INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2010 r. (data wpływu 22 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktur potwierdzających wykonanie usług na rzecz kontrahentów zagranicznych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktur potwierdzających wykonanie usług na rzecz kontrahentów zagranicznych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 19 lipca 2010 r. o brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarł umowę na świadczenie usług szkoleniowych z podmiotem zagranicznym, spółką z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Podmiot brytyjski nie udostępnił Zainteresowanemu numeru VAT UE gdyż, jak wynika z oświadczenia przedstawiciela spółki, będąc małym podatnikiem nie osiąga on obrotów koniecznych dla rejestracji dla potrzeb VAT. Jednocześnie podmiot przedstawił kopie aktu założycielskiego oraz wyciągu z rejestru Companien House, odpowiednika polskiego Krajowego Rejestru Sądowego i numer podatkowy (UTR Unique Taxpayer Reference), potwierdzające jego podmiotowość prawną jako przedsiębiorcy na rynku brytyjskim.

Zgodnie z realizowaną usługą, Wnioskodawca obciążył kontrahenta fakturą sprzedaży ze stawką „NP” (jako niepodlegającą VAT), z adnotacją: „do rozliczenia podatku od wartości dodanej zobowiązany jest nabywca zgodnie z art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE”. Zainteresowany prowadzi jednocześnie rozmowy z innymi kontrahentami o podobnej sytuacji faktyczno-prawnej, w sprawie podjęcia współpracy w zakresie usług szkoleniowych i doradczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokument sprzedaży powinien być wystawiony przez Wnioskodawcę jako niepodlegający VAT z tzw. stawką „NP” z adnotacją: do rozliczenia podatku od wartości dodanej zobowiązany jest nabywca, zgodnie z art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE, czy dokument powinien być wystawiony przy zastosowaniu stawki podatku „zw” (zwolniona) dla usług szkoleniowych i 22% dla usług doradczych...

Zdaniem Wnioskodawcy, spółkę brytyjską jako przedsiębiorcę pomimo nieposiadania nr VAT UE należy traktować jako podatnika (co znajduje potwierdzenie w treści art. 28a ust. 1 ustawy o VAT i okazanych dokumentach), a usługa traktowana jest jak świadczona na terenie kraju siedziby usługobiorcy czyli Wielkiej Brytanii i jako taka nie podlega VAT na terenie RP. Tym samym powinna być wystawiona faktura VAT z tzw. stawką „NP”, z adnotacją, że podmiot brytyjski zobowiązany jest do rozliczenia podatku od wartości dodanej na podstawie art. 196 w zw. z art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE.

Wprawdzie przepisy § 25 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. nakładają obowiązek wskazania na fakturze numeru identyfikacji podatkowej nabywcy usługi w kraju wspólnoty (innym niż Polska), jednakże brak stosownego numeru podatkowego nabywcy nie może zakłócać reguł wspólnotowych zawartych w Dyrektywie 2008/08/WE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 2 pkt 1 ustawy).

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) (art. 7 ust. 1 ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł umowę na świadczenie usług szkoleniowych z podmiotem zagranicznym, spółką z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Podmiot brytyjski nie udostępnił Zainteresowanemu numeru VAT UE gdyż, jak wynika z oświadczenia przedstawiciela spółki, będąc małym podatnikiem nie osiąga on obrotów koniecznych dla rejestracji dla potrzeb VAT. Jednocześnie podmiot przedstawił kopie aktu założycielskiego i wyciągu z rejestru Companien Mouse, odpowiednika polskiego Krajowego Rejestru Sądowego i numer podatkowy (UTR Unique Taxpayer Reference), potwierdzające jego podmiotowość prawną jako przedsiębiorcy na rynku brytyjskim.

Jednocześnie Zainteresowany prowadzi rozmowy z innymi kontrahentami o podobnej sytuacji faktyczno-prawnej w sprawie podjęcia współpracy w zakresie usług szkoleniowych i doradczych.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą.

Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić należy, iż kontrahenci Wnioskodawcy, na rzecz których świadczy usługi szkoleniowe i doradcze, spełniają definicję podatnika wynikającą z przytoczonego art. 28a ustawy.

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Ustawodawca wprowadzając wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia, wymienił przypadki, dla których występuje inne niż określone w tym artykule miejsce świadczenia usług.

Dokonując analizy przepisu art. 28b ust. 1 ustawy stwierdzić należy, że zawarte w nim zastrzeżenia nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. Miejsce świadczenia przedmiotowych usług należy ustalić więc na podstawie zasady ogólnej, wyrażonej w tym artykule.

Zgodnie z tym przepisem, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, a więc w tym przypadku, miejscem opodatkowania usług świadczonych przez Zainteresowanego są terytoria państw, gdzie jego usługobiorcy posiadają swoje siedziby.

Reasumując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi, będące przedmiotem wniosku, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Natomiast o sposobie rozliczania podatku od wartości dodanej i jego wysokości, oraz o podmiocie zobowiązanym do jego rozliczenia przesądzają w takim przypadku przepisy kraju miejsca świadczenia usługi.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze – art. 106 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Na podstawie powyższej delegacji, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Stosownie do § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Zgodnie z § 25 ust. 1 rozporządzenia, przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

W myśl § 25 ust. 2 rozporządzenia, faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

§ 25 ust. 3 rozporządzenia stwierdza natomiast, że faktury, o których mowa w ust. 1, mogą nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4.

W przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi - § 25 ust. 4 rozporządzenia.

Z powyższych przepisów wynika, iż m.in. w przypadku usług świadczonych na rzecz podatników, spełniających definicję zawartą w art. 28a ustawy, do których zastosowanie znajduje zasada ogólna dotycząca określenia miejsca świadczenia usługi, wynikająca z art. 28b ustawy, wystawia się fakturę VAT zgodnie z art. 106 ust. 2 ustawy.

W przedmiotowej sytuacji przepis § 25 ust. 4 rozporządzenia nie ma zastosowania, bowiem jak wskazał Wnioskodawca, usługobiorcy nie są zidentyfikowani na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium innych państw członkowskich.

Zatem, Zainteresowany z tytułu świadczonych usług szkoleniowych i doradczych dla podmiotów, które spełniają definicję podatnika, wynikającą z art. 28a ustawy, dla których miejsce ich świadczenia (opodatkowania) ustala się na podstawie reguły wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy, powinien wystawić faktury zawierające dane określone w § 5 rozporządzenia, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Reasumując, dokumentem sprzedaży, który powinien być wystawiony przez Wnioskodawcę, jest faktura VAT zawierająca dane określone w § 5 rozporządzenia, bez umieszczenia na niej stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem, bowiem usługi będące przedmiotem wniosku nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanego zgodnie z którym powinna być wystawiona faktura VAT z tzw. stawką „NP”, z adnotacją, że podmiot brytyjski zobowiązany jest do rozliczenia podatku od wartości dodanej na podstawie art. 196 w zw. z art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE, należy uznać za nieprawidłowe. Ponieważ w przedmiotowej sprawie § 25 ust. 4 rozporządzenia nie ma zastosowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.