INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2010 r. (data wpływu 25 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 13 sierpnia 1992 r. nabył Pan wraz z żoną (jako osoby fizyczne) do wspólnego majątku prywatnego, nieruchomość gruntową rolną, niezabudowaną, w celu wykorzystywania jej dla potrzeb gospodarstwa domowego. Nabyta nieruchomość, zgodnie z obowiązującym wówczas miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (przestał obowiązywać z dniem 1 stycznia 2004 r.), przeznaczona była na cele rolne.

W rejestrze gruntów przedmiotowe grunty oznaczone były symbolami: PsV (pastwiska trwałe) -1,67 ha oraz Lz-PsV (grunty zadrzewione i zakrzewione) - 0,19 ha. Od chwili zakupu wykorzystywane były zgodnie z celem określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz w rejestrze gruntów, t. j. na potrzeby prowadzonego gospodarstwa domowego.

Zarówno Pan oraz żona jesteście z wykształcenia rolnikami (ukończyliście studia na akademii). Sytuacja osobista uległa zmianie, gdyż aktualnie, ze względu na wiek i stan zdrowia, nie są Państwo w stanie dalej wykorzystywać tak dużej powierzchni gruntu.

W związku z tym została podjęta decyzja o sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, jednak ze względu na aktualną sytuację na rynku nieruchomości i brak popytu na grunty rolne, nie jest możliwa jednorazowa sprzedaż tego gruntu. W tej sytuacji - w związku z wygaśnięciem z dniem dnia 1 stycznia 2004 r. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – wystąpiono do Wójta Gminy o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Wobec tego w dniu 7 czerwca 2005 r. dla terenu działki nr 257/11 wydana została taka decyzja, której przedmiotem była inwestycja polegająca na budowie zespołu 15 budynków mieszkalnych, jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej z garażami, sieci infrastruktury technicznej, stacji transformatorowej, studni publicznej, wewnętrznych ciągów pieszo-jezdnych wraz z zielenią parkową. Ważność decyzja ta zachowuje, o ile zrealizowana zostanie w całości, czyli nie zmieniony zostanie rodzaj inwestycji, zakres inwestycji lub teren inwestycji.

W związku z tym, że tak duży teren nie znalazł nabywcy, podjęto decyzję o przeprowadzeniu podziału przedmiotowej działki na mniejsze, celem ich szybszej sprzedaży. W konsekwencji, w dniu 30 września 2009 r., Wójt wydał decyzję zatwierdzającą podział ww. gruntu o powierzchni 1,9548 ha na 27 mniejszych działek. Powstałe w ten sposób działki rolne zamierza Pan sprzedać, pozostawiając sobie jedynie kilka z nich (będą oferowane do sprzedaży poprzez ogłoszenia na tablicy ogłoszeń umieszczonej na terenie nieruchomości).

Oświadczył Pan, iż warunki zabudowy określone w decyzji z dnia 7 czerwca 2005 r. wygasły z chwilą podziału działki 257/11 na 27 działek i w konsekwencji przedmiotowa decyzja nie wywołuje skutków dla działek powstałych w skutek podziału. Oznacza to, że działki powstałe wskutek podziału będą zbywane jako działki rolne o symbolu użytków PsV (pastwiska trwałe) oraz Lz-PsV (grunty zadrzewione i zakrzewione). Wskazał Pan, że zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego teren ww. działek znajduje się w strefie A, tj. strefie rozwoju funkcji mieszkalnej, jednorodzinnej i wielorodzinnej o niskiej intensywności, z towarzyszącymi usługami komercyjnymi i publicznymi (oświata, zdrowie, kultura, sport, rekreacja). Studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Ponadto wskazał Pan, iż na działkach, których dotyczy wniosek, znajduje się wieloletnia mieszanka traw, które są koszone raz do roku w celu wyeliminowania chwastów (cele wyłącznie pielęgnacyjne). Przedmiotowa działka nie była wykorzystywana w zakresie produkcji rolnej w celu osiągnięcia z niej dochodów (przychodów), a zatem nie była wykorzystywana w sposób, w którym mowa w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług, na działce nie prowadzono żadnych upraw. Przedmiotowe działki nie były również wydzierżawiane ani wynajmowane.

W dniu 27 października 1995 r. nabył Pan wraz z żoną, w drodze umowy darowizny, nieruchomość gruntową o łącznej powierzchni 1.726 m², którą wciąż posiada i wykorzystuje w prywatnych celach mieszkaniowych. Nie zamierza zbywać tej nieruchomości. Inne nieruchomości nie były nabywane, ani zbywane (ani razem ani osobno). Nie zamierza Pan (ani samodzielnie, ani wspólnie z żoną) realizować w przyszłości transakcji nabycia i sprzedaży nieruchomości innych niż działki wskazane we wniosku.

