INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13.11.2009r. (data wpływu 24.11.2009r.), uzupełnionym na wezwanie z dnia 08.02.2010r. pismem z dnia 17.02.2010r. ( data wpływu – 22.02.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kwot wypłaconych kontrahentowi na podstawie wyroku sądowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.11.2009r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów podatkowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka świadczy usługi transportu krajowego i międzynarodowego. W dniu 06.12.2006r. przystąpiła do wykonania zlecenia przewozu 144 sztuk odbiorników telewizyjnych LCD od dostawcy w M.. do odbiorcy niemieckiego na terenie Niemiec. Wartość transportowanych towarów została określona na kwotę 88.590,24 EURO. Towar został odebrany przez przewoźnika - Spółkę dnia 6 grudnia 2006 r. W trakcie przewozu w dniu 6/7 grudnia 2006 r. na terenie bazy transportowej Spółki naczepa z ładunkiem (144 telewizorów) została skradziona. Zarząd Spółki w dniu 07.12.2006 r. powiadomił o zaistniałym zdarzeniu - kradzieży, organa ścigania. Sprawca kradzieży nie został wykryty i postępowanie karne zostało umorzone z powodu nie wykrycia sprawcy.

W dniu 7 grudnia 2006 r. Spółka zgłosiła szkodę do likwidacji Towarzystwu Ubezpieczeniowemu A. Polska S.A., z którym posiadała zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego. Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania. Sprawę skierowano do Sądu w Niemczech. Sąd niemiecki wyrokiem z dnia 15.04.2008 r. zasądził od Spółki kwotę 89.445,24 EURO wraz z odsetkami jako równowartość skradzionego towaru. Spółka wpłaciła zasądzoną kwotę. Następnie wystąpiła na drogę sądową z pozwem przeciwko T.U. A. o zasądzenie wypłaty odszkodowania równowartości skradzionego towaru w przeliczeniu na PLN, co stanowi 304.905,39 zł.

Uzupełniając powyższy stan faktyczny Spółka podała, że Towarzystwo Ubezpieczeniowe odmówiło wypłaty odszkodowania z uwagi na to, że szkoda, która powstała w wyniku pozostawienia środka transportu bez nadzoru podczas postoju nocnego na dłużej niż 30 minut, nie podlega ochronie ubezpieczeniowej. Między ubezpieczycielem a Spółką kwestią sporną jest stwierdzenie ubezpieczyciela „ pozostawiono bez nadzoru”. Do chwili obecnej nie zapadł wyrok z pozwu Spółki przeciwko ubezpieczycielowi. Wyrok sądu niemieckiego nie określał charakteru zasądzonej kwoty od Spółki na rzecz kontrahenta niemieckiego.

W związku z powyższym powstaje pytanie:

Czy wypłacona przez Spółkę kontrahentowi ( właścicielowi towaru) kwota roszczenia za skradzione telewizory wraz z należnymi odsetkami i kosztami sądowymi będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Spółki wypłacone kontrahentowi niemieckiemu, zasądzone przez sąd roszczenie w kwocie 89.445,24 EURO wraz z należnymi odsetkami i kosztami sądowymi będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Wypłacone roszczenie stanowiące równowartość skradzionego towaru nie jest karą ani odszkodowaniem, o którym mowa w punkcie 22 art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ Spółka nie umawiała się z kontrahentem co do sposobu pokrycia ewentualnych strat. Spółka w tym celu zawarła umowę ubezpieczenia z T.U. A.. To wskutek odmowy wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela została zasądzona przez Sąd wypłata roszczeń właścicielowi towaru przez przewoźnika. Z tych powodów trudno nazwać, że wypłacone roszczenie jest odszkodowaniem. Wydatek w postaci wypłaty roszczenia Spółka poniosła w związku z wykonywaniem usług, które generują przychód dla Spółki. Spółka nie z woli własnej poniosła wydatek. Została do tego zobowiązana wyrokiem Sądu. Wypłacone przez Spółkę roszczenie w związku z niewykonaniem usługi będzie kosztem uzyskania przychodu, ponieważ nie zostało wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto Spółka uważa, że zostanie zasądzone na jej rzecz od ubezpieczyciela należne jej zdaniem odszkodowanie, które będzie stanowiło przychód podatkowy. Biorąc powyższe pod uwagę zdaniem Spółki wypłacone roszczenie za skradziony towar, odsetki oraz koszty sądowe stanowią koszty uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem wydatku, a możliwością uzyskania dzięki temu przychodów. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Są to, więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy. Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 tejże ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W świetle przedmiotowego stanu faktycznego dla oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia wypłaconego odszkodowania do kosztów podatkowych istotne jest ustalenie, czy przedmiotową umowę przewozu należy traktować jako usługę wykonaną wadliwie, co skutkowałoby wyłączeniem kwot wypłaconych przez Spółkę z kosztów uzyskania przychodów na podstawie ww. art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też jako usługę niewykonaną, co z kolei wymagałoby ustalenia związku z przychodami umożliwiającego zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują w odrębny sposób terminu „wadliwy”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Na gruncie języka polskiego słowo „wadliwy” oznacza tyle, co „mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003).

