INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 02 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 07 grudnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie:

• sposobu ustalenia dochodu z tytułu zbycia przez Spółkę komandytową nieruchomości gruntowej wniesionej do tej Spółki w formie wkładu niepieniężnego,
• możliwości uznania wydatków poniesionych przez Spółkę komandytową w związku z zagospodarowaniem i zabudową nieruchomości za koszty bezpośrednio związane z przychodem

jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 grudnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie:

• sposobu ustalenia dochodu z tytułu zbycia przez Spółkę komandytową nieruchomości gruntowej wniesionej do tej Spółki w formie wkładu niepieniężnego,
• możliwości uznania wydatków poniesionych przez Spółkę komandytową w związku z zagospodarowaniem i zabudową nieruchomości za koszty bezpośrednio związane z przychodem.
  
  

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i w Polsce podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Dnia 25 stycznia 2008 r. zakupił nieruchomość gruntową oznaczoną w ewidencji gruntów jako grunty orne (Rllla), dla której miejscowy ogólny plan zagospodarowania przestrzennego określa przeznaczenie pod tereny komunikacji (symbol planu KL) oraz tereny zabudowy jednorodzinnej (symbol planu M1 i M2). Zakupu powyższej nieruchomości gruntowej Wnioskodawca dokonał, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca rozważa wniesienie ww. gruntu tytułem wkładu niepieniężnego do Spółki cywilnej, albo Spółki komandytowej. W umowie ww. Spółki zostanie oznaczona wartość wnoszonego wkładu z uwzględnieniem wartości rynkowej gruntu z dnia wniesienia wkładu do Spółki, a to na podstawie stosownej wyceny wkładu. W przypadku, gdy wniesiony grunt zostanie zakwalifikowany jako środek trwały Spółki wartość ta posłuży do określania wartości początkowej wniesionego gruntu w ewidencji środków trwałych. W zależności od koniunktury na rynku nieruchomości Wnioskodawca wraz z pozostałym/i wspólnikiem/ami ww. Spółki (komandytowej albo cywilnej) podejmie decyzję co do terminu zagospodarowania i zabudowy nieruchomości wniesionej tytułem wkładu. W związku z zagospodarowaniem i zabudową nieruchomości Spółka będzie ponosić wydatki związane z przygotowaniem inwestycji oraz wydatki dot. zabudowy nieruchomości, w tym w szczególności: wydatki na zakup materiałów i usług budowlanych, wydatki dot. uzyskania wszelkich zezwoleń administracyjnych oraz wydatki dot. projektów. Po zagospodarowaniu i ewentualnej zabudowie ww. nieruchomości zaplanowano sprzedaż tej nieruchomości, w całości, lub w częściach. Jeśli dojdzie do sprzedaży nieruchomości gruntowej przez Spółkę Wnioskodawca wraz z pozostałymi wspólnikami Spółki zadecydują o losach omawianej tutaj Spółki. Jeśli doszłoby do rozwiązania Spółki względnie do wystąpienia Wnioskodawcy ze Spółki, Wnioskodawca spodziewa się otrzymać równowartość wkładu wniesionego do Spółki.

Nie jest przesądzone, czy Wnioskodawca ostatecznie wybierze formę Spółki cywilnej, czy też Spółki komandytowej. Nie jest zatem przesądzone czy ww. Spółka będzie zobowiązana do prowadzenia ksiąg rachunkowych, czy też będzie prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jeśliby doszło do zawiązania Spółki cywilnej i do tej Spółki zostałby wniesiony wkład w postaci ww. nieruchomości gruntowej, wówczas Wnioskodawca planuje przekształcenie tej Spółki w Spółkę komandytową. W takiej sytuacji sprzedaż nieruchomości wniesionej do Spółki cywilnej tytułem wkładu nastąpiłaby po przekształceniu Spółki cywilnej w Spółkę komandytową.

