INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 01 lutego 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z amortyzowaniem przez Spółkę jawną (jako inwestycji w obcym środku trwałym), nakładów poniesionych na remont i modernizację budynku oddanego w najem Spółce przez jednego z jej wspólników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 lutego 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z amortyzowaniem przez Spółkę jawną (jako inwestycji w obcym środku trwałym), nakładów poniesionych na remont i modernizację budynku oddanego w najem Spółce przez jednego z jej wspólników.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jawna dwóch osób fizycznych (po 50%) prowadzi działalność w budynku, który został wniesiony aportem do Spółki przez jednego ze wspólników. Dodatkowo wspólnik ten posiada drugi budynek, który jest jego własnością i na podstawie umowy najmu wynajmuje go Spółce.

Spółka musi ponieść nakłady na remont i modernizację tego budynku, aby mógł być wykorzystywany w działalności Spółki.

Za wynajem budynku Spółka jako najemca płaci miesięczny czynsz, który jest zaliczany do kosztów uzyskania przychodu, natomiast wynajmujący wspólnik uzyskuje przychód z prywatnego najmu i opłaca z tego tytułu podatek w formie ryczałtu 8,5%.

W momencie, gdy Spółka zacznie ponosić wydatki na modernizację tego budynku, nakłady te będą stanowiły dla Spółki inwestycję w obcym środku trwałym. Po oddaniu budynku do użytkowania w zamierzonej działalności, nakłady poniesione na inwestycję w obcym środku trwałym zostaną rozliczone w kosztach Spółki przez odpisy amortyzacyjne przez 10 lat, zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z umową spółki wspólnicy mają po 50% udziału w zyskach i stratach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy u wspólnika – właściciela budynku ww. odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszt uzyskania przychodu...
   
2. Czy w związku z tym, u drugiego wspólnika nie powstanie dodatkowy przychód do opodatkowania...
   
3. Czy rozliczając się tą samą formą opodatkowania (wg skali) wystąpi u nich taki sam podatek podlegający wpłacie do urzędu skarbowego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Umowa spółki określa 50% udziału w zyskach i stratach Spółki. W związku z tym, iż budynek po modernizacji będzie wykorzystywany w działalności Spółki odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszt u obu wspólników.
   
2. W związku z tym, że umowa najmu określa czynsz, który jest przychodem u wspólnika (właściciela budynku) i od tego przychodu opłacany jest podatek 8,5% w formie ryczałtu, u drugiego wspólnika nie powstanie żaden przychód do opodatkowania.
   
3. Rozliczając dochody uzyskane w Spółce jawnej opodatkowane wg skali podatkowej (u obu wspólników) wystąpi taki sam dochód do opodatkowania, czyli podatek do przekazania do urzędu skarbowego.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z przepisu tego wynika, że zaliczenie poniesionego wydatku do kosztów podatkowych jest uwarunkowane jego celowością. Między kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy polegający na tym, iż poniesiony wydatek ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
  
  

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepisy ustawy nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009r. Nr 152, poz. 1123 ze zm.). Z kolei środki trwałe w budowie, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się wydłużeniem okresu jego używania.

Stosownie do postanowień art. 22g ust. 7 ww. ustawy, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych ustala się stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5, zawierające definicję ceny nabycia i kosztu wytworzenia.

Zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualne ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym, że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika m.in., iż Spółka jawna, zamierza ponieść wydatki na remont i modernizację budynku będącego własnością jednego ze wspólników tej Spółki. Budynek ten został oddany Spółce w najem. Ww. nakłady będą stanowiły dla Spółki inwestycję w obcym środku trwałym.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych, będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki jawnej, a tym samym i każdego ze wspólników tej Spółki (również właściciela budynku), proporcjonalnie do ich udziału w stratach i zyskach Spółki. W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych przez wspólnika będącego właścicielem wynajmowanego budynku (proporcjonalnie do jego udziału w stratach i zyskach Spółki jawnej), nie spowoduje powstania przychodu u drugiego wspólnika tej Spółki.

Pamiętać jednakże należy, iż wydatki na remont, tj. nakłady poniesione na prace typowo odtworzeniowe, przywracające pierwotną zdolność użytkową budynku nie będą stanowiły inwestycji w obcym środku trwałym i będą mogły zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, o ile możliwe jest ich wyodrębnienie.

Mając na względzie treść cyt. wyżej art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, stwierdzić należy, iż w przypadku spółki jawnej dwóch osób fizycznych posiadających po 50% udziału w zyskach i stratach spółki (2 wspólników), każdy z nich uzyska dochód z udziału w tej spółce w wysokości 50%. O ile zatem każdy uzyskany w ramach Spółki przychód jest przychodem obu wspólników tej Spółki, a każdy poniesiony przez Spółkę wydatek kosztem uzyskania przychodu dla każdego z jej wspólników, to uzyskają oni (wspólnicy) ten sam dochód. Jeżeli zastosują te same (i w tej samej wysokości) odliczenia od dochodu uzyskają ten sam dochód do opodatkowania. W konsekwencji jeżeli stosują tę samą formę opodatkowania dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej oraz dokonują tych samych (i w tej samej wysokości) odliczeń od podatku, to wystąpi ten sam podatek do zapłaty.

Równocześnie zaznaczyć należy, zgodnie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast w myśl art. 9 ust. 1a ww. ustawy, jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Jawna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tej Spółki, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla jej wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.