Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1493/12/SK
z 13 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 30 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z otrzymaniem faktury korygującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie w zakresie skutków podatkowych związanych z otrzymaniem faktury korygującej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W czerwcu 2011 r. Wnioskodawczyni zakupiła piec konwekcyjno-parowy za kwotę 30.990,00 zł. Do 10 września 2012 r. piec był wykorzystywany w działalności prowadzonej przez Wnioskodawczynię. Piec został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych i był amortyzowany stawką liniową 14% w skali roku. We wrześniu 2012 r., Wnioskodawczyni zwróciła piec dostawcy w związku z jego awarią i otrzymała fakturę korygującą, opiewającą na kwotę 30.990,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Jak powinnam rozliczyć fakturę korygującą w podatkowej księdze przychodów i rozchodów? Jaką odjąć kwotę i za jaki miesiąc?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna ujmować faktury korygującej w książce przychodów i rozchodów, ponieważ zakupiony piec był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej (restauracji). Wnioskodawczyni amortyzowała go liniowo, dokonane odpisy amortyzacyjne były kosztem uzyskania przychodu przez prawie półtora roku (przez półtora roku amortyzacja pieca była wliczana do kosztów, a piec w tym czasie przyczyniał się do wzrostu przychodów Wnioskodawczyni). Niesłusznym więc byłoby Jej zdaniem korygowanie zapisów w księdze przychodów i rozchodów o wartość wynikającą z faktury korygującej, ponieważ w związku z osiągniętym przychodem poniosła koszty. Według Wnioskodawczyni ta część, która była amortyzowana dotyczyła osiągniętego w tym czasie przychodu (gdyby skorygowała koszty o zamortyzowaną część pieca, musiałaby również skorygować przychód).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku opisu faktycznego wynika, iż w czerwcu 2011 r. Wnioskodawczyni na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (restauracji), zakupiła piec konwekcyjno–parowy za kwotę 30.990 zł. Piec był wykorzystywany w prowadzonej działalności i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a następnie amortyzowany stawką liniową 14%. W związku z jego awarią, we wrześniu 2012 r. Wnioskodawczyni zwróciła ww. środek trwały i otrzymała fakturę korygującą wystawioną na całą kwotę zakupu - 30.990 zł.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż skoro strony pierwotnie (prawidłowo) zawartej transakcji uzgodniły, iż środek trwały zostanie zwrócony za zwrotem pierwotnie zapłaconej ceny sprzedaży, to dokonane od wartości początkowej tego środka trwałego odpisy amortyzacyjne, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej. W przedstawionej sprawie otrzymanie faktury korygującej i pierwotnie zapłaconej ceny sprzedaży, oznacza w istocie nie tyle, że poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki zostały jej zwrócone „w jakiejkolwiek formie”, lecz że wydatków tych w istocie w sensie ekonomicznym w ogóle nie poniosła. Zatem Wnioskodawczyni winna dokonać stosownej korekty kosztów uzyskania przychodów o dokonane i zaliczone do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne.

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152 poz. 1475 ze zm.). Zgodnie z § 11 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia, podatnik jest obowiązany prowadzić księgę rzetelnie i w sposób niewadliwy. Przy czym, za niewadliwą uważa się księgę prowadzoną zgodnie z przepisami rozporządzenia i objaśnieniami do wzoru księgi.

W myśl natomiast § 12 ust. 2 ww. rozporządzenia, stwierdzone błędy w zapisach poprawia się przez:

1. skreślenie dotychczasowej treści i wpisanie nowej, z zachowaniem czytelności błędnego zapisu, oraz podpisanie poprawki i umieszczenie daty dokonania poprawki lub
2. wprowadzenie do księgi niewpisanych dowodów lub dowodów zawierających korekty błędnych zapisów. Zapisy zmniejszające przychody lub koszty mogą być dokonywane ze znakiem minus (-) lub kolorem czerwonym.
   
   

W świetle ww. przepisów, konieczność dokonania korekty kosztów podatkowych skutkuje również koniecznością dokonania (we wskazany w tych przepisach sposób) korekty zapisów w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów, w tych miesiącach, w których odpisy amortyzacyjne zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Niezbędnym jest również dokonanie korekty złożonego(ych) zeznania(ń) podatkowego(ych) w którym(ych) przedmiotowe koszty zostały wykazane w zawyżonej wysokości.

W świetle powyższe przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.