INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2010r. (data wpływu 6 września 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 listopada 2010r. (data wpływu 30 listopada 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT w Polsce opłat faktoringowych płaconych przez Wnioskodawcę na rzecz Faktora z tytułu świadczonych usług faktoringowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2010r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 30 listopada 2010r. (data wpływu 30 listopada 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT w Polsce opłat faktoringowych płaconych przez Wnioskodawcę na rzecz Faktora z tytułu świadczonych usług faktoringowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca ("Spółka") jest jednym z większych Centrów U.P.S. w Polsce. Spółka produkuje szeroką gamę wyrobów stalowych takich jak taśmy, formatki oraz wykroje, które są nabywane zarówno przez klientów z Polski, jak i z zagranicy. Spółka dokonuje prawie wyłącznie transakcji podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (transakcje niepodlegające opodatkowaniu stanowią poniżej 0,5% obrotu).

Zgodnie z umowami zawartymi z klientami Spółki, terminy płatności z tytułu sprzedanych wyrobów wahają się od kilkunastu do kilkudziesięciu dni.

W celu wcześniejszego otrzymania wynagrodzenia. Spółka rozważa zawarcie ramowej umowy faktoringowej („Ramowa Umowa Factoringowa”) ze spółką I. S.A., bankiem z siedzibą w Belgii i zarejestrowaną tam dla celów podatku VAT ("Faktor").

Zgodnie z Ramową Umową Faktoringową, Wnioskodawca dokona cesji na rzecz Faktora obecnych i przyszłych wierzytelności wynikających ze sprzedaży wyrobów stalowych, o ile wierzytelności te spełniać będą ustalone przez strony kryteria, łącznie z wszelkimi prawami związanymi z tymi wierzytelnościami. Faktor będzie sprawował pełną i wyłączną kontrolę nad nabytymi wierzytelnościami oraz w szczególności, będzie swobodnie dysponował nabytymi wierzytelnościami według własnego uznania. Ryzyko niewywiązania się przez dłużników z zobowiązania do wykonania płatności zostanie przeniesione na Faktora, który w celu pokrycia tego ryzyka skorzysta z ubezpieczenia.

Ramowa Umowa Faktoringowa może również przewidywać sprzedaż Faktorowi wierzytelności handlowych należących do innych podmiotów z grupy Wnioskodawcy (z siedzibą w Polsce lub zagranicą) (dalej łącznie z Wnioskodawcą zwanych „Inicjatorami"), na warunkach i zasadach podobnych do tych mających zastosowanie do sprzedaży wierzytelności handlowych Faktorowi przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z Ramową Umową Faktoringową A.T. („Zarządzający Pieniędzmi”), spółka handlowa utworzona i zarejestrowana we Francji, będzie:

(i)otrzymywać każdą kwotę należną Inicjatorom działającym jako zbywcy własnych wierzytelności oraz

(ii)płacić każdą kwotę należną od Inicjatorów działającym jako zbywcy własnych wierzytelności .

Powyższe kwoty będą płacone/otrzymywane poprzez jeden rachunek bieżący (dla danej waluty) otwarty w imieniu Zarządzającego Pieniędzmi.

Ani Faktor ani Zarządzający Pieniędzmi nie prowadzi działalności w Polsce poprzez zakład tu położony.

Faktor może upoważnić Wnioskodawcę do odbierania wierzytelności handlowych sprzedanych przez niego. W tym zakresie Wnioskodawca będzie ściągać należności scedowane przez niego na Faktora.

Opłaty faktoringowe będą uwzględniały:

(i)koszty administracyjne (poniesione przez Faktora w związku z zarządzaniem wierzytelnościami oraz koszty windykacji, w sytuacji kiedy to nie Wnioskodawca będzie ściągał należności), oraz

(ii)koszty finansowania (ponoszone przez Faktora w okresie pomiędzy zakupem wierzytelności i ich ściągnięciem).

