INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 16 listopada 2009r.), uzupełnionym w dniu 28 grudnia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania w 2008r. dochodów z tytułu pracy w Belgii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania w 2008r. dochodów z tytułu z pracy w Belgii.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 15 grudnia 2009r. Znak: IBPB II/1/415-873/09/BJ wezwano wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 28 grudnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

We wrześniu 2001r. wnioskodawczyni zawarła związek małżeński z Belgiem i od 2002r. do lipca 2008r. mieszkała w Belgii wraz z mężem i córkami urodzonymi w Belgii. Od 2003r. wnioskodawczyni jest nieprzerwanie zatrudniona za granicą: do 30 września 2009r. w Belgii, a od 1 października 2009r. w Holandii, W lipcu 2008r. ze względu na niemożność pogodzenia pracy zawodowej z opieką nad małymi córkami, wnioskodawczyni wraz z mężem zmuszona była do czasowego przeprowadzenia się do Polski. Dzieci chodzą do przedszkola w pobliżu jej rodziców i pozostają pod ich opieką, podczas zagranicznych wyjazdów służbowych wnioskodawczyni i jej męża. W planach małżonkowie mają powrót do Belgii. Cała ich rodzina jest obywatelami Królestwa Belgii: mąż i dzieci od urodzenia, a wnioskodawczyni od czerwca 2008r. Wnioskodawczyni i jej córki mają również polskie obywatelstwa. Wnioskodawczyni nie uzyskuje dochodów z pracy w Polsce. Uzyskuje natomiast dochód z zagranicy z tytułu umowy o pracę. Jest to praca najemna za pośrednictwem płatników czyli pracodawców. Pracodawcy (płatnicy) w Belgii i Holandii odprowadzają zaliczki na podatek dochodowy odpowiednio w Belgii i Holandii, a więc dochód z zagranicy jest dochodem netto, tzn. jest już pomniejszony o zaliczki na podatek dochodowy, ubezpieczenie zdrowotne, fundusz emerytalny itp. Z umów o pracę wynika, że praca wykonywana jest częściowo w Polsce jak i zagranicą, co jest zgodne ze stanem faktycznym czyli okresowym przebywaniem za granicą w celu wykonywania pracy. Za okres od lipca do grudnia 2008r. wnioskodawczyni złożyła roczne zeznanie podatkowe PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/ZG.

Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła fragmenty umów o pracę

W piśmie z dnia 23 grudnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura - 28 grudnia 2009r.) stanowiącym uzupełnienie wniosku, wnioskodawczyni wyjaśniła, iż oczekuje jedynie pisemnej interpretacji w sprawie sposobu opodatkowania dochodów w 2008r. z tytułu pracy w Belgii. Wnioskodawczyni wskazała okres, w którym wykonywała pracę w Belgii: 01.01 – 04.07.2008r. i od 08.12. – 31.12.2008r. (186 dni + 24 dni = 210 dni fizycznie w Belgii w 2008r.) oraz to, że zatrudnienie w Belgii ustało z dniem 30 września 2009r. i wynagrodzenie było wypłacane przez belgijskiego pracodawcę czyli przez zakład (firmę), który tam (na terenie Belgi) pracodawca posiada.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy złożenie rocznej deklaracji PIT-36 wraz z PIT/ZG za okres od lipca 2008r. jest prawidłową formą rozliczeń...

Zdaniem wnioskodawczyni, jest to prawidłowa forma rozliczeń. Miesięcznie jej pracodawca (płatnik) odprowadza składki tytułem podatku dochodowego w miejscu zatrudnienia, tj. odpowiednio w Belgii albo Holandii. Wnioskodawczyni uważa, że zgodnie z umową w sprawie unikania podwójnego opodatkowania ma w Polsce składać roczne zeznanie podatkowe PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/ZG.

W piśmie z dnia 23 grudnia 2009r. wnioskodawczyni uzupełniła swoje stanowisko i wskazała, że płaciła podatki w Belgii ponieważ tam uzyskiwała przychody, tam była na liście płac, tam jej pracodawca miesięcznie odprowadzał zaliczki na podatek dochodowy i praca była częściowo wykonywana w Belgii. Według wnioskodawczyni nie można być podwójnie opodatkowanym. Wnioskodawczyni miała wypłacaną pensję netto, po odprowadzeniu zaliczek na podatek dochodowy zatem uważa, że nie można jej drugi raz opodatkować. Podatki zostały już zapłacone w Belgii. Dla udokumentowania wnioskodawczyni załączyła do wniosku kserokopie belgijskich list płac (miała wypłacane kwoty netto, tj. po odtrąceniu zaliczki na podatek dochodowy). Cytując treść art. 15 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania wnioskodawczyni wskazała ponownie, że w Polsce powinna składać PIT-36 wraz z PIT/ZG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do obowiązującego od dnia 1 stycznia 2007r. ust. 1a tegoż artykułu za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Ustawodawca, definiując status osoby zamieszkującej na terytorium Polski, sformułował dwa kryteria jego uzyskania: posiadanie w Polsce ośrodka interesów życiowych oraz pobyt w Polsce dłuższy niż 183 dni. Wobec powyższego osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP jest osoba posiadająca w kraju ośrodek interesów życiowych i zarazem przebywająca na jego obszarze dłużej niż 183 dni, bądź spełniająca tylko jeden z ww. warunków.

