INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 07 stycznia 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 09 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (tj. określając limit pomocy publicznej) uprawniona jest do zaliczania kosztów inwestycyjnych, w momencie ich poniesienia w znaczeniu memoriałowym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 stycznia 2009 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (tj. określając limit pomocy publicznej) uprawniona jest do zaliczania kosztów inwestycyjnych, w momencie ich poniesienia w znaczeniu memoriałowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej („Strefa") na podstawie Zezwolenia z dnia 21 listopada 1997 r. („Zezwolenie"). Jest to działalność gospodarcza rozumiana, jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie Strefy.

Spółka korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych („pdop") z tytułu kosztów nowej inwestycji i w konsekwencji obowiązana jest do kalkulacji przysługującej jej maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego, tzw. limitu pomocy publicznej. Limit ten liczony jest jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Spółka dla celów kalkulacji limitu pomocy publicznej przyjęła za miesiąc, w którym poniesiony został wydatek inwestycyjny miesiąc, w którym wystawiono fakturę lub inny dokument dotyczący poniesionych kosztów inwestycyjnych, także wówczas, gdy formą płatności z nich wynikającą jest kompensata.

Spółka korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych („pdop") z tytułu kosztów nowej inwestycji, stosownie do zasad wskazanych w Rozporządzeniu w sprawie Specjalnej Strefy Ekonomicznej („Rozporządzenie o SSE" lub „Rozporządzenie"), w brzmieniu obowiązującym na koniec 2006 r. (1), co wynika z § 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z 2 lutego 2007 r. zmieniającego Rozporządzenie w sprawie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (2), zgodnie z którym do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej. Stąd w treści niniejszego zapytania powołujemy się na przepisy i numerację Rozporządzenia o SSE w brzmieniu pierwotnym.

1. Rozporządzenie Rady Ministrów z 2 listopada 2006 r. w sprawie SSE (Dz.U. 06.202.1485)
2. Rozporządzenie Rady Ministrów z 2 lutego 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie SSE (Dz.U. 07.26.171)
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (tj. określając limit pomocy publicznej) ustalanej zgodnie z przepisami Rozporządzenia o SSE, uprawniona jest do zaliczania kosztów inwestycyjnych, w momencie ich poniesienia w znaczeniu memoriałowym, tzn. jest uprawniona do uznania kosztu inwestycji za poniesiony, jeżeli został udokumentowany fakturą, rachunkiem lub innym dokumentem otrzymanym przez Spółkę czy też za koszt inwestycji należy uznać faktyczny wydatek (tj. co do zasady rozchód pieniędzy) dokonany przez Spółkę na opłacenie faktur lub zobowiązań wynikających z innych dokumentów...

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o pdop wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości.

Zgodnie z § 5 ust. 1 Rozporządzenia przedsiębiorca prowadzący działalność na terenie Strefy nabywa prawo do zwolnienia od opodatkowania pdop z tytułu kosztów nowej inwestycji począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania Zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej (tj. pomocy publicznej). Konsekwentnie, obowiązany jest do monitorowania wielkości wykorzystanej i dostępnej pomocy publicznej.

Z kolei, definicja wskazanych powyżej wydatków inwestycyjnych została zamieszczona w § 6 Rozporządzenia. Zgodnie z jego treścią, za wydatki inwestycyjne (tzw. wydatki kwalifikowane) uznaje się koszty inwestycji pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług, poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia w związku z realizacją inwestycji na terenie Strefy - zaliczone do wartości początkowej tych środków trwałych zgodnie z ustawą o pdop.

Termin „poniesione koszty inwestycji" nie został jednak zdefiniowany, a tym samym nie określono, w jaki sposób należy ustalić datę poniesienia wskazanych kosztów. Doprowadziło to do powstania wątpliwości czy poniesienie danego kosztu inwestycji dla celów kalkulacji przysługującego Spółce do wykorzystania zwolnienia podatkowego, oznacza jego faktyczne zrealizowanie w znaczeniu kasowym czy też wystarczające jest dokonanie odpisu niebędącego faktycznym wydatkiem, powodujące jednak zmianę w strukturze aktywów lub pasywów podatnika (tzw. ujęcie memoriałowe).

Spółka stoi na stanowisku, iż dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (tj. określając limit pomocy publicznej) ustalanie zgodnie z przepisami Rozporządzenia o SSE, uprawniona jest do zaliczania wydatków inwestycyjnych, w momencie ich poniesienia w znaczeniu memoriałowym.

Konsekwentnie, zdaniem Spółki za miesiąc, w którym poniesiony został wydatek inwestycyjny uznać należy miesiąc, w którym wystawiono fakturę lub inny dokument dotyczący poniesionych kosztów inwestycyjnych, w tym również, gdy formą płatności z nich wynikającą jest kompensata.

Zdaniem Spółki za stanowiskiem takim przemawia w szczególności literalna wykładnia przywołanych przepisów Rozporządzenia o SSE, z których jednoznacznie wynika, że zastosowanie powinno mieć ujęcie memoriałowe. W szczególności w § 6 Rozporządzenia wprowadzając definicję „wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą" ustawodawca wprost posłużył się zwrotem "uznaje się", a nie "są" albo "stanowią", co oznacza, że "koszty inwestycji poniesione" nie mogą być utożsamiane, w ramach wykładni językowej, z pojęciem „wydatku" (w znaczeniu językowym oznaczającym "rozchód środków pieniężnych z kasy lub rachunku bankowego, związanym bezpośrednio z obiegiem pieniądza").

Przyjęcie przez ustawodawcę przywołanej konstrukcji uprawnia do stwierdzenia, że zwrot "wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą" nie może być interpretowany poprzez odniesienie poszczególnych jego części składowych do znaczenia poszczególnych słów funkcjonujących w języku powszechnie stosowanym. Definicja zawarta we wskazanym przepisie wprost bowiem wskazuje, że wydatkiem jest "poniesiony koszt inwestycji". Z kolei ponieść oznacza "zostać obarczonym, obciążonym czymś", zaś "koszt" to "suma pieniędzy wydatkowana na kupno lub opłacenie czegoś". Powyższe prowadzi do wniosku, iż prawidłowa jest metoda memoriałowa.

Ponadto, za stanowiskiem takim przemawia wykładnia historyczna i fakt, iż wcześniejsze użycie przez ustawodawcę w rozporządzeniach strefowych sformułowania „wydatki faktycznie poniesione" (funkcjonujące począwszy od 1 stycznia 2001r.) zostało zmienione na „koszty inwestycji poniesione" (od 1 maja 2004r.). W opinii Spółki, mając na uwadze, że ustawodawca używa w tożsamych konstrukcjach logiczno-zdaniowych słów o różnym znaczeniu w języku polskim, to nie można ignorować takiej zmiany. Z uwagi na brak, zarówno w ówczesnych jak i obecnych przepisach ustawy o SSE, oraz przepisach Rozporządzenia, legalnej definicji pojęcia wydatku faktycznie poniesionego, należy kierować się wykładnią językową.

Zgodnie z brzmieniem literalnym wydatek to suma wydana na coś, a faktycznie poniesiony - przy użyciu czasu dokonanego - wydatek realnie poniesiony. Wydatek faktycznie poniesiony, w znaczeniu użytym w Rozporządzeniu z 2001 r., oznaczał zatem wydatek faktycznie zrealizowany w znaczeniu kasowym (rozchód pieniędzy). W związku z powyższym stwierdzić należy, iż zasady zaliczania poniesionych wydatków inwestycyjnych uległy zmianie, jako że definiując koszty inwestycji ustawodawca odwołuje się do przepisów ustawy o pdop, wprowadzając pojecie "koszty" w miejsce "wydatków", co w opinii Spółki przesadza o tym, że pojecie to należy rozumieć w znaczeniu podatkowym.

Za powyższą wykładnią przemawia również brzmienie innych przepisów rangi ustawowej, regulującej zasady kalkulacji limitu pomocy publicznej. W szczególności, w ustawie z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz.1840), odnoszącej się do tzw. „starych" przedsiębiorców strefowych (zezwolenia wydane przed 2000 r.), czyli również Spółki, ustawodawca definiując koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą < art. 5 ust. 2, pkt 1) tejże ustawy>, również używa określenie „koszt inwestycji" w miejsce pojęcia „wydatek inwestycyjny".

