Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-35/10/13-6/S/AJ
z 14 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1447/10 z dnia 01.02.2011 r. (data wpływu 19.11.2012 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13.01.2010 r. (data wpływu 14.01.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy wartość podatkowo niezamortyzowanych inwestycji w obcych środkach trwałych może zostać zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.01.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy wartość podatkowo niezamortyzowanych inwestycji w obcych środkach trwałych może zostać zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka akcyjna (Wnioskodawca) w związku z prowadzoną działalnością zawarł umowę najmu lokalu, gdzie mieściły się biura Wnioskodawcy. W celu dostosowania wynajmowanych powierzchni do potrzeb oraz standardów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, konieczne było dokonanie w nich inwestycji, w tym niezbędnych prac adaptacyjnych. Prace te ewidencjonowane były przez Wnioskodawcę, jako inwestycje w obcych środkach trwałych, a wydatki na nie prawidłowo udokumentowane. Od wartości środków trwałych powiększonych o sumę wydatków na ich ulepszenie Wnioskodawca dokonywał odpisów amortyzacyjnych.

Przedmiotowa umowa najmu wygasła w listopadzie 2009 r. Nie wszystkie poczynione przez Wnioskodawcę nakłady w obce środki trwałe zostały do końca zamortyzowane. Jednak cześć niezamortyzowanych nakładów, których demontaż był możliwy bez szkody dla pomieszczeń tj. lampy, parkiet zostały przez Wnioskodawcę przeniesione do nowego biura bądź sprzedane. Inna część nakładów tj. wyposażenie kuchni oraz łazienki zostały sprzedane nowemu najemcy. Pozostałe niezamortyzowane nakłady, które ze względu na ich charakter nie mogły zostać przez Wnioskodawcę zabrane bez szkody dla pomieszczeń i utraty obecnej użyteczności inwestycji pozostały w pomieszczeniach Wynajmującego. Umowa najmu zawarta z Wynajmującym nie przewidywała możliwości zwrotu przez Wynajmującego wydatków poniesionych na ulepszenie wynajmowanego obiektu. Wnioskodawca nie zmienił rodzaju prowadzonej działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość podatkowo niezamortyzowanych inwestycji w obcych środkach trwałych w lokalu, w którym umowa najmu wygasła, a charakter nakładów nie pozwolił na ich demontaż, przy uwzględnieniu braku zmiany prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej ?

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów podatkowo niezamortyzowanych wydatków na inwestycje w obcym środku trwałym, jeżeli demontaż tych inwestycji oraz przywrócenie obiektu do stanu pierwotnego są znacznie utrudnione lub prowadziłoby do zniszczenia lub utraty obecnej użyteczności inwestycji, a wygaśniecie umowy najmu w żaden sposób nie powoduje zmiany rodzaju prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: ustawa o pdop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop. W związku z powyższym, warunkiem zaliczenia danego wydatku do kosztów podatkowych jest spełnienie następujących przesłanek:

1. wydatek musi być rzeczywiście poniesiony,
2. pomiędzy istniejącym wydatkiem a uzyskanym przychodem istnieć musi związek przyczynowy,
3. poniesiony wydatek nie został wskazany w zamkniętym katalogu art. 16 ust. 1 ustawy o pdop wyłączającym możliwość zaliczenia go do kosztów podatkowych.
   
   

W przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca rzeczywiście poniósł koszt przeprowadzonej inwestycji, a wydatki na tą inwestycję są prawidłowo, rzetelnie udokumentowane, zgodnie z wymogami prawa.

W odniesieniu do punktu drugiego Strona wskazała, iż całość wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na adaptację wynajmowanych lokali, które stanowiły inwestycję w obcym środku trwałym była związana z przychodem uzyskiwanym przez Wnioskodawcę już od momentu oddania tych inwestycji do używania. Już bowiem od momentu oddania inwestycji w obcym środku trwałym do używania, była ona wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i przyczyniała się do uzyskiwania przez Wnioskodawcę przychodu z tej działalności.

Nadto Strona wskazała, iż związek z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami wykazywała całość poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów na dokonanie adaptacji wynajmowanych lokali, a nie jedynie ta ich część, która do momentu wygaśnięcia umowy najmu, została zaliczona do kosztów podatkowych Wnioskodawcy w drodze odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, bezspornym wydaje się fakt, iż zakończenie wykorzystywania danego środka trwałego, w tym inwestycji w obcym środku trwałym, przed pełnym zamortyzowaniem wydatków poniesionych na ich nabycie (wytworzenie) nie oznacza, że nieumorzona wartość tego środka trwałego nie wykazuje związku przyczynowo - skutkowego z uzyskiwanymi przychodami. Związek taki wykazuje bowiem całość poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na nabycie (wytworzenie) środka trwałego już od momentu oddania tego środka trwałego do używania. Na poparcie swojego stanowiska Strona przywołała wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 14 marca 2008 r. (sygn. I SA/Wr 1702/07), w którym Sąd uznał, iż „w momencie utraty/zniszczenia środka trwałego lub utraty możliwości korzystania z niego znika oczywiście związek tego środka trwałego z działalnością podatnika oraz uzyskiwanymi z niej przychodami. Nie powinno to mieć natomiast wpływu na ocenę, czy wydatki poniesione na nabycie tego środka trwałego były związane z przychodami”.

