INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2010 r. (data wpływu 18 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udzielanych rabatów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udzielanych rabatów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy (dalej: Spółki) jest m.in. produkcja i sprzedaż artykułów spożywczych (m.in. sosów i keczupów - dalej: „wyroby”). W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje sprzedaży wyrobów swoim kontrahentom – m.in.: hurtowniom, sieciom sklepów wielkopowierzchniowych i innych oraz innym odbiorcom.

Obecnie Spółka zamierza zawrzeć z niektórymi kontrahentami nowe umowy handlowe lub renegocjować istniejące (Spółka planuje stworzyć standardowy wzór umowy, stąd postanowienia zawieranych umów będą analogiczne).

Umowy handlowe regulować będą m.in. kwestie związane z:

• świadczeniem usług promocyjno-reklamowych na rzecz Spółki,
• udzielaniem upustów cenowych,
• przyznawaniem bonusów.

Udzielanie przez Spółkę upustów na ceny sprzedawanych kontrahentom wyrobów.

Zawierane przez Spółkę z kontrahentami umowy mają zawierać zapis o udzieleniu przez Spółkę następujących upustów: upustu logistycznego, uzależnionego od wielkości zrealizowanych dostaw, liczonych w paletach, upustu za transport własny, w przypadku odbioru produktów (wyrobów, towarów Spółki), przez kupującego, własnym środkiem transportu, upustu za skrócony termin płatności, w przypadku zakupu ze skróconym 3 dniowym terminem płatności.

Upusty dokumentowane są: na fakturze sprzedaży wystawionej przez Spółkę (w przypadku upustu logistycznego i upustu za transport własny) oraz poprzez wystawienie przez Spółkę faktury korygującej (w przypadku udzielenia upustu za skrócony termin płatności).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane w zdarzeniu przyszłym upusty udzielane przez Spółkę jej kontrahentom stanowią rabat w rozumieniu art. 29 ust. 4 ustawy VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w zdarzeniu przyszłym upusty udzielane przez Spółkę jej kontrahentom stanowią rabat w rozumieniu art. 29 ust. 4 ustawy VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy VAT), natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Jednocześnie powinien istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Spółka uważa, iż udzielenie upustu stanowi rabat. Ponieważ możliwe jest przyporządkowanie udzielonego upustu do konkretnej transakcji, to uznać należy, iż zastosowanie znajduje art. 29 ust. 4 ustawy VAT – należy zatem obniżyć podstawę opodatkowania.

Udzielenie rabatu polega bowiem na tym, że sprzedawca decyduje się obniżyć cenę świadczonych usług lub sprzedawanych towarów – de facto udzielanie rabatu polega więc na matematycznym zmniejszeniu ceny.

W tym miejscu należy odwołać się również do brzmienia art. 29 ust. 4 ustawy VAT: Podstawę opodatkowania zmniejsza się o:

• kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont),
• wartość zwróconych towarów,
• zwróconych kwot nienależnych,
• zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.
  
  

W stosunku do rabatów należy zauważyć, iż ustawodawca wprowadza definicję rabatu – w postaci definicji zakresowej. Definicja zakresowa jako środek techniki prawodawczej wskazana jest w § 153 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (Dz. U. z 2002 r., Nr 100, poz. 908): Definicję zakresową (wyliczającą elementy składowe zakresu) formułuje się w jednym przepisie prawnym i obejmuje się nią cały zakres definiowanego pojęcia. Przedmiotowa definicja jest definicją równościową. Jak zauważa M. Zieliński, definicje równościowe mają postać jednego zdania składającego się z trzech części. Jedna zawiera wyraz (zwrot) definiowany, druga zwrot definiujący a trzecia stanowi łącznik pomiędzy nimi stwierdzający tożsamość (znaczeniową i zakresową) tych zwrotów. Tradycyjnie w logice pierwsza z tych części nazwana został definiendum, druga nosi nazwą definiens, a trzecia określana jest jako łącznik (zgodnie zresztą z jego rolą). Logika nie przewiduje też jakiejś koniecznej kolejności tych zwrotów, choć zaleca taką, iż by najpierw było definiendum, potem łącznik, a w końcu definiens (M. Zieliński „Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki”, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa, 2002, s. 195).