Natomiast w świetle art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a tej ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001r. (Dz. U. z 2004r. Nr 211, poz. 2139) w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne lub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Z powyższego wynika, iż definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Skoro wnioskodawczyni wskazała, iż w lipcu 2008r. ze względu na niemożność pogodzenia pracy zawodowej z opieką nad małymi córkami wraz z mężem zmuszona była do czasowego przeprowadzenia się do Polski należy uznać, iż przeniosła ona centrum interesów życiowych do Polski. Kwestia ta nie budzi zresztą wątpliwości wnioskodawczyni, która jako miejsce zamieszkania w poz. B.3 formularza ORD-IN wskazuje Polskę. Wobec powyższego, od dnia przyjazdu do Polski wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 wyżej powołanej Konwencji, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w Polsce) otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie (w Belgii). Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie (w Belgii).

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 2 tej Konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Polsce) otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie (Belgii), podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie (Polsce), jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie (Belgii) przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie (Belgii), i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie (Belgii).
   
   

W rozumieniu ww. Konwencji określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa – art. 5 ust. 1 Konwencji.

Określenie "zakład" obejmuje w szczególności: siedzibę zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych – art. 5 ust. 2 ww. Konwencji.

Plac budowy lub prace montażowe stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają dłużej niż dwanaście miesięcy – art. 5 ust. 3 tej Konwencji.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji wynagrodzenia osób mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Belgii. Jeżeli praca wykonywana jest w Belgii, wówczas dochód może być opodatkowany zarówno w Polsce jak i w Belgii. Dla wykluczenia podwójnego opodatkowania zastosowanie znajdzie wówczas metoda unikania podwójnego opodatkowania przewidziana w Konwencji.

Natomiast art. 15 ust. 2 Konwencji określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia osób podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie osób podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust 1 Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Belgii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Odnośnie obliczania dwunastomiesięcznego okresu, o którym mowa w art. 15 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji należy zauważyć, że chodzi tu o kolejne 12-miesięczne okresy, a nie o rok podatkowy lub rok kalendarzowy. Oznacza to, że jeżeli na pobyt danej osoby w drugim państwie składa się kilka krótkich okresów, wtedy do ustalenia dni pobytu w tym państwie uwzględnia się wszystkie wcześniejsze okresy pobytu w dwunastomiesięcznym okresie. Zatem, w celu ustalenia czy pobyt osoby w drugim państwie łącznie nie przekroczył 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, należy wziąć pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony „do przodu” od dnia każdorazowego przybycia osoby do drugiego państwa (Belgii), ale także okres dwunastu miesięcy liczony „wstecz” od dnia każdorazowego wyjazdu tej osoby z drugiego państwa. Przy takiej konstrukcji przepisu jedynie dwunastomiesięczna przerwa pomiędzy okresami pobytu w drugim państwie powoduje, że wcześniejszy pobyt osoby za granicą nie ma wpływu na obliczenie okresu 183 dni podczas kolejnego pobytu.

Wnioskodawczyni wskazała, że w 2008r. przebywała w Belgii w następujących okresach:

• - od 01.01.2008r. do 04.07.2008r., tj. 186 dni
• - od 08.12.2008r. do 31.12.2008r., tj. 24 dni
  
  

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż w niniejszym przypadku nie zostały spełnione wszystkie przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 2 ww. Konwencji, wobec czego dochody wnioskodawczyni uzyskane z pracy w Belgii w 2008r. podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Konwencji czyli w państwie, w którym praca była wykonywana (w Belgii) oraz w państwie miejsca zamieszkania wnioskodawczyni (w Polsce). Z tym, że w Polsce dochody te podlegają opodatkowaniu z uwzględnieniem metody unikania podwójnego opodatkowania wynikającej z umowy polsko-belgijskiej (tzw. metody odliczenia proporcjonalnego).

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji w przypadku Polski podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochody lub posiada majątek, które, stosownie do postanowień niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu w Belgii, to Polska zezwoli na:

1. odliczenie od podatku należnego od tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Belgii (w tym, w odniesieniu do dywidend, na warunkach i w granicach przewidzianych przez ustawodawstwo polskie, na odliczenie podatku należnego w Belgii od zysków, z których dywidendy są wypłacane);
2. na odliczenie od podatku należnego od majątku tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Belgii.
   
   

W jednym i w drugim przypadku odliczenie takie nie może jednak przekroczyć tej części podatku od dochodu lub od majątku, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która w zależności od przypadku odpowiada tej części dochodu lub majątku, jaka może być opodatkowana w Belgii.

Jak z powyższego wynika, w odniesieniu do osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podwójnego opodatkowania unika się w ten sposób, że jeżeli osiąga ona dochody, które, stosownie do postanowień niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu w Belgii, to Polska zezwoli na odliczenie od podatku należnego od tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Belgii. Odliczenie takie nie może jednak przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która w zależności od przypadku odpowiada tej części dochodu lub majątku, jaka może być opodatkowana w Belgii. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zasadzie tej odpowiada przepis art. 27 ust. 9 i ust. 9a ustawy.

Zgodnie z art. 27 ust. 9 ww. ustawy jeżeli podatnik, mający miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8 (metody wyłączenia), lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym. Przepisy art. 11 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 27 ust. 9a pow. ustawy w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

W myśl natomiast art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani złożyć w urzędzie skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Wobec powyższego, skoro uzyskane przez wnioskodawczynię dochody z pracy w Belgii za okres od lipca 2008r. podlegają w Polsce opodatkowaniu z uwzględnieniem metody unikania podwójnego opodatkowania wynikającej z ww. Konwencji (tzw. metody odliczenia proporcjonalnego), wnioskodawczyni jest obowiązana do złożenia zeznania podatkowego za 2008r. (PIT-36) wraz z informacją o wysokości dochodów z zagranicy i zapłaconym podatku w roku podatkowym (PIT/ZG). Powyższy obowiązek zadeklarowania do opodatkowania w Polsce dochodów osiągniętych za granicą i opodatkowanych w Belgii wynika z powołanego wyżej art. 23 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.