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie:

W jaki sposób powinien być określony dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych po stronie wspólników Spółki komandytowej w przypadku sprzedaży przez taką Spółkę nieruchomości gruntowej wniesionej do tej Spółki tytułem wkładu, nieruchomości stanowiącej środek trwały lub aktywa obrotowe Spółki...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 6)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży nieruchomości gruntowej przez Spółkę komandytową podstawę opodatkowania stanowić będzie dochód to jest różnica pomiędzy przychodem (kwotą uzyskaną ze zbycia gruntu) a wartością nieruchomości gruntowej przyjętą na potrzeby wyceny wkładu wniesionego do Spółki komandytowej. W tym zakresie podatnikami są poszczególni wspólnicy Spółki komandytowej proporcjonalnie do praw poszczególnych wspólników do udziału w zysku Spółki. W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów jest co do zasady nadwyżka sumy przychodów ze źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Stosownie natomiast do art. 24 ust. 2 zdanie drugie ww. ustawy dochodem (lub stratą) z odpłatnego zbycia składników majątku trwałego związanego z prowadzoną działalnością jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia a ich wartością wykazaną w ewidencji środków trwałych prowadzonej dla celów stosowania odpisów amortyzacyjnych, powiększona o wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

Art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na. nabycie gruntów, przy czym wydatki te (...) są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia gruntu stanowiącego środek trwały, bez względu na czas ich poniesienia.

W tym miejscu Wnioskodawca zwraca uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa precyzyjnie, w jaki sposób powinny być ustalane koszty uzyskania przychodów w przypadku zbycia przez spółkę składników majątku nabytych tytułem wkładu niepieniężnego. Brakuje tutaj bowiem elementu pieniężnego wydatku na nabycie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym niemniej z uwagi na redakcję art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca odnosi się do instytucji odpisów amortyzacyjnych, zdaniem Wnioskodawcy, niezbędne jest odwołanie się do regulacji dotyczącej ustalania wartości początkowej środków trwałych to jest do art. 22g ust 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, omówionego powyżej. W konsekwencji w przypadku sprzedaży nieruchomości gruntowej (stanowiącej środek trwały) przez spółkę, dochodem Wnioskodawcy będzie, ustalona stosownie do przysługującego mu udziału w zyskach spółki, różnica między służącym mu przychodem ze sprzedaży nieruchomości a określoną proporcjonalnie wartością gruntu ustaloną na dzień wniesienia tego gruntu do Spółki.

Zdaniem wnioskodawcy, na gruncie art. 23 ust 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, te same reguły dotyczące obliczenia podstawy opodatkowania przy sprzedaży gruntu należy zastosować w przypadku gruntu nabytego tytułem wkładu, który został zakwalifikowany jako środek obrotowy spółki. Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy dochodem wspólników Spółki komandytowej, w niniejszym stanie faktycznym będzie różnica pomiędzy ceną uzyskaną przez tę Spółkę z tytułu sprzedaży nieruchomości gruntowych wniesionych do Spółki tytułem wkładu oraz wartością tego gruntu, ustaloną na moment wniesienia wkładu (niezależnie od tego czy Spółka będzie prowadziła księgi rachunkowe czy też podatkową księgę przychodów i rozchodów i niezależnie od tego czy nabyty grunt zostanie zakwalifikowany do środków trwałych Spółki czy też stanowić będzie aktywa obrotowe Spółki). Niezależnie od powyższego wszelkie wydatki poniesione przez daną spółkę w związku z zagospodarowaniem i zabudową nieruchomości będą bezpośrednio związane z uzyskanymi przez Spółkę przychodami ze sprzedaży nieruchomości, w związku z czym zasadne będzie przyjęcie, że ich poniesienie przez spółkę ma na celu uzyskanie przez nią przychodów. W konsekwencji, ww. wydatki stosownie do art. 22 ust. 1 w związku z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą mogły zostać zaliczone do kosztów Spółki i w odpowiedniej proporcji do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.- określanego dalej skrótem K.s.h.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo- akcyjna. W myśl art. 102 K.s.h., spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz) a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Z powyższego wynika, iż spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej. Z punktu widzenia prawa podatkowego, na gruncie podatków dochodowych podatnikiem(ami) nie jest spółka, lecz poszczególni jej wspólnicy.

Stosownie do treści art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą, prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku, oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Reasumując, aby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

• został on poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie znajduje się w katalogu kosztów zawartym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, można zgodzić się z poglądem Wnioskodawcy, że wydatki poniesione w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będą mogły zostać zaliczone do kosztów Spółki i w odpowiedniej proporcji do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy pod warunkiem, że ich poniesienie będzie miało na celu osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Jednakże należy zauważyć, że ustawodawca w art. 22 ust. 5-5c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podzielił koszty na:

• koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 22 ust. 5-5b) oraz
• koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (art. 22 ust. 5c).

