INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.03.2010 r. (data wpływu 12.04.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup usług gastronomicznych w związku z odbywaniem spotkań biznesowych – jest nieprawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług nie podlegającego odliczeniu od zakupu usług gastronomicznych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12.04.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup usług gastronomicznych w związku z odbywaniem spotkań biznesowych oraz naliczonego podatku od towarów i usług nie podlegającego odliczeniu od zakupu usług gastronomicznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (zwany dalej Spółką) prowadzi działalność handlową oferując głównie filtry i wkłady filtracyjne. Zakupu asortymentu Spółka dokonuje głównie z Danii. Spółka utrzymuje stałe kontakty biznesowe zarówno z krajowymi jak i zagranicznymi kooperantami, co umożliwia m.in. efektywne zarządzanie, bieżące monitorowanie efektywności współpracy, kontrolę rzetelności dokonywanych zakupów. Kontakty z kontrahentami utrzymywane są zarówno z zastosowaniem łącza internetowego, telefonu, jak poprzez osobiste spotkania, dzięki którym możliwe jest wykorzystanie umiejętności negocjacyjnych reprezentantów Spółki w celu ustalenia korzystnych warunków współpracy, prezentację oferty Spółki, omówienie warunków obecnej i przyszłej współpracy. Spotkania z kooperantami odbywają się zarówno w Warszawie gdzie Spółka ma swoją siedzibę, jak również na terenie innych miast, regionów Polski, które są obszarem działania przedstawicieli handlowych Spółki. Spotkania biznesowe w Warszawie to w dużej mierze spotkania z przedstawicielami firm zagranicznych, których głównym celem jest renegocjacja warunków kontraktu, omówienie dotychczasowej współpracy, ustalenia dotyczące relacji biznesowych na kolejny okres obowiązywania zawartych umów. Z uwagi na wagę odbywanych rozmów i zakres omawianych spraw, a w przypadku wizyty z zagranicy również ograniczony czas na wizytę kontrahentów w Polsce trwają one kilka godzin lub nawet cały dzień (do późnych godzin wieczornych). Spółka uznaje wówczas za niestosowne „przetrzymywanie” kontrahenta w siedzibie Spółki, gdzie nie dysponuje odpowiednimi warunkami do zorganizowania odpowiedniego posiłku dla biznes partnerów ani do zapewnienia im podstawowego przy spożywaniu komfortu w związku z czym zaprasza ich na lunch do restauracji. Spotkanie w restauracji jest powszechnie spotykaną praktyką i niezaproszenie biznes partnera na posiłek w odpowiednio do tego przystosowanym lokalu a w szczególności gości z zagranicy będących w dalekiej podróży wpłynęłoby, zdaniem Spółki, na jakość prowadzonych rozmów, przez co trudniejsze byłoby wynegocjowanie korzystnych warunków współpracy. Wizyta w restauracji nie ma charakteru przyjęcia ani specjalnie zorganizowanej imprezy; poczęstunek nie jest ani wystawny ani okazały gdyż nie ma na celu okazania zasobności ani nie jest formą zaprezentowania Spółki i jej klasy w relacjach biznesowych.

Spotkania na terenie innym niż miasto gdzie, Spółka ma siedzibę to przede wszystkim spotkania przedstawicieli handlowych zatrudnionych przez Spółkę na umowę o pracę, działających na określonym obszarze, regionie Polski.

Zakres obowiązków przedstawiciela handlowego to przede wszystkim: wyszukiwanie potencjalnych klientów w przydzielonym regionie kraju, prowadzenie negocjacji z klientem, utrzymywanie kontaktu z potencjalnymi i obecnymi odbiorcami, prezentacja oferty firmy, prowadzenie dokumentacji handlowej. Z uwagi na specyfikę i miejsce pracy handlowców (z dala od miejsc prowadzenia działalności przez Spółkę w której są zatrudnieni; często ich miejscem pracy jest po prostu ich lokal mieszkalny) w celu osobistej prezentacji oferty Spółki przedstawiciel handlowy nie mając możliwości zorganizowania takiej prezentacji w biurze Spółki organizuje spotkanie z Klientem bądź w jego siedzibie bądź jeśli to z jakichś względów niemożliwe - w lokalu gastronomicznym, gdzie, jak wskazuje Wnioskodawca, nie jest możliwe z uwagi na miejsce jak i podstawowe zasady kultury osobistej odbycie rozmów handlowych bez zaproszenia klienta na poczęstunek.

