Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-712/12-4/MD
z 1 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2012 r. (data wpływu 20 listopada 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2013 r. (data wpływu 20 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu podatku od wartości dodanej.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z czym, pismem z dnia 7 lutego 2013 r., Nr IPTPB1/415-712/12-2/MD, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 8 lutego 2013 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 12 lutego 2013 r.), Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 18 lutego 2013 r. (data wpływu 20 lutego 2013 r.), które nadane zostało w polskiej placówce pocztowej w dniu 18 lutego 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w zakresie swojej działalności gospodarczej prowadzi m.in. transport drogowy międzynarodowy. Przy jego wykonywaniu korzysta z usług specjalistycznych firm typu niemiecka D., czy hiszpańska S., poprzez udostępnienie kierowcom kart do zakupu przede wszystkim paliwa, ale również akcesoriów i usług oraz wszelkich opłat drogowych. Wystawiane przez te firmy faktury obejmują podatek VAT z poszczególnych krajów UE, który w rocznym okresie rozliczeniowym podatnik ,,odzyskuje” za pośrednictwem firmy VAT P., należącej do francuskiej grupy N. Zwrot VAT-u - zgodnie z wymaganą procedurą - następuje na rachunek bankowy podatnika w kwocie należnej po potrąceniu wymaganej prowizji. Na tę okoliczność VAT P. wystawia fakturę za usługę, do której załącza szczegółowe rozliczenie z poszczególnych krajów UE w formie not firmy N., zawierających kwoty przysługującego zwrotu VAT z danego kraju oraz związane z tym koszty (prowizja/ujęte w fakturze VAT P.) i wynikającą z tego rozliczenia należność, która wpływa na rachunek bankowy podatnika.

Kwestią, co do której podatnik ma wątpliwość, jest odniesienie powyższego do właściwego roku podatkowego. Otrzymując zwrot VAT-u (jak opisano wyżej) - za lata wcześniejsze -w maju, bądź czerwcu ujmował zdarzenie w tym samym okresie. Natomiast w roku podatkowym 2012 otrzymał zwrot VAT za 2011 r. już w lutym, w związku z tym uwzględnił go w przychodach (przysługujący zwrot) oraz kosztach uzyskania przychodów (koszty prowizji/faktura VAT P.) roku podatkowego 2011.

W piśmie z dnia 18 lutego 2013 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano, iż przedmiot interpretacji dotyczy art. 14 ust. 1 pkt 7d) w zakresie przychodów oraz art. 22 ust. 5a (w zakresie kosztów uzyskania przychodów) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca poinformował, iż:

• rodzaj prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, to głównie handel hurtowy owocami i warzywami oraz transport drogowy międzynarodowy,
  

• prowadzona działalność gospodarcza opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych według stawki liniowej,
  

• prowadzi ewidencję w formie ksiąg rachunkowych na podstawie ustawy o rachunkowości.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo zaliczając zwrot VAT z lutego 2012 r. do roku podatkowego 2011?

W uzupełnieniu wniosku, przeformułowano ww. pytanie, które sformułowano następująco:

W księgach którego roku podatkowego winien być ujęty zaistniały stan faktyczny: w roku 2011, czy w roku 2012?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 14 ust. 1 pkt 7d) oraz art. 22 ust. 5a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca zaliczył otrzymany w lutym 2012 r. zwrot VAT za 2011 r. do przychodów 2011 r., a koszty z tego tytułu (faktura za usługę/prowizja) również do kosztów uzyskania przychodów 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie korzyści i przysporzenia majątkowe należne podatnikowi w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Przepis art. 14 ust. 1c powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż za datę powstania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, co do zasady, uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi (albo częściowego wykonania usługi), nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

W myśl ww. przepisu, przychód podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych powstaje w dniu wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. Wyjątek od tej zasady stanowi:

• wystawienie faktury przed datą wydania towaru, zbycia prawa lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień wystawienia faktury,
  

• uregulowanie należności przed wydaniem towaru, zbyciem prawa lub wykonania usługi albo częściowym wykonaniem usługi – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień otrzymania należności.
  
