INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2010 r. (data wpływu 4 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją spotkań z kontrahentami w części dotyczącej:

• spotkań biznesowych z kontrahentami w siedzibie prowadzonej działalności gospodarczej - jest prawidłowe,
• spotkań biznesowych z kontrahentami w restauracji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze spotkaniami z kontrahentami w biurze Spółki oraz poza jej siedzibą.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej „Strona”) jest komandytariuszem spółki osobowej: x Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa (dalej „Spółka”), która od lat zajmuje się sprzedażą asortymentu budowlanego. Sprzedaż towarów jest dokonywana przez Spółkę m.in. poprzez markety, hurtownie, centra dystrybucyjne w kraju i zagranicą. Spółka celem zwiększenia wartości swojej sprzedaży oraz ugruntowania wśród klientów znajomości loga x własnych marek: x i x - zamierza podjąć wobec swoich klientów szereg działań marketingowych, m.in. Spółka ponosi również koszty usług gastronomicznych związanych ze spotkaniami przedstawicieli handlowych Spółki z jej kontrahentami. Zdarza się, że spotkanie z kontrahentem ma miejsce poza biurem Spółki, gdyż przedstawiciel Spółki proponuje kontrahentowi spotkanie w restauracji. Przedstawiciel Spółki zapraszając danego kontrahenta do restauracji płaci za takie spotkanie (za kawę, herbatę, obiad, czy kolację), gdyż tego wymagają zasady dobrego wychowania. Trudno byłoby bowiem wymagać od zaproszonego kontrahenta, aby sam uregulował swój rachunek. Powszechnie przyjętą zasadą jest to, że osoba zapraszająca do restauracji ponosi koszt takiego spotkania, W konsekwencji, Spółka ponosi koszt posiłku (np. lunchu, obiadu, czy kolacji). Spotkania takie mają charakter okazjonalny. Zdarzają się zwłaszcza w sytuacji, gdy kontrahenci Spółki nie prowadzą działalności w miejscowości, w którym Spółka posiada biuro. Kontrahentami Spółki są często osoby prowadzące składy budowlane, hurtownie, markety itp. W obiektach tych często nie ma sali konferencyjnej, czy wydzielonego pomieszczenia w którym można prowadzić negocjacje handlowe, czy omawiać warunki współpracy. Zdarza się też, że kontrahent proponuje spotkanie w restauracji zamiast w biurze Spółki z uwagi na łatwiejszy dojazd, chęć odbycia spotkania na „neutralnym gruncie” itp. W czasie spotkania w restauracji zamawiane są posiłki z menu, Spotkanie w restauracji nie ma charakteru wytwornej I okazałej kolacji (obiadu czy lunchu), czy specjalnie zorganizowanej imprezy i nie wiąże się to z chęcią zaimponowania kontrahentowi okazałością czy wystawnością. Organizując spotkanie Spółka chce przede wszystkim omówić bieżące sprawy biznesowe. Celem, dla którego organizowane jest spotkanie, nie jest chęć okazania przepychu, gdyż posiłek serwowany w restauracji nie jest szczególnie „okazały”, czy „wytworny”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze spotkaniami z kontrahentami w biurze Spółki oraz poza jej siedzibą.

Czy wydatki poniesione przez Spółkę na spotkania z kontrahentami w siedzibie Spółki oraz poza nią stanowią koszt uzyskania przychodu dla Strony w rozumieniu art. 22 ust. 1 updof, w tej części w jakiej - zgodnie z art. 8 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 1 updof - jest on określany (przyporządkowany Stronie) proporcjonalnie do udziału w zysku posiadanym przez Stronę w Spółce...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), przychody Strony z udziału w Spółce określa się proporcjonalnie do jej prawa w udziale w zysku. Zgodnie z ust. 2 pkt 1 tego przepisu zasadę tą stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów podatkowych i kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodu oraz strat Zatem Strona jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, obowiązanym w takiej sytuacji do samodzielnego rozliczenia przychodów, kosztów oraz dochodu z tytułu udziału w Spółce. Strona, celem dokonania prawidłowego rozliczenia podatkowego musi zatem wiedzieć, czy wydatki ponoszone przez Spółkę (a Stronie przyporządkowane zgodnie z ww. przepisem) są kosztem podatkowym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 updof, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wątkiem wydatków wymienionych w art. 23. Zatem zaliczenie do kosztów podatkowych przez Stronę (zgodnie z regulacją zawartą w art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 updof) wydatków ponoszonych przez Spółkę może nastąpić wówczas gdy:

