INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2009r. (data wpływu do tut. BKIP 03 sierpnia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze zwrotem ekwiwalentu pieniężnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 sierpnia 2009r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze zwrotem ekwiwalentu pieniężnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zawarła umowę pt. „Modernizacja systemu ciepłowniczego i jego eksploatacja w systemie E.”, na mocy której zobowiązała się do modernizacji systemu ciepłowniczego Zleceniodawcy w obiektach: kotłowni, sieci cieplnych i wymiennikowni, jego eksploatacji oraz do dostawy ciepła. Umowa została zawarta na 10 lat i zakończy się w 2010r. Wynagrodzenie bazowe Spółki zostało ustalone na podstawie poniesionych przez Zleceniodawcę kosztów i wielkości zużycia ciepła za rok poprzedzający zawarcie umowy, przy czym wynagrodzenie to podlegało corocznej waloryzacji o wskaźnik inflacji. Należność roczna Spółki z tyt. zawartej umowy składała się z dwóch części: opłaty za pobrane ciepło wyliczonej według obowiązującej Taryfy oraz opłaty za zarządzanie systemem, której wysokość wynikała z różnicy pomiędzy wynagrodzeniem bazowym, a opłatami za pobrane ciepło. Strony umowy określiły ponadto sposób wyliczenia i wzajemnego dzielenia się oszczędnościami uzyskanymi w wyniku realizacji programu modernizacji systemu ciepłowniczego, które wynikały z różnicy pomiędzy zużyciem ciepła w roku bazowym, a rzeczywistą ilością pobranego ciepła wycenioną w cenach ciepła z obowiązującej w danym roku taryfy. Po zakończeniu umowy urządzenia powstałe w czasie jej trwania zostaną przekazane Zleceniodawcy.

Ostatnia faktura za zarządzanie będzie zapłatą za przekazane urządzenia. W trakcie trwania umowy Spółka przeprowadziła analizę potrzeb cieplnych Zleceniodawcy oraz opłacalności modernizacji systemu ciepłowniczego biorąc pod uwagę kilka wariantów. Na podstawie analizy stwierdzono, że stan techniczny obecnego źródła ciepła jest dobry i gwarantuje jego dalszą bezawaryjną pracę, w związku z czym zabudowa nowych kotłów dla potrzeb pary technologicznej i potrzeb awaryjnych przewidziana we wstępnym harmonogramie modernizacji nie ma uzasadnienia ekonomicznego. Z uwagi na powyższe strony umowy postanowiły, że najkorzystniejszym sposobem realizacji zobowiązania Spółki wobec Zleceniodawcy, biorąc pod uwagę główny cel umowy tj. racjonalizację zużycia ciepła, jest rezygnacja z części prac modernizacyjnych dotyczącej zabudowy dwóch kotłów grzewczych i zapłacenie przez Spółkę ekwiwalentnej kwoty pieniężnej, której wysokość odpowiadać będzie rynkowej wartości netto tej zaniechanej inwestycji.

Spółka w bieżącym roku zapłaciła Zleceniodawcy, zgodnie z zapisami zawartymi w stosownym aneksie do umowy, kwotę ekwiwalentu w wysokości 2.050.482,91 zł. Otrzymane środki pieniężne Zleceniodawca przeznaczy na działania termomodernizacyjne w swoich obiektach. Z uwagi na ograniczenie zakresu prac modernizacyjnych na początku obowiązywania umowy Spółka przez okres obowiązywania umowy tworzyła zgodnie z art. 35d ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości rezerwę na przyszłe zobowiązania w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych. Rezerwa ta zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 27 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowiła kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwotę zapłaconego ekwiwalentu wynikającego z zawartej umowy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w roku zapłaty, mając na uwadze fakt, że zgodnie z art. 15 ust. 1 w/w ustawy o p.d.o.p. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów i nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 tejże ustawy...

