INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2009r. (data wpływu do tut. Organu - 18 czerwca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii w latach 2006-2008 - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2009r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii w latach 2006- 2008.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W maju 2006 roku wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę z firmą, w której był w Polsce zatrudniony nieprzerwanie od 5 lat. Umowa została rozwiązana za porozumieniem stron. Następnie wnioskodawca wyjechał do Anglii z zamiarem stałego pobytu. Wnioskodawca będąc już w Anglii uzyskał wszystkie stosowne dokumenty, legalizując tym samym swój pobyt. Płacił tam również podatki, ubezpieczenia, rachunki za mieszkanie, dojazd do pracy. Wnioskodawca nie posiada żadnych oszczędności – to co zarabiał, wydawał na bieżąco. Celem tego wyjazdu było zamieszkanie na stałe w Anglii a nie wyjazd w celach zarobkowych. Przez cały okres pobytu w Anglii wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów w Polsce. W maju 2008r. wnioskodawca wrócił do Polski, gdyż sytuacja na tamtejszym rynku pracy mocno się skomplikowała, utrudniając mu realizowanie zamierzonego celu. Od września 2008r. do chwili obecnej wnioskodawca jest zatrudniony w firmie w Polsce na podstawie umowy o pracę. W zeznaniu podatkowym za rok 2006 wnioskodawca uwzględnił jedynie dochody uzyskane w Polsce w terminie od 01 stycznia 2006r. do 31 maja 2006r. Za 2007r. nie złożył zeznania podatkowego, gdyż nie uzyskał dochodu w Polsce. W zeznaniu podatkowym za 2008r. wnioskodawca natomiast uwzględnił jedynie dochody uzyskane w Polsce w terminie od 01 września 2008 do 31 grudnia 2008r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawca postąpił prawidłowo nie uwzględniając dochodów uzyskanych za granicą w rozliczeniach podatkowych za lata 2006-2008...

Wnioskodawca uważa, iż zgodnie z art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych postąpił prawidłowo, gdyż według niego ośrodek interesów życiowych znajduje się tam, gdzie uzyskuje się dochody, dzięki którym te interesy można realizować. Ponadto w latach 2006, 2007 wnioskodawca przebywał w Anglii dłużej niż 183 dni. Nie posiada w Polsce nieruchomości – w dalszym ciągu mieszka z rodzicami.

Zgodnie z art. 25 Kodeksu Cywilnego od maja 2006r. do maja 2008r. miejscem zamieszkania wnioskodawcy była Anglia, gdyż przebywał tam z zamiarem stałego pobytu.

Zgodnie z art. 14 umowy między Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania wnioskodawca nie miał obowiązku uwzględniania dochodów brytyjskich, a zarazem złożenia zeznania podatkowego za rok 2007, gdyż w tym roku nie uzyskiwał dochodu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym. w 2006r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2a powołanej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż wymienione wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2007r. i w 2008r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).
   
   

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a tej ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978r. Nr 7, poz. 20), obowiązującej do końca 2006r., określenie „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie” oznacza – z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu – każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja miejsca zamieszkania odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistych z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006r., pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane, dlatego koniecznym było sięganie do uregulowań zawartych w Kodeksie cywilnym.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Natomiast stosownie do art. 4 ust. 1 konwencji z dnia 20 lipca 2006r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 2006r. Nr 50, poz. 1840), obowiązującej od 01 stycznia 2007r., określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących od dnia 01 stycznia 2007r., pojęcie „miejsca zamieszkania” zostało zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak z tego przepisu wynika, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że od maja 2006r. do maja 2008r. miejscem zamieszkania wnioskodawcy była Anglia, gdzie przebywał z zamiarem stałego pobytu. Wyjazd do Anglii nie był wyjazdem w celach zarobkowych. Przez cały okres pobytu w Anglii wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów w Polsce. W maju 2008r. wnioskodawca wrócił do Polski. Od września 2008r. do chwili obecnej wnioskodawca jest zatrudniony w firmie w Polsce.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny stwierdzić należy, iż wnioskodawca w okresie od maja 2006r. (moment wyjazdu z Polski) do maja 2008r. (powrót do Polski) podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, co oznacza, że opodatkowaniu w Polsce podlegałyby jedynie dochody uzyskiwane z pracy wykonywanej na jej terytorium, na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz dochody z innych źródeł przychodów położonych w kraju, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Natomiast dochody uzyskane przez wnioskodawcę w okresie pobytu w Wielkiej Brytanii od maja 2006r. do maja 2008r. z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Wielkiej Brytanii, nie podlegały opodatkowaniu w Polsce, gdyż w tym okresie wnioskodawca mieszkał w Wielkiej Brytanii gdzie przeniósł swoje centrum interesów życiowych z zamiarem stałego pobytu. W ww. czasie z Polską nie łączyły wnioskodawcy żadne więzi zarówno osobiste jak i gospodarcze.

W związku z tym wnioskodawca z dochodów osiągniętych w okresie przebywania w Wielkiej Brytanii (gdzie znajdowało się jego centrum interesów życiowych) nie ma obowiązku rozliczać się w Polsce.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice,po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.