W opinii Strony, zakończenie wykorzystywania inwestycji w obcym środku trwałym przed całkowitym umorzeniem wartości tej inwestycji, pozbawiło Wnioskodawcę prawa do dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych od takiej inwestycji, ponieważ inwestycja ta nie będzie już wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Uwzględniając jednak, że jak wyżej wskazano wydatki poniesione na inwestycję w obcym środku trwałym już od momentu oddania tej inwestycji do używania wykazują związek z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami, Wnioskodawca powinien móc w takim przypadku zaliczyć nieumorzoną wartość inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów podatkowych, bowiem także w tej części wydatki poniesione na inwestycję w obcym środku trwałym były związane z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami.

Strona podniosła, iż rozpatrując możliwość zaliczenia przedmiotowego wydatku do kosztów podatkowych, uwzględnić należy także wyłączenia przewidziane w art. 16 ustawy o pdop.

I tak, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

A contrario, zdaniem Wnioskodawcy, skoro Wnioskodawca poniósł straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych inwestycji w obcych środkach trwałych, w sytuacji gdy środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek inny niż zmiana działalności gospodarczej, strata z tego tytułu będzie kosztem podatkowym.

Następnie Strona podkreśliła, iż Ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o pdop pojęcia likwidacji, w związku z czym zgodnie z regułami wykładni należy posłużyć się językowym znaczeniem tego terminu. Wg słownika Języka Polskiego PWN, dokonywać likwidacji to: zwijać, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś”. Tym samym pod pojęciem tym należy rozumieć, nie tylko fizyczną destrukcję przedmiotu, ale każde pozbycie się, wycofanie danego środka trwałego z ewidencji, a więc również sprzedaż, darowiznę lub innego rodzaju rozdysponowanie. Strona wskazała, iż przyjęcie innego niż powyżej tj. wąskiego rozumienia pojęcia „likwidacja”, byłoby sprzeczne z zasadą racjonalności ustawodawcy. Fizyczna likwidacja nakładów stanowiących inwestycję w obcym środku trwałym wiązałaby się bowiem z kosztami, które podatnik byłby zmuszony ponieść. W takim przypadku, aby móc zaliczyć stratę w wartości nieumorzonej części inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów podatkowych, podatnik ponosiłby zatem dodatkowe koszty powiększając wysokość kosztów uzyskania przychodów i zmniejszając tym samym dochód do opodatkowania. Ponadto wysokie koszty demontażu oraz fizycznej likwidacji nakładów przy równoczesnej możliwości zniszczenia pomieszczeń Wynajmującego nie znajdowałyby uzasadnienia ekonomicznego. Strona wskazał ponadto, iż szerokie rozumienie pojęcia „likwidacji” przyjmują zarówno organy podatkowe (np. PBII 423/1/2004/EH; DP/415-26/07; 1472/ROP1/423-291/07/KM; PD-423-48/PW/05; PD1/423-5/04) jak również sądy administracyjne (np. wyrok NSA z 9.09.2005 r., FSK 2169/04; z 28 marca 2001 r., I SA/Wr 793/98; z 10 lipca 1997 r., SA/Sz 1064/96).

Strona podkreśliła, iż WSA we Wrocławiu w wyroku z 13 marca 2007 (sygn. I SA/Wr 53/07) wskazał, iż w orzecznictwie NSA pojęcie likwidacja” „(...) zostało zinterpretowane w szerokim znaczeniu, uznając za likwidację nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie środka trwałego innemu podmiotowi czy to poprzez darowiznę czy sprzedaż, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub „moralnym”, wycofanie go z ewidencji środków trwałych”. Ponadto Sąd w tym samym wyroku wskazał również, iż „(...) do likwidacji środków trwałych przez Spółkę doszło poprzez wykreślenie środków trwałych z ewidencji i zwrot wynajmującemu, przy czym Spółka poniosła stratę w postaci niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym”. Podobne stanowisko wyraził także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w niedawnym wyroku z 16 kwietnia 2009 r. (sygn. I SA/Gd 194/09), w którym w ustnym uzasadnieniu Sąd uznał, iż „niezamortyzowane wydatki na wynajmowaną nieruchomość można rozliczyć jako koszty uzyskania przychodów nawet po rozwiązaniu umowy najmu, ponieważ następuje wówczas likwidacja środka trwałego”.

