INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 18 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości wyłudzonego towaru - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości wyłudzonego towaru.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi przedsiębiorstwo handlowe, zajmujące się sprzedażą detaliczną i hurtową farb, lakierów i materiałów budowlanych. Częstym, wymuszonym konkurencją rynkową, elementem umów sprzedaży jest odroczony termin płatności dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Wydanie towaru poprzedza weryfikacja kupującego na podstawie składanych przez niego dokumentów.

Zdarza się jednak, że po dostawie towarów i wystawieniu faktury okazuje się, że dokumenty były sfałszowane, firma fikcyjna, a osoby dokonujące zakupu nie dają się zidentyfikować. Oszukany podatnik składa zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, a prokuratura umarza postępowanie, uzasadniając to niezdolnością do znalezienia sprawców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy tak opisana szkoda w środkach obrotowych (towarach) może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie regulują, wprost skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego. Nie stosuje się tutaj przepis art. art. 16 ust. 1 pkt 25 w związku z ust. 2 ustawy, ponieważ reguluje on możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wierzytelności, gdy wierzytelności te zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, a ich nieściągalność została udokumentowana (art. 16 ust. 2 ustawy). Utrata towarów handlowych (środków obrotowych) na skutek przestępstwa wyłudzenia nie prowadzi do powstania wierzytelności, ponieważ ta jest następstwem wcześniejszego zawarcia umowy, czyli zgodnego oświadczenia stron. Utrata towarów handlowych jest zatem stratą.

Z zasady ogólnej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie koszty, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub też może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Wśród kosztów podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów przepisy nie wymieniają strat w towarach, co oznacza, że straty te mogą być - co do zasady - uznane za koszt uzyskania przychodów. W odniesieniu do strat w majątku obrotowym nie można co prawda twierdzić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów, stanowią jednak element naturalnego ryzyka towarzyszącego prowadzonej działalności gospodarczej.

Straty wynikające z oszustwa mogą być zatem zakwalifikowane do kosztów podatkowych firmy, jeżeli nie zostały zawinione przez podatnika, co należy rozumieć, jako dotrzymanie procedur ograniczających ryzyko do niezbędnego minimum. Szkoda winna być właściwie udokumentowana, a do protokołu szkód dołączony dokument potwierdzający fakt dokonania i wysokość szkody powstałej na skutek kradzieży bądź oszustwa. W omawianym przypadku najczęściej będzie to postanowienie prokuratora o umorzeniu dochodzenia na skutek nie ujawnienia sprawców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.