 07 października 2010 r. (data wpływu 19.10.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości stosowanych stawek amortyzacyjnych:

• jest prawidłowe – w części dotyczącej środków trwałych,

• jest nieprawidłowe – w części dotyczącej znaku towarowego.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości stosowanych stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Nowoutworzona Spółka będzie prowadzić działalność gospodarczą na terytorium Polski w zakresie produkcji prefabrykatów budowlanych (w szczególności betonowych), ich dostawy do klientów, a także sprzedaży materiałów budowlanych. W ramach prowadzonej działalności, Spółka nabywać będzie środki trwałe (w tym w drodze aportu). W drodze aportu, Spółka zamierza nabyć między innymi znak firmowy (który nie był wcześniej wprowadzony do ewidencji środków trwałych u wnoszącego aport) oraz wprowadzić go do ewidencji środków trwałych Spółki i amortyzować.

Obecnie Spółka rozważa możliwość obniżania i podwyższania stawek amortyzacyjnych dla niektórych, wybranych środków trwałych (w tym znaku firmowego), działając w oparciu o art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W kolejnych latach podatkowych, Spółka planuje modyfikować stawki amortyzacyjne poprzez ich obniżanie lub podwyższanie, jednakże w żadnym przypadku nie dojdzie w wyniku modyfikacji takich stawek do zmiany stawki na stawkę wyższą niż stawka przewidziana w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od pierwszego miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, Spółka może dokonać obniżenia stawek amortyzacyjnych (nawet w przypadku, gdy stawki te zostały już w poprzednim roku obniżone) lub ich dowolnego podwyższenia, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z „Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych” określonego w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, stawki amortyzacyjne mogą być zmieniane i ustalane na dowolnym poziomie pod warunkiem, że ich wysokość nie przekroczy wartości określonych w wyżej wymienionym Wykazie, przy czym zmiana ich wysokości może być dokonana od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego, nie później jednak niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku podatkowym odpisu amortyzacyjnego.

Uzasadnienie.

W myśl art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Uwzględniając powyższe regulacje, zdaniem Spółki, podatnicy mogą stosować stawki amortyzacyjne w przedziale mieszczącym się pomiędzy stawkami określonymi w Wykazie, stanowiącymi górną ich granicę, a wartością ustaloną na najniższym poziome, tj. w praktyce równą zero. Jednocześnie cytowany powyżej przepis nie wprowadza jakichkolwiek ograniczeń w zakresie modyfikowania (tj. zwiększenia lub dalszego zmniejszania) uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej, jednakże w żadnym przypadku wartość nowej zmodyfikowanej stawki nie może przekroczyć wartości stawki wykazanej w Wykazie.

Jedyne ograniczenia wprowadzone przez ustawodawcę w omawianym zakresie dotyczą momentu, od którego podatnik może ustalać stawki i dokonać ich zmiany, tj. począwszy od pierwszego miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. W praktyce oznacza to, iż zmiana stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie według zasad wskazanych powyżej, może być dokonana przed rozpoczęciem amortyzacji po wprowadzeniu środków trwałych do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego, nie później jednak niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku podatkowym odpisu amortyzacyjnego.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez organy podatkowe w interpretacjach prawa podatkowego wydanych m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2010.01.05 sygn. ITPB3/423-595/09/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się:

• za prawidłowe – w części dotyczącej środków trwałych,

• za nieprawidłowe – w części dotyczącej znaku towarowego.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl natomiast art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów / praw, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środka trwałego, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie. Natomiast okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla wartości niematerialnych i prawnych określa art. 16m ust. 1 i 2 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i – 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Podobnie - na podstawie art. 16m ust. 3 ww. ustawy - podatnicy ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie natomiast do art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Z zestawienia powyższych przepisów oraz ich literalnego brzmienia wynika, iż możliwość obniżania i podwyższania stawek amortyzacyjnych dotyczy wyłącznie środków trwałych. Możliwości takich nie ma natomiast w przypadku wartości niematerialnych i prawnych (np. znaku towarowego), gdyż wartości te nie są amortyzowane wg stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Obniżenie stawek amortyzacyjnych (określonych dla środków trwałych) przewidziane w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie zostało ograniczone przez ustawodawcę żadnym limitem, powinno być dokonywane z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto wysokość obniżenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Podatnik może, na podstawie art. 16i ust. 5, obniżyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jednak obniżenie stawki winno zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów unormowane w art. 7 ww. ustawy. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnik ma prawo obniżyć stawkę amortyzacyjną do poziomu 0%. Należy jednak zauważyć, że konsekwencją obniżenia stawki amortyzacyjnej do poziomu 0% jest nie dokonywanie w danym okresie odpisów amortyzacyjnych. Zatem, wysokość obniżonej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Należy zaznaczyć, iż zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, czyli jej obniżenie, może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej, która odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

W konsekwencji przedsiębiorca, który wybrał metodę amortyzacji określoną w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ma możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy. Podstawowym warunkiem jest to, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w ww. Wykazie. Wysokość obniżenia / podwyższenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika.

Reasumując, Spółka może obniżyć – stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – stawki amortyzacyjne dla środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Obniżenia stawek można dokonać od pierwszego miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do tej ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Prawem Spółki jest także podwyższenie wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych środków trwałych do dowolnego poziomu, jednak nie wyższego niż wynikający z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Podwyższenie wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych nastąpić może od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Natomiast w odniesieniu do znaku towarowego stanowiącego wartość niematerialną i prawną, Spółka nie ma możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej i winna stosować tę stawkę, którą ustaliła na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W tym miejscu wskazać należy, iż zarówno pytanie, jak i stanowisko Spółki dotyczy kwestii obniżania i podwyższania stawek amortyzacyjnych dotyczących środków trwałych. Jednakże Spółka opisując zdarzenie przyszłe zaznaczyła, iż rozważa również możliwość zmiany stawek amortyzacyjnych dla znaku firmowego. W związku z tym, w tej części należało uznać stanowisko Spółki jako nieprawidłowe.

Ponadto należy zauważyć, że powołana przez Spółkę interpretacja indywidualna jest rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.