Za możliwością zaliczenia do kosztów podatkowych niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym, opowiadały się również w indywidualnych interpretacjach organy podatkowe. Przykładowo, w przytoczonej powyżej interpretacji indywidualnej z 30.08.2007 r. (sygn. 1472/ROP1/423-291/07/KM) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wypowiadając się w sprawie analogicznej do sprawy Wnioskodawcy, uznał, iż: „w świetle art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, strata powstała w wyniku faktycznej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego może zostać zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów jako następstwo prowadzonej działalności gospodarczej.” Podsumowując, mając na uwadze przepisy ustawy o pdop, jak również przywołane orzecznictwo sadów administracyjnych oraz interpretacje organów podatkowych, Wnioskodawca ma prawo na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o pdop, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nieumorzonych inwestycji w obcych środkach trwałych w wynajmowanym przez Wnioskodawcę lokalu, w którym umowa najmu wygasła, a z którym to wygaśnięciem umowy nie wiąże się zmianą prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

W dniu 29.03.2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB5/423-35/10-3/AJ stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13.01.2010 r. (data wpływu14.01.2010 r.) – jest nieprawidłowe.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Strona na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) pismem z dnia 15.04.2010 r. (data stempla pocztowego 16.04.2010 r.) wezwała organ podatkowy (data wpływu do Izby Skarbowej 19.04.2010 r.) do usunięcia naruszenia prawa.

Strona wniosła o zmianę przedmiotowej interpretacji z powodu jej niezgodności z prawem.

Strona zarzuciła, iż przedmiotowa interpretacja narusza przepisy art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 1, pkt 6, pkt 14 i pkt 63 lit. c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm., dalej: updop).

Swoje stanowisko Strona oparła głównie na:

• konstrukcji myślowej zgodnie z którą art. 16 ust. 1 pkt 1 i art. 16 ust. 1 pkt 6 updop z uwagi na ich umiejscowienie mają charakter równorzędny i w związku z tym art. 16 ust. 1 pkt 1 nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie,
  

• wykładni pojęcia likwidacji jako obejmującej także przypadek wykreślenia z ewidencji środków trwałych,
  

• wykładni pojęcia straty jako pojęcia obejmującego przypadki nie tylko niezależne od woli podatnika w oparciu o brzmienie art. 7 ust. 2 updop.
  
  
  

Po przeanalizowaniu wszystkich zarzutów Skarżącej, w odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa tutejszy Organ podatkowy pismem z dnia 27 kwietnia 2010 r. Nr IPPB5/423-35/10-5/AJ stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej.

W powołanym piśmie Organ podatkowy podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 30.04.2010 r.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 29 marca 2010 r. Nr IPPB5/423-35/10-3/AJ podatnik złożył pismem z dnia 28.05.2010 r. (data stempla pocztowego 28.05.2010 r., data wpływu do Izby Skarbowej 01.06.2010 r.) skargę z powodu jej niezgodności z prawem.

W złożonej skardze Skarżąca wniosła o uchylenie w całości interpretacji z dn. 29.03.2010 r., wydanej przez Ministra Finansów działającego przez upoważnionego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Nr IPPB5/423-35/10-3/AJ.

Zaskarżonej interpretacji indywidualnej Nr IPPB5/423-35/10-3/AJ zarzucono:

1. naruszenie prawa poprzez błędną wykładnię art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych skutkującą uznaniem, że Skarżąca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonych wartości inwestycji w obcych środkach trwałych w wynajmowanych przez Spółkę lokalach w przypadku rozwiązania umów najmu, z którymi nie wiąże się zmiana prowadzonej przez J & S działalności gospodarczej,
2. naruszenie art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa poprzez naruszenie nakazu prowadzeni postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.
   
   

Uzasadniając swoje stanowisko Skarżąca przywołała orzecznictwo sądów administracyjnych:

• wyrok NSA FSK 2169/04 z 9 września 2005 r.,
  
• wyrok WSA I SA/Wr 793/98 z 28 marca 2001 r.,
  
• wyrok WSA SA/Sz 1064/96 z 10 lipca 1997 r.,,
  
• wyrok WSA I SA/Wr 53/07 z 13 marca 2007 r.,
  
• wyrok WSA I SA/Gd 194/09 z 16 kwietnia 2009 r. i
  
• wyrok WSA III SA/Wa 1666/09 z 28 kwietnia 2010 r.
  
  
  

W odpowiedzi na skargę udzielonej pismem z dnia 11.06.2010 r. Nr IPPB5/4240-49/10-2/AJ organ podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji i wniósł o oddalenie skargi.

