INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2010r. (data wpływu do tut. organu 19 stycznia 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 kwietnia 2010r. (data wpływu 8 kwietnia 2010r.) oraz pismem z dnia 6 kwietnia 2010r. (data wpływu 12 kwietnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy radca prawny jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i do zapłaty podatku VAT od zasądzonych na jego rzecz przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego w urzędu, jeśli nie prowadzi działalności gospodarczej a sprawę do prowadzenia z urzędu otrzymał jednorazowo i nie ma zamiaru prowadzenia takich spraw w przyszłości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy radca prawny jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i do zapłaty podatku VAT od zasądzonych na jego rzecz przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego w urzędu, jeśli nie prowadzi działalności gospodarczej a sprawę do prowadzenia z urzędu otrzymał jednorazowo i nie ma zamiaru prowadzenia takich spraw w przyszłości.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 kwietnia 2010r. (data wpływu 8 kwietnia 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu znak: IBPBII/1/415-56/10/BD, IBPP1/443-59/10/MS z dnia 22 marca 2010r. oraz pismem z dnia 6 kwietnia 2010r. (data wpływu 12 kwietnia 2010r.)

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest radcą prawnym. Z uwagi na treść art. 112 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.) Wnioskodawca będąc zatrudnionym w NFZ Wojewódzkim Oddziale P. w R. nie prowadzi i nigdy nie prowadził działalności gospodarczej. W listopadzie 2006r. został ustanowiony pełnomocnikiem z urzędu powódki T. K. w sprawie przeciwko A. G. D. Sp. z o.o. Oddział w D. o zapłatę toczącej się przed Sądem Okręgowym w R. Jest to jedyna prowadzona do tej pory przez Wnioskodawcę sprawa z urzędu. Wyrokiem z dnia 5 lutego 2008r. Sąd Okręgowy w R. zasądził na rzecz Wnioskodawcy koszty zastępstwa procesowego z urzędu w kwocie 8.784,00zł z zaznaczeniem, że kwota ta obejmuje podatek VAT.

W uzasadnieniu wyroku jako podstawę prawną Sąd wskazał przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Zgodnie z § 2 ust. 3 wskazanego przez Sąd rozporządzenia (analogicznie zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata (w tym przypadku radcy prawnego) ustanowionego z urzędu, opłaty za czynności z tytułu zastępstwa prawnego, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Przepis ten obliguje Sąd do orzekania o kosztach zastępstwa procesowego z urzędu łącznie w kwotą podatku VAT bez względu na to, czy pełnomocnik prowadzi działalność gospodarczą czy nie. W dniu 28 lipca 2009r. Sąd Apelacyjny w R. stwierdził prawomocność wyroku w zakresie orzeczenia o kosztach zastępstwa procesowego przez Sąd Okręgowy w R. W dniu 15 października 2009r. Wnioskodawca skierował do Prezesa Sądu Okręgowego w R. pismo z wnioskiem o wypłatę kwoty 8.784,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego z urzędu zaznaczając, że nie prowadzi działalności gospodarczej i w związku z tym nie może wystawić faktury VAT na zasądzoną kwotę. W odpowiedzi na to pismo z Wnioskodawcą skontaktowała się pracownica Sądu instruując go, że powinien w związku z tym wystawić rachunek do umowy zlecenia na kwotę netto ponieważ Sąd z uwagi na fakt, że nie jest podatnikiem podatku VAT tylko taką kwotę może Wnioskodawcy wypłacić.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (sformułowane w piśmie z dnia 2 kwietnia 2010r.):

Czy radca prawny jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i do zapłaty podatku VAT od zasądzonych na jego rzecz przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego w urzędu, jeśli nie prowadzi działalności gospodarczej a sprawę do prowadzenia z urzędu otrzymał jednorazowo i nie ma zamiaru prowadzenia takich spraw w przyszłości...

