INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 16.07.2009 r. (data wpływu 31.07.2009 r.) oraz piśmie uzupełniającym braki formalne (data nadania 26.10.2009 r., data wpływu 28.10.2009 r., na wezwanie Nr IPPB2/415-514/09-5/MK z dnia 29.09.2009 r. (data nadania 30.09.2009 r., data doręczenia 19.10.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wypłat pieniężnych dokonywanych przez byłego pracodawcę, jest:

• nieprawidłowe w części dotyczącej obowiązku dokonania rozliczenia podatku dochodowego od kwot postawionych do dyspozycji Wnioskodawcy w zeznaniu rocznym za rok 2009 w przypadku otrzymania w 2010 roku informacji podatkowej PIT-11 za rok 2009.
  
  
• prawidłowe w zakresie uregulowań prawnych przewidzianych w ustawie Ordynacja podatkowa w przedmiocie korekty złożonego zeznania lub zwrotu nadpłaconego podatku.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31.07.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wypłat pieniężnych dokonywanych przez byłego pracodawcę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Z uwagi na braki formalne w złożonym wniosku, organ podatkowy pismem z dnia 29.09.2009 r. Nr IPPB2/415-514/09-5/MK wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:

• wskazanie czy intencją Wnioskodawcy jest uzyskanie interpretacji indywidualnej, ponieważ w dniu 31.07.2009 r. do tutejszego organu wpłynął wniosek skierowany do Naczelnika Urzędu Skarbowego dotyczący zwrotu nadpłaconego podatku z tytułu wypłat pieniężnych dokonywanych przez byłego pracodawcę.
  
  

Ponadto organ podatkowy wskazał, że jeżeli przesłany wniosek ma być przedmiotem interpretacji indywidualnej, organ podatkowy prosi o:

• wskazanie nazwy i adresu organu podatkowego (Naczelnika Urzędu Skarbowego) właściwego dla Wnioskodawcy ze względu na sprawę będącą przedmiotem interpretacji indywidualnej,

• wskazanie przedmiotu wniosku, tj. czy wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, czy zdarzenia przyszłego,

• wskazaniu w zakresie jakiego podatku ma być wydana interpretacja,

• przedstawienie opisu stanu faktycznego (stanów faktycznych) lub zdarzenia przyszłego (zdarzeń przyszłych), mających być przedmiotem interpretacji indywidualnej,

• sformułowanie pytania lub pytań przyporządkowanych do stanu faktycznego, (stanów faktycznych) lub zdarzenia przyszłego (zdarzeń przyszłych),

• przedstawienie własnego stanowiska w sprawie w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego (stanów faktycznych) lub zdarzenia przyszłego (zdarzeń przyszłych) w odniesieniu do zadanego pytania lub pytań,

• uzupełnienie informacji poprzez złożenie oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej,

• uiszczenie opłaty w wysokości odpowiadającej liczbie stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych,

• podanie Pana Numeru Identyfikacji Podatkowej (NIP),
  
  

Braki uzupełniono prawidłowo w wyznaczonym terminie.

W miesiącu styczniu 2008 r. były pracodawca Wnioskodawcy wpłacił na jego konto wynagrodzenie z tytułu rzekomej umowy o zakazie konkurencji. Wnioskodawca wskazuje, iż z uwagi na brak umowy o zakazie konkurencji pomiędzy byłym pracodawcą a Wnioskodawcą, otrzymaną kwotę Wnioskodawca zwrócił, jako świadczenie nienależne. W podobny sposób Wnioskodawca postąpił z kwotami otrzymanymi pod koniec m-ca lutego i sierpnia 2008 r. W konsekwencji cała kwota odszkodowania z tytułu rzekomej umowy o zakazie konkurencji za rok 2008 została wpłacona przez byłego pracodawcę do depozytu sądowego w m-cu marcu 2009 r. Wnioskodawca wskazuje, że były pracodawca przedstawił Wnioskodawcy informację podatkową za rok 2008. Począwszy od m-ca marca 2009 r. były pracodawca przekazuje co miesiąc wpłaty do depozytu sądowego z tytułu rzekomej umowy o zakazie konkurencji. Wnioskodawca podnosi, że zachodzi duże prawdopodobieństwo, że w roku 2010 były pracodawca przedstawi Wnioskodawcy informację podatkową za rok 2009.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy były pracodawca przedstawi Wnioskodawcy informację podatkową za rok 2009 zachodzi w ogóle potrzeba, aby Wnioskodawca uwzględnił wykazany przychód w swoim zeznaniu rocznym składanym do 30 kwietnia 2010 r....

Zdaniem Wnioskodawcy

Według Jego najlepszej wiedzy nie istnieje żaden dokument, na podstawie którego były pracodawca zobowiązany jest do wypłaty na rzecz Wnioskodawcy jakiegokolwiek wynagrodzenia. Ze względu na fakt, że wszelkie kwoty, które zostały przekazane Wnioskodawcy przez byłego pracodawcę, jako nienależne świadczenia Wnioskodawca niezwłocznie dokonał ich zwrotu, jak również nie odebrał i odebrać nie zamierza żadnej kwoty z depozytu sądowego.

