INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2010r. (data wpływu 11 czerwca 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 sierpnia 2010r. (data wpływu 31 sierpnia 2010r.) oraz pismem z dnia 7 września 2010r. (data wpływu 15 września 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy podatek VAT powinien być doliczony do wysokości odszkodowania, czy zawarty w kwocie odszkodowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy podatek VAT powinien być doliczony do wysokości odszkodowania, czy zawarty w kwocie odszkodowania.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 sierpnia 2010r. (data wpływu 31 sierpnia 2010r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. organu z dnia 16 sierpnia 2010r. oraz pismem z dnia 7 września 2010r. (data wpływu 15 września 2010r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Starostwo Powiatowe w L. decyzją Wojewody z dnia 18 marca 2010r. otrzymało odszkodowanie w kwocie 5.241,00 zł z tytułu nabycia przez Skarb Państwa nieruchomości położonej w K. obręb J., oznaczonej jako działka nr 777/1 o powierzchni 0,0131 ha, zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w L. Przedmiotowa nieruchomość została objęta decyzją Wojewody z dnia 16 września 2005r. o ustaleniu lokalizacji północnej obwodnicy miasta L. w ciągu drogi krajowej K. – O. – L. - C. Decyzją z dnia 10 lutego 2009r. Wojewoda potwierdził, że z dniem 30 maja 2006r. ww. nieruchomość stała się własnością Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji w zakresie dróg publicznych za powyższą nieruchomość Powiatowi L. przysługuje odszkodowanie, ustalone według zasad obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. Rzeczoznawca majątkowy w operacie szacunkowym z dnia 7 października 2009r. określił wartość nieruchomości będącej przedmiotem odszkodowania. Termin zapłaty odszkodowania wynika bezpośrednio z dyspozycji art. 132 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z którym „w sprawach, w których wydano odrębną decyzję o odszkodowaniu, zapłata odszkodowania następuje jednorazowo w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o odszkodowaniu stała się ostateczna”.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 15 grudnia 2006r. (obecnie nosi nazwę „o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych” – t.j. Dz. U. z 2008r. Nr 193, poz. 1194 z późn. zm.), nieruchomości przeznaczone na pasy drogowe, stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego, stają się własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi dotycząca tych nieruchomości stała się ostateczna. Mając na uwadze opisane wyżej okoliczności, zaszła konieczność wydania decyzji o ustaleniu odszkodowania z tytułu nabycia na rzecz Skarbu Państwa ww. nieruchomości.

Starostwo Powiatowe w L. zgodnie z art. 96 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535), złożyło z dniem 15 lipca 1999r. deklarację VAT-R, w dniu 8 września 1999r. otrzymało potwierdzenie, że jest podatnikiem podatku od towarów i usług, od tego też momentu Starostwo Powiatowe w L. stało się podatnikiem czynnym, składającym miesięcznie deklarację VAT-7 do Urzędu Skarbowego w L. z numerem identyfikacji podatkowej. W związku z powyższym NIP widnieje na Starostwo Powiatowe w L. jako jednostkę organizacyjną obsługującą Powiat (posiadają jeden NIP).

Odszkodowanie za nieruchomość oznaczoną jako działka nr 777/1 o pow. 0,0131 ha ustalone zostało dla Powiatu L. reprezentowanego przez Zarząd Powiatu w L., w imieniu którego działają Starosta i Wicestarosta L.

Decyzja Wojewody z dnia 18 marca 2010r. dotyczyła wypłaty odszkodowania za nieruchomość stanowiącą własność Powiatu L.

Decyzją Wojewody z dnia 18 marca 2010r. ustalono odszkodowanie w wysokości 5.241,00 zł, która to stała się ostateczna z dniem 6 kwietnia 2010r. Ww. środki wpłynęły na rachunek bankowy Starostwa Powiatowego w L. w dniu 27 kwietnia 2010r.

Kwota odszkodowania jest jedyną kwotą, jaką Powiat mógł uzyskać, gdyż z mocy prawa nieruchomość stanowiąca własność Powiatu L. stała się własnością Skarbu Państwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy odszkodowanie za nieruchomość stanowiącą własność Powiatu, która z dniem 30 maja 2006r. z mocy prawa stała się własnością Skarbu Państwa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług)...

