INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2010 r. (data wpływu 1 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest częścią międzynarodowej Grupy „A” z siedzibą w Indiach (dalej: Grupa). Podstawową działalnością Spółki jest świadczenie usług w zakresie outsourcingu finansowo-księgowego. W 2010 r., w związku ze zbliżającą się 30 rocznicą powstania „B” z siedzibą w Indiach będącej główną spółką Grupy (dalej: „C”), pracownikom Grupy w tym między innymi pracownikom Spółki zostały wypłacone określone środki pieniężne. Wysokość tych środków stanowiła równowartość od 5 do 7 akcji „C” (w zależności od stażu pracy) i obliczona została według kursu jej akcji na giełdzie w określonym czasie poprzedzającym wypłatę.

Płatność została dokonana bezpośrednio na rachunki bankowe pracowników Spółki w Polsce przez „D” z siedzibą w Indiach (dalej: „D”) niezależny podmiot o statusie trustu powołany w celu realizacji dodatkowych świadczeń na rzecz pracowników Grupy. Uprawnionymi do otrzymania ww. środków pieniężnych byli pracownicy Spółki pozostający w stosunku pracy ze Spółką w dniu 31 marca 2010 r. oraz w momencie wypłaty środków (z wyłączeniem pracowników w okresie wypowiedzenia) Na potrzeby wypłaty ww. środków Spółka została poproszona o przekazanie danych pracowników, którzy spełniali warunki do wypłaty – w tym ich numerów kont bankowych oraz zgody na wypłatę środków. Od dokonanych wypłat nie został pobrany podatek w Indiach, gdyż zgodnie z uzyskanymi przez Spółkę informacjami z Grupy zgodnie z wewnętrznymi regulacjami indyjskimi takie płatności nie podlegają opodatkowaniu w Indiach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymywane przez pracowników Spółki od „D” świadczenia pieniężne stanowią przychody ze stosunku pracy, a w konsekwencji, czy na Spółce jako na płatniku będzie ciążyć obowiązek pobrania podatku dochodowego od omawianych świadczeń i odprowadzenia go do urzędu skarbowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: o PDOF) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o PDOF, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Z kolei, zgodnie z art. 31 ustawy o PDOF osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy” są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Biorąc pod uwagę powyższe na Spółce, jako na płatniku, ciąży obowiązek prawidłowego określenie przychodu pracownika, od którego powinna zostać odprowadzona zaliczka na podatek dochodowy. Podstawowe znaczenie w tym przypadku ma ustalenie, czy otrzymywane przez pracownika przysporzenie należy do źródła przychodu jakim jest stosunek pracy.

Przenosząc powyższe uregulowania na grunt stanu faktycznego będącego przedmiotem zapytania należy zwrócić uwagę na następujące okoliczności.

Po pierwsze, otrzymanie przez pracowników Spółki określonych świadczeń pieniężnych od „D” jest niezależne od woli i decyzji Spółki. W tym zakresie Spółka została jedynie poproszona o przekazanie danych swoich pracowników wraz z numerami kont bankowych tak, by była możliwa wypłata pracownikom określonych kwot pieniężnych.

Po drugie, możliwość wypłaty przedmiotowych środków nie wynika w żaden sposób z przyjętego przez Spółkę regulaminu wynagradzania, polityki motywacyjnej pracowników ani też z zawartych umów o pracę, bądź jakichkolwiek innych porozumień. Spółka nie miała jakiegokolwiek wpływu na fakt wypłaty i wysokość środków przekazywanych pracownikom. W tym znaczeniu pomiędzy Spółką a pracownikami nie zawiązuje się żaden stosunek prawny będący podstawą do wypłaty omawianych środków. O takiej relacji można mówić jedynie pomiędzy „D” a poszczególnymi pracownikami.

