INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 04.10.2010r. (data wpływu 05.11.2010r.) uzupełnione pismem z dnia 14.010.2011 r. (data wpływu 17.01.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie prawa do jednorazowej amortyzacji środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.11.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie prawa do jednorazowej amortyzacji środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Prowadzimy działalność w zakresie produkcji elementów ogrodzeniowych oraz konstrukcji metalowych. Przychody i rozchody wyrobów gotowych z produkcji dokonujemy poprzez zespół 6 „Produkty gotowe” w cenach ewidencyjnych ustalonych na poziomie kosztu wytworzenia. Wyroby gotowe przeznaczone zostają do sprzedaży jak również na wynajem. Rozchód wyrobów na wynajem zostaje zaewidencjonowany jako pojedynczy element majątku trwałego. Dokonując odpisów amortyzacyjnych zachowujemy ogólna zasadę tj. w przypadku elementów o niskiej wartości (poniżej 3 500,00 zł) dokonujemy odpisu amortyzacyjnego jednorazowo w miesiącu oddania ich do używania. Obciążenie za wynajem elementów ogrodzeniowych dokonujemy na podstawie zawartej umowy i protokołu przekazania, w których określona jest ilość poszczególnych elementów i terminy ich zwrotu do firmy.

Z uwagi na zmienną wielkość wynajmowanego ogrodzenia jest niemożliwe tworzenie wyłącznie jednego składnika majątkowego. W przypadku trwałego uszkodzenia wynajmowanych elementów zostaje przeprowadzona likwidacja elementu ogrodzeniowego z uwagi na brak możliwości naprawy.

W piśmie z dnia 14.01.2011 r. (data wpływu 17.01.2011 r.) Spółka wskazała, iż na elementy ogrodzenia składają się:

• ogrodzenie przenośne Ażur F2 Medium,
• ogrodzenie przenośne Ażur F2,
• ogrodzenie przenośne Ażur F3,
• ogrodzenie przenośne Ażur F1,
• ogrodzenie przenośne Smart light,
• ogrodzenie przenośne Smart,
• ogrodzenie przenośne Smart Medium,
• furtka ażurowa,
• furtka Smart,
• furtka Smart Medium,
• brama wjazdowa 2 – skrzydłowa,
• brama Smart Medium.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jednostka prawidłowo ewidencjonuje wynajmowane elementy ogrodzenia w grupie środków trwałych i następnie z uwagi na fakt iż wartość jednego elementu nie przekracza 3 500,00 zł jednorazowo dokonuje odpisu amortyzacyjnego ...

Stanowisko Spółki

Zgodnie z ustawą o rachunkowości z dn. 29.09.1994 r. składniki majątkowe tj. elementy metalowe posiadają cechy środków trwałych:

1. zostały wytworzone we własnym zakresie
2. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby działalności gospodarczej
3. przewidywany okres ich wykorzystywania w działalności jest dłuższy niż rok

- spełniają więc wymagania pozwalające zaliczyć je do środków trwałych.

Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych z dn. 15.02.1992 r. art. 16f pkt 3. naliczenie amortyzacji pozwala na zastosowanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości środka trwałego w kwocie nieprzekraczającej 3 500,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm. - oznaczonej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1. Z powyższego wynika, że określony wydatek, nie wymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo - skutkowy, czyli że poniesienie tego wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Z art. 15 ust. 6 ustawy o pdop wynika, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o pdop, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Własność jest prawem majątkowym, którego przedmiotem są rzeczy ruchome i nieruchomości,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Amortyzacja wskazana w art. 16a ust. 1 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania. Ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie. Zdarza się, że środki trwałe składają się z elementów tworzących ten środek, przy czym część z nich może być odłączana lub przyłączana. Nie zmienia to faktu, że jeśli choćby część tych elementów jest oddana do używania i stanowią zdatną do użytku całość, to mamy do czynienia ze środkiem trwałym,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik. W konsekwencji, składniki majątku, nawet o znacznej wartości, używane krócej niż rok – nie stanowią środków trwałych,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie «wykorzystywanie na potrzeby» jest pojęciem szerszym od pojęcia «wykorzystywania w ramach» prowadzonej działalności gospodarczej". Zatem środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b ustawy o pdop, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 16d ust. 1 tej ustawy).

Z kolei w myśl art. 16f ust. 3 ustawy o pdop odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, iż podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

1. nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do użytkowania – art. 16a ust. 1 ustawy o pop),
2. zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
   1. dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym (art. 16f ust. 3 ustawy o pop), lub
   2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h – 16m (art. 16f ust. 3 ustawy o pop).

Natomiast gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł, podatnik jest obowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie dodaje się, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych (rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych - Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m. in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy , którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe lub rusztowania składające się z szeregu pojedynczych elementów, które nie mogą funkcjonować samodzielnie.

Zgodnie z ww. Klasyfikacją Środków Trwałych ogrodzenie przenośne należy zatem zaliczyć do Grupy 8 rodzaj 808 – „Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie”.

W kwestii rozstrzygnięcia, czy przedmiotowe elementy ogrodzenia stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka zajmuje się sprzedażą i wynajmem produkowanych przez siebie elementów ogrodzeniowych. Wynajmowane elementy ogrodzeniowe są grupowane w zestawy o różnej wielkości („zmienna wielkość wynajmowanego ogrodzenia”). Skład poszczególnego zestawu elementów ogrodzenia („ilość poszczególnych elementów”) będzie zależał od zamówienia konkretnego klienta. W konsekwencji rodzaj i wielkość zestawu można określić jedynie w momencie uzyskania tego zamówienia.

Wynajmowane przez Spółkę przenośne ogrodzenie jest konstrukcją budowlaną tymczasową służącą do wielokrotnego użytku składającą się z wielu elementów. Poszczególne elementy ogrodzenia przenośnego nie mogą funkcjonować oddzielnie, wymagają one montażu, instalowania i dopiero wówczas stanowią urządzenie (narzędzie) kompletne i zdatne do użytku.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje oceny, czy dany środek trwały jest kompletny i zdatny do użytku.

Jak wspomniano wynajmowane elementy ogrodzenie przenośnego są grupowane w zestawy o różnej wielkości i w konsekwencji o różnej wartości.

Zatem jeżeli wartość danego kompletu będzie przekraczać 3.500 zł (składnik majątku wprowadzony do ewidencji środków trwałych), to z chwilą oddania go po raz pierwszy do używania na podstawie umowy najmu, Wnioskodawca winien zaliczyć wydatki z nim związane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne zgodnie z art. 16a - 16m ustawy. W ten sam sposób należy postąpić z każdym kolejnym kompletem, którego wartość początkowa przekroczy 3.500 zł.

Jeżeli natomiast wartość początkowa danego kompletu, na który składają się poszczególne jego elementy, nie przekroczy 3.500 zł, to podatnik ma możliwość wyboru, tj. zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków z nim związanych, bądź też uznania go za środek trwały i dokonywania jednorazowej amortyzacji, bądź też dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.