INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2009 r. (data wpływu 17.07.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 01 stycznia 2009 r. został w Spółce utworzony zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Środki finansowe przewidziane z corocznego odpisu podstawowego wynikające z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, zostaną przelane w terminie późniejszym (ok. 20 listopada 2009 r.), niż przewiduje to art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o zakładowym funduszy świadczeń socjalnych, który to zakreśla termin przelewu środków na wyodrębnione konto funduszu w terminie do 30 maja (75% środków funduszu) i 30 września (pozostałe przewidziane środki).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapis art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych upoważnia Spółkę do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu, jeśli środki finansowe zostaną wpłacone po upływie terminu określonego w art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b wpłaty dokonane na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych obciążają pracodawcę i stanowią koszt uzyskania przychodu, jeśli środki pieniężne stanowiące równowartość odpisów przewidzianych w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zostały wpłacone na rachunek bankowy funduszu. W dacie faktycznej wpłaty stają się kosztem uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Ponadto przepis art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 04 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.) stanowi, iż odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3 - 5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

W myśl art. 6 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, równowartość dokonanych odpisów i zwiększeń naliczonych zgodnie z art. 5, 13 i 14 na dany rok kalendarzowy pracodawca przekazuje na rachunek bankowy Funduszu w terminie do dnia 30 września tego roku, z tym że w terminie do dnia 31 maja tego roku przekazuje kwotę stanowiącą co najmniej 75% równowartości odpisów, o których mowa w art. 5 ust. 1 - 3.

Tym samym przepis art. 6 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nakłada na pracodawców obowiązek przekazywania na odrębny rachunek bankowy równowartości dokonanych odpisów i zwiększeń naliczonych zgodnie z art. 5, 13 i 14 na dany rok kalendarzowy w terminie do dnia 30 września tego roku. Niedokonanie w wymaganym terminie wpłat na rachunek Funduszu nie powoduje utraty prawa do zaliczenia odpisu do kosztów uzyskania przychodów. Odpis taki będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dopiero z chwilą faktycznego przekazania środków na konto bankowe Funduszu.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dokonany w terminie późniejszym, niż wynikający z zapisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, może zostać zaliczony przez Spółkę w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie faktycznego przekazania środków na konto funduszu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.