INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 09.08.2010r. (data wpływu 11.08.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania za podatnika tego podatku z tytułu czynności wniesienia aportem wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.08.2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania za podatnika tego podatku z tytułu czynności wniesienia aportem wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Przedmiotem tej jednoosobowej działalności gospodarczej jest m.in. udzielanie pożyczek. Wnioskodawca jako prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, udzielił wielu pożyczek. Ponadto Wnioskodawca jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności, również udzielił wielu pożyczek. Od kwot pożyczek zostały naliczone odsetki zwane dalej „odsetki”. Odsetki te nie zostały do dziś wypłacone Wnioskodawcy.

Z tytułu udzielonych pożyczek, przed ich spłaceniem, u Wnioskodawcy istnieją wierzytelności własne obejmujące wartość przekazanego w ramach pożyczek kapitału oraz naliczonych odsetek (łącznie „wierzytelność”).

Wnioskodawca planuje wniesienie aportem do spółki komandytowej („spółka”) jednej lub wielu wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek wraz z naliczonymi, lecz niewypłaconymi na dzień wniesienia aportu odsetkami.

Wnioskodawca stanie się wspólnikiem spółki. Może też być już wspólnikiem spółki na dzień wniesienia aportu. Wniesienia wierzytelności tytułem aportu Wnioskodawca może dokonać zarówno jako prowadzący działalność gospodarczą, jak i jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej (w zależności od tego, czy dana pożyczka została udzielona przez Wnioskodawcę jako prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą czy jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej). Odsetki, stanowiące składnik wierzytelności będą wypłacone przez pożyczkobiorcę lub pożyczkobiorców już spółce, która otrzyma w drodze aportu te wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wniesienia wierzytelności...

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu wniesienia aportem do spółki wierzytelności Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie

W przypadku wierzytelności własnych zbywca wierzytelności (własnych) nie świadczy żadnej usługi bądź dostawy towarów na rzecz otrzymującego taką wierzytelność, wobec czego nie jest podatnikiem podatku VAT. Powyższe potwierdza m.in. pismo z dnia 11 listopada 2004r. Dyrekcji Generalnej ds. Podatków i Unii Celnej Komisji Europejskiej kierowane do ministerstwa finansów, w którym to piśmie w pkt 4 wskazano wprost, iż zbycie wierzytelności własnych jest wykonywaniem prawa własności i jako takie nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT. Dla przykładu powołano dwa orzeczenia ETS w sprawie C-155/94 oraz w sprawie C-77/01.

Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2007 r. (sygn. III SA/Wa 2869/06), w którym sąd ten stwierdził, iż „nie ulega wątpliwości, iż status bycia podatnikiem podatku VAT nie powoduje automatycznie rozciągnięcia skutków podatkowych na całą sferę aktywności danego podmiotu. Zatem tylko tę działalność, którą można zidentyfikować i zaliczyć do zawodowej płaszczyzny jednostki, należy uznać za rodzącą obowiązki w podatku VAT. Z przedstawionego przez spółkę stanu faktycznego wynika, iż podatnik nie trudni się profesjonalnym obrotem wierzytelnościami. Świadczy usługi doradztwa finansowego. Tym samym w ocenie sądu sprzedaż wierzytelności własnej podatnika stanowi czynności wykonywane w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, nie stanowi także bezpośredniego, stałego i koniecznego rozszerzenia działalności gospodarczej spółki”.

Podobne stanowisko prezentują organy podatkowe w wydawanych interpretacjach. Dla przykładu można wskazać postanowienie Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 29 września 2007 r. (sygn. 1471/VUR1/443-98/07/MO), w którym organ ten potwierdził, iż zbywca wierzytelności własnej nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie zbycia takiej wierzytelności i tym samym nie jest podatnikiem VAT z tego tytułu.

Wobec powyższego Wnioskodawca zwraca się o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego we wniosku jako zgodnego z przepisami ustawy o VAT, Dyrektywy 2006/112/WE oraz potwierdzonego aktualnym orzecznictwem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W art. 8 ust. 3 ustawy postanowiono, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zamierza wnieść aportem do spółki komandytowej jednej lub wielu wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek wraz z naliczonymi, lecz niewypłaconymi na dzień wniesienia aportu odsetkami. Wnioskodawca stanie się wspólnikiem spółki. Może też być już wspólnikiem spółki na dzień wniesienia aportu.

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne, czy zawodowe.

Analizując powołane powyżej przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 i 8 oraz art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy stwierdzić, iż czynność wniesienia aportu w postaci towarów i praw majątkowych do spółki spełnia definicję dostawy towarów i świadczenia usług.

Wyjaśnić przy tym należy, iż z odpłatnością za dostawę towarów mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy świadczeniem (dostawą) a zapłatą istnieje adekwatny związek. Odpłatność może przybierać różne formy - nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatnością jest więc także np. świadczenie zwrotne otrzymane od drugiej strony.

W przypadku czynności wniesienia aportu do spółki wnoszący aport otrzymuje określone prawa związane z uczestnictwem w spółce obejmującej aport.

W świetle powyższego stwierdza się, że aport co do zasady stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Według art. 509 § 2 ustawy, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...).

Przeniesienie wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Nabycie wierzytelności (w tym również nabycie w drodze aportu) w celu ich windykacji we własnym zakresie mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego. W tak pojmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej. Oznacza to, iż w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem działalności jest m.in. udzielanie pożyczek. Ponadto Wnioskodawca jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności, również udzielił wielu pożyczek. Z tytułu udzielonych pożyczek, przed ich spłaceniem, u Wnioskodawcy istnieją wierzytelności własne obejmujące wartość przekazanego w ramach pożyczek kapitału oraz naliczonych odsetek. Wnioskodawca planuje wniesienie aportem do spółki komandytowej wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek wraz z naliczonymi, lecz niewypłaconymi na dzień wniesienia aportu odsetkami.

W oparciu o opis sprawy oraz wskazany wyżej stan prawny należy stwierdzić, iż czynność polegająca na wniesieniu przez Wnioskodawcę aportem wierzytelności własnej, nie można uznać za dostawę towaru. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Czynność tego rodzaju nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ona jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu.

A zatem odnosząc powyższe do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, iż czynność polegająca na wniesieniu aportem do spółki wierzytelności własnej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W takiej sytuacji to nabywca wierzytelności świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługę, polegającą na uwolnieniu jej od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia. Tym samym Wnioskodawca z tytułu wniesienia aportem wierzytelności nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Reasumując, aport wierzytelności, zarówno w sytuacji, gdy przeniesienie wierzytelności następuje przez podmiot prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą jak i przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności nie będzie powodować powstania obowiązku podatkowego. To nabywca tej wierzytelności w istocie będzie świadczyć usługę na rzecz Wnioskodawcy. Zatem w ramach tych czynności Wnioskodawca nie będzie występował jako podatnik podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.