Zaznaczył Pan, iż w dniu 2 maja 2007 r. wspólnie z żoną zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego z pytaniem: czy powyższa sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług... W odpowiedzi otrzymano postanowienie z dnia 1 czerwca 2007 r., w którym stwierdzono, iż "przedmiotowa sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w powyższej sytuacji, dokonywana przez Pana wraz z żoną sprzedaż działek rolnych niezabudowanych, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, w powyższej sytuacji sprzedaż działek rolnych niezabudowanych dokonywana wraz z żoną, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wskazał Pan, że stanowisko to uzasadnione jest następującymi względami:

1. Ani Pan, ani Pana żona nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami; prowadzi Pan działalność w zakresie niezwiązanym ani z obrotem nieruchomościami, ani z produkcją rolniczą,
2. Ani Pan, ani żona nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży gruntów.
   Podniósł Pan, że Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 29 października 2007 r. wydanej w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 3/2007) stwierdził, iż ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W dalszej części stanowiska powołał Pan kolejne fragmenty uzasadnienia ww. orzeczenia
3. Grunt stanowi prywatny majątek dorobkowy i nie został nabyty z zamiarem odsprzedaży z zyskiem, lecz w celu wykorzystania dla potrzeb własnego gospodarstwa domowego.
   Jak Pan wskazał, zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 25 lutego 2009 r. (sygn. akt I SA/Sz 630/08), przy ocenie, czy sprzedaż gruntu podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT, należy wziąć pod uwagę, czy stan faktyczny wskazuje, że nieruchomość nabyta została w celach prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej czy w innych celach, czyniących z podatnika handlowca w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.
   Podniósł Pan, że podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/2007), w którym stwierdził, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności musi być ujawniony już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży; nie można bowiem pominąć tego, że przez pojęcie „handel" należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży; więcej nawet, z orzecznictwa ETS wynika, że sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, potwierdzony obiektywnymi dowodami, przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika, nawet wtedy, gdy organ skarbowy wie, że przewidywana działalność gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana (wyrok z dnia 8 czerwca 2000 r. Sprawa C-400/98 Finanzamt Goslar przeciwko Brigitte Breitsohl LexPolonica nr 367656); z kolei brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług.
   Zaznaczył Pan, że konieczność sprzedaży gruntu wynika ze zmiany sytuacji życiowej i stanu zdrowia, nie jest zaś realizacją zamiaru sprzedaży, podjętego już w momencie nabycia nieruchomości.
4. Przedmiotowy grunt jest gruntem rolnym, co wynika z ewidencji gruntów i budynków (symbol Ps i Lz).
   Wskazał Pan, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych, stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zatem sprzedaż ma dotyczyć gruntów rolnych, które na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Stwierdził Pan, że mając powyższe na uwadze, planowana sprzedaż niezabudowanych działek rolnych, powstałych w wyniku podziału gruntu rolnego stanowiącego prywatną własność, nie spełnia przesłanek opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, jako nierozłączne przesłanki uznania danej czynności za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, zostały zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa gruntów co do zasady podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma profesjonalny ich charakter. Taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującemu tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Aby dostawę towarów (np. gruntów) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takie czynności wielokrotnie.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”. Zgodnie z definicją zawartą we „Współczesnym słowniku języka polskiego” (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.), „zamiar” oznacza „intencję zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć”. Tak więc, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O pojawieniu się częstotliwości nie decyduje czasokres wykonywania czynności (tydzień, miesiąc, rok), ani ilość dokonanych transakcji. Istotnym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki prawnopodatkowe, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu zdarzeń podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku dostawy gruntów niezabudowanych opodatkowane są tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczonymi pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi, czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawa posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, jednak ustawodawca wprowadzając tą regulację, nie sprecyzował, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do zadań własnych gminy. Polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, którego uchwalenie jest niezbędnym etapem uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 9 ust. 1 i 4 ww. ustawy z dnia 27 marca 2003 r. stanowi, że w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium nie jest wprawdzie źródłem prawa, jest jednak zobowiązaniem władzy lokalnej do działań zgodnych z wyznaczonymi kierunkami.

W myśl art. 14 ust. 1 pkt 5 oraz art. 15 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przed podjęciem uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzania planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium. Sporządzany jest projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisem studium oraz przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.