Czy jeśli ww. odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to powinien on być doliczony do wysokości odszkodowania, czy też jest on zawarty w kwocie odszkodowania...

Zdaniem Wnioskodawcy, przejęcie gruntu na własność przez Skarb Państwa dokonane zostało decyzją Wojewody z dnia 18 marca 2010r., wydaną w oparciu o ustawę z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Grunt nie został więc przekazany w drodze wyboru, czy też działalności gospodarczej, lecz z mocy ustawy. Przejęcie gruntu na rzecz Skarbu Państwa, jak i Skarbu Państwa reprezentowanego przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych realizowane było na cele publiczne przez organy do których zostały one powołane. W myśl art. 15 ust. 6 nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. Z tych względów w ocenie Wnioskodawcy naliczenie podatku VAT jest nieuzasadnione.

W tej kwestii Wnioskodawca uznał, iż dana czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jeśli wymieniona czynność podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wówczas - zdaniem Wnioskodawcy - podatek VAT zawarty jest w kwocie odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Ilekroć w ustawie o podatku od towarów i usług jest mowa o sprzedaży należy przez to rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ww. ustawy).

Przez towary – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem dostawy towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Z przywołanych przepisów wynika, iż przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej. I tak, na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przytoczonego przepisu wynika, że organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy działają w charakterze podatników tylko wtedy, gdy:

• wykonują czynności, które nie mieszczą się w ramach ich zadań albo
• wykonują czynności, które wprawdzie mieszczą się w ramach ich zadań, jednak są wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych.
  
  

Natomiast zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 12 obowiązującego od dnia 1 stycznia 2010r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.) zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie powiatowym (t. j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.) powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania powiatu należą określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym. W szczególności zadania własne obejmują sprawy z zakresu gospodarki nieruchomościami (art. 4 ust. 1 pkt 10 cytowanej ustawy o samorządzie powiatowym).

W celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami (art. 6 ust. 1 cyt. ustawy).

Organami powiatu są rada powiatu i zarząd powiatu (art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie). Zarząd powiatu jest organem wykonawczym powiatu (art. 26 ust. 1 ustawy o samorządzie). Zarząd wykonuje zadania powiatu przy pomocy starostwa powiatowego oraz jednostek organizacyjnych powiatu, w tym powiatowego urzędu pracy (art. 33 ustawy o samorządzie). Starosta organizuje pracę zarządu powiatu i starostwa powiatowego, kieruje bieżącymi sprawami powiatu oraz reprezentuje powiat na zewnątrz (art. 34 ust. 1 ustawy o samorządzie).

Mając te regulacje na uwadze należy zauważyć, że samorządowa osoba prawna (powiat) nie ma własnych struktur organizacyjnych, zaś nałożone zadania wykonuje za pośrednictwem jednostek organizacyjnych powiatu.

Z powyższej konstrukcji prawnej jednoznacznie więc wynika, iż zdolność prawną i zdolność do dokonywania czynności prawnych ma Powiat, nie zaś Starostwo Powiatowe. Starostwo Powiatowe uczestnicząc w realizacji określonych zadań spoczywających na Powiecie, a skutkujących obowiązkiem podatkowym w zakresie podatku od towarów i usług, występuje wyłącznie jako jednostka organizacyjna wspomagająca wykonywanie zadań przez Powiat i nie jest zdolne do podejmowania samodzielnych działań we własnym imieniu i na własny rachunek w tym zakresie.