Wyrokiem z dnia 01.02.2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1447/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu ww. orzeczenia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych istnieją dwa przepisy jednoznacznie potwierdzające prawidłowość stanowiska zaprezentowanego przez Spółkę.

Po pierwsze - z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy wynika, iż straty w środkach trwałych mogą być pokryte odpisami amortyzacyjnymi nie tylko w całości, ale także w jakiejś części. Ustawa wprost dopuszcza taką więc sytuację, kiedy środek trwały nie będzie zamortyzowany w całości, i tylko w tej zamortyzowanej już uprzednio części strata taka nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. A contrario wartość środka trwałego, która nie jest zamortyzowana odpisami, stanowi koszt podatkowy.

Po drugie - ponownie zastosowane rozumowanie a contrario z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy prowadzi do wniosku, że skoro nie jest kosztem podatkowym tylko ta strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, która stanowi konsekwencję zmiany rodzaju działalności, to kosztem takim jest likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego, będąca konsekwencją innej przyczyny, niż zmiana rodzaju działalności. W niniejszej sprawie likwidacja środka trwałego nie nastąpiła jako konsekwencja zmiany rodzaju działalności, lecz w wyniku wygaśnięcia umowy najmu.

Spółka zasadnie odwołała się do orzecznictwa sądów administracyjnych w tym zakresie, w tym do wyroku WSA we Wrocławiu o sygn. I SA/Wr 53/07. Ponad ten wyrok można podać dalsze orzeczenia: wyrok WSA w Rzeszowie o sygn. I SA/Rz 335/10, wyrok WSA we Wrocławiu o sygn. I SA/Wr 546/10, wyrok WSA w Warszawie o sygn. III SA/Wa 1666/09, a także wskazywany przez Skarżącą wyrok NSA o sygn. FSK 2169/04. Jeśli pojawiają się odmienne poglądy sądów administracyjnych w tym względzie (np. wyrok WSA w Poznaniu o sygn. I SA/Po 105/10), to, w ocenie Sądu, poglądy te w nieuprawniony sposób abstrahują od wskazanych wyżej, jasnych przepisów ustawy, ignorują też ewidentny związek ponoszonego wydatku z zamierzonymi, racjonalnie oczekiwanymi przychodami. intencją podatnika (tak samo, jak w niniejszej sprawie) w chwili ponoszenia wydatków, było osiągnięcie przychodów, co pozwalało na zaklasyfikowanie tych wydatków jako koszt podatkowy w świetle art. 15 ust. 1 ustawy.

Niezależnie od powyższych argumentów zauważyć należy, że przyjmując pogląd Ministra należałoby dojść do wniosku o wewnętrznej, logicznej sprzeczności art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy. Z jednej bowiem strony strata ma być, według Organu, mimowolna, niechciana, ale z drugiej strony likwidacja środka trwałego miałaby nastąpić w wyniku działań intencjonalnych, celowych, tzn. zmierzających do zmiany przedmiotu działalności. Aby tej logicznej sprzeczności uniknąć niezbędne jest, według Sądu, szerokie rozumienie pojęcia „strata”, tak, jak rozumie je Spółka. Nie chodzi więc w tym przepisie o likwidację tylko faktyczną.

Nie jest prawdą, że Skarżąca nie wyjaśniła, iż poniesione nakłady mają związek z przychodem. Abstrahując od oczywistego założenia, że taki związek istnieje (Spółka zapytała bowiem nie o możliwość zaliczenia kosztów inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów podatkowych, lecz - przyjmując najpierw założenie o generalnie kosztowym charakterze tych wydatków - o możliwość zaliczenia niezamortyzowanych kosztów inwestycji w obcy środek trwały do kosztów uzyskania przychodu), oświadczenie, że poniesione nakłady miały związek z przychodem zamieszczono we wniosku o interpretację w części Stanowisko wnioskodawcy. To oświadczenie należało przyjąć za fakt, mając na uwadze zasady postępowania o udzielenie interpretacji.

Odnośnie do wyraku NSA o sygn. I SA/Gd 790/00, na który powołał się Organ, uznać należy, że w wyroku tym dokonano nieuprawnionej ingerencji w zasadę swobody działalności gospodarczej. Ocena, czy prima facie niekorzystne odstąpienie od umowy rzeczywiście służy, czy nie służy przychodowi, pozostawiona być musi do oceny przede wszystkim samego podatnika, zaś organ podatkowy może jej dokonywać tylko z uwzględnieniem specyfiki każdej sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygniecie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lutego 2011 r. - stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 13.01.2010 r. (data wpływu 14.01.2010 r. w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim stanu faktycznego uznaje się w całości za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.