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym w piśmie z dnia 2 kwietnia 2010r.), odpowiedź na powyższe pytanie powinna być przecząca. Radca prawny może wykonywać zawód w innej formie niż prowadzenie działalności gospodarczej (art. 8 ust. 1 z dnia 6 lipca 1982r. o radcach prawnych, t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 10, poz. 65), np. na podstawie umowy o pracę, jak Wnioskodawca. Nie zmienia to faktu, że obowiązkiem Wnioskodawcy wynikającym z wykonywanego zawodu jest także prowadzenie spraw z urzędu (art. 22 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 117 Kpc). Sprawy te zdarzają się bardzo rzadko. Sprawa z 2006r. jest do tej pory jedyną jaką Wnioskodawca otrzymał do prowadzenia. Wnioskodawca nie mam zamiaru jednak wykonywania obsługi prawnej z urzędu w sposób częstotliwy, także z uwagi na zatrudnienie na podstawie umowy o pracę. Wobec powyższego w zakresie powierzonej mu z urzędu w 2006r. sprawy nie prowadził działalności gospodarczej o jakiej mowa w art. 15 ust. 1-2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), a w związku z tym nie miał obowiązku wystawienia faktury VAT dla Sądu na zasadzone dla niego koszty zastępstwa procesowego z urzędu. Powstaje jednak problem co zrobić z zasądzoną na jego rzecz kwotą podatku VAT, która wynosi 1584,00 zł, ponieważ nie ma także podstawy prawnej do odprowadzenia kwoty tego podatku przez Sąd. Zatem Wnioskodawca uważa, że powinien wystawić Sądowi rachunek do umowy zlecenia na całą zasądzoną na jego rzecz kwotę 8.784,00 zł, a Sąd jako płatnik powinien spełnić obowiązek określony w art. 41 ust. 1- 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14. poz. 176 z późn. zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji nie uwzględniono zmian jakie nastąpiły w przepisach dotyczących podatku VAT od 1 stycznia 2010r., gdyż sprawa będąca przedmiotem wniosku zaistniała przed tą datą.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z powołanego przepisu art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychody osób, którym sąd zlecił na podstawie właściwych przepisów wykonanie określonych czynności, uważa się za przychody z działalności wykonywanej osobiście.

Warunkiem uznania, że czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie warunków określonych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT.

Stosownie bowiem do postanowień art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1 nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonywania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonywanie tych czynności.

Zatem, oceniając skutki podatkowe na płaszczyźnie podatku od towarów i usług warunkiem uznania, że czynności te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest kumulatywne spełnienie warunków art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT.

Stosownie do przepisu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o radcach prawnych (t.j. Dz. U. z 2002r., Nr 123, poz. 1059 ze zm.) radca prawny podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za zawinione, nienależyte wykonanie zawodu radcy prawnego, za czyny sprzeczne ze ślubowaniem radcowskim lub zasadami etyki radcy prawnego oraz za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia.

Z powyższego wynika, że radca prawny odpowiada sam za wykonywane przez siebie czynności, niezależnie od tego, kto go zobowiązał do ich podejmowania, a na wypadek ewentualnych roszczeń odszkodowawczych szkoda pokrywana jest z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy świadczeniu pomocy prawnej, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych czy występowaniu przed sądami i urzędami.

Natomiast sądy sprawując wymiar sprawiedliwości dążą również do zapewnienia stronom procesu ich praw, tj. m. in. prawa do obrony, z uwagi na to, że każdy ma prawo do bezstronnego i sprawiedliwego procesu. W tym układzie rolą radcy prawnego jest rzetelna obrona klienta, zgodnie z zasadami etyki wykonywanego zawodu. Obowiązkowi podatkowemu podlegają usługi wykonywane pod nadzorem, a także na ryzyko i odpowiedzialność zleceniodawcy, świadczone w ramach szczególnej podległości osoby, która je wykonywała.