Zgodnie z art. 774 ustawy z dnia 23.04.1964r. – Kodeks Cywilny ( Dz. U. nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia osób lub rzeczy, a jego kontrahent – do uiszczenia wynagrodzenia za przewóz. Z powyższego przepisu wynika, że cechą konstytutywną umowy przewozu jest przewiezienie osób lub rzeczy, za pomocą odpowiedniego środka transportu, do miejsca przeznaczenia. Usługi przewoźnika nie obejmują samego tylko działania, ale i jego rezultat. W sytuacji kradzieży towaru nie doszło do wykonania umowy, gdyż zaistniała trwała przeszkoda w dokonaniu przewozu, która uniemożliwiła dostarczenie przesyłki do miejsca przeznaczenia. W ocenie organu z uwagi na fakt, że zlecona Spółce usługa przewozowa nie została wykonana, w niniejszej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy podatkowej.

Do rozważenia pozostaje zatem kwestia celu wydatku w kontekście przepisu art. 15 ust. 1 ustawy. Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie usług transportowych uzyskuje przychody z wykonania tej usługi. Przedsiębiorca wykonujący przewozy towarów odpowiada na zasadzie ryzyka za szkody wyrządzone w przewożonym towarze powstałe podczas transportu. W przypadku uszkodzenia lub kradzieży przewożonego towaru firma transportowa zobowiązana jest do naprawienia szkody. Wynika to z przepisów kodeksu cywilnego oraz ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe ( t.j. Dz. U. z 2000r. nr 50, poz. 601 z późn. zm.).

Przepis art. 483 § 1 kodeksu cywilnego stanowi, iż można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kary umownej). Natomiast rozdział 7 prawa przewozowego reguluje odpowiedzialność przewoźnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu przesyłek. W przypadku, gdy dochodzi do zapłaty odszkodowania na rzecz klienta firma transportowa podejmuje działania w celu uzyskania rekompensaty wypłaconych kwot odszkodowań. Działania te obejmują przede wszystkim dochodzenie pokrycia poniesionych kosztów od ubezpieczyciela na podstawie zawartej z nim umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika. Odszkodowanie uzyskane od ubezpieczyciela stanowi dla firmy przewozowej przychód podatkowy, wydatki zaś przewoźnika na pokrycie szkód kontrahenta przy wykonywaniu umowy przewozu nie wyłączone przepisem art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy stanowią koszty uzyskania przychodów. W tym miejscu należy jednak zwrócić uwagę, że umowa ubezpieczenia może zawierać postanowienia nakładające na ubezpieczającego obowiązek zachowania rozsądnych środków ostrożności przy zabezpieczeniu mienia, których niedopełnienie uprawnia ubezpieczyciela do odmowy wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego w całości lub w części, jeśli niedopełnienie tych obowiązków miało wpływ na powstanie szkody lub jej rozmiar. Również na gruncie ustawy podatkowej ustawodawca konstruując zapis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i biorąc pod uwagę surowsze wymagania w stosunku do przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie należytej staranności w ich działaniach, oczekuje, że podatnik prowadząc działalność gospodarczą i kwalifikując wydatki do kosztów podatkowych czyni to przy zachowaniu reguł należytej staranności. Wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika a nie skutkiem zaniedbań, czy braku staranności.

W przedmiotowej sprawie na skutek kradzieży, towar nie dotarł do odbiorcy w Niemczech. Spółka jako przewoźnik została obciążona na podstawie wyroku sądowego równowartością szkody, która została wyrządzona klientowi. Chociaż wystąpiła o rekompensatę poniesionych wydatków do ubezpieczyciela, odszkodowania od niego nie otrzymała. W ocenie Spółki wydatek w postaci odszkodowania dla kontrahenta, który poniosła nie z własnej woli, lecz na podstawie wyroku sądowego i który nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy kwalifikuje go do kosztów podatkowych. W ocenie organu stanowisko to jest nieprawidłowe. Organ zgadza się ze Spółką, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Rozpatrując sprawę zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych w kontekście spełnienia przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 ustawy w ocenie organu przedstawiony stan faktyczny nie daje podstaw do zaliczenia kwot wypłaconych na podstawie wyroku sądowego do kosztów podatkowych. Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania w zakresie „szkody powstałej w wyniku pozostawienia środka transportu bez nadzoru podczas postoju nocnego na dłużej niż 30 minut”. Zakwestionował zatem fakt właściwego dozoru skradzionego towaru. Nie wnikając w to, co będzie przedmiotem rozstrzygnięcia sądu, organ zauważa, że dokonując badania wydatku pod kątem jego związku z przychodem na gruncie ustawy podatkowej należy uwzględnić ww. zasadę racjonalności działania podatnika. Spółka osiąga przychody z tytułu świadczenia usług transportowych. Również odszkodowanie, które uzyskałaby od ubezpieczyciela stanowiłoby przychód z działalności gospodarczej. Wtedy wydatki związane z takim przychodem stanowiłyby koszty podatkowe. Spółka mimo zapytania w tym zakresie w wezwaniu do uzupełnienia, zdaniem organu nie wykazała, że omawiany wydatek był racjonalny i spełniał przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock