INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2010 r. (data wpływu 11 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe i stan faktyczny.

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Złożony wniosek w zakresie zaistniałego stanu faktycznego zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Posiada Pan firmę zajmującą się dzierżawą rusztowań, handlem elementami do rusztowań klinowych (choinkowych), wytwarzaniem - produkcją elementów rusztowań. Jest to firma jednoosobowa, czasami dwuosobowa – w razie potrzeb zatrudnia Pan spawacza na umowę. Kupując materiały takie jak: rura stalowa, płaskowniki, wpusty robi Pan zapas materiałów na okres około 1 roku. Cięcie stalowych podzespołów zlecane jest podwykonawcy, który wystawia faktury na usługę cięcia. Natomiast Pan wykonuje gotowy wyrób – spawając, malując, wożąc w razie potrzeb elementy do cynkowni. Firma nie produkuje wszystkich elementów do rusztowań, pozostałe są kupowane. Wykonuje Pan: stojak 2,0 m., stojak 1,0 m., rygiel 2,5 m., rygiel 2,0 m., drabinki, zakupuje zaś: podstawy regulowane, które później zostają ulepszane – spawane i cynkowane do nich zostają podkładki, stężenia, kotwy, zaciski, bortnice, krawężniki. W miarę potrzeb kupowane są także główne elementy tj. słupki, rygle, drabinki, które później zostają wydzierżawiane, a w razie zapotrzebowania odsprzedawane – wystawia Pan fakturę VAT. Zakupując podstawowe materiały głównie w okresie listopad i grudzień – kiedy materiały są w miarę tanie – robi Pan zapas na dłuższy czas. Później w miarę wolnego czasu i potrzeb na rynku, wykonywane są gotowe elementy rusztowań: słupki, rygle, drabinki i łącznie z zakupionymi gotowymi elementami odsprzedawane są w miarę potrzeb jak również dzierżawione. Odsprzedawane są także elementy kilkakrotnie już wydzierżawione (używane). Wszystkie czynności - kupowanie jak również sprzedawanie materiałów – zarówno nowe jak i stare oraz dzierżawienie są potwierdzane fakturami VAT. Kupując materiały pod koniec roku robi Pan duże zapasy, co stanowi dla niego opłacalny zakup. Powoduje to powstanie dużych strat w rocznym rozliczeniu, ale w późniejszym czasie sprzedając i dzierżawiąc wytworzone elementy, uzyskuje Pan zysk. Ceny poszczególnych elementów kształtują się różnie w zależności od bonifikaty: stojak 2,0 m. – 65 zł netto, stojak 1,0 m. – 42 zł netto, rygiel 2,5 m. – 43 zł netto, rygiel 0,9 m. – 22 zł netto, drabinka – 65 zł netto, podstawa – 40 zł netto, stężenie 76 zł netto, złącze krzyżowe – 15 zł netto, śruby – 8 zł netto, kotwy 0,6 m. – 18 zł netto. Dużo jest także przypadków wydzierżawienia rusztowań, które później zostają przywłaszczone, ukradzione. Toczą się sprawy w prokuraturze. Od roku opłaca Pan podatek dochodowy na zasadach ogólnych oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wyżej wymienione materiały księgowane są w poz. 13 księgi przychodów i rozchodów - pozostałe wydatki. Powyższych materiałów nie uwzględnia Pan w remanencie na koniec roku oraz nie wprowadza ich do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy dotychczasowy sposób księgowania jest prawidłowy...
2. Jeżeli nie, to jak powinien wyglądać prawidłowy sposób księgowania...

Zdaniem Wnioskodawcy, dotychczasowy sposób księgowania jest prawidłowy. Jednakże w chwili obecnej pojawiły się wątpliwości, z uwagi na dokonanie zakupu większej ilości towaru, co powoduje straty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

• nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

• nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

• ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.
  
  
• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środki transportu,

• inne przedmioty.
  
  
• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 22g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 22d ust. 1 tej ustawy).

Z kolei w myśl art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h - 22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h - 22m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, iż podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

1. nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
2. zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
   
   
   1. dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, lub
   2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 22h – 22m.

Natomiast gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł, podatnik jest obowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h – 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie dodać należy, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych (rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 22a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy , którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe, itp. Do tego typu obiektów należy zaliczyć również rusztowania składające się z szeregu pojedynczych elementów, które nie mogą funkcjonować samodzielnie.

Rusztowanie jest konstrukcją budowlaną tymczasową służącą do wielokrotnego użytku składającą się z wielu elementów. Poszczególne elementy rusztowania nie mogą funkcjonować oddzielnie, wymagają one montażu, instalowania i dopiero wówczas stanowią urządzenie (narzędzie) kompletne i zdatne do użytku.

Zgodnie z ww. Klasyfikacją Środków Trwałych rusztowania należy zatem zaliczyć do Grupy 8 rodzaj 808 – „Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie pozostałe”.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje oceny, czy dany składnik majątku jest kompletny i zdatny do użytku.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 24 ust. 2 ww. ustawy, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Natomiast w myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Zgodnie z § 17 ust. 1 ww. rozporządzenia zakup materiałów podstawowych oraz towarów handlowych musi być wpisany do księgi, z zastrzeżeniem § 30, niezwłocznie po ich otrzymaniu, najpóźniej przed przekazaniem do magazynu, przerobu lub sprzedaży.

Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów wskazują, że do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych wg cen zakupu przeznaczona jest kolumna 10. Natomiast do wpisywania pozostałych wydatków przeznaczona jest kolumna 13.

Według § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia towarami są: towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, półwyroby (półfabrykaty), wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki.

Natomiast w myśl lit. a) pkt 1 § 3 ww. rozporządzenia towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Stosownie do § 3 pkt 1 lit. b) ww. rozporządzenia materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi. Natomiast materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości (§ 3 pkt 1 lit. c) ww. rozporządzenia).

Jednocześnie w myśl § 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, określenie „cena zakupu” oznacza cenę, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku - wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika.

Natomiast zgodnie z § 3 pkt 3 tego rozporządzenia „cena nabycia” stanowi cenę zakupu składnika majątku powiększoną o koszty uboczne związane z zakupem towarów i składników majątku do chwili złożenia w magazynie według ich cen zakupu, a w szczególności koszty transportu, załadunku i wyładunku oraz ubezpieczenia w drodze.

Zgodnie z treścią § 27 ww. rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności. Podatnicy mogą także sporządzać spis z natury w innym terminie niż wskazany w § 27 ww. rozporządzenia. W takim przypadku ciąży na nich obowiązek zawiadomienia o zamiarze sporządzenia spisu właściwego naczelnika urzędu skarbowego (§ 28 ust. 4 ww. rozporządzenia). Sposób sporządzenia spisu i jego wyceny regulują przepisy § 28 i 29 ww. rozporządzenia.

Zatem w spisie tym należy również ująć również materiały zużyte do produkcji w toku. Niesprzedane elementy zależności od stopnia zaawansowania prac związanych z ich wytworzeniem będą produkcją w toku bądź wyrobami gotowymi podlegającymi spisowi z natury na koniec okresu sprawozdawczego i wycenie według kosztów wytworzenia. Składniki objęte remanentem wyłączone zostają z kosztów uzyskania przychodów danego okresu sprawozdawczego, w którym nie uzyskano przychodu z ich sprzedaży.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż prowadzi Pan pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie dzierżawy rusztowań, handlu elementami do rusztowań klinowych (choinkowych) oraz produkcji elementów rusztowań. W tym celu dokonuje Pan zakupu głównych elementów rusztowań oraz materiałów do ich produkcji. Również zleca Pan wykonanie niektórych prac związanych z wytworzeniem poszczególnych elementów tzw. podwykonawcom.

Mając zatem na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz wyżej przytoczone przepisy prawa wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie należy wyróżnić dwie sytuacje, dla których zasady ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów są odmienne, tj.:

• zakup i produkcję elementów rusztowań przeznaczonych na sprzedaż,

• zakup i produkcję elementów rusztowań przeznaczonych do wynajmu.

W sytuacji, gdy zakupione gotowe elementy rusztowań lub elementy wyprodukowane - będą przeznaczone do dalszej sprzedaży - to wydatki poniesione na zakup gotowych elementów jak i nakłady poniesione na ich wytworzenie (zakupione materiały jak i świadczone przez podwykonawców usługi), należy ująć w poz. 10 podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W sytuacji, gdy w roku podatkowym nie osiągnie Pan przychodu ze zbycia gotowych elementów rusztowań bądź ze zbycia elementów rusztowań wytworzonych we własnym zakresie, zobowiązany jest Pan do ich ujęcia w spisie z natury sporządzanym na koniec roku stosownie do art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku zakupionych lub wyprodukowanych elementów przeznaczonych do wydzierżawienia, a nie na sprzedaż, należy wyodrębnić dwa sposoby księgowania kosztów, tj.:

• jeżeli wartość danego kompletu będzie przekraczać 3.500 zł, a przewidywany okres jego wykorzystywania jest dłuższy niż rok, składnik majątku należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych w miesiącu oddania go do używania na podstawie umowy dzierżawy. Kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z art. 22a - 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

• jeżeli natomiast wartość początkowa danego kompletu, na który składają się poszczególne jego elementy, nie przekroczy 3.500 zł, to ma Pan możliwość wyboru, tj. zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków z nim związanych, bądź też uznania go za środek trwały i dokonania jednorazowej amortyzacji, bądź też dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami określonymi w art. 22h – 22m ww. ustawy. Wydatki, które są kosztami uzyskania przychodów, zgodnie z objaśnieniami do podatkowej księgi przychodów i rozchodów należy ująć w pozycji 13 podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Mając na uwadze powyższe, zajęte przez Pana stanowisko w zakresie sposobu ewidencjonowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wydatków poniesionych na zakup i produkcję elementów rusztowań, zarówno w przypadku przeznaczenia ich do dalszej sprzedaży jak i dzierżawy, uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.