Wydatki ponoszone w związku z zakupem posiłków w restauracji dokumentowane są fakturami na zakup usług gastronomicznych wystawianych na Spółkę. Każdy taki dokument wraz z opisem pozwalającym na ustalenie przy jakiej okazji był poniesiony zostaje przedłożony przez osobę uprawnioną do kontaktów z kontrahentami do akceptacji członka Zarządu, który każdorazowo ocenia zasadność i racjonalność poniesionego wydatku dokonując jego akceptacji w tym względzie poprzez podpisanie przedłożonego dokumentu. Tylko uznane przez zarząd wydatki są podstawą do ujęcia ich w księgach Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w w/w sytuacjach:

1. wydatek w wysokości netto (bez podatku od towarów i usług) poniesiony przez Spółkę i udokumentowany fakturą na zakup usług gastronomicznych można uznać za koszt uzyskania przychodu Spółki zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r....
2. kwota podatku VAT naliczonego nie podlegająca odliczeniu od zakupu usługi gastronomicznej na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług w w/w sytuacji stanowi koszt uzyskania przychodu...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zdaniem Spółki wydatki netto ponoszone na gastronomię (posiłek, napoje bezalkoholowe) w trakcie spotkań z klientami w zaprezentowanych sytuacjach są kosztami uzyskania przychodów.

Zgodnie z ustawą z dnia 15.02.1992 o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 15 ust. 1): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wnioskodawca jest zdania, iż koszty usług gastronomicznych ponoszone w trakcie rozmów handlowych są niezbędne z uwagi na konieczność zachowania podstawowych standardów kultury w relacjach międzyludzkich. Są one, w opinii Spółki, nieodłącznym elementem spotkań biznesowych, na których omawiane są wszystkie aspekty współpracy z kontrahentami, a dokonane podczas nich ustalenia rzutują na całą działalność Spółki i na możliwości sprzedażowe Spółki, co wypełnia w całości podstawę definicji kosztów uzyskania z art. 15 (koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Koszty są odpowiednio udokumentowane (faktura, rachunek z lokalu gastronomicznego opisany przez osobę/osoby odpowiedzialne za dany wydatek), a ich racjonalność i zasadność jest każdorazowo weryfikowana przez osoby dokonujące w Spółce akceptacji ponoszonych wydatków.

Nawiązując do drugiej części definicji z art. 15 (…) z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1, zdaniem Spółki żadne z wyłączeń z kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 nie znajduje zastosowania w opisanym stanie faktycznym; w tym również pkt 28) zgodnie z którym nie uznaje się za koszty uzyskania kosztów reprezentacji w szczególności poniesionych ha usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów w tym alkoholowych.

Koszty usług gastronomicznych nabywane przez Spółkę w zaprezentowanych sytuacjach nie są, zdaniem Wnioskodawcy, kosztami reprezentacji, o których mowa w w/w przepisie. Z uwagi na brak definicji w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również w innych ustawach podatkowych, Wnioskodawca sięgnął po definicję słownikową. Wnioskodawca wskazał, iż potrzebę odniesienia się do definicji słownikowej zaprezentował Minister Finansów w piśmie z 17 lipca 1995 r. nr PO4/AK-722-702/95, w którym stwierdził: wobec braku definicji legalnej pojęcia reprezentacja należy przyjąć jego wykładnię językową, zgodnie z którą oznacza ono okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem lub pozycją społeczną. „Okazały” zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN oznacza:

1. mający imponujące rozmiary
2. odznaczający się przepychem
   
   

zaś „wystawny”:

świadczący o zamożności.

