Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1341/12/EK
z 11 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2012 r. (wpływu 2 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 15 stycznia 2013 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od bieżących wydatków na remonty, modernizację i wyposażenie budynków mieszkalnych i mieszkań dla pracowników oraz przyszłych wydatków na zakup mieszkań lub budowę budynków mieszkalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 15 stycznia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od bieżących wydatków na remonty, modernizację i wyposażenie budynków mieszkalnych i mieszkań dla pracowników oraz przyszłych wydatków na zakup mieszkań lub budowę budynków mieszkalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka, wykonująca wyłącznie czynności opodatkowane, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży maszyn rolniczych (tj. ciągników rolniczych, przyczep, maszyn zielonkowych, itp.), sprzętu komunalnego, kół, siłowników, a także sprzedaje oleje i paliwa. Siedziba Spółki oraz hale, w których prowadzona jest produkcja, położone są na obszarach wiejskich i oddalone około 45 km od aglomeracji miejskich. Dla tzw. ściany wschodniej oraz województwa, w którym prowadzona jest produkcja, charakterystyczne są trudności w pozyskaniu pracowników posiadających specjalistyczną wiedzę. Spółka zatrudnia około 1800 osób. Technologia wykorzystywana do produkcji jest na wysoko zawansowanym poziomie. Do prowadzonej produkcji wykorzystywane są innowacyjne rozwiązania, stosowane na świecie nie dłużej niż od dwóch lat. Urządzenia służące do produkcji są skomplikowane technicznie i ich obsługa wymaga specjalistycznej wiedzy. W celu zapewnienia produkcji, tj. obsługi urządzeń, na których jest ona prowadzona, Spółka potrzebuje wysokokwalifikowanych pracowników, których „brak jest w regionie zlokalizowanego przedsiębiorstwa”. Zatrudniani w Spółce specjaliści pozyskiwani są z sąsiednich województw i miast, będących ośrodkami akademickimi lub przemysłowymi (np. z W., L., K., Ś., czy G.), a także z zagranicy (np. z Białorusi, Chin, Korei, Rosji). Kluczowym elementem przy podjęciu przez nich pracy, jest zapewnienie im miejsca zamieszkania. Ze względu na konieczność zapewnienia mieszkań służbowych, od 2007 r. do chwili obecnej, sukcesywnie, w miarę możliwości Spółka ponosiła nakłady inwestycyjne na zakup mieszkań, ich remont i wyposażenie (meble, sprzęt AGD), a także na modernizację i rozbudowę posiadanych budynków biurowych lub garaży, w wyniku czego zmieniała ich przeznaczenie na budynki mieszkalne i na zakwaterowanie pracowników w okresie łączącego ich ze Spółką stosunku pracy. Budynki mieszkalne uzyskane w wyniku modernizacji budynku biurowego i budynku garażowego oraz zakupione mieszkania znajdują się na stanie majątku trwałego Spółki, są użytkowane i amortyzowane. Spółka zalicza amortyzację do kosztów uzyskania przychodu. Wartość świadczenia w postaci udostępnienia pracownikom mieszkań służbowych, stanowiącego równowartość miesięcznego czynszu za najem lokalu o podobnym standardzie, jest doliczana przez Spółkę do wynagrodzenia pracowników ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dodatkowo, Spółka obciąża pracowników kosztami eksploatacji, (tj. energii elektrycznej, rozmów telefonicznych, wody, ścieków), na podstawie faktury VAT. Jednocześnie wydatki związane z utrzymaniem nieruchomości Spółka rozpoznaje jako koszt uzyskania przychodu w kwocie netto, podatek naliczony obniża podatek należny.

Przedmiotowe mieszkania i budynki stanowią budynki mieszkalne. Nie jest w nich prowadzona działalność gospodarcza, dlatego Spółka zakwalifikowała je „w PKOB w dziale 11 w budynkach mieszkalnych”. Spółka poniosła koszty ich zakupu, remontu i wyposażenia. Nie odliczała podatku naliczonego, który zwiększył wartość początkową środków trwałych, stanowiącą podstawę do odpisów amortyzacyjnych. Do tej pory Spółka nie traktowała udostępniania mieszkań pracownikom jako świadczenia usług, stąd „usługi” te nie zostały sklasyfikowane przez Spółkę pod żadnym symbolem PKWiU. Przedmiotowe mieszkania i budynki mieszkalne, będące własnością Spółki, nie są wynajmowane osobom z zewnątrz i nie służą innym celom. Nie są w nich wykonywane inne czynności niż najem mieszkań pracownikom. Spółka nie zawiera z pracownikami pisemnych umów zobowiązujących do zapewnienia mieszkań służbowych, aczkolwiek zobowiązanie do zapewnienia lokalu wynika z Jej praktyki. Spółka zastanawia się nad prawidłowością rozliczeń na gruncie podatku od towarów i usług, zarówno w zaistniałym stanie faktycznym, jak i na przyszłość, w zakresie możliwości odliczania podatku naliczonego od wydatków na remonty, modernizację i wyposażenie budynków mieszkalnych i mieszkań, jak również na zakup czy budowę nowych budynków mieszkalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółce przysługiwało w zaistniałym stanie faktycznym i będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu ponoszonych wydatków na remonty, modernizację, zakup wyposażenia, jak również w przyszłości na zakup mieszkań lub budowę budynków mieszkalnych, wykorzystywanych na wyżej opisane potrzeby działalności opodatkowanej?

