INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2010r. (data wpływu 1 lutego 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 kwietnia 2010r. (data wpływu 21 kwietnia 2010r.) oraz pismem z dnia 28 kwietnia 2010r. (data wpływu 30 kwietnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy w przypadku zawierania przez Bank transakcji terminowych (instrumentów pochodnych) zabezpieczających własne ryzyko kursowe lub ryzyko stopy procentowej, Bank występował w charakterze podatnika VAT i czy ewentualne przychody lub koszty związane z tymi transakcjami powinny być uznane przez Bank za kwoty należne z tytułu sprzedaży, o których mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy w przypadku zawierania przez Bank transakcji terminowych (instrumentów pochodnych) zabezpieczających własne ryzyko kursowe lub ryzyko stopy procentowej, Bank występował w charakterze podatnika VAT i czy ewentualne przychody lub koszty związane z tymi transakcjami powinny być uznane przez Bank za kwoty należne z tytułu sprzedaży, o których mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 kwietnia 2010r. (data wpływu 21 kwietnia 2010r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z dnia 9 kwietnia 2010r. znak: IBPP2/443-87/10/BW oraz pismem z dnia 28 kwietnia 2010r. (data wpływu 30 kwietnia 2010r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 31 grudnia 2009r. nastąpiła fuzja prawna (dalej „Moment połączenia”) G. i Wnioskodawcy. Połączenie Wnioskodawcy i G. nastąpiło na podstawie art. 124 § 1 oraz § 3 Prawa bankowego, w związku z art. 492 § 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 września 2000r Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000r , nr 94, poz. 1037), poprzez przeniesienie całego majątku banku na Wnioskodawcę (łączenie się przez przejęcie).

Ponadto, zgodnie z art. 93 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005r Nr 8. poz. 60 ze zm.) stanowiącym, iż osoba prawna przejmująca inną osobę prawną wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przejmowanego podmiotu, Wnioskodawca wstąpił w prawa i obowiązki banku wynikające z przepisów prawa podatkowego.

Niemniej jednak, do Momentu połączenia zarówno Wnioskodawca i Bank występowały jako dwa odrębne podmioty praw i obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego (osobni podatnicy).

Wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem potwierdzenia, czy stosowana przez przejęty podmiot (G.) praktyka w zakresie stosowania przepisów Ustawy o VAT, w odniesieniu do okresu przed Momentem połączenia, była zgodna obowiązującymi przepisami prawa podatkowego.

Tym samym, przedmiotem składanego przez Wnioskodawcę wniosku nie jest stan faktyczny obecny u Wnioskodawcy przed Momentem połączenia, lecz stan faktyczny istniejący w G. do tego momentu.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca szczegółowo przedstawił stan faktyczny będący przedmiotem wniosku oraz własne stanowisko w sprawie.

Wnioskodawca wskazał, że G. działając do Momentu połączenia na podstawie stosownego zezwolenia Komisji Nadzoru Bankowego (obecnie Komisji Nadzoru Finansowego) oraz zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r Prawo Bankowe (Dz. U. z 2002r. Nr 72, poz. 655. ze zm. zwanej dalej- „Prawem Bankowym”) świadczył za wynagrodzeniem na rzecz klientów indywidualnych oraz instytucjonalnych szereg usług finansowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 6 ust. 1 Prawa Bankowego (zwanych dalej czynnościami bankowymi").

W związku z realizowanymi czynnościami bankowymi G. niejednokrotnie narażony był na ryzyko kursowe i / lub ryzyko stopy procentowej. W celu ograniczenia tych ryzyk, G. zawierał kontrakty terminowe (instrumenty pochodne) typu SWAP. Kontrakt SWAP jest umową zawieraną między dwoma lub więcej stronami, dotyczącą wymiany przyszłych płatności według wcześniej określonych zasad. Płatności te, związane są zwykle z instrumentami dłużnymi lub walutami obcymi.

Natomiast w piśmie z dnia 19 kwietnia 2010r. (data wpływu 21 kwietnia 2010r.) Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił, że w obrocie gospodarczym, kontrakt swap stanowi istotny instrument usprawniający zarządzanie aktywami i pasywami określonych uczestników obrotu gospodarczego. Wykorzystanie rzeczonego kontraktu umożliwia dokonywanie inwestycji lub zaciąganie pożyczek na rynkach, które w wielu wypadkach, ze względu na ich charakter, specyfikę byłyby niedostępne dla określonego przedsiębiorcy.