1. nie zostały one wymienione w art. 23 updof, jako wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, oraz
2. istnieje związek tych wydatków z prowadzoną działalnością Spółki, a ich poniesienie charakteryzuje się m.in. celowością, tzn. poniesione wydatki powinny mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Ponadto, przez poniesienie kosztu w celu uzyskania przychodu należy uznać również koszt poniesiony w celu zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Zabezpieczenie czy też zachowanie źródła przychodów pozwoli na osiąganie w przyszłości przychodów z tego źródła. Jest to zatem działanie - chociaż nie bezpośrednio, ale jednak - w celu uzyskania przychodu.

Natomiast, przepis art. 23 ust. 1 pkt 23 updof stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodu kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Updof nie definiuje pojęcia reprezentacji. Aby pojęcie to zdefiniować można odwołać się do Słownika Wyrazów Obcych (PWN Warszawa 1980 r.) pod redakcją prof. dr Jana Tokarskiego, gdzie słowo „reprezentacja” oznacza m.in. wystawność, okazałość w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną danej osoby. Podobnie Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007) definiuje reprezentację jako; okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

W ten sposób również sądy dokonują wykładni słowa „reprezentacja”. Przykładowo w orzeczeniu NSA z 26.09.2000 r., sygn. akt SA 1994/99 stwierdzono „(…) reprezentacja jest to okazałość, wystawność, a w przypadku firmy „dobre” jej reprezentowanie, które może polegać na wystroju firmy, interesującym logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów (...)”. Podobnie NSA stwierdził w wyroku z 6.05.1998 r. (sygn. akt SA/Sz 1412/97). Z kolei w wyroku WSA z dnia 21.05.2009 r. sygn. akt I SA/Wr 101/09 zauważono: „Podzielić należy także pogląd wyrażony w wyroku WSA w W-wie z dnia 19 listopada 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 1307/08, niepubl.), że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy”.

Bardzo ciekawy pogląd w tym zakresie został wyrażony również w wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 16.03.2010 r., sygn. akt I SA/Bd 17/10. WSA zauważył m.in.: „Zdaniem Sądu cel poniesienia kosztów i ich wystawny charakter decyduje o uznaniu wydatków za koszty reprezentacyjne. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają z pewnością charakter reprezentacyjny. Ustawodawca w cyt. przepisie wskazuje jedynie koszty przykładowe, wyliczając, iż chodzi tu o usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. A zatem zdaniem Sądu przepis ten nie obejmuje wszystkich wydatków reprezentacyjnych. Wymienione powyżej wydatki nie zawsze będą wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny (...). W opinii Sądu aby określone wydatki zostały uznane za reprezentacje muszą wychodzić poza ustalone normy czy zwyczaje, mieć istotnie charakter wytworności i wystawności a celem ich poniesienia jest wyłącznie kreowanie wizerunku firmy (...). Reasumując należy stwierdzić, że nie każdy wydatek poniesiony na usługi gastronomiczne, zakup żywności czy napojów ma charakter reprezentacyjny”.

