INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki X reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu 23 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty stawki podatku dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty stawki podatku dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W miesiącu styczniu 2009 r., Spółka dokonała dostawy towarów dla niemieckiego zakładu swojego kontrahenta - spółki z siedzibą w Austrii (dalej Kontrahent).

Sprzedaż ta została uznana przez Spółkę za wewnątrzwspólnotową dostawę towaru (dalej WDT), gdyż na dzień sporządzenia deklaracji VAT-7 Kontrahent ten był zarejestrowanym podatnikiem VAT w Niemczech dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (poprzez zakład), ponadto Spółka dysponowała odpowiednimi, wymaganymi przez przepisy prawa podatkowego z zakresu WDT dokumentami będącymi potwierdzeniem wywozu.

W momencie rozliczania transakcji jako WDT, Spółka posiadała ponadto informację, iż Kontrahent wykazał i rozliczył przedmiotową transakcję jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Po okresie ok. 9 miesięcy okazało się (o czym Spółka do tego czasu nie wiedziała), że równolegle trwająca do dostawy procedura rejestracji w Niemczech przeciągnęła się i Kontrahent otrzymał numer identyfikacji podatkowej dla celów podatku od wartości dodanej w Niemczech w dniu 25 lutego 2009 r., a więc w miesiącu następującym po miesiącu dokonania tej dostawy.

W takim stanie faktycznym Spółka zwróciła się w dniu 29 października 2009 r. do Ministra Finansów z zapytaniem, czy w takiej sytuacji może dla ww. dostawy zastosować stawkę preferencyjną dla WDT, tj. 0%.

W interpretacji indywidualnej z dnia 15 stycznia 2010 r., sygn. ILPP2/443-1471/09-2/ISN organ podatkowy uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe - z uwagi, jak uzasadnił, na brak nr NIP UE Kontrahenta w momencie dostawy.

W świetle takiego stanowiska organu podatkowego, Spółka dokonała korekty przedmiotowej dostawy i zastosowała dla tej transakcji stawkę VAT podstawową.

W dniu 27 września 2012 r. Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał bardzo istotny wyrok dla Spółki w sprawie C-587/10 VSTR, w którym Trybunał orzekł m.in., że zasada neutralności podatkowej wymaga, aby zwolnienie z podatku VAT było przyznawane, gdy zostały spełnione wymogi merytoryczne dla WDT, nawet jeżeli niektóre wymogi formalne zostały pominięte przez podatnika, w tym dotyczące posiadania w momencie dostawy numeru identyfikacji podatkowej dla celów WDT kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionych okolicznościach, Spółka ma prawo dokonać korekty dla wskazanej w stanie faktycznym dostawy poprzez zastosowanie stawki właściwej dla WDT - tj. 0% zamiast stawki podstawowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonana transakcja z Kontrahentem co do zasady stanowiła WDT i w związku z tym, ma on prawo zastosować dla niej 0% preferencyjną stawkę podatku VAT i w konsekwencji dokonać korekty za okres, w którym miała miejsce.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w wyniku której towar jest wysyłany lub transportowany przez sprzedającego, nabywcę lub na ich rzecz między krajami państwa członkowskich (kraj wysyłki musi różnić się od kraju dostawy) w wykonaniu czynności opodatkowanych.

Powszechnie uważa się, że zwolnienie dla dostawy towarów wywożonych do innego państwa członkowskiego, realizowane w Polsce poprzez stosowanie preferencyjnej - 0% stawki podatku VAT, jest fundamentalnym elementem zasad tworzących konstrukcję opodatkowania transakcji wspólnotowych tym podatkiem.

Podstawowe warunki dla powyższego zwolnienia zostały zawarte w art. 138 Dyrektywy Rady 112/2006/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006 nr 347 poz. 1; przejmującym wespół z art. 131 zasady unormowane w art. 28c A lit. „a” VI Dyrektywy 77/388) oraz uzupełnione przepisami art. 139 Dyrektywy 112/2006/WE.

Pamiętać w tym miejscu w tle należy, że Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską (Traktat TWE) w art. 249 przewidział wyraźnie, że dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków (Dz. U. z dnia 30 kwietnia 2004 r. Nr 90 poz. 864/31). A zatem wiążący dla Państwa Członkowskiego powinien być przede wszystkim cel omawianej instytucji.

Art. 138 ust. 1 Dyrektywy 112/2006/WE stanowi, że państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transponowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów. Art. 139 ww. Dyrektywy zawiera wyłączenia z powyższego zwolnienia (nie mają zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym).

Szczegółowa analiza tych norm dyrektywalnych prowadzi do wniosku, że zostały one określone w taki sposób, aby zapewnić objęcie zwolnieniem tych samych transakcji, które z punktu widzenia nabywcy i kraju przeznaczenia zostaną uznane za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 Dyrektywy 112/2006/WE. Wystąpienie zatem tych samych elementów transakcji powinno prowadzić do rozpoznania z jednej strony zwolnionej (wewnątrzwspólnotowej) dostawy towarów, a z drugiej opodatkowanego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Zatem zgodnie z powyższymi regulacjami istotą zwolnienia sprzedawcy towarów w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z rozliczenia podatku VAT jest założenie, iż rozliczenie to nastąpi przez nabywcę towaru. Ze względu na taką konstrukcję rozliczania podatku, podatnicy biorący udział w transakcjach wewnątrzwspólnotowych zobowiązani są posiadać europejskie numery NIP. Celem tychże numerów jest identyfikacja podatników oraz zapewnienie kontroli prawidłowości rozliczeń podatku. Inaczej rzecz ujmując, celem identyfikacji podatkowej jest zapewnienie sprawdzenia, czy podatek rzeczywiście został rozliczony przez nabywcę towaru (skutek materialny). Powyższe oznacza, iż posiadanie właściwego i ważnego numeru NIP służy czynnościom kontrolnym i technicznym, nie jest zaś samodzielną przesłanką konstytuującą, która może modyfikować podstawową zasadę neutralności podatku VAT. Innymi słowy tylko te techniczno-formalne elementy nie mogą występując samodzielnie przesądzić o naruszeniu fundamentalnych konstrukcji w zakresie podatku VAT takich jak opodatkowania nabywcy przy WDT, przy jednoczesnym zwolnieniu z opodatkowania (zastosowaniu preferencyjnej stawki) dostawcy tej transakcji.

W związku z powyższym, w przedstawionym stanie faktycznym, jeżeli Kontrahent Spółki po dokonaniu transakcji uzyskał numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych i prawidłowo zadeklarował podatek w Niemczech, należy uznać, iż zasada neutralności VAT została zachowana i podatek został prawidłowo rozliczony. Tym bardziej, że w analizowanym przypadku w pełni i niezwłocznie nastąpiła walidacja wymogów formalno-technicznych po stronie Kontrahenta, poprzez uzyskanie numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Stanowisko Spółki potwierdza także definicja WDT wskazana w orzeczeniu ETS C-409 w sprawie Teleks plc i inni. ETS potwierdził w niej, iż „Przesłanka ta (wystąpienia WDT zwolnionej z VAT), związana jest z przekroczeniem granic pomiędzy państwami członkowskimi, jest bowiem elementem konstytutywnym czynności wewnątrzwspólnotowej, który odróżnia ją od czynności dokonywanej w obrębie jednego państwa. W konsekwencji uznanie danej dostawy lub nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. (…) wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego oraz, że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawcy”.

Zatem skoro fakt dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów był bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT (w polskich warunkach prawo do zastosowania 0% stawki) przysługiwało Spółce, nawet jeśli we właściwym czasie nie zostały spełnione pewne wymogi o charakterze tylko formalno-technicznym.

Biorąc pod uwagę polskie przepisy z zakresu podatku od towarów i usług regulujące (implementujące) powyższe rozwiązania wspólnotowe, tj. przede wszystkim art. 42 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej ustawa o VAT), zgodnie z którym WDT podlega opodatkowaniu 0% stawką VAT, można dojść do wniosku, że generalny kierunek wyznaczony przez cyt. przepisy Dyrektywy 112/2006/WE został w polskich uregulowaniach zachowany.

Polska ustawa o VAT, zgodnie z uprawnieniami danymi ww. Dyrektywą, wprowadza ponadto pewne dodatkowe wymogi, które mają na celu ułatwić kontrolę celu zasadniczego omawianej transakcji, polegającego na opodatkowaniu nabywcy towarów przy jednoczesnym objęciu stawką preferencyjną dostawcy towarów. Analiza tych przepisów dotyczących wymogów formalno-technicznych odnoszących się do np. kwestii dokumentacji dostawy, wskazuje na ich w niektórych miejscach dyspozytywny charakter (np. ust. 11), co potwierdza tylko ich poboczny, techniczny charakter.