Kontrakt swap jest wykorzystywany do ograniczenia ryzyka stóp procentowych lub wymiany walutowej. Również G. w ramach prowadzonej działalności, zawierał kontrakty swap w celu zniwelowania stóp procentowych i wymiany walutowej.

Wnioskodawca wyjaśnił, że swap walutowy to kontrakt zakupu kwoty waluty w określonym dniu, po określonym kursie, a następnie odsprzedaż tej samej kwoty waluty po kursie i w terminie ustalonym w dniu zawarcia umowy.

Kierując się definicją zawartą w „Dictionary of Derivatives” /Andrew Inglis – Taylor: .Dictionary of derivatives, Macmillan 1955 s. 55./ - swap walutowy to umowa, w której dwie strony postanawiają wymienić miedzy sobą określoną kwotę waluty na równowartość w innej walucie, na określony czas. W trakcie trwania transakcji nie ma płatności odsetek. Kurs wymiany na datę zapadalności (maturity date) jest ustalany przy zawieraniu transakcji, w oparciu o różnicę oprocentowania tych walut.

Przykładowo:

1 marca 2010r. Bank zawarł kontrakt swapu walutowego z innym bankiem (dalej: Bank X): Bank kupił 5 mln EUR za PLN na datę waluty 2 marca 2010r., po 4,1285 i jednocześnie sprzedał 5 mln euro za PLN, po 4,1453 z datą waluty 2 kwietnia 2010r. Wnioskodawca zaznaczył, że dane użyte w przykładzie nie mają rzeczywistego odzwierciedlania w danych odnośnie kursów walut ogłaszanych przez NBP.

2 marca 2010r. nastąpiła pierwsza wymiana płatności:

2 kwietnia nastąpiła druga wymiana płatności:

Wnioskodawca wyjaśnił także, iż walutowe transakcje swap wyróżniają następujące cechy:

• Są to transakcje dwuwalutowe.
• Wymiana kapitałów następuje dwukrotnie, na pierwszą datę waluty (ang. Value datę) i na drugą datę waluty (ang. maturity date),
• Swapy walutowe są zazwyczaj transakcjami krótkoterminowymi (o terminie zapadalności do 1 roku).
• W trakcie trwania kontraktu nie ma płatności odsetek.
• Kurs wymiany w transakcji terminowej swapu jest tzw. kursem swapowym i wylicza się go kalkulując najpierw wielkość marży, tj. różnicy między kursem natychmiastowym a swapowym.
  
  

Cechy charakterystyczne procentowego kontraktu swap:

• Kwota kapitału, od jakiej są płacone i przyjmowane odsetki jest umowna i zdefiniowana przy zawarciu transakcji.
• Strony nie wymieniają między sobą kapitałów, dokonują natomiast okresowych płatności związanych z oprocentowaniem walut (płatność odsetek). Wymiana odsetek odbywa się najczęściej w tym samym terminie, ale nie jest to warunek konieczny.
• Transakcje zawierane są zwykle na okres od 2 do 15 lat, ale są też transakcje zawarte na 30 lat.
• Najczęściej stosowaną zmienną stopą procentową jest LIBOR (London Interbank Offer Rate).
• Banki kwotują transakcje podając cenę kupna (bid rate), tj. cenę, po jakiej zobowiązują się płacić odsetki według stałej stopy procentowej oraz cenę sprzedaży (offer rate) - cenę, po jakiej są skłonne przyjmować odsetki według stałej stawki procentowej.
  
  

Wnioskodawca stwierdził, że ceny kupna i sprzedaży swapów wyznaczane są na podstawie krzywej zwrotu dla instrumentów zerokuponowych, a te z kolei na podstawie stóp procentowych obowiązujących na rynku pieniężnym i długoterminowych instrumentów dłużnych.

Na tej podstawie wyznacza się wysokość kolejnych płatności, a po zdyskontowaniu ich wartość bieżącą.

• Transakcja wygasa po dokonaniu ostatniej płatności odsetek.
• Nie ma możliwości zerwania umowy, ale strony mogą zawrzeć transakcję odwrotną lub sprzedać kontrakt na rynku wtórnym. Jest również możliwość skrócenia okresu za obopólną zgodą, z jednoczesnym wysłaniem płatności rekompensujących przyszłe przepływy środków.
  
  

Wnioskodawca stwierdził, iż głównym motywem G. przy zawieraniu kontraktów swap do Momentu połączenia było zabezpieczanie się przed ryzykiem kursowym, a także przed ryzykiem stopy procentowej.