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującego treść art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), poniesienie podatku naliczonego związanego z wydatkami na wyżej opisane inwestycje, podyktowane było, jest i będzie w przyszłości uzasadnioną gospodarczo koniecznością utrzymania pracowników, co jest i będzie ściśle związane z działalnością opodatkowaną, i w konsekwencji przysługiwało mu i nadal przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ww. wydatkami.

Spółka wskazała, iż z treści powyższego przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Zaznaczyła, że ustawodawca nie precyzuje w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Stwierdziła, że uregulowanie to, konstytuujące podstawowy element konstrukcyjny VAT, jakim jest prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabytych, na potrzeby działalności opodatkowanej, towarów i usług, jest wyrazem fundamentalnej dla systemu VAT zasady neutralności. Wskazała, iż prawo wspólnotowe daje wyraz omawianej zasadzie w art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Stwierdziła, że zasada neutralności została również potwierdzona w licznych orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości oraz znajduje potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych. Przykładowo, istotę systemu odliczeń oddaje stwierdzenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości zawarte w wyroku z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie Rompelman vs. Minister van Financien: „system odliczeń VAT ma na celu zwolnienie podatnika w całości od obciążeń podatkiem VAT naliczonym lub zapłaconym w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia zatem to, by całość działalności gospodarczej, niezależnie od jej celu lub rezultatów, pod warunkiem, iż działalność taka sama w sobie podlega VAT, była opodatkowana w całkowicie neutralny sposób”. Spółka zauważyła, iż zasada neutralności ma zastosowanie zarówno w odniesieniu do kosztów pozostających w bezpośrednim związku z czynnościami opodatkowanymi, jak również do kosztów pośrednich działalności gospodarczej. Powyższy pogląd podzielony został przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu w sprawie C-408/98 Abbey National plc v. Commissioners of Customs Excise zgodnie z którym, brak bezpośredniego związku z konkretną czynnością podlegającą opodatkowaniu nie wyklucza prawa odliczenia VAT w przypadku tzw. kosztów ogólnych działania podatnika. Stwierdziła, iż realizacją zasady neutralności opodatkowania jest, w Jej przypadku, prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z wydatkami na remont, modernizację, zakup wyposażenia, które były i są przeznaczane na zakwaterowanie pracowników w okresie łączącego ich ze Spółką stosunku pracy, i które w sposób pośredni służą i będą służyły czynnościom opodatkowanym. Wskazała, iż wydatki te stanowią koszty ogólne związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa (koszty pracownicze), mające pośredni wpływ na osiągane przez Spółkę przychody. Zdaniem Spółki, w przypadku tego rodzaju wydatków należy mieć na uwadze obiektywną możliwość przyczynienia się ich do generowania obrotu podlegającego opodatkowaniu. Spółka podkreśliła, iż odstępstwo od zasady, jaką jest prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego, pozostającego w jakimkolwiek związku z działalnością podlegającą opodatkowaniu, może być zastosowane tylko w określonych przypadkach i po spełnieniu określonych warunków. Wszelka interpretacja rozstrzygająca wątpliwości na niekorzyść podatnika, ograniczająca prawo do odliczenia podatku naliczonego, byłaby niezgodna z zasadą neutralności opodatkowania i jako taka powinna być odrzucana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Według regulacji ust. 2 pkt 1 lit. a) powyższego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z treści powołanego wyżej art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zaznaczyć jednak należy, że ustawodawca nie precyzuje w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Podkreślenia wymaga, iż związek między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną może mieć charakter pośredni lub bezpośredni. O związku bezpośrednim można mówić wówczas, gdy nabywane towary i usługi służą np. dalszej odprzedaży, lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem sprzedaży - bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast pośredni związek występuje, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa podatnika, a tym samym z osiąganymi przez niego przychodami. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, itp.

Jak stanowi art. 5 ust 1 pkt 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do brzmienia art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według regulacji art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według regulacji obowiązującego od 1 kwietnia 2011 r. art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z brzmieniem art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. (…).

Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347/1 ze zm.). Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, (...) podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa Członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Z powołanego wyżej przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że kwotę należną z tytułu sprzedaży (obrót) należy rozumieć jako należne sprzedawcy całe wynagrodzenie z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Wskazać należy, że również w orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia - dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość lub jedną usługę. Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2- 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Według regulacji § 2 powyższego artykułu, czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Z przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane w zakresie produkcji i sprzedaży maszyn rolniczych, sprzętu komunalnego, kół, siłowników, a także sprzedaży olejów i paliwa. Jej siedziba oraz hale, w których prowadzona jest produkcja, położone są na obszarach wiejskich i oddalone są około 45 km od aglomeracji miejskich. Do prowadzonej produkcji wykorzystywane są innowacyjne rozwiązania, a wykorzystywane urządzenia są skomplikowane technicznie i ich obsługa wymaga specjalistycznej wiedzy, wobec czego Spółka potrzebuje wysokokwalifikowanych pracowników, których brak jest w regionie. Zatrudniani specjaliści pozyskiwani są z sąsiednich województw i miast, a także z zagranicy. Istotną kwestią przy podjęciu przez nich pracy, jest zapewnienie im miejsca zamieszkania. Od 2007 r. do chwili obecnej Spółka sukcesywnie ponosiła nakłady inwestycyjne na zakup mieszkań, ich remont i wyposażenie (meble, sprzęt AGD), a także na modernizację i rozbudowę posiadanych budynków biurowych lub garaży, w wyniku czego zmieniała ich przeznaczenie na budynki mieszkalne w celu zakwaterowania w nich pracowników, w okresie łączącego ich ze Spółką stosunku pracy. Budynki mieszkalne uzyskane w wyniku ww. modernizacji oraz zakupione mieszkania znajdują się na stanie majątku trwałego, są użytkowane i amortyzowane. Wartość świadczenia w postaci udostępnienia pracownikom mieszkań służbowych, stanowiącego równowartość miesięcznego czynszu za najem lokalu o podobnym standardzie, jest doliczana przez Spółkę do wynagrodzenia pracowników ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dodatkowo Spółka obciąża pracowników kosztami eksploatacji, (tj. energii elektrycznej, rozmów telefonicznych, wody, ścieków), na podstawie faktury VAT. Wydatki związane z utrzymaniem nieruchomości rozpoznaje jako koszt uzyskania przychodu w kwocie netto, a podatek naliczony odlicza. Przedmiotowe mieszkania i budynki stanowią budynki mieszkalne i nie jest w nich prowadzona działalność gospodarcza, dlatego Spółka zakwalifikowała je w dziale 11 PKOB. Nie odliczała podatku naliczonego z tytułu ich zakupu, remontu i wyposażenia. Do tej pory, nie traktowała udostępniania mieszkań pracownikom jako świadczenia usług, stąd „usługi” te nie zostały sklasyfikowane przez Spółkę pod żadnym symbolem PKWiU. Przedmiotowe mieszkania i budynki mieszkalne nie są wynajmowane osobom z zewnątrz i nie służą innym celom. Spółka nie zawiera z pracownikami pisemnych umów zobowiązujących do zapewnienia mieszkań służbowych, aczkolwiek zobowiązanie takie wynika z Jej praktyki. Spółka zastanawia się nad prawidłowością rozliczeń na gruncie podatku od towarów i usług, zarówno w zaistniałym stanie faktycznym jak i na przyszłość, w zakresie możliwości odliczania podatku naliczonego od wydatków na remonty, modernizację i wyposażenie budynków mieszkalnych i mieszkań, jak również na zakup, czy budowę nowych budynków mieszkalnych.

Mając na uwadze powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że mimo, iż poniesione wydatki na remonty, modernizację i wyposażenie budynków mieszkalnych i mieszkań mają pośredni związek ze sprzedażą opodatkowaną, bowiem – jak wskazała Spółka - ww. wydatki poniosła w celu zakwaterowania pracowników w okresie łączącego ich ze Spółką stosunku pracy, nie przysługuje Jej prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż wydatki te w sposób bezpośredni są związane z wykonywaniem przez nią czynności zwolnionych od podatku. Skoro bowiem Spółka obciąża pracowników kosztami eksploatacji, to w świetle brzmienia art. 29 ust. 1 ustawy uznać należy, iż koszty te składają się na podstawę opodatkowania z tytułu świadczenia na ich rzecz usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, które podlegają opodatkowaniu, jednakże z uwagi na brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy korzystają ze zwolnienia od podatku. Nie ma w tym przypadku znaczenia klasyfikacja PKWiU, bowiem przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy nie identyfikuje usług w nim wymienionych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Powyższe rozstrzygnięcie dotyczy również planowanych przez Spółkę wydatków na zakup mieszkań, czy budowę nowych budynków mieszkalnych.

Na odmienne rozstrzygnięcie powyższych kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Spółkę wyroki TSUE. Wskazać bowiem należy, iż wprawdzie w wyroku z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie C-268/83 TSUE stwardził, iż „ (…) system podatku od wartości dodanej zapewnia zatem to, by całość działalności gospodarczej, niezależnie od jej celu lub rezultatów, pod warunkiem, iż działalność taka sama w sobie podlega VAT, była opodatkowana w całkowicie neutralny sposób”, jednakże w przedmiotowej sprawie odliczenie podatku od towarów i usług nie jest dopuszczalne z uwagi na bezpośredni związek dokonanych i planowanych zakupów z wykonywaniem czynności zwolnionych od podatku.

Końcowo należy podkreślić, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego od poniesionych przez Spółkę wydatków związanych z zakupem mieszkań oraz rozbudową posiadanych budynków biurowych lub garaży, gdyż nie postawiono w tym zakresie pytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.