INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26.10.2009 r. (data wpływu 29.10.2009 r. ) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wynagrodzeń wypłacanych na rzecz spółki zagranicznej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.10.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wynagrodzeń wypłacanych na rzecz spółki zagranicznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (zwana dalej: Spółka,) w dniu 30 czerwca 2006 r. zawarła umowę dystrybucyjną w zakresie której korzysta z opracowanych materiałów, wiedzy i doświadczeń przez spółkę S. UK dotyczących oceny pracowników metodą 360 stopni, objętych bezwzględnym zachowaniem praw własności intelektualnej ze strony spółki zagranicznej. Umowa dystrybucyjna wiążę się z opłatami uzależnionymi od ilości sprzedanych sztuk produktów i zawartych umów licencyjnych przez Spółkę, jak również szkoleń (związanych z wykorzystaniem materiałów S. UK) przeprowadzanych przez Spółkę, opłatami licencyjnymi za usługi doradcze w zakresie wiedzy i wykorzystania materiałów spółki zagranicznej.

Spółka S. UK w ramach zawartej umowy zapewnia, zgodnie z postanowieniem umowy w pkt 5 zawartej umowy, wsparcie i doradztwo w zakresie wprowadzania i sprzedaży produktów oraz pomoc w wywiązywaniu się z obowiązków Spółki wynikających z zawartej umowy.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 07.12.2009 r. (data wpływu 14.12.2009 r.) Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny o następujące informacje.

Spółka S UK nie prowadzi na terenie Polski zakładu.

Zakupione materiały w ramach łączącej strony umowy dystrybucyjnej, Wnioskodawca wykorzystuje w dwóch aspektach swojej działalności:

1. Materiały są wykorzystywane w zakresie świadczonych przez Wnioskodawcę usług oceny pracowników. Wnioskodawca otrzymując zlecenie od kontrahenta dokonuje z wykorzystaniem zakupionych materiałów, testów i ocen pracowników lub kandydatów na pracowników. Na podstawie wyników sporządza raport końcowym, w którym przedstawia wyniki przeprowadzonych badań zlecającemu.
2. Wnioskodawca zawierając umowy licencyjne ze swoimi kontrahentami zobowiązany jest dostarczać w okresie trwania umowy licencyjnej niezbędne materiały. Materiały są jednym z kluczowych elementów umów licencyjnych, gdyż pozwalają one na przeprowadzenie testów pracowniczych i odczytywanie wyników tychże testów.
   
   

Spółka S. Sp. z o.o. w zakresie prowadzonej działalności przeprowadza warsztaty, których celem jest przekazanie wiedzy na temat wykorzystania w praktyce produktów Spółki.

Po zakończeniu warsztatów uczestnicy otrzymują certyfikaty uprawniające ich do administrowania i interpretacji testów, kwestionariuszy i ćwiczeń symulacyjnych.

Spółka opodatkowuje 22% podatkiem VAT powyższe usługi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy Spółka postępuje właściwe kwalifikując należności wypłacane na rzecz spółki zagranicznej jako wynagrodzenie za zarząd i doradztwo, tym samym nie pobierając podatku u źródła od wypłacanych należności...
2. Czy Spółka postępuje właściwie kwalifikując przeprowadzane warsztaty (szkolenia) jako usługi opodatkowane 22% podatkiem od towarów i usług...
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie oznaczone numerem 1. W zakresie pytania nr 2 dotyczącego przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacane należności na rzecz spółki zagranicznej należy traktować jako wypłatę wynagrodzenia za doradztwo i zarządzanie, które na mocy art. 21 ust 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) i na podstawie umowy na podstawie art. 7 konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. nr 250, poz. 1840;) nie obliguje do pobrania podatku u źródła w sytuacji posiadania praz spółkę polska certyfikatu rezydencji spółki brytyjskiej.