W sytuacji ustanowienia obrońcy z urzędu lub pełnomocnika brak jest tak daleko idącej ingerencji sądu, by można mówić o przyjęciu przez niego odpowiedzialności za działania obrońcy. Wnioskować z powyższego można, że również warunki wykonywania czynności w ramach świadczenia pomocy prawnej z urzędu określone są w ustawie, bowiem zdeterminowane są funkcją pełnioną przez radców prawnych.

W tym miejscu stwierdzić należy ponadto, że na podstawie art. 8 ust. 1 ww. ustawy o radcach prawnych radca prawny wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej lub komandytowej, przy czym wspólnikami w spółkach cywilnej, jawnej i partnerskiej oraz komplementariuszami w spółce komandytowej mogą być wyłącznie radcowie prawni lub radcowie prawni i adwokaci, a także prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 126, poz. 1069), a wyłącznym przedmiotem działalności takich spółek jest świadczenie pomocy prawnej. Powyżej wskazane formy są środkami pomocniczymi do prowadzenia działalności polegającej na świadczeniu pomocy prawnej. Radcy prawni są ograniczeni w wyborze formy prawnej prowadzenia działalności zawodowej.

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.) reguluje szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - przepis § 1 pkt 3.

Z powyższych przepisów wynika, że ich zakres podmiotowy odnosi się do wykonującego zawód radcy prawnego bez względu na sposób wykonywania zawodu. W przypadku zastępstwa procesowego z urzędu nie ma zatem znaczenia fakt, czy radca prawny wykonuje zawód w kancelarii radcowskiej, zespole radcowskim - czy jest wspólnikiem np.: spółki cywilnej, jawnej, czy komandytowej czy też będąc zatrudnionym w oparciu o umowę o pracę, gdyż to on osobiście świadczy pomoc prawną z urzędu. Także w przypadku udzielenia substytucji w oparciu o przepisy art. 21 ust.1 ww. ustawy o radcach prawnych, pomoc prawną osobiście świadczy radca prawny, któremu udzielono substytucji, a nie radca prawny zastępowany.

Zatem z analizy przytoczonych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, iż pomocy prawnej z urzędu, na zlecenie sądu, udziela osobiście radca prawny, bądź osobiście wyznaczony przez niego zastępca, po udzieleniu substytucji.

Z przedstawionych przez Wnioskodawcę okoliczności faktycznych sprawy, wynika, jest on radcą prawnym. Z uwagi na treść art. 112 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.) Wnioskodawca będąc zatrudnionym w NFZ Wojewódzkim Oddziale P. w R. nie prowadzi i nigdy nie prowadził działalności gospodarczej. W listopadzie 2006r. został ustanowiony pełnomocnikiem z urzędu powódki T. K. w sprawie przeciwko A. G. D. Sp. z o.o. Oddział w D. o zapłatę toczącej się przed Sądem Okręgowym w R. Jest to jedyna prowadzona do tej pory przez Wnioskodawcę sprawa z urzędu. Wyrokiem z dnia 5 lutego 2008r. Sąd Okręgowy w R. zasądził na rzecz Wnioskodawcy koszty zastępstwa procesowego z urzędu w kwocie 8.784,00zł z zaznaczeniem, że kwota ta obejmuje podatek VAT.

W uzasadnieniu wyroku jako podstawę prawną Sąd wskazał przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Zgodnie z § 2 ust. 3 wskazanego przez Sąd rozporządzenia (analogicznie zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata (w tym przypadku radcy prawnego) ustanowionego z urzędu, opłaty za czynności z tytułu zastępstwa prawnego, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

Sąd Apelacyjny w R. stwierdził prawomocność wyroku w zakresie orzeczenia o kosztach zastępstwa procesowego przez Sąd Okręgowy w R.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego czy w ramach wykonywania czynności w zakresie pomocy prawnej z urzędu stanie się podatnikiem podatku VAT zgodnie ze wskazaniami art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa tut. organ podatkowy stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe. W przedmiotowej sprawie należy odróżnić skutki podatkowe wynikające z faktu uzyskiwania przychodów z działalności wykonywanej osobiście w związku z podjętymi aktami władczymi o ustanowieniu z urzędu pełnomocnika, od faktu uzyskiwania przychodów z tytułu zatrudnienia w NFZ Wojewódzkim Oddziale P. w R.

