INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2009r. (data wpływu 7 lipca 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 września 2009r. (data wpływu 8 września 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, prawidłowej daty wystawienia faktury VAT oraz określenia podstawy opodatkowania w związku z przejęciem przez Gminę gruntów rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rolnego w celu budowy drogi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2009r. wpłynął ww. wniosek z dnia 6 lipca 2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, prawidłowej daty wystawienia faktury VAT oraz określenia podstawy opodatkowania w związku z przejęciem przez Gminę gruntów rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rolnego w celu budowy drogi. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 września 2009r. (data wpływu 8 września 2009r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 31 sierpnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 10 czerwca 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych Spółka w dniu 13 maja 2009r. otrzymała decyzję Prezydenta Miasta o ustaleniu odszkodowania za przejęcie na rzecz Gminy gruntów rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rolnego Spółki. Spółka jest płatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podatku rolnego.

Grunty zostały przejęte na rzecz Gminy na własność na podstawie decyzji Starosty z dnia 22 września 2008r. ustalającej lokalizację drogi.

Decyzja o przyznaniu odszkodowania uprawomocniła się 28 maja 2009r. Odszkodowanie zostało wpłacone Spółce jednorazowo w dniu 10 czerwca 2009r.

Po uprawomocnieniu decyzji Spółka 29 maja 2009r. wystawiła fakturę VAT i opodatkowała podatkiem od towarów i usług przeniesienie z mocy prawa gruntów w zamian za odszkodowanie traktując kwotę odszkodowania jako brutto czyli obliczyła podatek należny metodą „w stu" i odprowadziła podatek.

Ponadto Wnioskodawca dodaje, że jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Uprawomocnienie decyzji o przyznaniu odszkodowania z dnia 12 maja 2009r. nr xxx/2009 i yyy/2009 nastąpiło w dniu 28 maja 2009r.

Uprawomocnienie decyzji na mocy której Gmina przejęła od Spółki grunty tj. decyzji Starosty Nr zzz/08 z dnia 22 września 2008r. nastąpiło 31 października 2008r.

Do przedmiotowej transakcji została zastosowana stawka VAT 22%. Grunty będące przedmiotem dostawy, za które Spółka otrzymała odszkodowanie od Gminy, wg ewidencji gruntów były gruntami rolnymi, sklasyfikowanymi jako grunty orne kl. R IIIb i IVa. Powyższe grunty były niezabudowane, zajęte na produkcję rolną pod uprawy szkółkarskie.

Przedmiotowe grunty są usytuowane w terenie, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i w stosunku do którego nie wydano decyzji o warunkach zabudowy. Podstawą decyzji o przejęciu gruntów była ustawa z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80 poz. 721 z późn. zm.). Zgodnie z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy, zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej z dnia 21 grudnia 1999r., teren ww. nieruchomości znajduje się w jednostce Strefa Podstokowa – obszary podstokowe, predestynowane dla funkcji turystyczno-rekreacyjnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W którym momencie powstał obowiązek podatkowy podatku od towarów i usług i czy prawidłowo wystawiono fakturę w maju...
2. Czy podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług - metoda „w stu" została zastosowana prawidłowo...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstał z chwilą uprawomocnienia decyzji o ustaleniu odszkodowania tj. 27 maja 2009r. i wtedy należało wystawić fakturę, co Spółka uczyniła.

Odszkodowanie jest wynagrodzeniem za dostawę towaru czyli ceną brutto do zapłaty, którą kupujący obowiązany jest zapłacić. W cenie zawarty jest podatek od towarów i usług. Zasadnym jest wyliczenie podatku od towarów i usług metodą „w stu".

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, które jest dochodem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast przez dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 tej ustawy.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ustawodawca nie sprecyzował, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań. Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

W przypadku jego braku, zgodnie z art. 4 ust. 2 tej ustawy, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4).

Należy również zauważyć, że ustawa o VAT w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. O ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy oraz studium zagospodarowania, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz. U. z 2005r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich.

Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznych w niej zawartych i nie określają przeznaczenia gruntu. Stąd też z uwagi na fakt, iż w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT mowa jest o przeznaczeniu terenu, a nie o klasyfikacji gleboznawczej, nie powinna być ona co do zasady w tym przypadku brana pod uwagę.

Zatem fakt, iż w ewidencji gruntów i budynków przedmiotowa działka sklasyfikowana jest jako grunty orne kl. R IIIb i IVa nie ma znaczenia dla określenia przeznaczenia danego terenu.

Z powyższych przepisów wynika bowiem, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, iż będące przedmiotem zbycia niezabudowane grunty, są usytuowane w terenie, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i w stosunku do którego nie wydano decyzji o warunkach zabudowy. Zgodnie z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy, teren ww. nieruchomości znajduje się w jednostce Strefa Podstokowa – obszary podstokowe, predestynowane dla funkcji turystyczno-rekreacyjnej. Ponadto wydana została przez Starostę decyzja ustalająca na tych gruntach lokalizację drogi.

Z wniosku wynika więc, iż będące przedmiotem zbycia grunty niezabudowane obejmują tereny przeznaczone pod zabudowę.

Zatem w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że czynność zbycia przedmiotowych gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem VAT stawką podstawową, tj. 22%, określoną w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

W świetle powołanych przepisów, w sytuacji przedstawionej we wniosku, ma miejsce dostawa towarów tj. gruntów należących do Wnioskodawcy w zamian za odszkodowanie. W tym przypadku, odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 19 ust. 1 cyt. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jednocześnie w ust. 4 powołanego przepisu zaznaczono, iż w przypadku, gdy dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w przypadku dostawy gruntu niezabudowanego obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub w przypadku wystawienia faktury, z chwilą jej wystawienia, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t.j. Dz. U. z 2008r. Nr 193, poz. 1194 ze zm.) decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowi podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości.