Koszty na gastronomię ponoszone przez Spółkę w trakcie przedstawionych spotkań biznesowych nie mają, w opinii Wnioskodawcy, takiego charakteru. Dodatkowo celem ponoszonych wydatków nie jest wykreowanie wizerunku Spółki ani uwypuklenie zasobności, majętności firmy czy okazanie wystawności jako biznespartnera, ale zachowanie powszechnie przyjętych standardów zachowań. Taki cel ponoszonych wydatków decyduje, zdaniem Spółki o tym, że nie mają one charakteru reprezentacyjnego, co zdaniem Wnioskodawcy potwierdza dodatkowo forma spotkań, które nie są przejawem przepychu czy wystawności lecz mają na celu przeprowadzenie rozmów biznesowych w sposób uznany za kanon kultury.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka odniosła się do treści wyroku sądu WSA w Warszawie z dnia 21 stycznia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 1597/08): „nie wszystkie działania podejmowane na zewnątrz w kierunku potencjalnych klientów mogą być potraktowane jako reprezentacja gdyż w tak określonych działaniach mieszczą się również inne przedsięwzięcia z zakresu marketingu, reklamy promocji, itd. Konieczne jest tu aby głównym celem takiego działania było zaprezentowanie podmiotu - jego wystawności, okazałości, wysokiego standardu”.

Ad. 2

Zdaniem Spółki podatek VAT naliczony nie podlegający odliczeniu zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów usług dotyczący zakupu usług gastronomicznych w związku z rozmowami biznesowymi stanowi koszt uzyskania przychodu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki na usługi gastronomiczne w przedstawionym stanie prawnym, jak wykazano w ad.1, zdaniem Wnioskodawcy, wypełniają podstawową przesłankę z art. 15 związku poniesionych kosztów z przychodami, a co za tym idzie podatek VAT nie podlegający odliczeniu również. Ostatecznie możliwość do zaliczenia w koszty podatkowe podatku naliczonego w sytuacji, gdy podatnikowi nie przysługuje odliczenie, co ma miejsce właśnie w przypadku nabycia usług gastronomicznych, potwierdza literalne brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 46) a). W opinii Wnioskodawcy ma on prawo na podstawie tego przepisu zaliczyć go do kosztów podatkowych, gdyż nie powiększa on wartości środka trwałego ani wartości niematerialnej i prawnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup usług gastronomicznych w związku z odbywaniem spotkań biznesowych za nieprawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług nie podlegającego odliczeniu od zakupu usług gastronomicznych za prawidłowe.
  
  

Odpowiedź na pytanie nr 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wobec braku legalnej definicji pojęć reprezentacja i reklama za celowe należy uznać odwołanie się do ich wykładni językowej.

„Słownik języka polskiego” pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć należy, iż reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej służące stworzeniu oczekiwanego wizerunku podatnika, a także ułatwieniu zawarcia umowy lub stworzeniu korzystnych warunków jej zawarcia. Obejmuje ona swym pojęciem działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane z utrzymaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów. Zatem celem wydatków na reprezentację jest m.in. stworzenie i utrwalenie właściwego wizerunku firmy, profesjonalizmu poprzez np. sposób podejmowania kontrahentów, poczęstunek, czy wręczanie upominków.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

W komentarzu pt. „Podatek dochodowy od osób prawnych” pod red. J. Marciniuka (Warszawa 2008, Wydawnictwo C.H.Beck) autorzy wskazali na przykładowe wydatki na reprezentację, do których zaliczono m.in.: koszty poczęstunku gości podmiotu gospodarczego, uczestników konferencji, przyjęć i posiedzeń, koszty poczęstunków z okazji świąt branżowych, państwowych, wręczania nagród i odznaczeń; koszty imprez artystycznych organizowanych z okazji uroczystości, zakupy kwiatów do dekoracji pomieszczeń oraz przeznaczonych do wręczania określonym osobom; kosztów uczestnictwa na zewnątrz firmy w przyjęciach, spotkaniach, posiedzeniach, konferencjach, zjazdach i innych imprezach organizowanych okazjonalnie lub na okoliczność świąt, rocznic i celowych przedsięwzięć reprezentacyjnych, również w imprezach towarzyszących, w tym także koszty wyjazdów zagranicznych związanych z reprezentowaniem firmy w tych imprezach (…).