W związku z tym, że na podstawie analizy przywołanych przepisów, brak jest dostatecznych przesłanek do przyjęcia, iż pojęcie "koszty inwestycji" odwołuje się do metody kasowej rozpoznawania poniesionych wydatków, dokonując jego wykładni posiłkowo powinno znaleźć zastosowanie również rozumienie pojęcia poniesienie „kosztów uzyskania przychodów", o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o pdop. Konkluzja taka wynika z faktu, iż przepisy Rozporządzenia wprost odwołują się do przywołanej ustawy. Konsekwentnie, za koszt inwestycji może być uznany koszt w związku, z którym nie dokonano płatności, ale wpłynął na zmianę wysokości aktywów lub pasywów podatnika. Powyższe oznacza, iż otrzymanie przez Spółkę faktur dokumentujących zakupy inwestycyjne jest równoznaczne z poniesieniem kosztów, które pod warunkiem zaliczenia ich do wartości początkowej środków trwałych stanowią koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą. Przyjęcie odmiennej interpretacji byłoby nieuprawnionym zawężeniem zakresu przytoczonych przepisów prawa podatkowego, które zgodnie z jednolitym stanowiskiem doktryny powinny być rozumiane zgodnie z ich literalnym brzmieniem.

Spółka podkreśla, iż przytoczoną argumentację potwierdza także nowelizacja ustawy o pdop, wprowadzona 1 stycznia 2007 r. Ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o pdop ostatecznie wprowadziła do obiegu prawnego określenie momentu poniesienia kosztu, potwierdzająca jednocześnie dotychczasową, co do zasady jednolitą, praktykę obrotu gospodarczego, respektowana przez organy podatkowe. Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o pdop za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Spółka zdaje sobie sprawę, że do argumentacji wynikającej z przepisów, które zostały uchwalone i weszły w życie po stanie faktycznym, którego dotyczy interpretacja, podchodzić należy z ostrożnością, jednak w jej opinii jest to pewna wskazówka do wykładania przepisów objętych niniejszym wnioskiem (Stanowisko takie zajmuje także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 23 września 2008 r. - sygn. I SA/Rz 552/08).

Ustawa o pdop nie definiuje samego pojęcia "poniesienie" stanowiąc jedynie, że jednym z warunków uznania wydatku za koszt podatkowy jest jego poniesienie przez podatnika

Mając na uwadze, iż w doktrynie przez "poniesienie" należy rozumieć zarówno faktyczne poniesienie, jak też zakwalifikowanie faktycznie zrealizowanego odpisu lub innego zmniejszenia aktywów lub zwiększenia strat, za koszt poniesiony należy uznać alternatywnie:

• koszt faktycznie zrealizowany w znaczeniu kasowym (rozchód pieniężny) ale również
• każdy faktycznie dokonany odpis niebędący wydatkiem, powodujący zmianę w strukturze aktywów lub pasywów osoby prawnej, w tym również stanu środków pieniężnych na rachunkach bankowych, a zatem koszt w znaczeniu memoriałowym.
  
  

Ponadto, jako argument pomocniczy, Spółka wskazuje fakt, iż ustalanie dochodu zwolnionego z opodatkowania z tytułu działalności na terenie Strefy dokonywane jest na podstawie ksiąg rachunkowych < art. 9 ust. 1 ustawy o pdop, który nakłada na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), prowadzonych zgodnie z ustawą o rachunkowości (dalej: „UoR)>, więc również określenie rzeczywistych kosztów inwestycji, stanowiących podstawę do ustalenia wielkości przysługującego zwolnienia w pdop, powinno wynikać z ksiąg rachunkowych. Zgodnie zaś z art. 6 ustawy o rachunkowości przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych należy stosować zasadę memoriału, która pozwala przyjąć, że momentem poniesienia wydatków jest kwota należna, zarachowana, pomniejszająca aktywa Spółki, choćby jeszcze niezapłacona. Poza tym art. 3 ust. 1 pkt 31 UoR wskazuje, iż przez koszty rozumie się uprawdopodobnione zmniejszenia w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia wartości aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli. W związku z powyższym, aby uznać koszt za poniesiony, nie jest konieczny fizyczny przepływ środków pieniężnych, a wystarczające jest dokonanie odpowiednich zapisów w urządzeniach księgowych powodujące zmianę w strukturze aktywów lub pasywów przedsiębiorcy.

Znaczenie przepisów UoR przejawia się w tym, że umożliwiają właściwe księgowanie wydatków przy przyjęciu, że dla ustalania momentu poniesienia kosztów inwestycyjnych właściwym jest moment zarachowania tego kosztu w urządzeniach rachunkowych Spółki.

Spółka dodaje, że za taką wykładnią przepisów przemawiają także względy słuszności, powodując spójność przepisów podatkowych z przepisami ustawy o rachunkowości i zwalniając Spółkę z obowiązku prowadzenia paralelnie ewidencji dla celów rachunkowych oraz „strefowych".

