INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2009 r. (data wpływu 4 listopada 2009 r.) uzupełnionym w dniu 23 listopada 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lokali znajdujących się w budynku apartamentowym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2009 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 23 listopada 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lokali znajdujących się w budynku apartamentowym.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności dokonał inwestycji w postaci wybudowania zespołu sześciu budynków apartamentowych. Zgodnie z uzyskanymi pozwoleniami na budowę, przedmiotowe budynki zostały zaliczone do kategorii XIV, tj. budynki zakwaterowania turystycznego i rekreacyjnego, jak: hotele, motele, pensjonaty, domy wypoczynkowe, schroniska turystyczne. Łącznie w zespole budynków znajduje się 50 lokali w formie apartamentów (4 budynki zawierające po 8 lokali każdy oraz 2 budynki zawierające po 9 lokali). Apartamenty mają postać samodzielnych lokali (tj. stanowią wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku zespół izb przeznaczonych na pobyt ludzi). Ponadto, apartamenty te cechuje pełna funkcjonalność m.in. w postaci doprowadzonych przyłączy, wszystkich mediów, pomieszczeń sanitarnych, aneksów kuchennych oraz pokoi, co oznacza, że są przystosowane do stałego pobytu ludzi oraz pełnego zaspokajania ich potrzeb mieszkaniowych. Konsekwentnie, każdy z apartamentów może funkcjonować jako odrębny samodzielny lokal o charakterze mieszkalnym.

Ww. samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym zostały sprzedane na rzecz osób fizycznych. W stosunku do sprzedaży 12 lokali (po 2 w każdym budynku), które w wydanym przez starostę zaświadczeniu dotyczącym wyodrębnienia lokali zostały określone jako lokale mieszkalne, zastosowano stawkę VAT w wysokości 7%. Natomiast sprzedaż pozostałych lokali (określonych w tym zaświadczeniu jako lokale o innym przeznaczeniu) nastąpiła z zastosowaniem stawki VAT w wysokości 22%. Wnioskodawca zaznacza, że oprócz różnego określenia obydwu grup lokali we wskazanym zaświadczeniu, nie ma między nimi żadnych faktycznych różnic. Wszystkie te apartamenty są wykorzystywane przez ich nabywców do realizacji celów mieszkaniowych. Prawo własności lokali jest przenoszone na podstawie umów w formie aktu notarialnego. Ponadto, każdy apartament posiada wyodrębnioną księgę wieczystą z ustanowionym dla tego lokalu udziałem w nieruchomości wspólnej, tj. w gruncie i w częściach wspólnych budynku. Powierzchnia użytkowa każdego z apartamentów nie przekracza 150 m². Ponadto, powierzchnia użytkowa budynków przeznaczona na apartamenty stanowi przeważającą część (ponad 50%) całkowitej powierzchni użytkowej budynków.

W celu potwierdzenia właściwej klasyfikacji przedmiotowych budynków jako budynków mieszkalnych dla celów podatku VAT, Wnioskodawca wystąpił ze stosownym wnioskiem do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, otrzymując w dniu 17 września 2009 r. informację potwierdzającą dokonaną klasyfikację. W informacji tej urząd statystyczny stwierdził, że klasyfikacja przedmiotowych budynków powinna być uzależniona od przeznaczenia przeważającej części powierzchni użytkowej budynku. Wskazano ponadto, iż „wymienione w piśmie budynki, w których przeważająca część powierzchni użytkowej przeznaczona będzie na apartamenty (każdy z łazienką i kuchnią), wykorzystywane do celów mieszkalnych (mieszkania, w których nabywcy będą mogli na stałe przebywać), należy klasyfikować w grupowaniu: PKOB grupa 112 klasa 1122 „budynki o trzech i więcej mieszkaniach". Natomiast w przypadku, gdy przeważająca część powierzchni użytkowej budynków apartamentowych przeznaczona byłaby na lokale spełniające funkcję pensjonatu, hotelu, motelu lub podobnego budynku oferującego zakwaterowanie, to należałoby je klasyfikować w zakresie grupowania: PKOB grupa 121 klasa 1211 „budynki hoteli”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż apartamentów (stanowiących samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym) w opisywanym stanie faktycznym powinna była korzystać z preferencyjnej stawki VAT w wysokości 7%...