Spółka, której wspólnikiem będzie Wnioskodawca, ponosi zarówno koszty, które w sposób bezpośredni jak i pośredni wpływają na osiągany z prowadzonej działalności gospodarczej przychód. Zatem wszystkie koszty muszą się łączyć z przychodem, jednakże część w sposób bezpośredni, a część w sposób pośredni.

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca stwierdził, że „(…) wszelkie wydatki poniesione przez daną spółkę w związku z zagospodarowaniem i zabudową nieruchomości będą bezpośrednio związane z uzyskanymi przez Spółkę przychodami (…). W świetle treści ww. przepisów, a zwłaszcza przewidzianego w nich podziału kosztów uzyskania przychodów na tzw. koszty bezpośrednie i pośrednie, tak ogólne sformułowanie stanowiska Wnioskodawcy może budzić wątpliwości.

Jednakże należy mieć na uwadze, że organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę.

Zatem odnosząc treść wyrażonego powyżej stanowiska Wnioskodawcy, do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, z którego w szczególności wynika, iż „w związku z zagospodarowaniem i zabudową nieruchomości Spółka będzie ponosić wydatki związane z przygotowaniem inwestycji oraz wydatki dot. zabudowy nieruchomości, w tym w szczególności: wydatki na zakup materiałów i usług budowlanych, wydatki dot. uzyskania wszelkich zezwoleń administracyjnych oraz wydatki dot. projektów” stwierdzić należy, iż stanowisko to jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

w przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei w myśl art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej uważa się ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu.

Natomiast z treści art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
  
  

Zgodnie z art. 24 ust. 2 zdanie drugie pkt 1 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

W przypadku wniesienia nieruchomości tytułem aportu do Spółki osobowej decydujące znaczenie dla kwalifikacji tej nieruchomości powinno mieć jej przeznaczenie. Jeżeli Spółka komandytowa zamierza wniesioną do niej aportem nieruchomość w przyszłości sprzedać i z takim zamiarem zostanie ona do niej wniesiona, winna być ona uznana za towar handlowy. Jeżeli natomiast, nieruchomość ma być wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, winna zostać uznana za środek trwały.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza wnieść do Spółki komandytowej wkład niepieniężny w postaci nieruchomości gruntowej. Nieruchomość ta stanowić będzie środek trwały lub aktywa obrotowe w prowadzonej przez Spółkę pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości nieruchomość może zostać zbyta.

Odnosząc powyższe uregulowania do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż w przypadku odpłatnego zbycia przez Spółkę komandytową, wniesionej do niej w formie wkładu niepieniężnego niezabudowanej nieruchomości (uznanej w Spółce za środek trwały), koszt uzyskania przychodów winien zostać ustalony w wysokości wartości początkowej ww. nieruchomości wykazanej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wskazać przy tym należy, iż ustalona ww. wartość początkowa wniesionej niezabudowanej nieruchomości, nie może być wyższa od jej wartości rynkowej ustalonej na dzień wniesienia wkładu.

Natomiast w sytuacji gdy przedmiotowa nieruchomość gruntowa, zostanie zakwalifikowana jako aktywa obrotowe (towar handlowy), kosztem uzyskania przychodu w przypadku jej zbycia przez Spółkę, będzie wartość, określona przez wspólników w akcie (umowie), na podstawie którego ww. nieruchomość została wniesiona do tej Spółki, jako wkład niepieniężny, nie wyższa jednak niż jego wartość rynkowa na dzień jej wniesienia.

Natomiast dochodem ze zbycia przez Spółkę komandytową ww. nieruchomości będzie różnica między przychodem z jej odpłatnego zbycia, a kosztami uzyskania przychodu, za które można uznać ww. wartość nieruchomości (nie wyższą od wartości rynkowej), określoną przez wspólników spółki komandytowej, na dzień wniesienia jej do tej Spółki w formie wkładu niepieniężnego.

Zgodnie z cytowanym art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca winien będzie ustalić, przypadające na niego przychody oraz koszty uzyskania przychodów z tytułu zbycia wskazanej we wniosku nieruchomości proporcjonalnie do jego udziału w zysku Spółki komandytowej.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223), spółka komandytowa zobligowana jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych, co oznacza, iż nie może prowadzić podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w sprawach będących przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku Nr 1-5 oraz 7-9 wydano odrębne interpretacje indywidualne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.