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Spółka utrzymuje stałe kontakty biznesowe zarówno z krajowymi jak i zagranicznymi kooperantami, co umożliwia m.in. efektywne zarządzanie, bieżące monitorowanie efektywności współpracy, kontrolę rzetelności dokonywanych zakupów. Kontakty z kontrahentami utrzymywane są zarówno z zastosowaniem łącza internetowego, telefonu, jak poprzez osobiste spotkania, dzięki którym możliwe jest wykorzystanie umiejętności negocjacyjnych reprezentantów Spółki w celu ustalenia korzystnych warunków współpracy, prezentację oferty Spółki, omówienie warunków obecnej i przyszłej współpracy. Spotkania z kooperantami odbywają się zarówno w Warszawie gdzie Spółka ma swoją siedzibę, jak również na terenie innych miast, regionów Polski, które są obszarem działania przedstawicieli handlowych Spółki. Spotkania biznesowe w Warszawie to w dużej mierze spotkania z przedstawicielami firm zagranicznych, których głównym celem jest renegocjacja warunków kontraktu, omówienie dotychczasowej współpracy, ustalenia dotyczące relacji biznesowych na kolejny okres obowiązywania zawartych umów. Z uwagi na wagę odbywanych rozmów i zakres omawianych spraw, a w przypadku wizyty z zagranicy również ograniczony czas na wizytę kontrahentów w Polsce trwają one kilka godzin lub nawet cały dzień (do późnych godzin wieczornych). Spółka uznaje wówczas za niestosowne „przetrzymywanie” kontrahenta w siedzibie Spółki, gdzie nie dysponuje odpowiednimi warunkami do zorganizowania odpowiedniego posiłku dla biznes partnerów ani do zapewnienia im podstawowego przy spożywaniu komfortu w związku z czym zaprasza ich na lunch do restauracji. Spotkanie w restauracji jest powszechnie spotykaną praktyką i niezaproszenie biznes partnera na posiłek w odpowiednio do tego przystosowanym lokalu a w szczególności gości z zagranicy będących w dalekiej podróży wpłynęłoby, zdaniem Spółki, na jakość prowadzonych rozmów, przez co trudniejsze byłoby wynegocjowanie korzystnych warunków współpracy. Wizyta w restauracji nie ma charakteru przyjęcia ani specjalnie zorganizowanej imprezy; poczęstunek nie jest ani wystawny ani okazały gdyż nie ma na celu okazania zasobności ani nie jest formą zaprezentowania Spółki i jej klasy w relacjach biznesowych.

Spotkania na terenie innym niż miasto gdzie, Spółka ma siedzibę to przede wszystkim spotkania przedstawicieli handlowych zatrudnionych przez Spółkę na umowę o pracę, działających na określonym obszarze, regionie Polski.

Zakres obowiązków przedstawiciela handlowego to przede wszystkim: wyszukiwanie potencjalnych klientów w przydzielonym regionie kraju, prowadzenie negocjacji z klientem, utrzymywanie kontaktu z potencjalnymi i obecnymi odbiorcami, prezentacja oferty firmy, prowadzenie dokumentacji handlowej. Z uwagi na specyfikę i miejsce pracy handlowców (z dala od miejsc prowadzenia działalności przez Spółkę w której są zatrudnieni; często ich miejscem pracy jest po prostu ich lokal mieszkalny) w celu osobistej prezentacji oferty Spółki przedstawiciel handlowy nie mając możliwości zorganizowania takiej prezentacji w biurze Spółki organizuje spotkanie z Klientem bądź w jego siedzibie bądź jeśli to z jakichś względów niemożliwe - w lokalu gastronomicznym, gdzie, jak wskazuje Wnioskodawca, nie jest możliwe z uwagi na miejsce jak i podstawowe zasady kultury osobistej odbycie rozmów handlowych bez zaproszenia klienta na poczęstunek.

Wydatki ponoszone w związku z zakupem posiłków w restauracji dokumentowane są fakturami na zakup usług gastronomicznych wystawianych na Spółkę. Każdy taki dokument wraz z opisem pozwalającym na ustalenie przy jakiej okazji był poniesiony zostaje przedłożony przez osobę uprawnioną do kontaktów z kontrahentami do akceptacji członka Zarządu, który każdorazowo ocenia zasadność i racjonalność poniesionego wydatku dokonując jego akceptacji w tym względzie poprzez podpisanie przedłożonego dokumentu. Tylko uznane przez zarząd wydatki są podstawą do ujęcia ich w księgach Spółki.