Biorąc pod uwagę, iż realizacja wypłaty środków pieniężnych następuje pomiędzy „D” a poszczególnymi pracownikami, Spółka nie ma informacji na temat szczegółów dokonanych wypłat. W szczególności Spółka nie ma informacji, czy, kiedy i w jakiej wysokości dokonana została wypłata środków na rzecz poszczególnych pracowników. Wynika to m.in. z faktu, iż wysokość dokonanej wypłaty jest uzależniona od wartości akcji „C” z określonego okresu czasu przed wypłatą środków. Ponadto, Spółka nie ponosi jakiegokolwiek ciężaru ekonomicznego związanego z wypłatą świadczeń pieniężnych na rzecz Jej pracowników przez „D”.

Reasumując, w ocenie Spółki, podstawowe znaczenie dla prawidłowego zaklasyfikowania otrzymywanych przez pracowników Spółki środków od innego podmiotu niż pracodawca, tj. „D” w rozważanym przypadku, jako niemieszczących się w katalogu przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy od PDOF ma w szczególności okoliczność, iż brak jest jakichkolwiek porozumień pomiędzy Spółką a jej pracownikami odnośnie wypłaty omawianych środków, a także fakt, że fizyczna płatność dokonywana jest na rachunek pracowników bez jakiegokolwiek pośrednictwa Spółki i bez jej obciążenia ekonomicznego. W takim stanie rzeczy brak jest – w ocenie Spółki – podstaw do zakwalifikowania otrzymanych przez pracowników środków pieniężnych jako przychodów ze stosunku pracy.

W konsekwencji, omawianie przychody powinny zostać zaklasyfikowane jako przychody z innych źródeł określonych w art. 20 ustawy o PDOF, do których rozliczenia są zobowiązani pracownicy samodzielnie z uwzględnieniem postanowień umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 21 czerwca 1989 r. (Dz. U. z 1990 r. Nr 8, poz. 46; dalej: Umowa) i art. 27 ust. 8 ustawy o PDOF.

Należy zauważyć, iż powyższe stanowisko Spółki znajduje pełne potwierdzenie w orzeczeniach sądów administracyjnych i interpretacjach indywidualnych organów podatkowych wydanych na gruncie stanów faktycznych podobnych do tego będącego przedmiotem zapytania, a związanych z otrzymywaniem napiwków przez pracowników. W powołanych przypadkach określenie prawidłowego źródła przychodów na gruncie ustawy o PDOF związanego z otrzymanym przez pracownika napiwkiem uzależnione zostało od formy otrzymania napiwku, tj. czy otrzymanie napiwku odbywało się to za pośrednictwem, czy bez pośrednictwa pracodawcy. W praktyce napiwki mogą być bowiem bezpośrednio otrzymywane przez pracowników od klientów lub też są gromadzone przez pracodawcę, a następnie dzielone pracownikom według określonych reguł.

W wyroku z dnia 6 marca 2008 r. WSA w Gdańsku (sygn. akt. I SA/Gd 46/08) wskazano, iż sformułowanie wskazujące, iż w ramach definicji przychodów ze stosunku pracy, określonych w przepisie art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mieści się również wypłata napiwków w kasynach gry – jest prawidłowe, jednakże wymaga uszczegółowienia. Należy bowiem odnieść się do źródła przychodów, czyli stosunku pracy. Ustawodawca wskazuje bowiem, iż przychodami mogą, tu być wszelkie wypłaty, niezależnie od źródła ich finansowania, ale nie oznacza to, że mogą one mieć charakter samoistny, oderwany od stosunku pracy. Pracodawca i pracownik realizując zasadę zgodnego oświadczenia woli w ramach ustalania warunków płacy mogą odnieść się do kwestii napiwków w ramach zawieranej umowy, czy też w regulaminie wynagradzania, a nawet w regulaminie pracy. Może to nastąpić także w formie ustnej. Jeżeli natomiast do takowego zgodnego oświadczenia woli w przedmiocie napiwków nie dojdzie pomiędzy stronami, wówczas przychód pochodzący z napiwków powinien zostać zakwalifikowany jako pochodzący z innych źródeł.