Należy zatem stwierdzić, iż zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług powinien być Powiat, a nie Starostwo Powiatowe, bowiem to Powiat jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Istotny z punktu widzenia określenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest przepis art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.), który stanowi, że ceną jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Starostwo Powiatowe decyzją Wojewody z dnia 18 marca 2010r. otrzymało odszkodowanie w kwocie 5.241,00 zł z tytułu nabycia przez Skarb Państwa nieruchomości oznaczonej jako działka nr 777/1 o powierzchni 0,0131 ha. Przedmiotowa nieruchomość została objęta decyzją Wojewody z dnia 16 września 2005r. o ustaleniu lokalizacji północnej obwodnicy miasta L. w ciągu drogi krajowej K. – O. – L. - C. Decyzją z dnia 10 lutego 2009r. Wojewoda potwierdził, że z dniem 30 maja 2006r. ww. nieruchomość stała się własnością Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji w zakresie dróg publicznych za powyższą nieruchomość Powiatowi L. przysługuje odszkodowanie, ustalone według zasad obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. Rzeczoznawca majątkowy w operacie szacunkowym z dnia 7 października 2009r. określił wartość nieruchomości będącej przedmiotem odszkodowania. Termin zapłaty odszkodowania wynika bezpośrednio z dyspozycji art. 132 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z którym „w sprawach, w których wydano odrębną decyzję o odszkodowaniu, zapłata odszkodowania następuje jednorazowo w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o odszkodowaniu stała się ostateczna”.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 15 grudnia 2006r. (obecnie nosi nazwę „o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych” – t.j. Dz. U. z 2008r. Nr 193, poz. 1194 z późn. zm.), nieruchomości przeznaczone na pasy drogowe, stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego, stają się własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi dotycząca tych nieruchomości stała się ostateczna. Mając na uwadze opisane wyżej okoliczności, zaszła konieczność wydania decyzji o ustaleniu odszkodowania z tytułu nabycia na rzecz Skarbu Państwa ww. nieruchomości.

Odszkodowanie za nieruchomość oznaczoną jako działka nr 777/1 o pow. 0,0131 ha ustalone zostało dla Powiatu L. reprezentowanego przez Zarząd Powiatu w L., w imieniu którego działają Starosta i Wicestarosta L.

Decyzja z dnia 18 marca 2010r. dotyczyła wypłaty odszkodowania za nieruchomość stanowiącą własność Powiatu L.

Decyzją Wojewody z dnia 18 marca 2010r. ustalono odszkodowanie w wysokości 5.241,00 zł, która to stała się ostateczna z dniem 6 kwietnia 2010r. Ww. środki wpłynęły na rachunek bankowy Starostwa Powiatowego w L. w dniu 27 kwietnia 2010r.

Kwota odszkodowania jest jedyną kwotą, jaką Powiat mógł uzyskać, gdyż z mocy prawa nieruchomość stanowiąca własność Powiatu L. stała się własnością Skarbu Państwa.

Zatem we wskazanych okolicznościach miała miejsce dostawa towarów, tj. nieruchomości należącej do Wnioskodawcy w zamian za odszkodowanie, a zatem czynność do której wprost odnosi się art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. W tym przypadku odszkodowanie będzie pełniło funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną – objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W analizowanym przypadku w roli organu władzy publicznej wykonującego zadania z zakresu administracji rządowej występuje organ dokonujący wywłaszczenia. Organem tym może być wojewoda lub starosta (na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami – t. j. Dz. U. z 2004r. Nr 261, poz. 2603 oraz ustawy z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – t. j. Dz. U. z 2008r. Nr 193, poz. 1194 ze zm.), dokonujący wywłaszczenia w imieniu Skarbu Państwa. Czynność wykonywana przez organ dokonujący wywłaszczenia nie stanowi dostawy towaru, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podmiotem, który dokonuje dostawy towaru jest dotychczasowy właściciel nieruchomości, czyli Powiat. Zbywając nieruchomość Wnioskodawca nie realizuje ani zadań własnych, ani zadań zleconych.

Ani organ władzy publicznej (starosta), ani urząd obsługujący ten organ (starostwo powiatowe) wydając nieruchomość za odszkodowaniem nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Zarówno organy władzy publicznej, jak i urzędy obsługujące te organy nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, że czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W przypadku przeniesienia z mocy prawa prawa własności nieruchomości nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane.

Powiat jako jednostka samorządu terytorialnego nie może również skorzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w przepisie § 12 ust. 1 pkt 12 cyt. wyżej rozporządzenia Ministra Finansów. Dokonując przeniesienia prawa do rozporządzania nieruchomością Powiat nie realizuje ani zadań własnych, ani zadań zleconych przez organ administracji rządowej.