Dalej autor wskazuje, iż definicje równościowe mogą występować w postaci definicji zakresowych (nieklasycznych) – sformułowanie definicji nieklasycznej polega na tym, że w jej defmiensie wyróżnia się nazwy, których zakresy w sumie tworzą zakres nazwy definiowanej (Ibidem, s. 198).

W analizowanej sytuacji pojęciem definiowanym (definiendum) jest „rabat”. Definiens jest zaś ujęty w nawiasie i obejmuje wskazanie pojęć, które w sumie składają się na pojęcie „rabatu” – „bonifikaty”, „opusty”, „uznane reklamacje” i „skonta”. Łącznikiem jest nawias, który grupuje elementy składowe pojęcia zakresu „rabatu”. Użycie nawiasu jest jedynie techniką prawotwórczą. Równie dobrze mogłaby być użyta technika wyliczenia wszystkich elementów zakresu.

Co więcej, przedmiotowa definicja jest definicją pełną, tzn. nie istnieją zakresy pojęcia „rabat”, które nie byłyby wymienione w art. 29 ust. 4 ustawy VAT. Gdyby ta definicja była niepełna, powinno to zostać wyraźnie zaznaczone w jej treści. Jak bowiem wskazuje § 153 ust. 2 Zasad techniki prawodawczej, „Jeżeli wyliczenie wszystkich elementów zakresu definiowanego pojęcia w jednym przepisie prawnym nie jest możliwe, w definicji wyraźnie zaznacza się, że tekst tej samej lub innej ustawy zawiera nadto elementy uzupełniające tę definicję, w szczególności przez użycie zwrotu „i inne wskazane w przepisach”. Cytowany M. Zieliński zaznacza, iż zwrotem takim może również być wyrażenie „w szczególności” (Ibidem, s. 199).

Reasumując, pojęcie rabatu na gruncie art. 29 ust. 4 ustawy VAT obejmuje jedynie: „bonifikaty”, „opusty”, „uznane reklamacje” i „skonta”. W rezultacie, należy podjąć się wykładni językowej przedmiotowych pojęć.

Zgodnie z definicjami, zawartymi w „Słowniku języka polskiego” (www.sjp.pwn.pl, Wydawnictwo Naukowe PWN), przedmiotowe pojęcia oznaczają:

• bonifikata – zmniejszenie ustalonej ceny towaru lub usługi,
• opust – zniżka ceny kupna,
• reklamacja – zwrócenie się do dostawcy, producenta, wykonawcy usługi w sprawie ujawnionych wad towaru, niedokładności w dostawie, w rachunku, w wykonaniu usługi itp. z żądaniem naprawienia szkód.,
• uznać – dojść do wniosku, że coś jest słuszne, właściwe, konieczne,
• skonto – zniżka ceny towaru objętego sprzedażą kredytową lub ratalną, udzielona nabywcy.
  
  

Elementem wspólnym owych pojęć jest obniżenie należnego wynagrodzenia w sposób wyraźny. Nie inaczej jest również w przypadku uznania reklamacji – obniżenie ceny jest bowiem częstokroć podstawowym roszczeniem z tytułu rękojmi za wady (w sytuacji popularnie zwanej reklamacją) – tak m.in. art. 560 Kodeksu cywilnego. Innymi słowy, w definicji rabatu nie ma sytuacji, w których następuje „ekonomiczne” obniżenie wynagrodzenia – obniżenie musi być wyraźne i dotyczyć właściwej ceny towaru czy usługi.

Skoro zatem udzielenie przez Spółkę upustu polega na matematycznym obniżeniu ceny, to należy uznać, że Spółka udziela rabatu w rozumieniu art. 29 ust. 4 ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie świadczenia usług promocyjno-reklamowych oraz w zakresie udzielania bonusu warunkowego zostały wydane odrębne interpretacje indywidualne z dnia 6 sierpnia 2010 r. o nr ILPP2/443-715/10-2/AK oraz ILPP2/443-715/10-4/AK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.