Spółka S. UK zapewnia wsparcie w wykonywaniu obowiązków ze strony Spółki polskiej, zapewniając bieżące dostarczanie produktów do sprzedaży, delegowanie pracowników do Spółki S Sp. z o.o. w celu zapewnienia doradztwa w zakresie sprzedaży oraz odpowiedniego zarządzania dającego możliwość wypełnienia warunków zawartej umowy dystrybucyjnej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W art. 3 ust. 2 ww. ustawy, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ww. ustawy przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów.

W myśl art. 21 ust. 2 tej ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Należy również zauważyć, iż zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533) podatek dochodowy od przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, ustala się w wysokości:

1. 10 % przychodów - od dnia 1 lipca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2009 r.,
2. 5 % przychodów - od dnia 1 lipca 20

- jeżeli spełnione są łącznie warunki określone w art. 21 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z treści stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zawarł umowę dystrybucyjną w zakresie, której korzysta z opracowanych materiałów, wiedzy i doświadczeń spółki brytyjskiej, dotyczących oceny pracowników metodą 360 stopni, objętych bezwzględnym zachowaniem praw własności intelektualnej ze strony spółki zagranicznej. Umowa dystrybucyjna wiążę się z opłatami uzależnionymi od ilości sprzedanych sztuk produktów i zawartych umów licencyjnych przez Spółkę, jak również szkoleń (związanych z wykorzystaniem materiałów spółki zagranicznej) przeprowadzanych przez Spółkę, opłatami licencyjnymi za usługi doradcze w zakresie wiedzy i wykorzystania materiałów spółki zagranicznej.

W ramach zawartej umowy spółka zagraniczna zapewnia, wsparcie i doradztwo w zakresie wprowadzania i sprzedaży produktów.

Jednocześnie Spółka zagraniczna nie prowadzi działalności gospodarczej poprzez położony zagraniczny zakład.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840 dalej „umowa polsko-brytyjska” ).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-brytyjskiej należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.

W myśl art. 12 ust. 3 umowy polsko-brytyjskiej określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 umowy polsko – brytyjskiej postanowienia ustępów 1 i 2 tego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność poprzez zakład w nim położony, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 niniejszej Konwencji.

Kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest ustalenie czy umowę zawartą pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółką z siedzibą w Wielkiej Brytanii, należy traktować jako umowę „know-how”, czy też jako umowę na świadczenie usług w zakresie zarządzania i doradztwa.

Należy zauważyć, iż pod pojęciem „know-how” rozumie się określoną wiedzę techniczną i technologiczną o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, niezbędną dla przemysłowego wytwarzania produktu lub stworzenia technologii produkcji. „Know-how” zawiera więc informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części: produktu lub sposobu wytwarzania tego produktu albo dla rozwoju obydwu wymienionych. Powyższe pojęcie określa m.in. wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji. „Know-how” można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są: niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne, istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.

Stosownie do punku 11 Komentarza OECD do art. 12 „know – how” obejmuje całokształt nieujawnionych informacji technicznych, niezależnie od tego, czy podlegają one opatentowaniu czy nie, niezbędnych do przemysłowego wytwarzania produktu lub stworzenia technologii produkcji; ponieważ informacja taka osiągana jest na podstawie doświadczenia, „know – how” stanowi to, czego producent nie może poznać na podstawie zbadania produktu i samej znajomości postępu technicznego.

„Know-how” można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

• niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

• istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz

• zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.
  
  

W umowach na zakup „know – how” jedna ze stron zobowiązuje się do udostępnienia drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu ich wykorzystania na własny rachunek.

Taki rodzaj umowy różni się od umowy o świadczenie usług, według której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. W przypadku umów o świadczenie usług świadczący usługi zobowiązuje się do zapewnienia usług, które mogą wymagać wykorzystania przez świadczącego pewnej specyficznej wiedzy, umiejętności doświadczenia, ale nie do przekazania drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia.

Podsumowując, definicja „należności licencyjne” obejmuje następujące rodzaje własności intelektualnej:

• prawa autorskie,

• prawa własności przemysłowej,

• „know-how”.
  