Z punktu widzenia Wnioskodawcy, taki sposób postępowania G. wynikał w szczególności z faktu, iż kontrakty swap pozwalają określonemu podmiotowi (w tym przypadku G.) wziąć na siebie tylko to ryzyko, którym jest on zainteresowany ze względu na rodzaj prowadzonej działalności.

Wnioskodawca wskazał także, iż G. do Momentu połączenia zawierał kontrakty swap z innymi instytucjami operującymi na rynku kontraktów swap. W katalogu podmiotów, z którymi G. zawierał rzeczone kontrakty znajdowały się m.in. instytucje finansowe, profesjonalnie zajmujące się tego typu operacjami, tj. te które zawierały tego typu kontrakty w celach zarobkowych.

W okresie 2008 - 2009 zawarł kontrakt swap z G. Jednocześnie G. do momentu połączenia w okresie przed 2008r. również zawierał sporadycznie kontrakty swap (tj. jeden kontrakt w lipcu 2006r. i jeden kontrakt w sierpniu 2006r).

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że w odniesieniu do transakcji dotyczących kontraktów swap G. do Momentu połączenia występował wyłącznie jako strona kontraktu swap pragnąca zabezpieczyć własną pozycję finansową. W szczególności, G. nie przyjmował w tym zakresie pozycji:

• brokera (arranger’a), czyli pośrednika do którego zadań należy kojarzenie ze sobą stron transakcji dotyczących kontraktów swap, lub
• dealera, czyli pośrednika, który podejmuje operacje na własny rachunek w celach zarobkowych.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku zawierania przez G. do Momentu połączenia, transakcji terminowych (instrumentów pochodnych) zabezpieczających własne ryzyko kursowe lub ryzyko stopy procentowej, G. występował w charakterze podatnika VAT i czy ewentualne przychody lub koszty związane z tymi transakcjami powinny być uznane przez G. za kwoty należne z tytułu sprzedaży, o których mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zawierania przez G. do Momentu połączenia, transakcji terminowych (instrumentów pochodnych) zabezpieczających własne ryzyko kursowe G. lub własne ryzyko stopy procentowej, G. nie występował w charakterze podatnika VAT i tym samym ewentualne przychody lub koszty związane z tymi transakcjami nie powinny być uznane przez G. za kwoty należne z tytułu sprzedaży, o których mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Świadczenie usług zdefiniowane jest z kolei, jako każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Tak określone czynności podlegają opodatkowaniu VAT, jeżeli wykonywane są przez podmiot mający status podatnika pod warunkiem, że przy ich wykonywaniu podmiot ten występuje w takim charakterze.

Podatnikami, zgodnie z definicją zawartą w art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje natomiast wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zawierania przez G. do Momentu połączenia transakcji zabezpieczających własne ryzyko kursowe lub własne ryzyko stopy procentowej, G. nie występował w charakterze podatnika VAT. Wskazane transakcje nie miały bowiem na celu wyświadczenia usługi na rzecz kogokolwiek, ale zabezpieczenie ryzyka kursowego lub stopy procentowej, na które narażony był G. w związku ze świadczonymi przez siebie usługami finansowymi. W tym przypadku, ewentualnie druga strona kontraktu, przejmując ryzyko kursowe lub stopy procentowej Banku, mogłaby być uznana za świadczącą usługi na rzecz G.

Zdaniem Wnioskodawcy należy zatem uznać, że zawierając transakcje zabezpieczające przed ryzykiem kursowym lub ryzykiem stopy procentowej G. nie występował w charakterze podatnika VAT i nie świadczył usług w rozumieniu ustawy o VAT. W konsekwencji, ewentualne przychody lub koszty związane z transakcjami terminowymi zabezpieczającymi omawiane ryzyka nie mogły być uznane za kwoty należne iż tytułu sprzedaży, o których mowa w art. 29 ust 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotem złożonego przez niego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest wyłącznie zaistniały stan faktyczny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r., Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl z art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym stosownie do przepisu art. 2 ust. 6 ww. ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

W myśl art. 29 ust. 1 i 2 ww. ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Czynności są opodatkowane podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy wykonywane są przez podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działającego w takim charakterze w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl ust. 2 tegoż przepisu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego jednoznacznie wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Transakcje na instrumentach pochodnych mogą stanowić usługę na gruncie ustawy o VAT pod warunkiem, że spełnione zostaną następujące warunki: dojdzie do realizacji świadczenia oraz świadczenie to będzie co do zasady odpłatne.

