INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11.06.2010 r. (data wpływu 17.06.2010 r.), uzupełnionym w dniu 08.09.2010 r. na wezwanie organu podatkowego z dnia 30.08.2010 r. (doręczone w dniu 07.09.2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wniesienia nieruchomości tytułem wkładu do spółki osobowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.06.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wniesienia nieruchomości tytułem wkładu do spółki osobowej.

Wniosek uzupełniony został w dniu 08.09.2010 r. (data wpływu 13.09.2010 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca („Wnioskodawca” lub „Wspólnik”) zamierza przystąpić do osobowej spółki komandytowo-akcyjnej, zwanej dalej „Spółką osobową”. W celu pokrycia wkładu do Spółki osobowej, Wnioskodawca planuje wnieść wkład niepieniężny w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntów („Wkład” lub „Nieruchomość”). Prawo użytkowania wieczystego gruntów, Wnioskodawca nabył w 2007 r. do majątku prywatnego, na podstawie aktu notarialnego.

Nieruchomość jest nieruchomością gruntową niezabudowaną. Zgodnie miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego na Nieruchomości dopuszcza się zabudowę wielomieszkaniową wraz z funkcjami usługowymi. Dla Nieruchomości wydano warunki zabudowy, zgodnie z tym przeznaczeniem. Nieruchomość została nabyta okazyjnie z myślą o przyszłym ewentualnym zagospodarowaniu jej na potrzeby mieszkaniowe własne oraz najbliższej rodziny, w szczególności dzieci. Obecnie w związku ze zmianami społeczno-gospodarczymi (w tym w szczególności wstąpienie do UE, otwarcie rynków pracy i swoboda przepływu osób) nastąpiła zmiana sytuacji oraz planów członków rodziny i nie jest konieczne zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych przez rodziców. Stąd przedmiotowa nieruchomość stała się zbędna w planach rodzinnych Wnioskodawcy, bowiem generuje wyłącznie zbędne obciążenia. W związku z tym Wnioskodawca rozważa zbycie Nieruchomości w drodze wkładu do Spółki osobowej.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą, m.in. zakresie nabywania i zbywania nieruchomości oraz ich wynajmu. Jednakże przedmiotowa nieruchomość nie była nigdy wykorzystywana na potrzeby tej działalności, nie była nigdy przeznaczana na działalność gospodarczą i nigdy nie była przyjęta, jako środek trwały w tej działalności. Dodatkowo należy wskazać, iż Nieruchomość w ogóle nie spełnia warunków do uznania jej przez Wnioskodawcę za środek trwały, ani nie jest w inny sposób związana z pozarolniczą działalnością prowadzoną przez Wnioskodawcę. Nieruchomość nie generuje obecnie dla Wnioskodawcy żadnych przychodów. Tym samym, Nieruchomość będąca przedmiotem niniejszego wniosku została nabyta do majątku prywatnego w celach wyżej wskazanych.

Wkład będzie wykorzystywany przez Spółkę osobową w prowadzonej działalności gospodarczej, co będzie się wiązało z wykazaniem go w ewidencji środków trwałych. Niewykluczone jest, że Wkład będzie przedmiotem odpłatnego zbycia (np. sprzedaż). Możliwe, iż transakcja ta dokonana będzie w ciągu 12 miesięcy od wniesienia Wkładu do Spółki osobowej, bądź też zbycie nastąpi później. Możliwe też, iż do zbycia nie dojdzie, a na Nieruchomości Spółka osobowa będzie prowadziła inwestycję w postaci budowy domów wielomieszkaniowych.

Pozostali wspólnicy Spółki osobowej również wnosić będą do niej Wkłady, w tym wkłady pieniężne.

W uzupełnieniu wniosku wniesionym w dniu 08.09.2010 r. Wnioskodawca wskazał, iż powierzchnia nabytej nieruchomości, mającej być przedmiotem aportu do spółki osobowej wynosi 2154 m 2. Nieruchomość nie była przedmiotem umów najmu, dzierżawy, ani innych umów o podobnym charakterze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT, z tytułu wniesienia Nieruchomości tytułem wkładu do Spółki osobowej...

Zdaniem Wnioskodawcy wniesienie Nieruchomości do Spółki osobowej nie powoduje uznania go za podatnika, zgodnie przepisem art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy VAT, jako że nie jest podatnikiem VAT z tytułu wniesienia wkładu do spółki z majątku prywatnego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT ‚„Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą (...)„ bez względu na cel lub rezultat takiej działalności”. Z brzmienia przepisu wynika, iż warunkiem niezbędnym uzyskania statusu podatnika na gruncie podatku od towarów i usług jest wykonywanie czynności w ramach prowadzonej samodzielnej działalności gospodarczej.

