INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15.02.2010 r. (data wpływu 19.02.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonej prawomocnym wyrokiem spornej opłaty za użytkowanie wieczyste gruntów za lata 2004-2006 wraz z odsetkami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.02.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonej prawomocnym wyrokiem spornej opłaty za użytkowanie wieczyste gruntów za lata 2004-2006 wraz z odsetkami.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka -Wnioskodawca w latach 2003-2006 była użytkownikiem wieczystym gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa, przejętych do Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa. Gruntami tymi administruje Agencja Nieruchomości Rolnych (zwana dalej ANR).

Pomiędzy Spółką a Prezesem ANR wystąpił spór w kwestii prawidłowego określenia wysokości procentowej stawki za użytkowanie wieczyste w latach 2004-2006.

W grudniu 2003 roku Prezes ANR wypowiedział Spółce dotychczasową opłatę roczną i ustalił wysokość nowej - 3% wartości nieruchomości.

W związku ze zmianą stawki procentowej, Spółka złożyła wniosek do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o stwierdzenie, że wypowiedzenie opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu przez ANR jest nieuzasadnione, ewentualnie uzasadnione w innej wysokości (według stawki 1%).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze przychyliło się do stanowiska Spółki, określając stawkę opłaty rocznej na 1% wartości nieruchomości.

ANR wniosła sprzeciw od orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Przez cały czas trwania sporu, wartość opłaty bezspornej ustalonej w wysokości 1% wartości nieruchomości, (czyli zgodnie z postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego) była przez Spółkę uiszczana na bieżąco i zaliczana w koszty uzyskania przychodów roku, za który opłata była należna, czyli w latach 2004, 2005, 2006.

Na wartość opłaty spornej Spółka tworzyła rezerwę kwalifikując ją w koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu dla celów podatkowych.

Ostateczne rozstrzygniecie sporu nastąpiło w październiku 2009, gdzie sąd II instancji, stwierdził, iż stawka określona przez Prezesa Agencji Nieruchomości była prawidłowa.

W listopadzie 2009 Wnioskodawca został wezwany przez ANR do zapłaty nieuregulowanej części opłaty za lata 2004-2006 wraz z zaległymi odsetkami.

Rozliczenie zaległych opłat wraz z odsetkami nastąpiło na początku grudnia 2009 roku, a Spółka ujęła sporną część opłaty w księgach rachunkowych w grudniu 2009 roku, na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu II instancji.

Jednocześnie, Wnioskodawca nie zgadzając się z rozstrzygnięciem sądu II instancji w przedmiotowej sprawie wniósł skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zasądzona prawomocnym wyrokiem sądu II instancji sporna części opłaty za użytkowanie wieczyste za lata 2004-2006 wraz z odsetkami jako koszt pośredni powinna być zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w momencie poniesienia wydatku, tj. w 2009 roku...

Zdaniem Spółki, opłatę za użytkowanie wieczyste wraz z odsetkami jako koszt pośredni powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w momencie poniesienia wydatku, tj. w 2009 roku.

Uzasadniając powyższe Spółka podaje, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r., poz. 654 z ze zm.: dalej: Ustawa CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów, istnienia bezpośredniego lub nawet potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem, a uzyskanym przychodem oraz właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą zostać spełnione łącznie.

Zdaniem Spółki, okoliczność poniesienia wydatku nie budzi żadnych wątpliwości. Spółka posiada dowód uiszczenia opłaty za użytkowanie wieczyste. Wydatek ten został poniesiony definitywnie. Ponadto, w sposób oczywisty wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Gdyby Spółka nie uiściła opłaty za użytkowanie wieczyste naraziłaby się na wszczęcie postępowania egzekucyjnego i kolejny spór z Agencją Nieruchomości Rolnych. W ramach postępowania egzekucyjnego mogłoby dojść np. do ustanowienia hipoteki na nieruchomości, zajęcia rachunków bankowych, itp. Ponosząc wydatek Spółka działała celem zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. W związku z tym Spółka uważa, że wydatek stanowi koszt uzyskania przychodów.

Ustawa CIT dokonuje podziału kosztów na bezpośrednie i pośrednie. Moment zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów zależy od tego, do której z tych dwóch kategorii kosztów dany koszt jest zaliczony.

Zaległej opłaty za użytkowanie wieczyste nie można powiązać z konkretnymi przychodami. Dlatego zdaniem Spółki, uiszczona opłata za użytkowanie wieczyste wraz z odsetkami stanowi koszt pośredni i dlatego uiszczona opłata powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia wydatku, zgodnie z 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Definicja dnia poniesienia kosztów uzyskania przychodów zawarta jest w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. W myśl tego przepisu za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle powyżej powołanych przepisów, ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu, na który koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych.

Na potwierdzenie prawidłowości powyższego stanowiska Spółka wskazuje pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 15 września 2008 r. (sygn. ILPB3/423W-59/08-2/MT).

Organ podatkowy w piśmie tym stwierdził, że: „(...) pod pojęciem dzień poniesienia kosztu” rozumieć należy dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który Spółka wskazała jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany. Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż opłata za korzystanie z gruntu w kwocie netto (...) zł wynikająca z wystawionej przez Gminę W. w kwietniu 2008 r. faktury VAT jako pośredni koszt uzyskania przychodów - stosownie do art. 15 ust 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - winna zostać potrącona jako koszt podatkowy w kwietniu br.”.

Stanowisko to potwierdza również wyrok WSA z dnia 5 października 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 1187/07).

W wyroku tym WSA uznał, że opłaty za wieczyste użytkowanie powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i rozliczone w roku ich poniesienia. W wyroku tym sąd stwierdził, że: „Wydatki te wchodzą w zakres kosztów niezwiązanych z konkretnymi przychodami i należy je uznać za ponoszone w celu zapewnienia funkcjonowania spółki jako jednostki gospodarczej. (...) sam wydatek na nabycie prawa użytkowania wieczystego na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.p.d.o.p. nie stanowiłby kosztu uzyskania przychodów, jednakże na podstawie tego przepisu kosztem tym byłyby opłaty za użytkowanie wieczyste, a na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. także pozostałe zakwestionowane koszty związane z przedmiotową nieruchomością należałoby uznać za koszty uzyskania przychodów.

Wydatki te należałoby zakwalifikować jako koszty ponoszone w związku z utrzymaniem majątku związanego z działalnością Podatnika, a zatem jako wydatki ponoszone na utrzymanie źródła przychodów. Przez tego rodzaju wydatki należy rozumieć wydatki ponoszone przez Podatnika w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nawet wówczas gdy wydatki te w sposób bezpośredni nie generują przychodów w danym roku podatkowym”.

W związku z powyższym Spółka uważa, że opłatę za użytkowanie wieczyste wraz z odsetkami jako koszt pośredni powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w momencie poniesienia wydatku, tj. w 2009 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.