Zdaniem Wnioskodawcy, decydujące znaczenie dla potrzeb określenia stawki podatku od towarów i usług przy sprzedaży apartamentów ma klasyfikacja PKOB i uznanie apartamentów za samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym, nie zaś klasyfikacja budynków wynikająca z decyzji o pozwoleniu na budowę (przedmiotowe budynki zostały zaliczone do kategorii XIV, która zgodnie z załącznikiem do ustawy prawo budowlane obejmuje budynki zakwaterowania turystycznego i rekreacyjnego), ani sposób określenia lokali w decyzjach o pozwoleniu na użytkowanie obiektów budowlanych, czy też w zaświadczeniach dotyczących wyodrębnienia lokali.

W konsekwencji, w świetle uzyskanej klasyfikacji PKOB, sprzedaż apartamentów stanowiących samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym w opisywanych budynkach korzysta z preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług w wysokości 7%. Powołując się na brzmienie art. 41 ust. 12, ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązującego od 1 stycznia 2008 r., Wnioskodawca wskazuje, iż stawkę podatku 7% stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, przez które stosownie do art. 41 ust. 12a ustawy, rozumie się m.in. obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w PKOB w klasie ex 1264. Jednocześnie, zgodnie z art. 41 ust. 12b pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zalicza się lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m². Jak zauważa Wnioskodawca, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego, zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług, należy rozumieć budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11. Wnioskodawca wskazuje, iż na gruncie przedstawionych regulacji, 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie w przypadku dostawy budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11 lub ich części (np. samodzielnych lokali o charakterze mieszkalnym) oraz w odniesieniu do lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB w dziale 12. Ponadto zauważa, iż ani w ustawie o podatku od towarów i usług, ani w przepisach wykonawczych do tej ustawy, czy też w PKOB, nie została zawarta definicja samodzielnych lokali, stąd wskazuje na definicję zawartą w art. 2 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r., nr 80, poz. 903 ze zm.), zgodnie z którą samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Wnioskodawca podkreśla, że apartamenty znajdujące się w wybudowanych budynkach spełniają powyższe warunki. Każdy bowiem z apartamentów stanowi zespół izb, wydzielonych trwałymi ścianami w obrębie budynku przeznaczonych na pobyt stały ludzi. Ponadto, posiadają one pełną funkcjonalność (tj. doprowadzone przyłącza wszystkich mediów, pomieszczenia sanitarne, aneksy kuchenne oraz pokoje) tak, aby zaspokajać potrzeby mieszkaniowe. Apartamenty te są wyodrębnione jako samodzielne nieruchomości oraz posiadają osobne księgi wieczyste z ustanowionymi dla nich udziałami w nieruchomości wspólnej, tj. w gruncie i w częściach wspólnych budynku. Tym samym, po ustanowieniu odrębnej własności, każdy z lokali staje się na gruncie ustawy o VAT odrębnym od budynku towarem i stanowi samodzielny przedmiot czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca jest w posiadaniu informacji wydanej przez Urząd Statystyczny w Łodzi, dotyczącej klasyfikacji wybudowanych budynków, w której stwierdzono, iż przedmiotowe obiekty powinny być klasyfikowane jako budynki mieszkalne (dział 11 PKOB) w przypadku łącznego spełnienia dwóch warunków:

• przeważająca część powierzchni użytkowej budynku będzie przeznaczona na apartamenty (każdy z łazienką i kuchnią) oraz
• apartamenty te będą przeznaczone na cele mieszkalne, tj. będą pełniły funkcje mieszkań, w których nabywcy będą mogli na stałe przebywać.

Wnioskodawca podkreśla, iż w opisywanych budynkach apartamenty stanowią ponad 50% całkowitej powierzchni użytkowej budynków i mają postać samodzielnych lokali o charakterze mieszkalnym. Apartamenty te cechuje pełna funkcjonalność mieszkalna, tj. posiadają one doprowadzone przyłącza wszystkich mediów, pomieszczenia sanitarne, aneksy kuchenne oraz pokoje, są one przystosowane do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych. Powyższa funkcjonalność lokali powoduje, iż ich nabywcy mogą w nich na stałe przebywać realizując swoje potrzeby mieszkaniowe, co przesądza o mieszkaniowym charakterze lokali.

W konsekwencji, wobec spełniania warunków określonych przez urząd statystyczny dla klasyfikacji budynków w grupie 112 PKOB oraz warunków do uznania apartamentów za samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym, sprzedaż wyżej wymienionych lokali jako części takich budynków powinna korzystać ze stawki 7%.