Potwierdza to również orzecznictwo sądów administracyjnych.

Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 lutego 2009 r. (sygn. I FSK 1831/2007) stwierdził, iż „Nie ma znaczenia, dla uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług, dopełnienie przez niego obowiązku rejestracji przewidzianego w art. 96 ustawy o VAT. Istotne jest jedynie, czy podmiot ten spełnia kryteria określone w art. 15. Jeżeli tak, to jest podatnikiem podatku od towarów i usług w sensie obiektywnym, a więc niezależnie od spełnienia wymogu formalnego, jakim jest rejestracja”. Mając na uwadze powołane orzeczenie, za warunek uznania danego podmiotu za podatnika VAT, należy uznać podejmowanie czynności w ramach wykonywanej działalności gospodarczej. Wobec tego uznanie danej osoby za podatnika VAT wymaga wykazania związku pomiędzy wykonaną czynnością i prowadzoną działalnością gospodarczą. Czynność wykonywana poza zakresem prowadzonej działalności gospodarczej, nie może skutkować przypisaniem danemu podmiotowi statusu podatnika VAT z tytułu jej dokonania.

Mając na uwadze rozważania w zakresie zakresu podmiotów uznawanych, zgodnie z Ustawą o VAT za podatników, należy wyjaśnić pojęcie „działalności gospodarczej”. Definicja legalna tego pojęcia znajduje się w przepisie art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT i obejmuje ono „wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.”

Podsumowując, aby w przedmiotowym stanie faktycznym uznać Wnioskodawcę za podatnika VAT, trzeba by mu przypisać przymiot „handlowca” w rozumieniu tej ustawy.

W tym miejscu, należy rozważyć zakres pojęcia handlowca w rozumieniu Ustawy o VAT. Zgodnie z potocznym znaczeniem tego pojęcia handlowcem jest osoba, która zawodowo trudni się handlem, tj. nabywa towary w celu ich odprzedaży. W tym zakresie należy rozważyć, czy można być handlowcem w odniesieniu do transakcji dotyczących majątku prywatnego/osobistego. Zgodnie z orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 2010 r. (sygn. I FSK 2073/2008) „Działalność handlowa oznacza dokonywanie zakupów towarów w celu ich odsprzedaży w sposób zorganizowany, wskazujący na zamiar kontynuacji tej działalności. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych”.

Podobny pogląd wygłosił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Armbrecht (sygn. C-291/92) stwierdzono, iż w przypadku sprzedaży przez podatnika majątku, który był przeznaczony choćby w części na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością (usługową) i którą to część traktował jako majątek osobisty realizujący cele prywatne, to w odniesieniu do sprzedaży tej części majątku nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu. TSUE uznał, że brak jest regulacji prawnej uniemożliwiającej podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą wyłączenie z systemu VAT części majątku przeznaczonego do celów prywatnych/osobistych. TSUE wskazał również, iż decyzja o zaliczeniu danego składnika majątku do majątku osobistego czy związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą jest suwerenną wolą samego podatnika.

W przedmiotowym stanie faktycznym należy mieć na uwadze, iż Wnioskodawca nie nabył przedmiotowej Nieruchomości w celu wykorzystywania jej w prowadzonej działalności gospodarczej, ani nabycie to nie miało związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nieruchomość nabyto do majątku osobistego z przeznaczeniem na zaspokojenie przyszłych celów mieszkaniowych podatnika i jego najbliższej rodziny. Tym samym, mając na uwadze powołane powyżej orzecznictwo polskie i europejskie, należy uznać, iż Wnioskodawca z tytułu dokonania Wkładu nie jest podatnikiem podatku VAT, jako że czynności tej nie można zaliczyć do zakresu działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT.

Powyższą konkluzję potwierdzają również liczne orzeczenia sądów administracyjnych, w tym w szczególności NSA:

w orzeczeniu z dnia 7 lipca 2009 r. (sygn. I FSK 546/08) sąd ten stwierdził, iż „przyjęcie, że dana osoba, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika wykonującego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Nabycie sprzedawanych gruntów musi nastąpić w celach wykonywania tej działalności, czyli handlowych, a nie w innych celach. Zamiar częstotliwego wykonywania czynności powinien być w zasadzie ujawniony już w momencie nabycia towaru, a nie jego sprzedaży, gdyż pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży”;

w wyroku z dnia 18 grudnia 2008 r. (sygn. I FSK 1584/07): „podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży.” W tym samym wyroku sąd wskazał, iż „Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie”.

w wyroku z dnia 26 czerwca 2008 roku (sygn. I FSK 778/07) stwierdzono z kolei, iż „jeśli czynność taka wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał” jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.”;

w wyroku z dnia 16 lutego 2010 r. (sygn. I FSK 2130/2008) stwierdzono zaś, iż jednorazowe dokonanie czynności nie może się wiązać automatycznie z opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. „Wykonanie danej czynności jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako handlowiec, co wymaga ustalenia, że jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.”