Zatem przedmiotowa czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca w odniesieniu do ww. czynności dostawy nieruchomości występuje jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż „dana czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług” należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do kwestii dotyczącej uznania, czy jeśli ww. odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to powinien on być doliczony do wysokości odszkodowania, czy też jest on zawarty w kwocie odszkodowania, należy stwierdzić, że przepisy prawa podatkowego pozostawiają stronom transakcji rozstrzygnięcie kwestii, czy wynagrodzenie (odszkodowanie) wypłacone w zamian za przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów uwzględnia podatek od towarów i usług i stanowi kwotę brutto, czy nie uwzględnia podatku od towarów i usług i stanowi kwotę netto. Strony powinny ewentualnie sięgnąć do odpowiednich przepisów innych gałęzi prawa.

Jeśli zatem zgodnie z odpowiednimi przepisami innych gałęzi prawa, dotyczącymi przyznania i wypłaty odszkodowania oraz jego wysokości, oraz zgodnie z ustaleniami dokonanymi pomiędzy stronami, Wnioskodawca za wywłaszczoną nieruchomość otrzyma wyłącznie kwotę odszkodowania, która będzie jedyną kwotą należną Wnioskodawcy za oddane z mocy prawa nieruchomości, to należy uznać, że jest to kwota należna z tytułu sprzedaży, czyli kwota obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, którą dla wyliczenia obrotu (podstawy opodatkowania) należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT, dla którego wyliczenia należy zastosować metodę „w stu”. Metoda „w stu” pozwala na obliczanie podatku należnego, w której podstawą opodatkowania, wbrew zasadzie z art. 29 ust. 1 cyt. ustawy, nie jest kwota netto, lecz kwota brutto, czyli cena w rozumieniu ww. art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach.

Reasumując stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega dostawa towarów, natomiast kwota odszkodowania, jeżeli jest jedynym wynagrodzeniem należnym Wnioskodawcy z tytułu dostawy nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, stanowi – w myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT – kwotę należną zawierającą podatek od towarów i usług (o ile taki podatek od danej transakcji jest należny). Podstawą opodatkowania jest zatem kwota odszkodowania pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Jeśli natomiast zgodnie z odpowiednimi dokumentami i przepisami innych gałęzi prawa, dotyczącymi przyznania i wypłaty odszkodowania oraz jego wysokości, oraz zgodnie z ustaleniami dokonanymi pomiędzy stronami, kwota odszkodowania nie jest jedyną kwotą należną Wnioskodawcy za wywłaszczoną nieruchomość i z dokumentów, przepisów czy też uzgodnień pomiędzy stronami wynika, że jest to kwota, do której będzie doliczony podatek VAT według właściwej stawki, to kwota ta będzie kwotą netto.

Trzeba mieć bowiem na uwadze, że co do zasady (poza wyjątkami określonymi w ustawie np. w art. 32 ustawy o VAT) przepisy prawa podatkowego pozostawiają stronom transakcji rozstrzygnięcie kwestii wysokości wynagrodzenia za dostawę towarów czy świadczenie usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Jednakże, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zauważyć należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji było m.in. określenie, czy dostawa nieruchomości w ramach wywłaszczenia za odszkodowaniem, dokonana przez Wnioskodawcę, co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czy też nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem i w tym zakresie tut. organ stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy, że czynność ta nie podlega opodatkowaniu jest nieprawidłowe. Przedmiotem tej interpretacji nie była natomiast kwestia określenia stawki podatku VAT według której podlega opodatkowaniu dostawa tej nieruchomości ani też czy ewentualnie dostawa ta może korzystać ze zwolnienia od podatku, gdyż w tym zakresie Wnioskodawca nie zadał pytania, nie przedstawił wyczerpująco stanu faktycznego ani własnego stanowiska w tej sprawie. Jeżeli Wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem interpretacji indywidualnej w zakresie określenia według jakiej stawki podatku VAT podlega opodatkowaniu ta dostawa, ewentualnie czy korzysta ze zwolnienia od podatku, winien wystąpić w tej sprawie z odrębnym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, w którym przedstawi wyczerpująco opis stanu faktycznego, sformułuje pytanie i własne stanowisko w sprawie oraz wniesie opłatę w wymaganej wysokości.

Ponadto zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

W myśl w art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny.

Zatem z powołanych wyżej przepisów ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.