Dodatkowo wskazano, iż klasyfikacja samych budynków ma znaczenie wtórne w zakresie określenia właściwej stawki podatku VAT dla sprzedaży przedmiotowych apartamentów. Na gruncie przytoczonych regulacji uprawniony wydaje się pogląd, iż ustawodawca zrównał podatkowe traktowanie dostawy lokali w zakresie stawki podatku, zarówno tych stanowiących część budynku mieszkalnego sklasyfikowanego w dziale 11 PKOB (niebędących lokalami użytkowymi), jak i tych lokali o charakterze mieszkalnym, będących częścią budynku niemieszkalnego sklasyfikowanego w dziale 12 PKOB. W tym kontekście, charakter budynku, w którym znajduje się lokal o charakterze mieszkalnym nie ma podstawowego znaczenia dla możliwości zastosowania obniżonej stawki 7% przy sprzedaży apartamentów.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż apartamentów, stanowiących samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym w opisanym stanie faktycznym korzysta z preferencyjnej stawki podatku w wysokości 7%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W art. 41 ust. 1 ww. ustawy, podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, obniżone do wysokości 7%, 3% i 0%.

Stosownie do treści art. 41 ust. 12 powołanej ustawy, obowiązującego od 1 stycznia 2008 r., 7% stawkę podatku od towarów i usług stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W myśl art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12b wymienionej ustawy, nie zalicza się budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m² oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Stosownie do treści art. 41 ust. 12c ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity, stawkę podatku w wysokości 7% stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto zgodnie z (obowiązującym do dnia 31 grudnia 2009 r.) § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336) stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,
2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

• w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Ponadto, z uregulowań zawartych w art. 3 pkt 1a i pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), wynika, że pod pojęciem obiektu budowlanego rozumie się budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Budynkiem zaś jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na treść art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zmianami), z którego wynika, że nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z cytowanego wyżej przepisu wynika zatem, że lokal (część budynku), będący według zasad ogólnych Kodeksu cywilnego częścią składową nieruchomości gruntowej, zostaje z tego reżimu wyłączony na mocy przepisów szczególnych i staje się oddzielną nieruchomością, stanowiąc odrębny od budynku przedmiot obrotu cywilnoprawnego i odrębny przedmiot własności.

Definicję lokalu mieszkalnego, jak również prawną regulację obrotu lokalami (częściami budynków), stanowiącymi odrębny od budynku towar, stanowią przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. 2000 r. Nr 80 poz. 903 ze zmianami).

Z treści art. 2 ust. 1 i 2 powołanej ustawy wynika, że samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu tejże ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Natomiast stosownie do treści art. 7 ust. 1 i 2 ww. ustawy, odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Z powyższych przepisów wynika, iż odrębną nieruchomość może stanowić samodzielny lokal, a dla powstania odrębnej własności lokalu niezbędny jest wpis do księgi wieczystej mający charakter konstytutywny. Bez wpisu do księgi wieczystej odrębna własność lokalu (część budynku) nie może skutecznie powstać.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług lokal ten staje się odrębnym, od budynku, towarem i stanowi samodzielny przedmiot czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Z przytoczonych regulacji prawnych wynika, iż 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie w całym budownictwie mieszkaniowym, zarówno objętym społecznym programem mieszkaniowym, jak i nieobjętym tym programem.

W złożonym wniosku wskazano, że przedmiotem dostawy były samodzielne lokale apartamentowe o charakterze mieszkalnym, w obiektach sklasyfikowanych w grupowaniu PKOB 1122 „budynki o trzech i więcej mieszkaniach" oraz PKOB 1211„budynki hoteli”.

Mając na uwadze przedstawione zagadnienie w odniesieniu do obowiązujących przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że o ile będące przedmiotem dostawy lokale apartamentowi - w myśl powołanych przepisów - mają charakter mieszkalny (stanowią mieszkania, w których nabywcy mogą na stałe przebywać), to dostawa ta korzysta z preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług w wysokości 7%.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11) zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania towarów i usług. Zatem tutejszy organ podatkowy nie dokonywał oceny poprawności przedstawionych przez Wnioskodawcę klasyfikacji statystycznych przedmiotowych obiektów, wobec czego niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie w oparciu o grupowanie wskazane przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku przy założeniu, że podana klasyfikacja jest prawidłowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.