Reasumując, zauważyć należy, iż Wnioskodawca nie spełnia przesłanek do uznania go za podatnika VAT z tytułu dokonania wkładu do spółki w postaci Nieruchomości, bowiem:

• Nieruchomość jest składnikiem majątku prywatnego/osobistego Wnioskodawcy,
• nie dokonuje on czynności w ramach wykonywania działalności gospodarczej, bowiem ta nie obejmuje majątku prywatnego -

w konsekwencji, nie można uznać, iż Wnioskodawca w zakresie przedstawionym w stanie faktycznym i stanowisku podatnika wykonuje samodzielną działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zmianami) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…), w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste ( art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy ) oraz zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntów (art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy).

Na mocy art. 2 pkt 22 ww. ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki osobowej spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 tejże ustawy uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem w formie wyrażonych pieniężnie udziałów), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania przedmiotowymi towarami jak właściciel .

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dostawa gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy dokonywana jest przez podatnika podatku od towarów i usług lub przez osobę fizyczną niebędącą podatnikiem tego podatku, jeżeli sprzedaży można przypisać znamiona działalności gospodarczej prowadzonej z zamiarem wykonywania jej w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia częstotliwości, przez zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonego działania. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności lub zamiar powtarzalności.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik działając w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż nie jest to czynione z zamiarem jej powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca nabył w 2007 r. do majątku prywatnego, na podstawie aktu notarialnego prawo użytkowania wieczystego gruntu. Nieruchomość gruntowa jest nieruchomością niezabudowaną, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczona pod zabudowę wielomieszkaniową wraz z funkcjami usługowymi. Jak wskazał Wnioskodawca, nieruchomość została nabyta okazjonalnie z myślą o przyszłym ewentualnym zagospodarowaniu jej na potrzeby własne oraz najbliższej rodziny. Obecnie w związku ze zmianami społeczno-gospodarczymi (wstąpienie do UE, otwarcie rynków pracy, swoboda przepływu osób) nastąpiła zmiana sytuacji i planów członków rodziny, a przedmiotowa nieruchomość stała się zbędna w planach rodzinnych Wnioskodawcy. W związku z powyższym Wnioskodawca rozważa przystąpienie do spółki osobowej i wniesienie przedmiotowej nieruchomości w drodze wkładu niepieniężnego do ww. spółki. Wkład ten będzie wykorzystywany przez spółkę osobową w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, iż prowadzi indywidualną działalność gospodarczą m.in. w zakresie nabywania i zbywania nieruchomości oraz ich wynajmu, jednak opisana wyżej nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana na potrzeby tej działalności, nie stanowiła również przedmiotu umów najmu, dzierżawy ani innych umów o podobnym charakterze.

Odnosząc przedstawione okoliczności do obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nic nie wskazuje na to, że dokonując wniesienia ww. nieruchomości tytułem wkładu do spółki osobowej, Wnioskodawca będzie działał w charakterze handlowca. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego, w celu zagospodarowania jej na potrzeby mieszkaniowe własne oraz najbliższej rodziny (dzieci). Nie można zatem uznać, że grunt został zakupiony w celu jego dalszej odsprzedaży. Jak wynika ze złożonego wniosku, przedmiotowy grunt nie został nabyty z zamiarem wykorzystywania go w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i do takich celów nigdy nie był wykorzystywany.

W przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca nie działa jako producent, handlowiec lub usługodawca, a czynność wniesienia nieruchomości tytułem wkładu do spółki osobowej to jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego przez niego majątku. Wnioskodawca sprzedając nieruchomość będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W konsekwencji, czynność wniesienia przedmiotowej nieruchomości w formie aportu do spółki osobowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych (wyrok NSA z 10.02.2009 r. sygn. I FSK 1831/2007, z dnia 16.02.2010 r. sygn. I FSK 2073/2008, z dnia 07.07.2009 r. sygn. I FSK 546/08, z dnia 18.12.2008 r. sygn. I FSK 1548/07, z dnia 26.06.2008 r. sygn. I FSK 778/07, i z dnia 16.02.2010 r. sygn. I FSK 2130/2008), w których Sądy stwierdziły m.in., iż „nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych” oraz, że „czynność wykonywana poza zakresem prowadzonej działalności gospodarczej nie może skutkować przypisaniem danemu podmiotowi statusu podatnika VAT z tytułu jej dokonania” - Organ potraktował jako element argumentacji Strony, potwierdzający stanowisko w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock