INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2010r. (data wpływu do Organu 22 lutego 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z opłatą za szkolenie pracownika na aplikacji radcowskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2010r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z opłatą za szkolenie pracownika na aplikacji radcowskiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wykonujący zawód adwokata w kancelarii adwokackiej zatrudnia na podstawie umowy o pracę pracownika odbywającego od dnia 07 stycznia 2010r. aplikację radcowską. Zobowiązał się opłacać koszty aplikacji radcowskiej pracownika. Zgodnie z ustawą z dnia 06 lipca 1982r. o radcach prawnych, aplikacja jest odpłatna. Szkolenie aplikantów organizowane jest przez właściwą Okręgową Izbę Radców Prawnych, natomiast przynależność aplikantów do samorządu zawodowego jest obligatoryjna. Aplikacja radcowska jest formą szkolenia zawodowego, z której może skorzystać pracownik celem uzyskania wyższych kwalifikacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca wykonujący zawód adwokata, pokrywający koszty szkolenia zawodowego pracownika, będącego aplikantem radcowskim może zaliczyć koszty poniesione na opłatę za szkolenie na aplikacji radcowskiej do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, aplikacja radcowska jest szkoleniem podnoszącym kwalifikacje zawodowe pracownika, które jest ściśle związane z charakterem wykonywanej pracy.

Opłata za szkolenie pracownika na aplikacji radcowskiej uiszczana przez niego podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż umożliwia pracownikowi podniesienie kwalifikacji zawodowych. Wnioskodawca twierdzi, że nie stoi temu na przeszkodzie fakt, że wykonuje zawód adwokata, natomiast szkolenie pracownika odbywa się na aplikacji radcowskiej. Podkreśla, że szkolenie na aplikacji radcowskiej, które zamierza finansować ma ścisły związek z zakresem obowiązków pracownika wynikającym ze stosunku pracy oraz charakterem działalności Wnioskodawcy. W konsekwencji zdobyta przez pracownika wiedza będzie miała odzwierciedlenie w powstaniu lub wzroście przychodu Wnioskodawcy, np. poprzez wpływ na zakres lub jakość świadczonych przez Kancelarię usług. Ewentualnie zdobyta wiedza będzie miała wpływ na zachowanie źródła przychodu.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 04 marca 2009r. Znak: IPPB1/415-57/09-2/KS oraz
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 05 listopada 2008r. Znak: ITPB1/415-430/08/IG.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Wydatki związane z aplikacją radcowską pracownika nie są ujęte w katalogu zawartym w art. 23 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do obciążenia ich wartością kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego uprawnienia konieczne jest, by wydatek mógł przyczynić się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz by był prawidłowo udokumentowany.

Celowość ponoszenia tego rodzaju kosztów przez przedsiębiorcę jest uzasadniona, wynikającym z przepisów prawa pracy nakazem ułatwiania pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Jednakże, aby wydatki na podnoszenie kwalifikacji pracowniczych w postaci sfinansowania aplikacji radcowskiej pracownika mogły stanowić koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy – muszą mieć ścisły związek z zakresem obowiązków pracownika wynikającym ze stosunku pracy oraz charakterem działalności pracodawcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki dotyczą finansowania aplikacji radcowskiej pracownika kancelarii.

Wnioskodawca wskazał, iż aplikacja radcowska umożliwia pracownikowi podniesienie kwalifikacji zawodowych. Uważa, iż szkolenie na aplikacji radcowskiej ma ścisły związek z zakresem obowiązków pracownika wynikającym ze stosunku pracy oraz charakterem działalności Wnioskodawcy, a zdobyta przez pracownika wiedza będzie miała odzwierciedlenie w powstaniu lub wzroście przychodu z prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, np. poprzez wpływ na zakres lub jakość świadczonych przez Kancelarię usług. Ewentualnie zdobyta wiedza będzie miała również wpływ na zachowanie źródła przychodu.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że jeżeli aplikacja radcowska pracownika będzie bezpośrednio związana z zakresem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a zdobyta przez pracownika – aplikanta radcowskiego - wiedza będzie miała odzwierciedlenie w powstaniu lub wzroście przychodu pracodawcy (np. poprzez wpływ na zakres oraz jakość świadczonych przez firmę Wnioskodawcy usług), ewentualnie na zachowanie źródła tego przychodu, to wydatki związane z aplikacją radcowską pracownika mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić jednak należy, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków, tj. w przedmiotowej sprawie wydatków na aplikację radcowską pracownika w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (źródłem przychodów), jak również prawidłowe udokumentowanie poniesienia wydatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.