INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 listopada 2009r.), uzupełniony w dniu 23 lutego 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek Spółki, uzupełniony w dniu 23 lutego 2010 r. (faks) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 30 kwietnia 2004r. Spółka zawarła umowę najmu z Wynajmującym. Przedmiotem umowy najmu był budynek wraz z pomieszczeniami biurowymi. Przedmiot najmu używany był do prowadzenia działalności produkcyjnej.

Najemca płacił Wynajmującemu czynsz miesięcznie. W 2004r. za zgodą Wynajmującego wyrażoną na piśmie Spółka dokonała przebudowy i modernizacji szatni w wynajmowanym budynku - wg projektu Pracowni Projektowej. Ponadto w 2006r. Spółka założyła kamery, w 2007 i 2008r. założyła klimatyzatory i wykonała zadaszenie wjazdu na halę.

Łączne nakłady z tego tytułu stanowiły ogółem kwotę 29.042,22 zł. Spółka zakwalifikowała je jako „Inwestycje w obcym środku trwałym" zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Okres amortyzacji ustalony został na 10 lat. Z dniem 08 marca 2009r. umowa najmu została rozwiązana za porozumieniem stron. Przyczyną rozwiązania umowy było wybudowanie własnego budynku produkcyjnego wraz z pomieszczeniami biurowymi. Wartość dotychczasowej amortyzacji na dzień 30 marca 2009r. stanowiła 6.034,05 zł. Niezamortyzowana część inwestycji w obcym budynku wynosiła 23.008,17 zł.

Zgodnie z umową najmu zawartą w dniu 30 kwietnia 2004r. nakłady poniesione przez Najemcę na przedmiot najmu nie podlegają zwrotowi.

Ponadto w uzupełnieniu z dnia 22 lutego 2010 r. (wpływ do tut. BKIP w dniu 23 lutego 2010r.) Spółka zaznaczyła, iż z punktu widzenia ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości inwestycja w obcym środku trwałym z ewidencji księgowej Spółki została wyksięgowana z rzeczowego majątku trwałego. Natomiast nakłady poniesione na przedmiot najmu pozostały w obiekcie, bowiem nie podlegały zgodnie z umową zwrotowi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy niezamortyzowana część inwestycji w obcym budynku stanowi koszty uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana część inwestycji w obcym budynku stanowi koszt uzyskania przychodu. Likwidacja nie w pełni umorzonej inwestycji w obcym środku trwałym nie była podyktowana zmianą rodzaju działalności.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Na podstawie art. 16a ust. 2 ww. ustawy, do środków trwałych zaliczane są także m.in. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 tejże ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca określił katalog wydatków, które pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja. Z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego. Rozwiązanie umowy jak również wycofanie z ewidencji środka trwałego nie oznacza, że miała miejsce fizyczna likwidacja środka trwałego. Jednocześnie należy zauważyć, iż z momentem postawienia środka trwałego w stan likwidacji (wycofania z ewidencji bilansowej) u podatnika amortyzującego dotychczas taki środek trwały nie dochodzi do jego likwidacji, rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie), lecz do zaprzestania jego użytkowania dla celów prowadzonej działalności. W tym momencie następuje utrata związku przyczynowo - skutkowego między wydatkami związanymi z tym środkiem trwałym, a przychodami, a zatem niezamortyzowana wartość składnika majątkowego nie spełni generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy, gdyż środek trwały przestanie być wykorzystywany w działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w wynajmowanym budynku, ponosząc wydatki na przebudowę i modernizację. Na dzień rozwiązania umowy najmu w Spółce pozostanie wartość niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym.

Niezamortyzowana część inwestycji nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów zarówno jednorazowo, jak i w postaci odpisów amortyzacyjnych. W tym przypadku bowiem nie wystąpi strata w wyniku nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, lecz jego wydanie (zwrot) właścicielowi z mocy prawa.

Nadto, stwierdzić należy, iż zgodnie z treścią art. 676 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Wynika stąd, że poniesione przez najemcę nakłady w obcym środku trwałym może zrekompensować jedynie właściciel nieruchomości, dokonując zwrotu niezamortyzowanej części nakładów.

W przedstawionym stanie faktycznym najemca zawierając umowę zrezygnował z uprawnień przysługujących mu na mocy cytowanego powyżej przepisu, a zatem podjął świadomą decyzję, iż poniesie nakłady, w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy, mogą nie zostać w całości zrekompensowane w postaci odpisów amortyzacyjnych zaliczonych w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.