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionych w stanie faktycznym okoliczności, należy stwierdzić, iż wydatki na zakup usług gastronomicznych, w związku z odbywaniem spotkań biznesowych poza siedzibą Spółki (np. w restauracjach), stanowią wydatki o typowo reprezentacyjnym charakterze i jako takie nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów, w związku z ustawowym wyłączeniem na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy.

Jest oczywiste, że sposób podejmowania klientów, warunki w jakich się odbywa spotkanie z kontrahentem ma przełożenie na sposób w jaki jest postrzegana firma organizująca spotkanie. A zatem ich charakter bezsprzecznie świadczy o kreowaniu pozytywnego wizerunku firmy, czyli kształtowaniu lepszego postrzegania Spółki na zewnątrz.

Powoływanie się Wnioskodawcy na okoliczność, iż tego typu spotkania stanowią powszechną praktykę, a wizyta w restauracji nie ma charakteru przyjęcia, ani specjalnie zorganizowanej imprezy, nie odbiera tym działaniom cech reprezentacji. Należy wskazać, iż działania reprezentacyjne obejmują nie tylko imprezy czy spotkania organizowane z wielkim rozmachem, wystawne bankiety z ekskluzywnym menu. Nie chodzi bowiem o jednostkowy koszt poniesiony w związku organizacją spotkań z kontrahentami w restauracji, ale o cel, jaki zostanie dzięki takim spotkaniom osiągnięty przez Wnioskodawcę, w przedmiotowej sprawie jest to stworzenie oczekiwanego wizerunku firmy, ułatwienie zawarcia umowy bądź kontraktu, stworzenie miłej atmosfery podczas spotkań z kontrahentami, w której partner będzie czuł, że jest traktowany z szacunkiem, właściwie „ugoszczony”. Wydatki te w sposób pośredni promują firmę.

Wybór miejsca spotkania poza siedzibą Wnioskodawcy jest zatem autonomicznym wyborem i wiąże się ze stosowaną taktyką sprzedaży, negocjacji biznesowych itp. Spotkania tego typu - czy to przy kawie, drobnym poczęstunku, obiedzie lub kolacji są „usługami gastronomicznymi”, które odbywają się dla ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia w restauracjach, a zatem noszą znamiona reprezentacji, ponieważ wpływają na stworzenie dobrego wizerunku firmy, wykazaniu zasobności i profesjonalizmu.

Podsumowując, wydatki poniesione przez Spółkę na zakup usług gastronomicznych w związku z organizacją spotkań biznesowych poza siedzibą Wnioskodawcy (np. w restauracji) są wydatkami o charakterze reprezentacyjnym i zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Odpowiedź na pytanie nr 2.

Art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się również, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej oraz osobie fizycznej, wykonującej samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Od zasady nieuznawania podatku od towarów i usług za koszt uzyskania przychodów ustawodawca przewidział jednak pewne wyjątki. Na mocy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a, tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Jeżeli podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, a naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, podatnik będzie uprawniony na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę podatku naliczonego od towarów i usług, który na mocy przepisu art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług nie podlega odliczeniu od kwoty podatku VAT należnego podatnika.

Obowiązujące przepisy regulują wprost szczególne sytuacje, w których podatnik ma prawo zaliczyć podatek od towarów i usług do kosztów podatkowych. Pomimo, iż jak wykazano powyżej wydatki w kwocie netto poniesione przez Spółkę na zakup usług gastronomicznych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 28 updop), to jednak naliczony podatek od towarów i usług jest kosztem podatkowym, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenia kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, niezależnie od charakteru wydatków, których dotyczy ten podatek (art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop).

Reasumując, kwota podatku VAT nie podlegająca odliczeniu od zakupu usługi gastronomicznej na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi koszt uzyskania przychodu w myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo należy wskazać, iż niniejsza interpretacja przepisów prawa podatkowego wydana została – zgodnie z treścią złożonego wniosku ORD-IN – w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych i nie rozstrzyga kwestii podatku dochodowego od towarów i usług.

W celu uzyskania stanowiska w sprawie możliwości obniżenia podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony od wydatków na usługi gastronomiczne Spółka może zwrócić się do tut. Organu z wnioskiem o wydanie odrębnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.