Koszty finansowania będą obliczane, między innymi, na podstawie WIBOR-u (w odniesieniu do zbytych wierzytelności wyrażonych w PLN) lub EURIBOR-u (w odniesieniu do zbytych wierzytelności wyrażonych w EUR). Całość opłat factoringowych, tj.: opłaty związane z zarządzaniem wierzytelnościami i ich windykacją jak i koszty finansowania będą płacone poprzez potrącenie z ceną nabycia wierzytelności handlowych.

Cena nabycia wierzytelności zostanie obliczona na podstawie nominalnej wartości przelanych wierzytelności. W dniu cesji będzie dokonywana płatność części ceny nabycia ("Początkowa Cena Nabycia") obliczonej na podstawie kilku czynników, z których najważniejszym jest szacunkowe określenie prawdopodobieństwa spłaty wierzytelności na podstawie historii dotychczas ściągniętych wierzytelności. Pozostała część ceny ("Odroczona Cena Nabycia") będzie należna po spłacie zbytych wierzytelności i wypłacana, jeśli nieściągnięta część portfela wierzytelności handlowych zostanie zamortyzowana do sumy kwot Początkowych Cen Nabycia.

W piśmie z dnia 30 listopada 2010r. Wnioskodawca wyjaśnił, że pytanie przedstawione w poz. 55 wniosku dotyczy umowy faktoringowej, która zostanie zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, spółką I. S.A. z siedzibą w Belgii („Faktor") oraz spółką A.T. z siedzibą we Francji („Zarządzający Pieniędzmi"). Stroną umowy mogą być również inne spółki z grupy Wnioskodawcy, które będą dokonywały cesji wierzytelności na rzecz Faktora.

Wnioskodawca wskazał, że w ramach ww. umowy będzie dokonywał cesji wierzytelności na rzecz Faktora i płacił będzie z tego tytułu opłaty factoringowe również na rzecz Faktora.

Rolą Zarządzającego Pieniędzmi będzie natomiast zarządzanie środkami Wnioskodawcy tj. otrzymywanie kwot należnych Wnioskodawcy w związku ze zbyciem własnych wierzytelności, a także wypłacanie kwot należnych Faktorowi od Wnioskodawcy na podstawie ww. umowy.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że opłaty faktoringowe dokonywane na podstawie ww. umowy będą uwzględniać koszty administracyjne oraz koszty finansowania jakie zostaną poniesione przez Faktora. Koszty administracyjne będą obejmować m.in. koszty windykacji w zakresie, w jakim koszty te zostaną poniesione przez Faktora w związku z windykacją scedowanych należności. Stąd też, w sytuacji gdy scedowane należności będą windykowane przez Wnioskodawcę i tym samym Faktor nie poniesie z tego tytułu kosztów, opłaty faktoringowe nie będą zawierały wydatków związanych z tą windykacją. W takim przypadku opłaty te będą składały się z pozostałych kosztów poniesionych przez Faktora, tj. kosztów związanych z zarządzaniem wierzytelnościami oraz kosztów finansowania ponoszonych w okresie pomiędzy zakupem wierzytelności i ich ściągnięciem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy opłaty faktoringowe płacone przez Spółkę na rzecz Faktora z tytułu świadczonych usług faktoringowych, podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce...
2. Jeśli tak, to czy Spółka będzie zobowiązana rozliczyć podatek należny od usług faktoringowych, gdzie podstawą opodatkowania będą opłaty faktoringowe i jednocześnie będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego od tych usług faktoringowych w kwocie równej temu podatkowi należnemu...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za usługi faktoringowe, które pokrywa koszty administracyjne i koszty finansowe, powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce i Wnioskodawca powinien rozliczyć podatek należny od tych usług faktoringowych na podstawie mechanizmu samonaliczania podatku przez nabywcę (reverse charge machanism). Podstawą naliczenia podatku będzie wartość opłat faktoringowych. Jednocześnie Spółka będzie miała prawo do odliczenia takiej samej kwoty podatku VAT stanowiącej podatek naliczony.

Ponadto Wnioskodawca stwierdził:

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług ("Ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają następujące czynności:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski,
2. eksport towarów,
3. import towarów,
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium Polaki,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Co do zasady, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji.