Tożsamy pogląd wyrażono w wyroku WSA w W-wie z dnia 12.06.2006 r. (sygn. III SA/Wa 157/08). W świetle powyższego sposób rozumienia i definiowania reprezentacji niewiele się zmienił na przestrzeni lat. Najczęściej Sądy administracyjne w swoich orzeczeniach:

1. odwołują się do tej samej definicji słownikowej słowa „reprezentacja”, rozumianej jako: „wystawność, okazałość w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną danej osoby”,
2. wskazują że w przypadku firmy: „dobre” jej reprezentowanie, może polegać na wystroju firmy (wizerunku), interesującym logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów, utrzymywaniu dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, są z nim w sposób pośredni powiązane. Akcentuje się przy tym, że aby określone wydatki zostały uznane za reprezentację muszą wychodzić poza ustalone normy czy zwyczaje, mieć istotnie charakter wytworności i wystawności a celem ich poniesienia jest wyłącznie kreowanie wizerunku firmy,
3. podkreślają, że istotny jest cel poniesienia wydatku, który decyduje o uznaniu ich za koszty reprezentacyjne. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie odpowiedniego obrazu podatnika, to koszty te mają z pewnością charakter reprezentacyjny. Ważnym przy ocenie jest całokształt okoliczności faktycznych konkretnej sprawy,
4. stoją na stanowisku, że przykładowo wskazane w przepisach updof koszty reprezentacji: „usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych” nie zawsze będą wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami podatkowymi tylko wtedy, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty usług gastronomicznych związanych ze spotkaniami przedstawicieli handlowych Spółki z jej kontrahentami stanowią koszt podatkowy w rozumieniu art. 22 ust. 1 updof, gdyż wydatki te są ponoszone w celu uzyskania przychodu. Spotkania w restauracji nie mają charakteru wytwornej i okazałej kolacji (obiadu czy lunchu), czy specjalnie zorganizowanej imprezy i nie wiąże się to z chęcią zaimponowania kontrahentowi okazałością czy wystawnością. Organizując spotkanie Spółka chce przede wszystkim omówić bieżące sprawy biznesowe. Celem, dla którego organizowane jest spotkanie, nie jest więc chęć okazania przepychu, gdyż posiłek serwowany w restauracji nie jest szczególnie „okazały, czy „wytworny”.

Słuszność powyższego poglądu potwierdza interpretacja indywidualna wydana w przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. (nr IPPB5/4240-24/09-2/AM), w której stwierdzono m.in.:

„Zaproszenie kontrahenta na kawę, „zwykły” lunch, czy obiad do restauracji nie jest działaniem o charakterze nadzwyczajnym. Jest to powszechnie spotykana praktyka. Posiłek spożywany w restauracji nie jest „okazały” ani „wykwintny”, bo powodem organizacji spotkania w restauracji nie jest chęć zaimponowania kontrahentowi okazałością czy wystawnością. Tym samym brak podstaw aby uznać, iż ponoszone przez Spółkę wydatki związane z organizacją spotkań z kontrahentami spełniały przesłanki wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28, wyłączające je z kosztów uzyskania przychodów”.

Interpretacja ta wprawdzie dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych, niemniej ze względu na identyczność treści art. 16 ust. 1 pkt 28 updop i art. 23 ust. 1 pkt 23 updof jest ona aktualna również na gruncie updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części dotyczącej:

• spotkań biznesowych z kontrahentami w siedzibie prowadzonej działalności gospodarczej uznaje się za prawidłowe,
• spotkań biznesowych z kontrahentami w restauracji uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje terminu „reprezentacja”, dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową. Przez reprezentację rozumie się „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną” - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007).

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojecie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Z przedstawionych informacji wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej – komandytariuszem. Spółka ponosi koszty usług gastronomicznych związanych ze spotkaniami przedstawicieli handlowych Spółki z jej kontrahentami. Zdarza się, że spotkanie z kontrahentem ma miejsce poza biurem Spółki. W konsekwencji, Spółka ponosi koszt posiłku (np. lunchu, obiadu, czy kolacji). Spotkania takie mają charakter okazjonalny.

Celem, dla którego organizowane jest spotkanie, nie jest chęć okazania przepychu, gdyż posiłek serwowany w restauracji nie jest szczególnie „okazały”, czy „wytworny”.