Prawidłowe zdefiniowanie przychodów ma znaczenie dla ustalenia właściwych następstw podatkowych na gruncie podatku od towarów i usług. Reasumując, pomimo wykonywania zawodu rady prawnego przez Wnioskodawcę poprzez zatrudnienie w NFZ Wojewódzkim Oddziale P. w R., usługi polegające na zastępstwie procesowym z urzędu, stanowią samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą w rozumieniu ww. przepisów, bowiem nie jest możliwe przy reprezentowaniu podmiotu przed sądem przeniesienie odpowiedzialności na zleceniodawcę.

Zatem Wnioskodawca jako radca prawny wykonujący czynności w wyżej wymienionych okolicznościach jest uznawany, zgodnie z art. 15 ustawy o VAT za podatnika podatku od towarów i usług. Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt, że Wnioskodawca wykonując czynności pomocy prawnej z urzędu jest jednocześnie zatrudnionym na umowę o pracę.

Usługi w zakresie doradztwa prawnego i reprezentacji w postępowaniu sądowym świadczone przez radców prawnych są usługami prawniczymi oznaczonymi symbolem 74.11 wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT w brzemieniu obowiązującym w 2006r. zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 10.000 euro. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT w brzemieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008r. zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy o VAT podatnik rozpoczynający wykonywanie czynności określonych w art. 5 w trakcie roku podatkowego jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez podatnika wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej sprzedaży, kwoty określonej w ust. 1 lub w ust. 8.

Natomiast w myśl art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się m.in. do podatników świadczących usługi prawnicze.

Ponadto w oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 113 ust. 14 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.). Przepis § 28 tego rozporządzenia stanowi, że określa się listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku, określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, stanowiącą załącznik do rozporządzenia. W poz. 38 tego załącznika wymieniono usługi prawnicze świadczone przez notariuszy, adwokatów i radców prawnych.

Przedmiotowe regulacje zostały utrzymane w § 26 rozporządzenia Minister Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), zgodnie z którym określa się listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, stanowiącą załącznik do rozporządzenia. W poz. 38 tego załącznika wymieniono usługi prawnicze świadczone przez notariuszy, adwokatów i radców prawnych.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stwierdza, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust.1.

A zatem zwolnienie od podatku wyłączono w stosunku do podatników świadczących usługi prawnicze, w tym także radców prawnych. Tym samym, bez względu na wysokość osiągniętego obrotu, działalność radców prawnych podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22%.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT w brzemieniu obowiązującym w 2006r. podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 i art. 33.

Natomiast zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008r. podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że świadczenie w zakresie zastępstwa procesowego z urzędu przez Wnioskodawcę w przedmiotowej sprawie, stanowi działalność wykonywaną osobiście i jest on z tytułu wykonywania tej działalności podatnikiem podatku od towarów i usług w myśl wyżej powołanego art. 15 ustawy o VAT. Jednocześnie stosownie do treści art. 106 ust. 1, art. 99 ust, 1 i art. 103 ust. 1 ustawy o VAT radca prawny jako indywidualny podmiot ma obowiązek wystawienia faktury VAT, złożenia deklaracji VAT-7 oraz wpłaty podatku na rachunek bankowy urzędu skarbowego z tytułu wynagrodzenia za świadczenie usług zastępstwa procesowego z urzędu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że w zakresie powierzonej mu z urzędu w 2006r. sprawy nie prowadził działalności gospodarczej, o jakiej mowa w art. 15 ust. 1-2 ustawy, a w związku z tym nie miał obowiązku wystawienia faktury VAT dla Sądu na zasądzone dla niego koszty zastępstwa procesowego z urzędu, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.