Stosownie do art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, zasadniczo miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stała miejsce zamieszkania. Ponadto, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Co do zasady, usługi finansowe są zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT w związku z poz. 3 Załącznika Nr 4 do Ustawy o VAT. Windykacja długów i usługi faktoringowe nie podlegają jednak zwolnieniu z podatku VAT na mocy powyższego artykułu.

Ad. 2

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 4 Ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca. Z kolei zgodnie z art. 29 ust. 17 Ustawy o VAT podstawą opodatkowania w imporcie usług jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić.

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę treść powyższych przepisów, usługi faktoringowe świadczone przez Faktora na rzecz Wnioskodawcy powinny być uważane za usługi finansowe podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, zaś Wnioskodawca powinien być zobowiązany do rozliczenia podatku VAT w związku ze świadczeniem powyższych usług zgodnie z mechanizmem samonaliczania podatku („reverse charge mechanizm”). Podstawą naliczenia podatku będzie wartość opłat faktoringowych.

Wnioskodawca będzie zatem zobowiązany i jednocześnie uprawniony do wykazania kwoty podatku należnego oraz równej tej kwocie kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia usług faktoringowych w tej samej deklaracji.

Wnioskodawca wskazał, że stanowisko jego w zakresie pkt 1 i 2 jest zgodne z interpretacjami przepisów prawa podatkowego z dnia 17 grudnia 2007r. nr IBPP2/443-126/07/BW oraz IBPP2/443-127/07/BW dotyczące aspektów opodatkowania podatkiem VAT. Opinię Wnioskodawcy potwierdza również interpretacja przepisów prawa podatkowego z dnia 21 sierpnia 2009r. nr IPPP1/443-512/09-4/IG wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również między innymi przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Jednocześnie w ust. 3 ww. artykułu ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce czy też nie.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r. ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług na rzecz podatnika zawarta została w art. 28b ustawy o VAT.

Zgodnie z tym przepisem, miejscem świadczenia usług, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy).

Z kolei zgodnie z art. 28b ust. 3 ww. ustawy o VAT, w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu.

Stosownie natomiast do przepisu art. 28b ust. 4 ww. ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatników, gdy usługi te przeznaczone są na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych lub członków stowarzyszenia, do określenia miejsca świadczenia stosuje się odpowiednio przepisy art. 28c.

Zauważa się, iż na potrzeby stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług, w art. 28a ww. ustawy o VAT ustawodawca zdefiniował pojęcie podatnika. Zgodnie z punktem 1 tego artykułu, ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a), która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ww. ustawy o VAT, przepisów ust. 1 pkt 4 i 5 nie stosuje się w przypadku świadczenia usług i dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju, z wyjątkiem świadczenia usług, do których stosuje się art. 28b, oraz dostawy gazu w systemie gazowym lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca lub nabywca towarów.

Z kolei w myśl art. 17 ust. 3 ustawy o VAT, przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca produkuje szeroką gamę wyrobów stalowych takich jak taśmy, formatki oraz wykroje, które są nabywane zarówno przez klientów z Polski, jak i z zagranicy.

Zgodnie z umowami zawartymi z Klientami Wnioskodawcy, terminy płatności z tytułu sprzedanych wyrobów wahają się od kilkunastu do kilkudziesięciu dni.

W celu wcześniejszego otrzymania wynagrodzenia, Wnioskodawca rozważa zawarcie ramowej umowy faktoringowej („Ramowa Umowa Faktoringowa") ze spółką z siedzibą w Belgii i zarejestrowaną tam dla celów podatku VAT ("Faktor").

