INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2010r. (data wpływu do tut. Biura 05 lipca 2010r.), uzupełnionym w dniu 14 września 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z odbywaniem podróży służbowej, udokumentowanych paragonem w kwocie brutto – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 lipca 2010r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z odbywaniem podróży służbowej, udokumentowanych paragonem w kwocie brutto.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 07 września 2010r. Znak: IBPBI /2/423-897/10/MS IBPB II/1/415-627/10/MK wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 14 września 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pracownicy Spółki w celu rozliczenia wydatków poniesionych w związku z podróżą krajową lub zagraniczną przedkładają pracodawcy dokumenty niezbędne do określenia wysokości tych wydatków. W podróżach krajowych co do zasady dokumentami tymi są faktury lub rachunki. Zdarza się jednak, że dokumentami tymi są paragony lub bilety, w szczególności gdy chodzi o udokumentowanie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej, usług parkingowych, itp. w podróżach krajowych i zagranicznych. Niemożność uzyskania faktury lub rachunku w tym zakresie wynika przede wszystkim z utrudnień po stronie dostawców tych usług, którzy tłumaczą się brakiem czasu lub brakiem technicznych możliwości wystawienia właściwych dowodów na żądanie pracownika. Pracownicy płacą za te usługi transportowe środkami płatniczymi otrzymanymi od pracodawcy w formie zaliczki lub za pomocą firmowych kart płatniczych. W związku z tym Spółka stoi na stanowisku, że jeżeli pracownik nie miał możliwości uzyskania prawidłowo sporządzonego dowodu księgowego, może przedłożyć dowód wadliwy uzupełniony o dane wymagane przepisem art. 21 ustawy o rachunkowości, przez co dowód ten stanie się właściwym dowodem księgowym.

Spółka ustalając koszty podróży służbowych udokumentowanych paragonem fiskalnym przyjmuje je w wartości brutto, gdyż nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego od dokumentu, nie będącego fakturą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy udokumentowanie kosztów podróży służbowej paragonem daje możliwość zakwalifikowania wykazanych w paragonie wydatków w kwocie brutto do kosztów uzyskania przychodów... (pytanie we wniosku Nr 8)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu stanowi suma kwot podatku określonych na fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. W związku z tym, że wydatki o których mowa we wniosku, udokumentowane są paragonami, Spółce nie przysługuje prawo odliczenia podatku naliczonego z tytułu ich nabycia. W związku z tym podatek zawarty w tych paragonach będzie stanowił koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Nie w każdym oczywiście wypadku związek ten jest wyraźny, co powoduje, iż każdą sytuację należy oceniać odrębnie. Ustawa o pdop nie uzależnia uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu od skutku w postaci powstania lub powiększenia konkretnego przychodu lub jego zachowania oraz zabezpieczenia. Należy podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, który ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. W związku z tym, może się zdarzyć, że podatnik ponosi określony koszt, który ma niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednak nie spowoduje on powstania lub powiększenia przychodów.

Co więcej, dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwie udokumentowanie. Ustawa o pdop nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów, jednakże na mocy art. 9 ust. 1 nakłada na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m. Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka ustalając koszty podróży służbowych, udokumentowanych paragonem fiskalnym, uznaje je za koszty uzyskania przychodów w wartości brutto, gdyż nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego od dokumentu, nie będącego fakturą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Niemożność uzyskania faktury lub rachunku wynika przede wszystkim z utrudnień po stronie dostawców usług, którzy tłumaczą się brakiem czasu lub brakiem technicznych możliwości wystawienia właściwych dowodów na żądanie pracownika.

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o pdop, podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej oraz osobom fizycznym, wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (…). W myśl natomiast art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a tej ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3 – 7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Od zasady nieuznawania podatku od towarów i usług za koszt uzyskania przychodów ustawodawca przewidział jednak szereg wyjątków. Na mocy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o pdop, kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Przy czym zauważyć należy, iż przepis ten daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług, o ile podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Innymi słowy, wskazany przepis nie dotyczy sytuacji, w których podatnik miał możliwość skorzystania z odliczenia w podatku od towarów i usług, ale z niej nie skorzystał. Podkreślić trzeba, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o pdop posługuje się zwrotem nie przysługuje obniżenie kwoty (...) podatku od towarów i usług, a zatem nie można uznać, iż nieskorzystanie z prawa obniżenia podatku jest równoznaczne z nieprzysługiwaniem prawa do obniżenia podatku. Podatnik nie ma zatem swobodnego wyboru między odliczeniem podatku naliczonego VAT od podatku VAT należnego, a zaliczeniem podatku VAT naliczonego do kosztów podatkowych (gdy przysługuje mu prawo do jego odliczenia). Jeśli podatnikowi przysługuje prawo odliczenia podatku VAT, to powinien z tego prawa skorzystać i nie może naliczonego podatku VAT zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc powyższe uregulowania do przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż Spółka nie będzie mogła – na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o pdop – zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatku naliczonego związanego z przedmiotowymi wydatkami, w sytuacji, gdy miała możliwość otrzymania faktury VAT lecz z powodu utrudnień po stronie dostawców usług (w sytuacji gdy spoczywał na nich obowiązek wystawienia faktury) ich nie otrzymała.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 8 jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania Nr 1, 2, 3, 4, 5, 6 i 7 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.