Przykładami interpretacji prawa podatkowego, które uznają poniesienie wydatku inwestycyjnego w znaczeniu memoriałowym są w szczególności:

1. Postanowienie Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego z 31 maja 2005 r. (sygn. DP/P1/423-0038/1/05/AP)
2. Postanowienie Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego z 16 listopada 2005 r. (sygn. ŁUS-II-2-423/102/05/JB)
3. Postanowienie Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego z 02 października 2007 r. (sygn. ŁUS-II-2-423/259/07/JB)
   
   

Dodatkowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 23 września 2008 r. (sygn. I SA/Rz 552/08), opowiedział się za reprezentowanym przez Spółkę ujęciem memoriałowym.

Spółka w pełni podziela powyższe stanowisko, że ponoszone w Strefie wydatki inwestycyjne powinny być uznawane jako wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą regionalną w momencie ujęcia przedmiotowego wydatku w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury lub innego dokumentu (tzw. metoda memoriałowa) w trakcie obowiązywania Zezwolenia i tym samym wnioskuje o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego powyżej stanowiska.

Spółka wskazuje, iż zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 8 maja 2007 r. (sygn. I SA/Rz 254/07), przepisy rozporządzenia regulujące szczegółowe kwestie związane z korzystaniem ze zwolnienia z pdop (w tym kalkulacji limitu pomocy publicznej) stanowią normy prawa podatkowego, do których zastosowanie winny mieć przepisy art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Stosownie do treści art. 17 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy. Tak więc warunkiem korzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej, prowadzonej w zakresie przedmiotowym określonym w zezwoleniu, przy czym działalność gospodarcza ma być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

W myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej.

Z dniem 30 grudnia 2008 r. weszło w życie:

• rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 232, poz. 1550) oraz
• rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548).
  
  

Jednakże w myśl § 8 ww. rozporządzenia z dnia 10 grudnia 2008 r., do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie tego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej.

Natomiast zgodnie z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 02 lutego 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 26 poz. 171) do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej.

W związku z powyższym do podmiotu prowadzącego działalność na terenie SSE w oparciu o zezwolenie wydane 21 listopada 1997 r. ma zastosowanie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 02 listopada 2006 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 202, poz. 1485 ze zm.).

W myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi pomoc regionalną z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6, lub
2. tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o obowiązkowe składki na ubezpieczenia społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.
   
   

Warunkiem udzielenia pomocy z tytułu nowej inwestycji jest udział środków własnych przedsiębiorcy rozumianych jako środki, które nie zostały uzyskane w ramach udzielonej mu pomocy, wynoszących co najmniej 25% całkowitych kosztów inwestycji (§ 3 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Zgodnie § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych;
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
   
   

W myśl § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia, koszty inwestycji oraz wielkość pomocy są dyskontowane na dzień uzyskania zezwolenia.

Rozstrzygając kwestię „poniesionych wydatków inwestycyjnych” należy zwrócić uwagę na fakt, iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową.

Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia czy też zobowiązanie do poniesienia go w przyszłości. W związku z tym nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego jedynie zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Innymi słowy moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym. W związku z tym nie jest wystarczające, dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego, jedynie dokonanie odpisu, niebędącego wydatkiem lub zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia.

W związku z powyższym, Spółka dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (tj. określając limit pomocy publicznej) ustalanej zgodnie z przepisami Rozporządzenia o SSE, uprawniona jest do zaliczania kosztów inwestycyjnych, w momencie ich poniesienia w znaczeniu kasowym.

Zapłata może polegać nie tylko na faktycznym wydatkowaniu określonej należności pieniężnej, ale również na uznaniu należności w formie tzw. kompensaty. Przez kompensatę należy rozumieć sposób umorzenia wierzytelności wzajemnych w sytuacji, gdy dwa podmioty są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami. Każda ze stron może wówczas potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym. Na skutek kompensaty obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Zgodnie z art. 15a ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (in fine) … za dzień zapłaty uważa się dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrąceń wierzytelności. A zatem kompensata wierzytelności winna być traktowana na równi z poniesieniem kosztu w znaczeniu kasowym.

Zatem uznać należy, że stanowisko Spółki odnośnie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do przytoczonych przez Spółkę postanowień w sprawie interpretacji przepisów prawa oraz wyroków, należy zauważyć, iż nie stanowią one powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego. Wobec tego nie mogą mieć wpływu na treść zawartą w przedmiotowej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.