W konsekwencji zdaniem Wnioskodawcy kwoty wykazane w ewentualnej informacji wystawionej przez byłego pracodawcę, nie będą musiały być uwzględnione w zeznaniu podatkowym Wnioskodawcy. Dodatkowo Wnioskodawca zauważa, że gdyby opisane zdarzenie przyszłe miałoby się stać stanem faktycznym, ustawa Ordynacja podatkowa zawiera umocowania dające organowi podatkowemu potrzebne do wyjaśnienia stanu faktycznego lub rozstrzygnięcia sprawy włącznie z ustaleniem istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe w części dotyczącej obowiązku dokonania rozliczenia podatku dochodowego od kwot postawionych do dyspozycji Wnioskodawcy w zeznaniu rocznym za rok 2009 w przypadku otrzymania w 2010 roku informacji podatkowej PIT-11 za rok 2009. oraz w części dotyczącej uregulowań prawnych przewidzianych w ustawie Ordynacja podatkowa w przedmiocie korekty złożonego zeznania lub zwrotu nadpłaconego podatku - jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl powyższego należy stwierdzić, iż przychód powstaje w momencie otrzymania lub postawienia do dyspozycji pieniędzy i wartości pieniężnych.

Stosownie do art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przepisu art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy wynika, iż płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

A zatem na podstawie art. 31 w związku z art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracodawca obowiązany jest, jako płatnik, obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych kwot wynagrodzenia.

Stosownie do art. 467 pkt 4 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93) dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego, jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione.

W myśl art. 486 ww. ustawy wierzyciel dopuszcza się zwłoki, gdy bez uzasadnionego powodu:

• uchyla się od przyjęcia zaofiarowanego faktycznie świadczenia,
• odmawia dokonania czynności, bez której świadczenie nie może być spełnione
• oświadcza dłużnikowi, że świadczenia nie przyjmie.
  
  

Zatem jeżeli dłużnik nie może wykonać świadczenia na czas, ze względu na okoliczności, za które odpowiada wierzyciel, może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego.

O złożeniu przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego dłużnik powinien niezwłocznie zawiadomić wierzyciela w formie pisemnej o czym stanowi art. 486 § 1 Kodeksu cywilnego.

Z kolei art. 470 stanowi, że ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki, jak spełnienie świadczenia. Ponadto dłużnik może żądać od wierzyciela zwrotu kosztów złożenia do depozytu sądowego, jeżeli sam nie odebrał złożonego tam przedmiotu świadczenia.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, pobrania i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłacanych lub postawionych do dyspozycji pracownika.

Jak wynika ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, były pracodawca dokonał wpłaty odszkodowania na konto Wnioskodawcy w m-cu styczniu, lutym oraz w sierpniu 2008 r. Powyższe wpłaty w tym samym roku zostały zwrócone byłemu pracodawcy, przez Wnioskodawcę jako świadczenie nienależne. Ponieważ w zaistniałej sytuacji wykonanie zobowiązania ciążącego na dłużniku było niemożliwe w konsekwencji odszkodowanie z tytułu „rzekomej” umowy o zakazie konkurencji zostało wpłacone przez byłego pracodawcę do depozytu sądowego. Od m-ca marca 2009 r. przekazywane są comiesięczne wpłaty z tego tytułu.

Wnioskodawca podnosi, że zachodzi duże prawdopodobieństwo, że w roku 2010 były pracodawca przedstawi Wnioskodawcy informację podatkową za rok 2009.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do pieniędzy i wartości pieniężnych, otrzymanie przychodu może polegać na wręczeniu podatnikowi pieniędzy i wartości pieniężnych lub postawieniu ich do jego dyspozycji.

Wobec braku w przepisach podatkowych definicji pojęcia „postawienie do dyspozycji” należy posłużyć się definicją słownikową. „mieć coś do dyspozycji” oznacza „mieć możność posługiwania się, rozporządzania czymś w danej chwili”.

Przez „postawione do dyspozycji” należy zatem rozumieć takie środki pieniężne, których podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość objęcia, czyli skorzystania z tych pieniędzy i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej środki do dyspozycji.

Organ podatkowy zaznacza, że nie jest władny do rozstrzygania jak winny się układać stosunki prawne między pracownikiem i pracodawcą (wzajemne prawa i obowiązki), a jedynie jest zobligowany do zajęcia stanowiska co do skutków podatkowych podjętych czynności, wynikających z relacji pracodawca – pracownik.