Dla Spółki jasnym jest, że istota ich polega na tym, że mają po prostu zapewnić realizację w sposób prawidłowy celu zasadniczego WDT, wynikającego z art. 138 Dyrektywy 112/2006/WE i jest to kwestia bezsprzecznie fundamentalna. Innymi słowy w tej regulacji dotyczącej WDT w ustawie o VAT, o której mowa (służebne kwestie formalno-techniczne przy WDT), jeżeli nie chodzi o realizację merytorycznego celu wyznaczonego przez ustawodawcę wspólnotowego w art. 138 Dyrektywy 112/2006/WE, to tak naprawdę o nic istotnego chodzić nie powinno.

Stanowisko takie, kładące nacisk właśnie na materialny cel i realizację istoty instytucji WDT wyraził NSA w uchwale z dnia 11 października 2010 r. (sygn. akt I FPS 1/10), w której sformułował następującą tezę: „(...) W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 uptu dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 uptu, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 uptu lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej - o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Podobne stanowisko zajmowały inne sądy administracyjne, czego rezultatem są następujące wyroki:

• WSA w Kielcach z dnia 8 maja 2008 r. (sygn. akt I SA/Ke 114/08),
• NSA z dnia 15 stycznia 2010 r. (sygn. akt I FSK 607/09),
• WSA w Gdańsku z dnia 24 czerwca 2010 r. (sygn. akt I SA/Gd 310/10).
  
  

Powyższe wyroki są, w ocenie Spółki, kolejnym tylko potwierdzeniem tym razem przez polskie sądy, że przy WDT istotna jest realizacja zasadniczych założeń tej transakcji, tj. zwolnienie dostawcy towarów i rozliczenie transakcji przez nabywcę. Jednocześnie wyroki te stanowią nic innego, jak praktyczną realizację wspomnianego art. 138 Dyrektywy 112/2006/WE w zw. z art. 249 Traktatu TWE na gruncie krajowym.

Spółka wskazuje także na istotną w jej ocenie okoliczność, a mianowicie, że uznając transakcję dostawy z kontrahentem za WDT w istocie nie miała wiedzy, iż kontrahent zarejestrował się ostatecznie (zakończył procedurę rejestracyjną) do celów dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych w Niemczech w miesiącu następującym po miesiącu dokonania dostawy. Jak bowiem wskazano, w momencie rozliczania transakcji jako WDT Spółka posiadała informację, iż kontrahent wykazał i rozliczył przedmiotową transakcję jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Mając zatem powyższą wiedzę, przy spełnieniu wszystkich innych istotnych przesłanek WDT, Spółka pierwotnie miała podstawy dla takiego rozliczenia powyższej transakcji. W świetle tego dokonanie obecnie korekty przez Spółkę jest uzasadnione.

Potwierdzenie stanowiska Spółki niewątpliwie można znaleźć w bardzo istotnym dla Spółki, będącym przyczyną złożonego wniosku, niedawnym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-587/10 VSTR, w którym Trybunał orzekł w bardzo znamiennej sprawie w kontekście przedstawionej sytuacji Spółki i któremu poświęca ona nieco więcej miejsca dla potwierdzenia słuszności swojego stanowiska (publ.: http://eur lex.europa.eu/LexUriServ.do...uri=CELEX:62010CJ0587:PL: HTML).

Wyrok dotyczył sprawy mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) postanowieniem z dnia 10 listopada 2010 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 15 grudnia 2010 r., w postępowaniu Vogtländische Stra#946;en-, Tief- und Rohrleitungsbau GmbH Rodewisch (VSTR) przeciwko Finanzamt Plauen, przy udziale Bundesministerium der Finanzen.

Istota wyroku ważna dla stanowiska Spółki sprowadza się do stwierdzenia Sądu m.in., że: „Warunek, o którym mowa w art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy, aby nabywca ten był „podatnik <…>, któr działa w takim charakterze w państwie członkowskim”, nie oznacza sam w sobie, że nabywca działa pod numerem identyfikacji dla celów podatku VAT w ramach danego nabycia”.

Trybunał stwierdził, że „aby móc skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 28c część A lit. a) szóstej dyrektywy, do dostawcy towarów należy przedstawienie dowodów na to, że zostały spełnione przesłanki przewidziane dla zastosowania tego przepisu, włączywszy w to przesłanki wprowadzone przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim ewentualnym oszustwom, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom.