W kontekście zdefiniowanego pojęcia reprezentacji oraz analizy przytoczonego art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy jednoznacznie wynika, iż ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki podczas spotkań biznesowych z kontrahentami i klientami w restauracjach i kawiarniach (odbywających się poza siedzibą prowadzonej działalności gospodarczej), wiążą się z kreowaniem i utrwalaniem pozytywnego wizerunku firmy, a zatem nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Możliwość skorzystania z posiłków czy napojów oferowanych w menu restauracji lub kawiarni bez wątpienia ma na celu stworzenie oczekiwanego, pozytywnego wizerunku firmy, (podnosi jej prestiż) a tym samym lepsze postrzeganie przedsiębiorcy w stosunku do pozostałych podmiotów gospodarczych z danej branży (spotkania biznesowe odbywają we własnym zakresie, w swojej siedzibie lub u klienta). W odróżnieniu od spotkań organizowanych w siedzibach podmiotów gospodarczych, w przypadku spotkań biznesowych w restauracji trudno mówić o braku chęci wyeksponowania zasobności podmiotu gospodarczego zaś podawanym tam posiłkom (zwłaszcza w postaci lunchu, obiadu lub kolacji) odmówić cech okazałości i wystawności.

Charakter ponoszonych wydatków – zdaniem tut. Organu - na posiłki w restauracjach bezsprzecznie świadczy o zamiarze kreowania pozytywnego wizerunku firmy, czyli lepszego jej postrzegania na zewnątrz w porównaniu z podmiotami gospodarczymi świadczącymi lub oferującymi podobne usługi bądź produkty. Powyższej oceny nie zmienia również subiektywne przekonanie podatnika, iż celem, dla którego organizowane są spotkania w restauracjach nie jest chęć okazania przepychu ani kształtowanie wizerunku firmy.

Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska należy stwierdzić, że wydatki na drobny poczęstunek (np. kawę, herbatę, słodycze) podczas spotkań z kontrahentami w biurze prowadzonej działalności gospodarczej, jeśli nie noszą znamion wystawności, są zwyczajowo przyjęte i jako wydatki nie wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów – w zw. z art. 8 ust. 2 pkt 1.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

W kontekście zdefiniowanego wyżej pojęcia reprezentacji oraz z analizy przytoczonego art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy, jednoznacznie wynika, iż ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na lunch, obiad czy kolację w trakcie spotkań z kontrahentami w restauracjach podczas spotkań biznesowych (odbywających się poza siedzibą prowadzonej działalności gospodarczej), wiążą się z kreowaniem i utrwalaniem pozytywnego wizerunku firmy, a zatem nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Reasumując, wydatki na drobny poczęstunek podawany podczas spotkań z kontrahentami w biurze Wnioskodawcy mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wydatki ponoszone na posiłki oraz napoje w restauracji podczas spotkań z kontrahentami, mają cechy reprezentacji i w związku z tym nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych wniosek rozstrzygnięto interpretacjami indywidualnymi z dnia 3 września 2010 r. nr ILPB1/415-657/10-2/AG, ILPB1/415-657/10-3/AG, ILPB1/415-657/10-4/AG, ILPB1/415-657/10-5/AG, ILPB1/415-657/10-6/AG, ILPB1/415-657/10-7/AG, ILPB1/415-657/10-8/AG, ILPB1/415-657/10-9/AG, ILPB1/415-657/10-10/AG, ILPB1/415-657/10-11/AG, ILPB1/415-657/10-12/AG, ILPB1/415-657/10-13/AG, ILPB1/415-657/10-14/AG, ILPB1/415-657/10-15/AG, ILPB1/415-657/10-16/AG, ILPB1/415-657/10-17/AG, ILPB1/415-657/10-18/AG, ILPB1/415-657/10-19/AG, ILPB1/415-657/10-20/AG, ILPB1/415-657/10-21/AG, ILPB1/415-657/10-22/AG.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.