  

Przytoczony powyżej przepis należy traktować jako generalną zasadę określającą moment powstania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają zasad dokonywania korekt przychodów. Brak jest również uregulowań dotyczących momentu powiększenia (zmniejszenia) przychodów.

Ustawodawca wskazał jednak w art. 14 ust. 3 ww. ustawy katalog przysporzeń majątkowych, których nie zalicza się do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

2. podatek należny w przypadku:
   • importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,

3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Z powyższego wynika, iż za wyjątkiem przypadków wskazanych w ww. przepisie, podatek od towarów i usług nie może stanowić podatkowego kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie podatku od towarów i usług, oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.). Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy wyklucza inne rozumienie tego pojęcia. Zatem, przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ww. ustawie o podatku od towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towaru i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem, ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W myśl art. 22 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Przy czym, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b ww. ustawy).

Zgodnie z zasadą potrącalności kosztów w czasie wyrażoną w tych przepisach, jeżeli poniesiony koszt można bezpośrednio odnieść do osiągniętego przychodu, wówczas powinien on być uwzględniony w rachunku podatkowym, w tym roku, w którym osiągnięty został przychód. Odstąpienie od zasady potrącalności kosztów możliwe jest tylko wtedy, gdy zarachowanie kosztu w danym roku podatkowym nie było możliwe, np. gdy podatnik otrzymał fakturę (rachunek) dotyczący danego roku podatkowego z opóźnieniem - po zamknięciu ksiąg rachunkowych i sporządzeniu sprawozdania finansowego, ewentualnie złożeniu zeznania, wówczas koszt ten potrąca się w roku, w którym faktycznie został poniesiony.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w zakresie swojej działalności gospodarczej prowadzi m.in. transport drogowy międzynarodowy. Przy jego wykonywaniu korzysta z usług specjalistycznych firm typu niemiecka D., czy hiszpańska S., poprzez udostępnienie kierowcom kart do zakupu przede wszystkim paliwa, ale również akcesoriów i usług oraz wszelkich opłat drogowych. Wystawiane przez te firmy faktury obejmują podatek VAT z poszczególnych krajów UE, który w rocznym okresie rozliczeniowym podatnik ,,odzyskuje” za pośrednictwem firmy VAT P., należącej do francuskiej grupy N. Zwrot VAT-u - zgodnie z wymaganą procedurą - następuje na rachunek bankowy podatnika w kwocie należnej po potrąceniu wymaganej prowizji. Na tę okoliczność VAT P. wystawia fakturę za usługę, do której załącza szczegółowe rozliczenie z poszczególnych krajów UE w formie not firmy N., zawierających kwoty przysługującego zwrotu VAT z danego kraju oraz związane z tym koszty (prowizja/ujęte w fakturze VAT P.) i wynikającą z tego rozliczenia należność, która wpływa na rachunek bankowy podatnika. W lutym 2012 r., Wnioskodawca otrzymał zwrot VAT za 2011 r., w związku z tym uwzględnił go w przychodach (przysługujący zwrot) oraz kosztach uzyskania przychodów (koszty prowizji/faktura VAT P.) roku podatkowego 2011. Wnioskodawca ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze na podstawie ksiąg rachunkowych.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że zapłacony w 2011 r. za granicą podatek od wartości dodanej, co do zasady stanowił dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w kwocie brutto w momencie jego poniesienia, tj. w 2011 r. Natomiast, otrzymany w późniejszym terminie zwrot tego podatku, będzie stanowił dla Wnioskodawcy przychód podatkowy zgodnie art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatek został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów). Ponieważ zwrot podatku Wnioskodawca otrzymał w lutym 2012 r., to w tymże momencie powstał u Niego przychód podatkowy. Zatem, ww. przychód z tytułu ww. zwrotu powinien zostać ujęty w księgach rachunkowych 2012 r., również koszty prowizji/faktura VAT P., jako koszt bezpośrednio związany z uzyskaniem tego zwrotu, powinien zostać odniesiony w koszty uzyskania przychodu do 2012 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.