Zatem należy stwierdzić, że jeżeli istotnie przyjmując za Wnioskodawcą nie była zawarta umowa o zakazie konkurencji pomiędzy byłym pracodawcą a Wnioskodawcą, to dokonane przez byłego pracodawcę wypłaty będą świadczeniem nienależnym.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, brak inicjatywy ze strony Wnioskodawcy do odbioru z depozytu sądowego wypłaconego świadczenia pieniężnego w postaci odszkodowania nie skutkuje uznaniem, że u Wnioskodawcy nie wystąpił przychód ze stosunku pracy.

Środki pieniężne pozostawione w depozycie sądowym w postaci należności ze stosunku pracy pozostaną w depozycie do momentu pobrania ich przez Wnioskodawcę i tylko od Jego inicjatywy zależy kiedy zostaną wypłacone. A zatem złożenie należnego odszkodowania do depozytu sądowego ma takie same skutki, jak spełnienie świadczenia. Tym samym złożone do depozytu sądowego, pieniądze będące przychodem z tytułu odszkodowania związanego z zakazem konkurencji zostały postawione przez Spółkę do dyspozycji Wnioskodawcy i stanowią przychód po stronie Wnioskodawcy ze stosunku pracy (art. 12 w związku z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. postawieniem środków pieniężnych do dyspozycji Wnioskodawcy) bowiem przychodem takim jest każde przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.

Mając na uwadze powyższe w przypadku otrzymania w 2010 roku informacji podatkowej PIT-11 za rok 2009 na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek dokonania rozliczenia podatku dochodowego od kwot postawionych do jego dyspozycji w zeznaniu rocznym za rok 2009.

Jednocześnie przyjmując, za Wnioskodawcą, że nie została zawarta umowa o zakazie konkurencji pomiędzy byłym pracodawcą a Wnioskodawcą organ podatkowy zauważa, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym mogą znaleźć zastosowanie przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) dotyczące korekty deklaracji podatkowych oraz zwrotu nadpłaconego podatku.

Zagadnienia dotyczące korygowania deklaracji podatkowych zostały z kolei uregulowane w przepisach art. 81 i art. 81b ustawy Ordynacja. Zgodnie z treścią art. 81 § 1 ww. ustawy jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Korekta deklaracji ma na celu umożliwienie podatnikom, płatnikom i inkasentom poprawienia błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, a także inne dane zawarte w treści deklaracji.

W myśl art. 81 § 2 ww. ustawy skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Uprawnienia do złożenia korekt ulegają jedynie zawieszeniu w trybie art. 81b § 1 pkt 1, na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej - w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą i przysługują nadal po zakończeniu kontroli podatkowej, postępowania podatkowego - w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ww. ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Natomiast w kwestii dotyczącej zwrotu nadpłaconych zaliczek na podatek dochodowy pracownikowi w takich przypadkach przysługuje prawo do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty nienależnie pobranego podatku przez płatnika.

Ordynacja podatkowa zarówno w art. 72 zawierającym definicję nadpłaty, jak i w art. 75 dotyczącym postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty, rozgranicza nadpłatę zaistniałą po stronie płatnika i możliwość dochodzenia jej zwrotu przez podatnika.

Zgodnie z treścią art. 72 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa za nadpłatę uważa się w szczególności kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku, kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Jednakże nie w każdej z tych sytuacji płatnikowi przysługuje prawo do żądania stwierdzenia nadpłaty.

W myśl art. 73 § 3 tej ustawy dla podatników podatku dochodowego nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego.

Stosownie do art. 75 § 1 ww. ustawy jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zgodnie z przedstawionym zdarzeniem przyszłym w przypadku otrzymania informacji PIT-11 za rok 2009 od byłego pracodawcy obowiązkiem Wnioskodawcy będzie wykazanie uzyskanego przychodu w rozliczeniu rocznym za rok 2009. Jednakże zauważyć należy, iż Wnioskodawca będzie miał prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego za rok 2009 oraz wystąpienia z wnioskiem o zwrot nadpłaconego podatku w przypadku gdyby nie zawarto z Wnioskodawcą umowy o zakazie konkurencji.

Ponadto organ podatkowy zauważa, że wydając interpretację przepisów prawa podatkowego nie ustanawia żadnej normy indywidualnej, lecz jego rola sprowadza się do przedstawienia poglądu dotyczącego rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej. Interpretacja indywidualna nie jest aktem rozstrzygającym o prawach lub obowiązkach podmiotu w konkretnej sprawie podatkowej.

Końcowo należy zwrócić uwagę, iż w sprawie będącej przedmiotem wniosku dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Zgodnie bowiem z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższego wynika, że organ właściwy do wydania interpretacji indywidualnej nie przeprowadza postępowania dowodowego, nie jest zatem ani obowiązany ani uprawniony do analizy dołączonych do wniosku dokumentów ani do wykorzystania ich treści przy ocenie stanowiska Wnioskodawcy. Organ ten jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę. Załączone do wniosku dokumenty mogą być przedmiotem analizy i weryfikacji, jako dowód w ewentualnie prowadzonych czynnościach sprawdzających lub postępowaniu podatkowym prowadzonym przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.