Zdaniem Wnioskodawcy, ogromną rolę odgrywa tu także istniejący sposób rozliczeń napiwków, który wiązać należy z etapem wykonywania stosunku pracy. Świadczy on w sposób szczególny o ujęciu przez strony wręczanych napiwków nie tyle do wynagrodzenia, ale do realizowanych warunków płacy. Jeżeli zaś napiwki są wręczane bezpośrednio do rąk pracownika, bez odzwierciedlenia tego w jakikolwiek sposób u pracodawcy, należałoby przyjąć, że nie jest to przychód ze stosunku pracy, ale pochodzący z innych źródeł.

Zainteresowany zauważa, iż podobną kwalifikację otrzymywanych przysporzeń na gruncie ustawy o PDOF prezentują organy podatkowe. Dla przykładu w interpretacji z 4 sierpnia 2010 r. wydanej przez DIS w Poznaniu (sygn. lLPB1/415-513/10-3/TW) wskazano, iż napiwki otrzymane przez pracowników zawsze stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Mogą jednak stanowić przychód ze stosunku pracy (art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), bądź przychód, z tzw. innych źródeł (art. 20 ust. 1 tej ustawy). O zakwalifikowaniu napiwków do jednego z wyżej wymienionych źródeł decyduje sposób ich otrzymania.

Dodatkowo w interpretacjach organów podatkowych dotyczących przypadku otrzymania przez pracowników świadczeń od innego podmiotu niż pracodawca zwraca się uwagę, który podmiot ponosi efektywnie ekonomiczny ciężar świadczenia. Dla przykładu w interpretacji indywidualnej DIS w Warszawie z dnia 14 września 2010 r. (sygn. IPPB2/415-560/10-2/AS) wskazano, iż z uwagi na fakt, że żaden pracodawca – Spółka polska ani Spółka rosyjska nie ponosi kosztów związanych z uczestnictwem Wnioskodawcy w Planie nabycia akcji (S.), a koszty powyższego nabycia ponosił będzie podmiot amerykański, to stwierdzić należy, iż w tej sytuacji powstanie przychód zaliczany do „innych źródeł”, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż powyżej przytoczone przykłady z orzecznictwa i interpretacji organów skarbowych wskazują na prawidłowy tok rozumowania w przypadku przysporzeń otrzymywanych przez pracowników bez udziału pracodawcy. Dla uznania, że otrzymywane przez pracownika środki pieniężne od podmiotu nie będącego pracodawcą nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, lecz przychody z innych źródeł decydujące znaczenie będzie miał brak porozumień pomiędzy pracownikiem a pracodawcą w tym zakresie, brak jakiegokolwiek udziału pracodawcy w przekazaniu środków od osoby trzeciej na rzecz pracownika, a także brak obciążenia ekonomicznego pracodawcy z tytułu otrzymanych przez pracowników przysporzeń.

Biorąc pod uwagę, iż w rozważanym przypadku pracownicy Spółki otrzymują środki pieniężne od Trust bez jakiegokolwiek pośrednictwa Spółki oraz brak jest jakichkolwiek porozumień pomiędzy Spółką a pracownikami w tym zakresie, tym samym brak jest podstaw dla uznania, że otrzymywane świadczenia są przychodami ze stosunku pracy określonymi w art. 12 ustawy o PDOF. Omawiane przychody powinny stanowić przychody z innych źródeł określone w art. 20 ustawy o PDOF, do których rozliczenia, zobowiązany jest pracownik samodzielnie z uwzględnieniem postanowień Umowy i art. 27 ust. 8 ustawy o PDOF.

W związku z powyższym, Spółka zwraca się do Ministra Finansów o wydanie pisemnej interpretacji ww. przepisów prawa podatkowego potwierdzającej na gruncie przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego, iż otrzymane przez pracowników Spółki świadczenia pieniężne od Trust nie będą stanowiły przychodu ze stosunku pracy, a tym samym na Spółce, jako na płatniku, nie będzie ciążył obowiązek pobierania zaliczek na PDOF z ww. tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo, należy wskazać, iż powołany w treści wniosku wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanego rozstrzygnięcia nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych organów podatkowych, należy stwierdzić, iż wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.