Pojęcie „zagospodarowanie” mówi o zasadach zagospodarowania, co jednoznacznie wskazuje, iż pod pojęciem tym należy rozumieć wszystkie możliwości racjonalnego wykorzystania terenu i jego zasobów. Może więc ono być rolnicze, leśne, usługowe, turystyczne, budowlane itp., a w świetle powyższego nie można zawężać tego pojęcia wyłącznie do czynności, których nie można określić jako budowa.

Według art. 59 ust. 1 ww. ustawy, zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy.

Wskazać także należy, iż ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznych w niej zawartych.

Podkreślić należy, że Minister Finansów nie jest uprawniony do dokonywania wykładni przepisów prawa miejscowego odnoszących się do kwestii zagospodarowania przestrzennego. Właściwym rzeczowo w tej sprawie jest organ sporządzający studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które jest podstawą do wydania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Z treści złożonego wniosku wynika, że zamierza Pan wraz z żoną sprzedać co najmniej kilkanaście działek, które zostały wydzielone z zakupionej w 1992 r. działki nr 257/11 o pow. 1,9548 ha (łącznie wydzielono 27 działek). Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obowiązującym do dnia 31 grudnia 2003 r., grunt ten przeznaczony był na cele rolnicze i tak był wykorzystywany. Przed podziałem ww. działki wydano dla niej decyzję ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu 15 budynków mieszkalnych jednorodzinnych, w zabudowie bliźniaczej z garażami, sieci infrastruktury technicznej, stacji transformatorowej, studni publicznej, wewnętrznych ciągów pieszo-jezdnych wraz z zielenią parkową.

Mimo podziału tej działki na mniejsze (dokonanego w związku z problemem zbycia ww. gruntu, jako całości), wydana uprzednio decyzja o warunkach zabudowy zachowa ważność, o ile będzie realizowana w całości, tj. nie zostanie zmieniony rodzaj inwestycji, zakres inwestycji lub teren inwestycji. Niemniej we wniosku wskazano, że ww. warunki zabudowy wygasły z chwilą podziału działki 257/11 na 27 działek i w konsekwencji określająca je decyzja nie wywołuje skutków dla działek powstałych w wyniku podziału. Podkreślono w związku z tym, że działki powstałe wskutek podziału będą zbywane jako działki rolne o symbolu użytków PsV (pastwiska trwałe) oraz Lz-PsV (grunty zadrzewione i zakrzewione).

Z kolei ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, że ww. grunty znajdują się w strefie A, t. j. strefie rozwoju funkcji mieszkalnej jednorodzinnej i wielorodzinnej o niskiej intensywności, z towarzyszącymi usługami komercyjnymi i publicznymi (oświata, zdrowie, kultura, sport, rekreacja). Natomiast według ewidencji gruntów i budynków grunt ten ma charakter rolny.

Na tym tle powziął Pan wątpliwość dotyczącą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycia ww. działek...

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej regulacje podatkowe, stwierdzić należy, że zachowanie Pana polegające na podziale gruntu dokonanym na Pana wniosek, na 27 działek, z których co najmniej kilkanaście zamierza Pan sprzedać, wskazuje na zamiar wykonywania przez Pana czynności sprzedaży ww. gruntów w sposób częstotliwy. Powyższe w świetle art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, skutkuje uznaniem tych zachowań za działalność gospodarczą, a Pana za podatnika tego podatku, w rozumieniu ust. 1 tego artykułu.

Należy przy tym zaznaczyć, że budowlane przeznaczenie ww. działek, które mimo braku aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego oraz niewydania decyzji o warunkach zabudowy w stosunku do wydzielonych działek, wynika ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, wyklucza zastosowanie do planowanych sprzedaży zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Jednocześnie należy zauważyć, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego na terytorium RP. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa – w tym orzeczeń powołanych przez Pana - jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Natomiast interpretacje indywidualne, jako forma rozstrzygnięć prawnopodatkowych wprowadzona do krajowego porządku prawnego z dniem 1 lipca 2007 r., jak również postanowienia lub decyzje w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego, wydawane w stanie prawnym obowiązującym przed tym dniem, mają charakter aktów administracyjnych adresowanych do konkretnego podmiotu oraz – co równie istotne – są oparte na zindywidualizowanym stanie faktycznym. Tak więc mimo, iż w Pana sprawie wydane zostało ww. postanowienie, to wobec odmiennego stanu faktycznego (choć dotyczącego również sprzedaży gruntu), nie mogło ono mieć wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Końcowo należy podkreślić, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii opodatkowania sprzedaży gruntów przez Pana żonę, która chcąc uzyskać indywidualne rozstrzygnięcie w tym zakresie winna złożyć odrębny wniosek.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.