Zgodnie z Ramową Umową Faktoringową, Wnioskodawca dokona cesji na rzecz Faktora obecnych i przyszłych wierzytelności wynikających ze sprzedaży wyrobów stalowych, o ile wierzytelności te spełniać będą ustalone przez strony kryteria, łącznie z wszelkimi prawami związanymi z tymi wierzytelnościami. Faktor będzie sprawował pełną i wyłączną kontrolę nad nabytymi wierzytelnościami oraz, w szczególności, będzie swobodnie dysponował nabytymi wierzytelnościami według własnego uznania. Ryzyko niewywiązania się przez dłużników z zobowiązania do wykonania płatności zostanie przeniesione, w większej części niż ma to miejsce na podstawie obecnie obowiązującej umowy - na Faktora, który w celu pokrycia tego ryzyka skorzysta z ubezpieczenia.

Wnioskodawca wskazał, że w ramach ww. umowy będzie dokonywał cesji wierzytelności na rzecz Faktora i płacił będzie z tego tytułu opłaty factoringowe również na rzecz Faktora.

Opłaty faktoringowe będą uwzględniały:

1. koszty administracyjne (poniesione przez Faktora w związku z zarządzaniem wierzytelnościami oraz koszty windykacji, w zakresie w jakim to nie Wnioskodawca będzie ściągał należności), oraz
2. koszty finansowania (ponoszone przez Faktora w okresie pomiędzy zakupem wierzytelności i ich ściągnięciem).
   
   

Całość opłat factoringowych, tj.: opłaty związane z zarządzaniem wierzytelnościami i ich windykacją jak i koszty finansowania będą płacone poprzez potrącenie z ceną nabycia wierzytelności handlowych.

Z wniosku wynika także, że Faktor nie prowadzi działalności w Polsce poprzez zakład tu położony.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy dotyczące miejsca świadczenia oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że miejscem opodatkowania ww. usług jest terytorium kraju.

W tym miejscu należy wskazać, że usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, iż skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela. Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania. Zgodnie natomiast z art. 518 § 1 pkt 3 osoba trzecia, która spłaca wierzyciela nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela.

Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować także powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych, np. umowy pożyczki, kredytu, jednakże nie zmienia to faktu, że należne faktorowi odsetki, opłaty, prowizje są elementem wynagrodzenia za świadczoną kompleksową usługę. Charakter tej kompleksowej usługi wynika wprost z zawartej umowy. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stawka podatku od towarów i usług – na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy, zwalnia się od podatku usługi pośrednictwa finansowego – sklasyfikowane według PKWiU w sekcji J ex (65-67). Z powyższego zwolnienia wyłączone zostały enumeratywnie tam wymienione rodzaje usług pośrednictwa finansowego – m.in. usługi ściągania długów i faktoringu (poz. 3 pkt 5 załącznika nr 4).

Wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13 B(1)(d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006r. oraz art. 135(1)(d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007r.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku usług faktoringu za kwotę należną z tytułu sprzedaży, o której mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, należy przyjąć całe wynagrodzenie należne faktorowi. Na wynagrodzenie składają się zarówno koszty obsługi wierzytelności (zarządzania, koszty windykacji i inne jeżeli wystąpią) łącznie z kosztami finansowania tj. różnicą pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną ich nabycia przez faktora.

Jeżeli zatem, wskazane we wniosku, opłaty faktoringowe faktycznie stanowić będą całe należne faktorowi wynagrodzenie z tytułu świadczenia przedmiotowych usług faktoringu, wówczas wartość tych opłat pomniejszona o kwotę należnego podatku stanowić będzie obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, który nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania.

Należy także wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Mając na uwadze wyżej przedstawiony stan prawny oraz zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że miejscem opodatkowania ww. usług świadczonych przez Spółkę w Belgii (Faktora) na rzecz Wnioskodawcy będzie terytorium kraju, a zobowiązanym do ich rozliczenia będzie Wnioskodawca. Tym samym opłaty faktoringowe jako wynagrodzenie za świadczoną usługę faktoringową będą podlegały opodatkowaniu w Polsce. Ponadto podatek należny z tytułu przedmiotowych usług stanowi jednocześnie dla Wnioskodawcy podatek naliczony, podlegający odliczeniu jednakże pod warunkiem, iż usługi te służą opodatkowanej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W konsekwencji powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem przedmiotowa interpretacja odnosi się tylko do Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku–Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.