W przypadku transakcji na instrumentach pochodnych dochodzi do działania profesjonalnego podmiotu, polegającego na zabezpieczeniu danej jednostki gospodarczej przed ryzykiem niekorzystnych zmian cen określonego instrumentu bazowego. Przedmiotem świadczenia jest więc zabezpieczenie danego podmiotu przed wspomnianym ryzykiem gospodarczym.

W celu identyfikacji usługobiorcy i usługodawcy w danej transakcji może okazać się pomocne kryterium zaspokojenia potrzeb. Stosując to kryterium można uznać, że w transakcjach na instrumentach pochodnych usługobiorcą jest podmiot, który chce zaspokoić potrzebę zabezpieczenia się przed ryzykiem gospodarczym, natomiast usługodawcą jest podmiot, który tę potrzebę może zaspokoić, czyli podmiot organizujący profesjonalny obrót instrumentami pochodnymi. Będzie tak również w przypadku, gdy instrument wystawi podmiot niezajmujący się profesjonalnym obrotem instrumentami pochodnymi, czyli w ramach struktur złożonych. W takim przypadku świadczenie takiego podmiotu stanowi świadczenie akcesoryjne (pomocnicze, a nie samodzielne) wobec kompleksowej usługi świadczonej przez instytucję finansową. W konsekwencji z perspektywy tego podmiotu powinien on być nadal uznawany jako nabywca usługi, a funkcję podatnika podatku VAT z tytułu takiej transakcji pełnić będzie podmiot wyspecjalizowany.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż G. działając do Momentu połączenia na podstawie stosownego zezwolenia Komisji Nadzoru Bankowego oraz zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r Prawo Bankowe świadczył za wynagrodzeniem na rzecz klientów indywidualnych oraz instytucjonalnych szereg usług finansowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 6 ust 1 Prawa Bankowego.

W związku z realizowanymi czynnościami bankowymi G. niejednokrotnie narażony był na ryzyko kursowe i / lub ryzyko stopy procentowej. W celu ograniczenia tych ryzyk, G. zawierał kontrakty terminowe (instrumenty pochodne) typu SWAP.

Wnioskodawca wskazał, że w obrocie gospodarczym, kontrakt swap stanowi istotny instrument usprawniający zarządzanie aktywami i pasywami określonych uczestników obrotu gospodarczego. Wykorzystanie rzeczonego kontraktu umożliwia dokonywanie inwestycji lub zaciąganie pożyczek na rynkach, które w wielu wypadkach, ze względu na ich charakter, specyfikę byłyby niedostępne dla określonego przedsiębiorcy.

Wnioskodawca wskazał, że głównym motywem G. przy zawieraniu kontraktów swap do Momentu połączenia było zabezpieczanie się przed ryzykiem kursowym, a także przed ryzykiem stopy procentowej.

Wnioskodawca wskazał także , że G. do Momentu połączenia zawierał kontrakty swap z innymi instytucjami operującymi na rynku kontraktów swap. W katalogu podmiotow, z którymi G. zawierał rzeczone kontrakty znajdowaly się instytucje finansowe, profesjonalnie zajmujące się tego typu operacjami, tj. te które zawierały tego typu kontrakty w celach zarobkowych.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że w odniesieniu do transakcji dotyczących kontraktów swap G. do Momentu połączenia występował wyłącznie jako strona kontraktu swap pragnąca zabezpieczyć własną pozycję finansową. W szczególności, G. nie przyjmował w tym zakresie pozycji:

• brokera (arranger’a), czyli pośrednika do którego zadań należy kojarzenie ze sobą stron transakcji dotyczących kontraktów swap, lub
• dealera, czyli pośrednika, który podejmuje operacje na własny rachunek w celach zarobkowych.
  
  

Biorąc pod uwagę opis przedstawionego powyżej stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku zawierania przez G. do momentu połączenia transakcji zabezpieczających własne ryzyko kursowe lub własne ryzyko stopy procentowej, G. nie występował w charakterze podatnika VAT, należy uznać za prawidłowe.

Zauważa się bowiem, iż przedmiotowe transakcje zawierane przez G. nie miały na celu wyświadczenia usługi na rzecz kogokolwiek, ale zabezpieczenie ryzyka kursowego i / lub ryzyka stopy procentowej, na które narażony był G. w związku ze świadczonymi przez siebie usługami finansowymi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku–Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.