INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2010 r. (data wpływu 11 października 2010 r.), uzupełnionym w dniach 23, 24 i 27 grudnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z dzierżawy oraz dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 17 grudnia 2010 r. nr ILPB1/415-1143/10-2/AGr wezwano do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. W wezwaniu wskazano, iż w przypadku nieuzupełnienia ww. opłaty, bądź niewskazania, którego zdarzenia przyszłego wpłacona kwota dotyczy, wniosek zostanie rozpatrzony wg kolejności zadanych pytań, tj. w części odnoszącej się do pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów, natomiast w pozostałej części wniosek zostanie pozostawiony bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 grudnia 2010 r., natomiast w dniu 23 grudnia 2010 r. wniosek uzupełniono. Ponadto wniosek uzupełniono pismami w dniach 24 i 27 grudnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej (daIej: nieruchomość).

Wraz z innymi osobami fizycznymi Zainteresowany utworzył spółkę jawną (dalej: spółka). Wspólnikami spółki jawnej jest łącznie 6 osób fizycznych. Przedmiotowa nieruchomość będzie dzierżawiona przez Wnioskodawcę utworzonej spółce jawnej z zamian za ustalony w umowie dzierżawy czynsz. Nieruchomość nie jest ujęta w działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie jest wykorzystywana w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Przewidywany okres zawartej umowy dzierżawy na rzecz spółki jawnej będzie trwać około 3 lat. Spółka jawna będzie wykorzystywać wydzierżawioną nieruchomość do prowadzenia działalności gospodarczej. Ustalony w umowie czynsz dzierżawny będzie stanowić z jednej strony koszt uzyskania przychodu wszystkich wspólników Spółki, zgodnie z przyjętym w umowie spółki udziałem w zyskach, z drugiej zaś będzie stanowić źródło przychodu Wnioskodawcy. Oprócz Zainteresowanego również 3 innych wspólników jest właścicielami nieruchomości, które wydzierżawią spółce jawnej w zamian za ustalony czynsz.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Czy czynsz dzierżawny za przedmiotową nieruchomość będzie stanowił w części koszt prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jako koszt z udziału w spółce, określony proporcjonalnie do prawa w udziale spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt, że właścicielem dzierżawionej działki jest wspólnik spółki jawnej nie ma wpływu na zaliczenie czynszu dzierżawnego, jako kosztu uzyskania przychodów przez wspólnika spółki jawnej proporcjonalnie do jego udziału w zysku spółki.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, iż umowa dzierżawy nieruchomości zostanie zawarta pomiędzy odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, tj. pomiędzy jej właścicielem (osobą fizyczną) oraz spółką jawną, która jako osobowa spółka prawa handlowego, zgodnie z art. 8 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), posiada odrębny od jej wspólników majątek.

Bezwzględnie należy więc przyjąć, iż nie zachodzi tutaj tożsamość podmiotów między wydzierżawiającym (właścicielem nieruchomości), a dzierżawcą (Spółką). Płacony czynsz najmu winien stanowić więc koszt uzyskania przychodów dla jej wszystkich wspólników (proporcjonalnie do ich udziałów w zysku spółki) oraz źródło przychodu dla wydzierżawiającego.

Powyższe stanowisko znajduje poparcie w przepisach art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, których brzmienie nie wyłącza kosztu czynszu dzierżawnego płaconego na rzecz wspólnika spółki, będącego właścicielem przedmiotu dzierżawy, z kosztów uzyskania przychodów spółki jawnej, a tym samym jej wspólników.

Zgodnie z art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, czyli ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. W świetle art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Zasada ta ma również zastosowanie do rozliczania kosztów uzyskania przychodów (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Jak wynika z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Mając na uwadze fakt, że spółka jawna może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywaną, tym samym w aspekcie majątkowym nie można jej utożsamiać z osobami właścicieli nieruchomości.

Z uwagi na powyższe, wydatki ponoszone przez spółkę jawną, tytułem dzierżawy od właścicieli przedmiotowej nieruchomości będą mogły stanowić w całości koszty uzyskania przychodów wszystkich jej wspólników spółki, proporcjonalnie do ich udziału w zyskach spółki, stosownie do treści przepisu art. 8 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje jednocześnie, iż powyższa wykładnia przepisów jest zgodna z linią interpretacyjną przedstawianą przez organy podatkowe, co wynika m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 czerwca 2010 r. nr IBPBI/1/415-314/10/ZK oraz z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 maja 2010 r. nr IPPB1/415-205/10-4/EC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Artykuł 23 ww. ustawy określa negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego. Kosztem uzyskania przychodów nie są bowiem wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanych przepisów spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 693 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) wynika, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej. Wraz z innymi osobami fizycznymi Zainteresowany utworzył spółkę jawną. Przedmiotowa nieruchomość będzie dzierżawiona przez Wnioskodawcę utworzonej spółce jawnej z zamian za ustalony w umowie dzierżawy czynsz. Nieruchomość nie jest ujęta w działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie jest wykorzystywana w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż czynsz dzierżawny za przedmiotową nieruchomość będzie stanowił dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do jego udziału w zyskach spółki jawnej. Stanowisko Wnioskodawcy uznano więc za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

W związku z tym, iż wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez jednego ze wspólników spółki jawnej, zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych wspólników spółki jawnej.

Wniosek w części dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z dzierżawy rozstrzygnięto w dniu 10 stycznia 2011 r. interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-1143/10-6/AGr.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.