Zgodnie natomiast z ust. 4 tego artykułu nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych
   - z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.
   
   

Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, iż Spółka będąca czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, w dniu 13 maja 2009r otrzymała decyzję Prezydenta Miasta o ustaleniu odszkodowania za przejęcie na rzecz Gminy gruntów należących do Wnioskodawcy.

Przedmiotowe grunty zostały przejęte na rzecz Gminy na własność na podstawie decyzji Starosty z dnia 22 września 2008r. ustalającej lokalizację drogi.

Decyzja o przyznaniu odszkodowania uprawomocniła się 28 maja 2009r. Odszkodowanie zostało wpłacone Spółce jednorazowo w dniu 10 czerwca 2009r.Po uprawomocnieniu decyzji Spółka dnia 29 maja 2009r. wystawiła fakturę VAT i opodatkowała podatkiem od towarów i usług przeniesienie z mocy prawa gruntów w zamian za odszkodowanie traktując kwotę odszkodowania jako brutto czyli obliczyła podatek należny metodą „w stu" i odprowadziła podatek.

Z kolei uprawomocnienie decyzji, na mocy której Gmina przejęła od Spółki grunty tj. decyzji Starosty z dnia 22 września 2008r., nastąpiło dnia 31 października 2008r.

Zawarty we wniosku opis stanu faktycznego wskazuje, iż przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem (nieruchomością) jak właściciel nastąpiło w dniu 31 października 2008r., w tym bowiem dniu uprawomocniła się decyzja Starosty z dnia 22 września 2008r., na mocy której Gmina stała się właścicielem gruntów Wnioskodawcy.

Zatem przyjąć należy, iż wydanie towaru w aspekcie art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nastąpiło w dniu, w którym nieruchomość stała się z mocy prawa własnością Gminy, czyli w dniu, w którym stała się ostateczna decyzja z dnia 22 września 2008r., na mocy której Gmina przejęła od Spółki grunty, tj. w dniu 31 października 2008r.

Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest natomiast data uprawomocnienia decyzji o ustaleniu odszkodowania tj. 27 maja 2009r., bo zdarzeniem, z którym ustawa o podatku od towarów i usług wiąże obowiązek zapłaty tego podatku, jest moment przeniesienia z mocy prawa własności nieruchomości w zamian za odszkodowanie, czyli dzień, w którym decyzja, na mocy której Gmina przejęła od Spółki grunty, stała się ostateczna.

W świetle powyższego fakturę należało wystawić nie później niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru (w przedmiotowej sprawie wydanie towaru nastąpiło w dniu, w którym nieruchomość stała się z mocy prawa własnością Gminy, czyli w dniu, w którym stała się ostateczna decyzja z dnia 22 września 2008r., na mocy której Gmina przejęła od Spółki grunty, tj. w dniu 31 października 2008r.).

Natomiast obowiązek podatkowy w przedmiotowej sprawie należało rozpoznać w dniu wystawienia faktury, jeśli wystawiona byłaby w określonym przepisami terminie, a jeśli jej nie wystawiono w terminie, to obowiązek podatkowy należało określić w 7. dniu od dnia wydania nieruchomości, rozumianego w wyżej określony sposób.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w części odnoszącej się do tego, że, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstał z chwilą uprawomocnienia decyzji o ustaleniu odszkodowania tj. 27 maja 2009r. i wtedy należało wystawić fakturę, co Spółka uczyniła, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie natomiast kwestii dotyczącej prawidłowości traktowania kwoty odszkodowania jako kwoty brutto i wyliczenia podatku od towarów i usług metodą „w stu”, stwierdzić należy, że co do zasady (poza wyjątkami określonymi w ustawie np. w art. 32 ustawy o VAT) przepisy prawa podatkowego pozostawiają stronom transakcji rozstrzygnięcie kwestii wysokości wynagrodzenia za dostawę towarów czy świadczenie usług.

Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. W przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze (art. 29 ust. 2 ustawy o VAT).

Ponadto, zgodnie z treścią art. 29 ust. 9 ww. ustawy, w przypadku wykonania czynności, o których mowa w art. 5, dla których nie została określona cena, podstawą opodatkowania jest wartość rynkowa towarów lub usług pomniejszona o kwotę podatku, z zastrzeżeniem ust. 10 i 12.

Jednocześnie zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) ceną jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeśli, zgodnie z odpowiednimi przepisami innych gałęzi prawa, dotyczącymi przyznania i wypłaty odszkodowania oraz jego wysokości, Wnioskodawca za wywłaszczoną nieruchomość otrzyma wyłącznie kwotę odszkodowania, o której mowa we wniosku, to należy uznać, że jest to kwota należna z tytułu sprzedaży, czyli kwota obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, którą dla wyliczenia obrotu (podstawy opodatkowania) należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT, dla którego wyliczenia należy zastosować metodę „w stu”.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w części, w której zdaniem Wnioskodawcy odszkodowanie jest wynagrodzeniem za dostawę towaru czyli ceną brutto do zapłaty, którą kupujący obowiązany jest zapłacić i w tej cenie zawarty jest podatek od towarów i usług i zasadnym jest wyliczenie podatku od towarów i usług metodą „w stu”, należało uznać za prawidłowe.

Oceniając jednakże stanowisko Wnioskodawcy całościowo, należało je uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.