Spółka stoi na stanowisku, że zapłacony ekwiwalent stanowi koszty uzyskania przychodów w dacie poniesienia, gdyż zgodnie z art. 15 ust. 1 został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, określonych w wieloletniej umowie na modernizację systemu ciepłowniczego i jego eksploatację. Osiągnięte przez Spółkę przychody od 01 września 2000r. wyniosły 26.900,00 tys. zł. Tego typu forma odszkodowania wynikającego z uzgodnionego pomiędzy stronami ograniczenia zakresu realizacji planowanych modernizacji nie została też wymieniona w zamkniętym katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów tj. art. 16 ust. 1. W przypadku, gdyby Spółka dokonała modernizacji systemu ciepłowniczego Zleceniodawcy na początku obowiązywania umowy, to nakłady te rozliczyłaby w swoich księgach jako nakłady w obcym obiekcie i zgodnie z art. 16j ust. 4 dokonywałaby comiesięcznych odpisów amortyzacyjnych w koszty podstawowej działalności, gdyż urządzenia te eksploatowałaby w związku z dostawą ciepła do obiektów Zleceniodawcy. Okres obowiązywania umowy gwarantował Spółce amortyzację poniesionych nakładów modernizacyjnych. Z uwagi na powyższe w trakcie obowiązywania umowy, dla zachowania współmierności kosztów z przychodami Spółka tworzyła w/w rezerwy na przyszłe zobowiązania związane z modernizacją systemu ciepłowniczego Zleceniodawcy. Jednakże rezerwy te zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 27 nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki wypłacony ekwiwalent stanowi koszty uzyskania przychodów w dacie poniesienia, gdyż ma związek z osiąganymi przychodami Spółki, obowiązek poniesienia wynika z umowy i nie jest wymieniony wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust 1 ustawy o p.d.o.p.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm. – zwanej dalej „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Z cytowanego przepisu art. 15 ust. 1 updop wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów lub źródłem tych przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Obowiązkiem podatników, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki. O związku takim niewątpliwie można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu. Nie zawsze jednak poniesiony wydatek, choć pozostaje w związku z prowadzoną działalnością, można powiązać z konkretnym przychodem. Są bowiem wydatki, które tylko pośrednio pozostają w związku gospodarczym z przychodem.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym mamy do czynienia z sytuacją, w której Spółka pobierała coroczne należności od Zleceniodawcy w wysokości wcześniej ustalonej kwoty składającej się z opłaty za pobrane ciepło wyliczonej według obowiązującej Taryfy oraz opłaty za zarządzanie systemem. Osiągnięte przez Spółkę przychody od 01 września 2000r. wyniosły 26.900.000,00 zł. W trakcie umowy doszło do sytuacji, w której wcześniej zaplanowana modernizacja systemu ciepłowniczego (budowa nowych kotłów), okazała się niepotrzebna. W związku z powyższym – zgodnie z postanowieniami aneksu do umowy - należności, które przypadają na tę modernizację zostały zwrócone Zleceniodawcy w postaci kwoty pieniężnej odpowiadającej wartości rynkowej netto zaniechanej inwestycji (ekwiwalent).

W przedstawionym stanie faktycznym na mocy porozumienia stron (aneks do umowy) nastąpiła zmiana pierwotnego świadczenia, a mianowicie w miejsce określonych prac modernizacyjnych Spółka wypłaciła świadczenie pieniężne odpowiadające ich wartości. Oznacza to, iż zapłacony przez Spółkę ekwiwalent, jako spełniający przesłanki wskazane w cytowanym art. 15 ust. 1 updop, a nie objęty katalogiem tzw. kosztów niepotrącalnych (zawartym w art. 16 ust. 1 tej ustawy) może stanowić koszt uzyskania przychodu.

Niejako na marginesie wskazać należy, iż gdyby nawet wiązać z tym ekwiwalentem charakter odszkodowawczy (na co wskazała Spółka w uzasadnieniu własnego stanowiska w sprawie), to i tak świadczenie to nie mieści się w zamkniętym katalogu kar i odszkodowań zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.