INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 26 kwietnia 2010r.), uzupełnionym w dniu 30 czerwca 2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymywania świadczeń pieniężnych wypłacanych na zaspokojenie potrzeb rodziny - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymywania świadczeń pieniężnych wypłacanych na zaspokojenie potrzeb rodziny.

Z uwagi na stwierdzone braki formalne, pismem z dnia 18 czerwca 2010r. Znak: IBPB II/1/415-464/10/ŚS, wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono w dniu 30 czerwca 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od października 2008r. mieszka z dwojgiem nieletnich dzieci w K. Mąż wnioskodawczyni mieszka i pracuje w Z. Od dnia 24 września 2008r. toczy się rozprawa rozwodowa przed Sądem Okręgowym w K. Wydział XI Cywilno-Rodzinny. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż nie ma z mężem orzeczenia o separacji ani o rozdzielności majątkowej. W dniu 23 lipca 2009r. Sąd Okręgowy wydał postanowienie, na mocy którego postanowił na czas trwania postępowania udzielić zabezpieczenia w ten sposób, iż zobowiązał pozwanego męża wnioskodawczyni do łożenia tytułem przyczyniania się do zaspokojenia potrzeb rodziny: na rzecz syna urodzonego 28 kwietnia 1998r. kwoty 6 000 zł miesięcznie i na rzecz córki urodzonej 04 grudnia 2002r. po 4 000 zł. miesięcznie. Wnioskodawczyni złożyła apelację do Sądu Apelacyjnego w K. Wydział I Cywilny o rozszerzenia postanowienia o zabezpieczeniu i uwzględnieniu potrzeb wnioskodawczyni jako żony. W dniu 03 listopada 2009r. Sąd Apelacyjny w K. postanowił zmienić postanowienie z dnia 23 lipca 2009r. w przedmiocie zabezpieczenia potrzeb rodziny i zobowiązał dodatkowo męża wnioskodawczyni do przyczyniania do zaspokojenia potrzeb rodziny kwotą 5 000 zł miesięcznie płatną z góry do dnia 10-tego każdego miesiąca do rąk wnioskodawczyni. Obecnie wnioskodawczyni wraz z dziećmi otrzymuje kwotę 15 000 zł miesięcznie.

Wnioskodawczyni prosi o wyjaśnienie kwestii opodatkowania świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny w trakcie procesu rozwodowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy powyżej wskazana kwota podlega opodatkowaniu w jakiejkolwiek części, czy wobec faktu, iż powyższa kwota przekazywana jest w ramach nadal istniejącej wspólności majątkowej (małżeńskiej) nie będzie podlegała opodatkowaniu...

Zdaniem wnioskodawczyni z informacji, które uzyskała wynika, iż przepisy w sposób precyzyjny wskazują, iż alimenty na rzecz dzieci są zwolnione z opodatkowania. Brak jest natomiast jednoznacznego uregulowania kwestii zabezpieczenia majątkowego przyczyniania się do zaspokojenia potrzeb całej rodziny w tym również żony w okresie przed orzeczeniem rozwodu i w trakcie trwania wspólności ustawowej. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż wydanie interpretacji w tym przypadku jest konieczne dla prawidłowego rozliczenia podatkowego.

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawczyni stwierdziła, iż opodatkowaniu podlegają jedynie te świadczenia, które wypłacane są na ręce drugiego małżonka po orzeczeniu rozwodu (czyli z chwilą całkowitego ustania pożycia). W sytuacji gdy małżonkowie nawet w czasie toczącego się postępowania rozwodowego nadal formalnie pozostają w związku małżeńskim, wynagrodzenie za pracę wypłacane przez jednego z małżonków drugiemu nie jest zdaniem wnioskodawczyni przychodem z innego źródła dla drugiego małżonka, lecz stanowi jedynie przesunięcie środków majątkowych w ramach tej samej wspólności majątkowej. Powyższe świadczenie stanowi wspólny dorobek małżonków. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż odprowadzenie podatku dochodowego po raz pierwszy przez małżonka, któremu wynagrodzenie przysługuje, a po raz drugi przez małżonka otrzymującego świadczenie na zabezpieczenie alimentów stanowiłoby wg wnioskodawczyni niesłusznie podwójne opodatkowanie. Wnioskodawczyni powołała się również na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 18 stycznia 2007r. (II FSK 159/06) oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w wyroku z dnia 21 lutego 2007r. (sygn. akt III SA/Wa 3481/06). Podsumowując wnioskodawczyni stwierdziła, iż powyższe świadczenie nie podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania wynikająca z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano podatku.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2007r.) przepisów tej ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Zgodnie bowiem z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964r. Nr 9 poz. 59 ze zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast stosownie do art. 31 § 2 ww. ustawy do majątku wspólnego należą w szczególności:

1. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
2. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,
3. środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków.
   
   

Obowiązek zaspokajania potrzeb rodziny został uregulowany w art. 27 i 28 cyt. ustawy. Jego celem jest zapewnienie środków materialnych umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb poszczególnych członków przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Stosownie do treści art. 27 ww. ustawy, oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Obowiązek ten – jako wynikający z przepisu bezwzględnie obowiązującego – powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależy od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny. Określenie, iż każdy z małżonków ma się przyczynić do zaspokojenia potrzeb rodziny oznacza, że realizacji tego obowiązku można dochodzić drogą prawną.

Jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, wówczas, zgodnie z treścią art. 28 § 1 ww. ustawy, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni nie jest z mężemw separacji i nie istnieje między nimi rozdzielność majątkowa. Od dnia 24 września 2008r. toczy się rozprawa rozwodowa przed Sądem Okręgowym w K. Wydział XI Cywilno-Rodzinny. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż w dniu 23 lipca 2009r. Sąd Okręgowy wydał postanowienie o zabezpieczeniu potrzeb rodziny, z którego wynika, iż na czas trwania postępowania zobowiązał pozwanego męża wnioskodawczyni do łożenia na rzecz syna kwotę 6.000 zł miesięcznie i na rzecz córki po 4.000 zł. miesięcznie. Wnioskodawczyni złożyła apelację do Sądu Apelacyjnego w K. Wydział I Cywilny o rozszerzenie postanowienia o zabezpieczeniu i uwzględnieniu potrzeb wnioskodawczyni jako żony. W dniu 03 listopada 2009r. Sąd Apelacyjny w K. postanowił zmienić postanowienie z dnia 23 lipca 2009r. w przedmiocie zabezpieczenia potrzeb rodziny i zobowiązał dodatkowo męża wnioskodawczyni do przyczynienia się do zaspokajania potrzeb rodziny kwotą 5. 000 zł miesięcznie płatną z góry do dnia 10-tego każdego miesiąca do rąk wnioskodawczyni.

Reasumując stwierdzić należy, iż otrzymywane przez wnioskodawczynię na mocy postanowienia sądu świadczenie (cała otrzymywana kwota) na zaspokojenie potrzeb rodziny (dzieci i swoich) podczas trwania procesu rozwodowego, w sytuacji istnienia pomiędzy wnioskodawczynią i jej mężem wspólności majątkowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.