  

W przypadku umów mieszanych należy – opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej – dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia.

Z treści stanu faktycznego wynika, iż zasadniczy charakter zawartej „umowy dystrybucyjnej” dotyczy praw do wartości intelektualnych („know – how”), wykorzystywanych przez Wnioskodawcę w ramach świadczonych usług, jak również praw do udzielania licencji na rzecz osób trzecich.

.

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi, oparte zostały na „ocenie pracowników metodą 360 stopni”, metodzie stanowiącej przedmiot prawa własności intelektualnej spółki zagranicznej do której prawo zarówno użytkowania, jak również udzielania dalszych licencji uzyskał Wnioskodawca w ramach zawartej umowy dystrybucyjnej.

Zgodnie z twierdzeniem Wnioskodawcy uzyskiwane od zagranicznej spółki „materiały są jednym z kluczowych elementów umów licencyjnych, gdyż pozwalają one na przeprowadzenie testów pracowniczych i odczytywanie wyników tychże testów”.

W konsekwencji, dokonując kwalifikacji prawno - podatkowej badanego wynagrodzenia należy stwierdzić, iż jest ono wynikiem zawartej umowy o charakterze mieszanym.

Na tej podstawie należy dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania.

Zasadniczą część wynagrodzenia stanowią należności za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej – „know – how” (licencja z prawem do wykorzystywania we własnym zakresie oraz z prawem udzielania licencji na rzecz osób trzecich), a zatem mieści się w katalogu przychodów wymienionym w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz definicji należności licencyjnych określonej art. 12 ust. 3 umowy polsko – brytyjskiej.

Wnioskodawca dokonał również błędnej kwalifikacji podatkowej, wypłacanego wynagrodzenia, w części, w jakiej dotyczy ono objętych opłatami licencyjnymi usług doradczych w zakresie wiedzy i wykorzystania materiałów spółki zagranicznej.

Wymienione usługi, również należy identyfikować w kategoriach ściśle powiązanych z prawem wartości intelektualnej, gdyż ich istotą nie jest wykorzystywaniem przez świadczącego usługę pewnej specyficznej wiedzy, lecz przekazanie drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia.

Odpowiednie wdrożenie „know – how” wymaga poza przekazaniem odpowiednich materiałów, również wsparcia licencjonodawcy, co w przypadku opisanym przez Wnioskodawcę, skutkuje uczestniczeniem przedstawicieli spółki zagranicznej w zakresie doradztwa we wprowadzaniu i sprzedaży produktów. Potwierdzeniem tego rodzaju kwalifikacji jest charakter ponoszonej opłaty, zidentyfikowanej przez Wnioskodawcę jako „opłata licencyjna za usługi doradcze w zakresie wiedzy i wykorzystania materiałów spółki zagranicznej”.

Należy podkreślić, iż brak jest podstaw prawnych do stwierdzenia, iż przedmiotowe wynagrodzenie nie podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów prawa, co do zasady należności z tytułu przedmiotowej umowy podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 12 ust. 1 i 2 polsko – brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania,

Odmienna kwalifikacja, uznająca należne świadczenie, wypłacane na rzecz spółki zagranicznej, jako wynagrodzenie za zarząd i doradztwo, możliwa jest w ściśle określonych przypadkach.

Przesłanki wynagrodzenia za zarząd i doradztwo nosi jedynie należność wypłacana w części, w jakiej spółka zagraniczna, „zobowiązana jest w myśl postanowień umownych do wsparcia i doradztwa w zakresie wprowadzania i sprzedaży produktów”.

Jednakże przedstawiony przez Wnioskodawcę sposób naliczania wynagrodzenia nie uwzględnia tego rodzaju usług.

Na tej podstawie, przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko należy uznać na nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Spółkę przesłanek zwolnienia z obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych na rzecz podmiotu z Wielkiej Brytanii. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).