Ponadto art. 22 ust. 8 szóstej dyrektywy w brzmieniu wynikającym z jej art. 28h, przyznaje państwom członkowskim prawo przyjmowania przepisów mających na celu zapewnienie prawidłowego poboru podatku i zapobiegania oszustwom z zastrzeżeniem w szczególności, iż nie będą one wychodzić poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia takich celów (zob. podobnie ww. wyroki w sprawie Collée, pkt 26, oraz w sprawie R, pkt 45). Środki te nie mogą zatem być wykorzystywane w sposób podważający neutralność podatku VAT, która stanowi podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT (zob. ww. wyroki w sprawie Teleos i in., pkt 46, a także w sprawie Collée pkt 26).

W ten sposób, uzależnienie w istocie prawa do zwolnienia z podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, bez uwzględnienia wymogów merytorycznych, w szczególności poprzez pominięcie kwestii, czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku (zob. ww. wyrok w sprawie Collée, pkt 29).

W rzeczywistości bowiem zasada neutralności podatkowej wymaga, aby zwolnienie z podatku VAT było przyznawane, gdy zostały spełnione wymogi merytoryczne, nawet jeżeli niektóre wymogi formalne zostały pominięte przez podatnika. Inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie tych wymogów formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonywującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych (zob. ww. wyrok w sprawie Collée, pkt 31), z zastrzeżeniem jednak, że dostawca towarów nie uczestniczył świadomie w oszustwie podatkowym, które stanowiłoby niebezpieczeństwo dla prawidłowego funkcjonowania wspólnego systemu podatku VAT. W ostatniej z wymienionych sytuacji, Trybunał orzekł bowiem, że zasada neutralności podatkowej nie mogłaby zostać ważnie podniesiona przez taką osobę (zob. ww. wyrok w sprawie R, pkt 54).

Z powyższego wynika, że państwa członkowskie są uprawnione do nałożenia na dostawcę towarów dowodu na to, iż nabywca jest podatnikiem działającym w tym charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu danych towarów, o ile spełnione zostały ogólne zasady prawa, a zwłaszcza wymóg proporcjonalności.

Jeżeli chodzi o to, czy wymogi te są przestrzegane, jeżeli tak jak w postępowaniu przed sądem krajowym państwo członkowskie nakłada na dostawcę wymóg przekazania numeru identyfikacji dla celów podatku VAT nabywcy, to nie można zaprzeczyć, że ów numer identyfikacji podatkowej jest ściśle związany ze statusem podatnika w systemie ustanowionym przez szóstą dyrektywę. Art. 22 ust. 1 lit. c) akapit pierwszy i trzeci szóstej dyrektywy w brzmieniu wynikającym z jej art. 28h nakłada w ten sposób na państwa członkowskie wymóg ustanowienia przepisów koniecznych do tego, aby podatnik został zidentyfikowany za pomocą indywidualnego numeru.

Ponadto dowód ten nie może w każdym razie zależeć wyłącznie od przedstawienia tego numeru, ponieważ definicja podatnika ustanowiona w art. 4 ust. 1 szóstej dyrektywy obejmuje wyłącznie osobę, która prowadzi w sposób samodzielny i niezależnie od miejsca jej wykonywania działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego artykułu, bez względu na cele lub rezultaty takiej działalności, przy czym nie uzależnia tego statusu od posiadania przez osobę numeru identyfikacji dla celów podatku VAT. Z orzecznictwa wynika ponadto, że podatnik działa w takim charakterze, jeśli dokonuje transakcji w ramach swojej działalności podlegającej opodatkowaniu (zob. podobnie wyroki z dnia 12 stycznia 2006 r. w sprawach połączonych C 354/03, C-355/03 i C-484/03 Optigen i in., Zb. Orz. S. I-483, pkt 42).

Nie można wykluczyć również, że dostawca nie będzie posiadał z takich lub innych powodów rzeczonego numeru, tym bardziej, że przestrzeganie tego obowiązku przez dostawcę zależy od informacji otrzymanych przez nabywcę.

W ten sposób, o ile numer identyfikacji dla celów podatku VAT stanowi dowód statusu podatkowego podatnika oraz ułatwia kontrolę czynności wewnątrzwspólnotowych, to jednak jest to wymóg formalny, który w żadnym wypadku nie może podważać zwolnienia z podatku VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione (zob. wyrok z dnia 6 września 2012 r. w sprawie C-273/11 Mecsek-Gabona Kft, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 60).

W związku z tym, o ile zgodne z prawem jest wymaganie, by dostawca działał w dobrej wierze i podjął wszelkie rozsądne środki, aby zapewnić, że operacja w której uczestniczy nie prowadzi do oszustwa podatkowego (zob. ww. wyrok w sprawie Euro Tyre Holding, pkt 38), to jednak państwa członkowskie wychodzą poza środki niezbędnie konieczne dla prawidłowego zapewnienia poboru podatków, jeżeli odmawiają korzystania ze zwolnienia z podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej na tej tylko podstawie, że numer identyfikacji dla celów podatku VAT nie został przekazany przez dostawcę nawet wówczas, gdy dostawca ten działając w dobrej wierze nie może po podjęciu wszystkich rozsądnych środków przekazać tego numeru, lecz wskazał ponadto na inne elementy, które są w stanie wykazać w wystarczający sposób, iż nabywca jest podatnikiem działającym w takim charakterze w danych transakcjach”.

Wyrok powyższy, w ocenie Spółki, jednoznacznie wskazuje, że same kwestie formalno techniczne nie mogą decydować o możliwości zastosowania lub niezastosowania zwolnienia przy WDT. Wydany przez ETS wyrok stanowi jasno wskazany kierunek dla sposobu realizacji art. 138 Dyrektywy 112/2006/WE. Klarowność wyroku ETS oraz niezaprzeczalny autorytet tego Sądu jest dla Spółki jednoznacznym sygnałem potwierdzającym słuszność przedstawianego stanowiska i jednocześnie uzasadnia oczekiwanie, że określona w przedmiotowym wyroku gradacja celów nie zostanie zignorowana przez Państwo polskie, tzn. przejściowe zachwianie jednego z formalno technicznych elementów przewidzianych przez ustawę o VAT dla WDT nie wpłynie na orzeczenie organu podatkowego w duchu sprzecznym z powyższą linią orzeczniczą.

W ocenie Spółki judykatura ETS powinna być wykorzystywana w procesie wykładni prawa krajowego. Podkreślić należy, że w polskim prawie podatkowym obowiązują przepisy, które zobowiązują organy podatkowe do stosowania prowspólnotowej wykładni prawa krajowego. Wyraźnym przykładem takiej regulacji jest art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, który nakazuje Ministrowi Finansów dążenie do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej. Słusznie wskazuje się w doktrynie i fachowej literaturze, że organ podatkowy jest zobligowany do uwzględniania między innymi orzecznictwa ETS. Artykuł 14a Ordynacji podatkowej nie może przy tym stanowić dla Ministra Finansów ani dla innych organów podatkowych podstawy do rozumowania a contrario, które prowadziłoby do uznania, że poza sytuacją scharakteryzowaną w powołanym przepisie organy podatkowe nie są zobowiązane do uwzględniania orzeczeń ETS. Gdy z orzeczenia ETS jasno wynika, że prawo krajowe pozostaje w sprzeczności z prawem WE, obowiązkiem zarówno sądu administracyjnego, przed którym toczy się postępowanie sądowoadministracyjne, jak i organu podatkowego prowadzącego postępowanie podatkowe jest odstąpienie od zastosowania sprzecznego z prawem WE przepisu krajowego i zastosowanie prawa wspólnotowego bezpośrednio.

W świetle powyższych argumentów Spółka stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym w istocie spełniła merytoryczne wymogi WDT i w konsekwencji była uprawniona do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT. W szczególności, że znane Spółce okoliczności dokonanej transakcji w momencie jej realizacji nie budziły wątpliwości, że przesłanki tej transakcji były spełnione w kontekście jej istoty, a równocześnie cel wynikający z art. 138 Dyrektywy 112/2006/WE został zrealizowany. Podważenie prawa Spółki do zwolnienia z tytułu objętej wnioskiem dostawy stałoby jawnie w sprzeczności z istotą ww. przepisu tej Dyrektywy i stanowiłoby zlekceważenie szeroko cytowanego w niniejszej sprawie orzeczenia ETS oraz innych powołanych wyroków.

Mając na uwadze powyższe, dokonanie przez Spółkę korekty analizowanej transakcji, poprzez zastosowanie stawki właściwej dla WDT - jest uprawnione.

Fakt możliwości złożenia ponownego wniosku w tym stanie faktycznym potwierdził natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1250/10. Możliwość taka, jest w ocenie Spółki, w przedmiotowej sprawie jeszcze bardziej uzasadniona po wydaniu ww. wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-587/10 VSTR, który niewątpliwie powinien wpłynąć na ocenę stanu faktycznego opisanej sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.